Tíminn Sunnudagsblað - 09.05.1965, Blaðsíða 6

I. Manarklettar.
ViS erum á ferð, nokkrir íslenzkir
og sænskir kennarar. Þegar við lögð-
um af stað frá Kaupmannahöfn, var
sólskin og hiti, en þegar við erum
komin suður á mitt Jótland, er kom-
inn strekkingur og orðið allsvalt.
Ferðinni er heitið suður á Mön til
þess að sjá hina merkilegu kletta.
Vegurinn er ágætur og bifreiðin eins
og bezt verður á kosið. Brátt er Jót-
land að baki, og við ökum yfir hina
myndarlegu brú, sem kennd er við
þá mildu drottningu, Alexandrínu,
og erum samstundis komin yfir á
Mön.
Við stígum út úr bifreiðinni hjá
gistihúsi og áningarstað ferðamanna,
og þar í nánd má vænta þess að
sjá klettana. Göngum þaðan. fram á
klettanafirnar og horfum niður á úf-
ið Eystrasalt. Vindur er svo mikill,
að við ráðum okkur varla. Það væri
verra að detta hér fram af. Þetta
átti Danmöi'k til. En til allrar ham-
ingju hefur verið sett handrið fremst
á brúnirnar. Ég ræði við nokkra
Svíanna. Er ekki ákaflega kalt á fs-
landi? spyrja þeir. Þeir segja, að í
Svíþjóð sé kalt á vetrum, einkum
norðan til.
Sumir félaganna láta sér ekki
nægja að horfa á hafið að ofan, held
ur ganga niður í fjöru um mörg
hundruð þrep, sem búin eru til úr
staurum, er lagðir hafa verið þvers
um. Er þannig tröppugerð algeng
í Danmörku úti í náttúi-unni og fell-
ur vel inn í umhverfið. Sérkennilegt
er og skemmtilegt að sjá trjágróður
mikinn' framan í krítarklettunum.
Alls staðar er lífið að verki, ekki
sízt í þessu frjóa og fríða land/
Heimsóknin hefur ekki varað langa
stund, en skilur eftir í hugum okkar
ógleymanlega mynd. Og eftir að hafa
notið nokkurrar hressingar úti við
veitingahúsið og setzt inn í bílinn
og ekið beint til Hafnar.
II. Ströby á Stevns.
Lítið sveitaþorp er á Suðaustur-
Sjálandi, á skaganum sunnan Köge-
flóans. Nokkur gul og rauð múrsteins
hús og kii’kja. Eins og flest dönsk
þorp og smábæir. Við erum hér á
ferð til þess að skoða æskuslóðir
Martins A. Ilansens rithöfundar, en
hér fæddist hann og sleit bamsskón-
um til þess tíma, er hann hélt til
Hafnar í kennaraskóla.
Ströby stendur á ofurlítilli hæð.
Suður af er lægð og sunnan hennar
hæð á borð við þá, sem Ströby stend-
ur á. Di-engirnir á hæðum þessum
áttu oft í erjum sín á mllli á æsku-
árum Martins, en hann var þar lítt
eða ekki þátttakandi, en sökkti sér
niður í náttúruskoðun. Hafði sérstak
lega áhuga á fuglum, eins og hann
hafði alla ævi sína.
Við erum svo heppin að hitta
sóknarprestinn, sem fræðir okkur um
allt, er viðkemur æsku Martins A.
Hansens hér í Ströby. Við veginn
skammt frá kirkjunni er steinn, sem
á eru höggvin þessi orð:
— Martin A. Hansen, f. 20. 8.
1909, d. 27. 6. 1955. Han synger.
Sol synger Guds naade og jordéns
gláede synger í dit ord. Arvet ret-
syns ,unge værner stort gav du os
landet igen. —
Presturinn gengur með okkur i
sóknarkirkjuna. Hér var Martin litli
fermdur. Kirkjan er upphaflega
byggð um 1100, en endurbyggð 1910.
Altaristaflan er frá því um 1700,
prédikunarstóllinn frá 1735. Skirnar-
fontur úr kopar, forkunnai-fagur.
Hér talar sagan sínu þögla máli.
Enn lifir móðir Martins A. Han-
sens og á heima í litlu, gulu múr-
steinshúsi skammt frá kirkjunni. Við
höfum örlítið kynnzt æskuslóðum rit-
höfundarins, sem reit um tuttugu
bækur, þó að hann yrði aðeins 46
ára. Einn dáðasti rithöfundur Dana
á síðari tímum. Og hann er enn að
vaxa. Martin A. Hansen var grafinn
í Allerslev, skammt frá Ilróarskeldu.
III. Rípar
Við erum á ferð frá Askov súður
til landamæra Þýzkalands. Fyrst er
ekið vestur undir Norðursjó. Rípar
22. júlí. Rigning. Haldið er inn í
hina gömlu og merku dómkirkju.
Alla leið upp á turn, 253 þrep.
Við erum orðin ærið þreytt eftir allt
það plamp, en útsýnið er, þrátt fyrir
rigninguna, okkur næg laun crfiðis-
ins. Hvernig hafa menn farið að þvi
að hlaða þennan turn, og það úr ein-
tómum múrsteini? Og að hann skuli
hafa staðið jafnmargar aldir og raun
ber vitni, en kirkjan er frá því um
1200, að vísu með nokkrum lagfær-
ingum og bi-eytingum. En i Dan-
mörku eru sem betur fer engir jarð-
skjálftar né eldsumbrol eins og
heima á Fróni.
Margt er að sjá í sjálfri kirkjunni,
enda er hún geysistór. Þar er mikið
um latneskar áletranir frá kaþólsk-
um tíma. Reyni ég af minni lélegu
latínukunnáttu að ráða í merkingu
þeirra. Aðrir láta sig þær litlu skipta,
sýnist mér. Consummatuni est, stend-
FYRSTA GREIN
Eftir Auðun Braga Sveinsson, kennara
390
T í VI I N N — SDNNUDAGSBLAÐ