Tíminn Sunnudagsblað - 09.05.1965, Blaðsíða 10

Þau reiknuðu og ráðgerðu á kvöld-
in, þegar þau sátu við eldstóna fyrir
framan viðarglóðina, sem hélt marz-
kuldanum utan dyra:
„Þetta eigum við — þetta eigum
við ekki . . . En við byrjum samt.
Okkur tekst þetta með guðs hjálp.
Það skiptir mestu að eignast þak
yfir höfuðið."
Vindurinn gnauðaði úti, og reykn-
um sló niður. Og þau sátu hlið við
hlið við eldstóna með ófætt barnið
iifandi' í huga sér, sæi í draumum
sínum um nýja heimilið.
Svo kom vorið í allri sinni dýrð.
Steinarnir lágu í hrúgum og röð-
um á litla blettinum, og sólin skein
á þá — brúna, hvíta og gula. Þeir
biðu þarna eins og tjóðraðir gripir,
þolinmóðir og fúsir til þess að verða
eiganda sínum að gagni. Jafnvel rauð
ur leirinn beið harpaður í stórum
hrúgum og mjólkurhvítt kalk í holu
ofan á.
Einn góðan veðurdag sagði mað-
urinn við konu sína:
„Nú er allt tilbúið. Við göngum
frá undirstöðunum í fyrramálið.“
Þessi orð bitu sig í hana: Þau
gátu gengið frá undirstöðunum.
En hún svaf illa um nóttina. Hug-
ur hennar veitti henni ekki neina
ró: Auðvitað mátti henni standa á
sama um ættfólk sitt . . . Hvað varð-
aði hana um það, þó að foreldrar
hennar væru ygldir og reiðir? Hún
hafði þó Jánnos súnn.
Vénóúla bylti sér og hlustaði
á andardrátt sofandi manns síns. Og
þá var eins og hún sigldi inn í
trygga höfn, þar sem engin veður
fengju ógnað henni.
Það var sunnudagur að morgni, og
þau lögðu af stað í guðrækilegum
hugleiðingum. Þau gengu hratt upp
brekkuna, þræddu hvern hlykkinn af
öðrum. Þau könnuðust orðið við eim
víðirunnanna og ilm hunangsjurtar-
innar, sem lagði fyrir vit þeirra á
þessum götuslóða. Og sjáið þið bara
— þarna uppi var bletturinn þeirra,
umleikinn hressandi blæ og djúpum
friði skógarins, og hann beið þeirra
eins og hann væri lifandi.
Eflir fornri venju fórnaði Jánnos
fallegum, svörtum hana, áður en
hann byrjaði á undirstöðunum, og
þau signdu sig bæði hvað eftir ann-
að á meðan presturinn blessaði fyrir-
tæki þeirra. Einn geitasmali og tveir
umrenningar voru við athöfnina, og
þeir óskuðu þeim allra heilla í nýja
húsinu.
Vénóúla var hljóð. Hún gat ekki
einu sinni þakkað fyrir sig — orðin
sátu föst í hálsi hennar. Hún var
að því komin að gráta af einskærri
gleði.
Þegar þau voru orðin tvö ein,
hófst Jánnos handa.
„Húsið okkar, litla húsið okkar.
Og maðurinn minn,“ hugsaði konan
ög sökkti sér niður í drauma, sem
voru bundnir þessu nýja heimkynni
þeirra.
Þau fóru upp á hæðina á hverju
kvöldi, þegar Jánnos hafði lokið dag-
vinnu sinni, og jafnvel á sunnudög-
um fóru þau þangað bæði. Hann
hlóð veggina og múraði þá, en hún
rétti honum steina.
„Ekki of. marga í einu,“ sagði
hann.
Veggirnir hækkuðu smám saman,
tylltu sér á tá og störðu forviða á
umhverfið. Þarna var dyragáttin og
gluggatóftin. Bráðum var unnt að
gera sér í hugarlund, hvernig þetta
vinalega hús ætlaði að líta út þarna
í skógarrjóðrinu. Trén breiddu græn
ar greinar sínar eins og verndar-
vængi í kringum það, og brekkan
var eins og flosdúkur fyrir framan
dyrnar.
Vénóúla reikaði um tóftina og lét
sig dreyma. Hvar átti hún að hafa
rekkjuna þeirra, og hvar átti kistan
að vera? Stóla varð að kaupa, þegar
um hægðist, og spegil, sem prýði
var að á veggnum — einn af þessum
fallegu speglum, sem glóðu í gyllt-
um römmum í búðunum niðri í bæn-
um. Hún mundi samt, að þeir voru
dýrir. En gat ekki kraftaverk gerzt?
Gat ekki guð hjálpað henni?
En góði guð — hvers vegna ætl-
umst við til alls af þér? Þú kemst
ekki yfir að hjálpa öllum . . . Hvers
vegna er ekki lítill guð hérna niðri
á jörðinni eða hvers vegna getur
ekki einhver sagt: „Það er spegli
ofaukið heima hjá mér. Vilt þú ekki
eiga hann, Vénóúla?"
En hvað var hún að hugsa um
peninga og skrautmuni? Vagga barns
ins skyldi skreyta heimilið í þeirra
stað. Og standa þar, sem ekki skein
sól framan í barnið. Seinna ætlaði
hún að koma sér upp litlum hænsna-
kofa bak við húsið. Þess var ekki
langt að bíða, að barnið þyrfti að
fá egg.
Hún sagði Jánnosi allt, sem henni
hafði dottið í hug, þegar þau settust
að kvöldverði, og þá rauk þreyta
hans út í veður og vind og allar
áhyggjur hans með. Hann gat ótrauð-
ur boðið andstreymi morgundagsins
byrginn. Konan hlífði sér ekki held-
ur — hún reyndi líka að komast í
vinnu á daginn, svo að hún gæti
lagt fram fáeina skildinga í bygging-
arkostnaðinn. Stundum urðu þau
samt að gera hlé á. Efniviðínn þraut
Og þá urðu þau að spara við sig
mat, draga saman skildinga, svo að
þau gætu hafizt á ný handa við bygg-
ingu sína uppi í skógarkvínni.
Svo rann upp dagur, þegar allt
virtist rekið í strand. „Þetta ætlar
að verða ókljúfandi,“ sagði Jánnos
raunamæddur. „Nú þarf að reisa
sperrur og fella í gluggakarma. Til
þess þarf timbur, og það kostar pen-
inga. Það var annað með grjótið,
sem við gátum rifið upp.“
Þau urðu að hætta, þegar veggirn-
ir voru komnir upp. Og það var þegar
liðið langt á sumar. í júlímánuði
kvað Jánnos upp úr með það, að
sperrurnar yrði að reisa.
„Nú má ekki fresta því lengur,“
sagði hann við konu sína. „Ég hef
enga eirð í minum beinum. Ein-
hvern veginn verð ég að komast yfir
peninga . . .“
Vénóúla fylgdist með öllu:
„Þú veizt bezt, hvað við getum
gert,“ sagði hún.
4 iial/dikrf&tdlfflfaJi
394
1
M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ