Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Blaðsíða 15

ist eða runnig yfir hana úr hlíðinni
í miklu úrfelli.
Árið 1881 komst upp, öllum til
mikillar furðu, að rán konungagrafa
var aftur orðinn ábatasamur atvinnu-
vegur. Þetta varð með þeim hætti,
að aiherískur auðmaður, sem mikinn
áhuga hafði á fornminjum, var eitt
sinn á ferð upp eftir Níl og kom þá
tii smábæjar, sem heitir Luxor, og
liggur hann á því svæði, þar sem
áður var borgin Þeba. Honum var
boðinn pappýrusstrangi til kaups.
Hann keypti hann og hraðaði síðan
för sinni úr landi sem mest hann
mátti. Þegar hann kom til Norður-
álfu, sýndi hann sérfræðingi papp-
ýrusinn, og féfe þá að vita, að strang
inn var mjög verðmætur frá sjónar-
miði fornleifafræðinnar. Og hann
ljóstraði því upp, að einhvers staðar
var stundað rán í konungagröfum. —
Scrfræðingurinn sendi umsvifalaust
bréf til Kairó, stílað á urófessor
Gaston Masperu, sem þar starfaði.
Maspero var sem steini lostinn, þeg-
ai hann ias bréfið, því að af því
fékk hann ráðið, að þessi gripur, sem
smyglag hafði verið úr landi, var úr
gröf konungs af XXI ætt, en ekki var
vitað til þess, að neinum hafi verið
kunnugt um, hvar slíka gröf væri
a? finna síðan í fornöld. Hann gerði
sér samstundis ljóst, að hér var um
mjög þýðingarmikinn fund ag ræða,
að ræningjann yrði að finna, hvað
sem það kostaði svo að vísind-
in . g þjóðfélagið gætu tekið í taum-
ana Hann treysti hins vegar ekki
egypzku lögreglunni til þess að
raða fram úr vandanum, en gerði
einn af ungum aðstoðarmönnum sín-
um út af örkinni. Aðstoðarmaðurinn
leigði á sama gistihúsi og ameríski
auðmaðurinn hafði verið, þegar hon-
um barst í hendur pappýrusstrang-
inn. Enginn grunaði hann um græsku,
menn héldu, að hann væri bara eins
°g hver annar ríkur spjá.trungur. —
Hornminjasalar komust þó smátt og
smátt að raun um það, að hann var
enginn bjálfi, og ekki var hægt að
snuða inn á hann sviknum fornminj-
um. Hins vegar keypti hann verð-
mæta fornmuni dýru verði.
Þarna dvaldi hann dögum saman
og beið eftir, ag forsjónin legði hon-
um eitthvað í hendur, sem gerði
kleift að hafa hendur í hári ræningj-
ans og finna hina týndu gröf. Og dag
nokkurn barst honum lítil líkneskja
í hendur, sem hann sá á augabragði
að tilheyrði XXI. konungsættinni —
áletrun á henni tók af allan vafa þar
dm. Hann lét þó ekki á neinu bera,
en Þráttaði um verðið að vanda.
Keypti hana þó að lokumv en gætti
bess að láta það berast út, að hann
befði ekki áhuga á fornmunum nema
það væri einhver verulegur fengur
1 þeim. Hann var kynntur fyrir
Araba, sem nefndi sig Abd-el-Rasul,
og var hann höfðingi ættar einnar
mikillar. Þeir skröfuðu margt saman
og þar kom, að Arabinn sýndi hon-
um nokkra gripi, sem voru frá tím
um XIX. og XX. konungsættanna.
Hann lét síðan taka Araba þennan
höndum, og var hann leiddur fram
fyrir múdírinn L)aúd Pasha, sem stóð
sjálfur fyrir yfirheyrslunum. En unga
manninum til sárrar gremju var
Rasul sleppt lausum vegna ónógra
sannana. En múdírinn vissi hvað
hann var að gera og beið rólegur
eins og kónguló bráðar sinnar. Hann
þekkti sitt fólk, og vissi, hvag við
átti. Og dag nokkurn, mánuði eftir
yfirheyrsluna, kom einn af ættingj-
um Rasuls og gerði mikla játningu.
Þá varð ljóst, að Kúrnaþorp þar sem
Rasul átti heima, var eitt ræningja-
bæli, þar sem stunduð höfðu verið
grafarrán frá því á 13. öld. Mesti
fengur ættarinnar Rasul hafði verið
sá, að þegar Abd-el-Rasul sjálfur
fann grafhýsig við Deir-el-Bahri —
Hann hafði árið 1875 tekið eftir litl-
um hellismunna, sem lét lítið yfir
sér og var hátt uppi í eyðilegum fjöll
um. Erfitt var að komast að hellin-
um og niður í hann, en þegar hann
hafði kannað hann, komst hann að
raun um, að hann hafði fundið fjölda-
gröf með ótrúlegum fjölda smyrlinga
— um fjörutíu talsins — og auðæfi,
sem nægðu ætt hans til góðrar af-
komu, ef aðrir kæmust ekki í spilið,
Fratnhald á 837. síöu.
Howard Carter, sá er fyrstur manna fór inn i gröf Tút-ench-Amons, opnar hér
dyr annars gullna skrinsins, sem var utan um líkkistu faraósins. Og þá blasir við
honum þriðja gullna skrínið!
1ÍMINN
SUNNUDAGSBLA
831