Tíminn Sunnudagsblað - 09.05.1965, Blaðsíða 18

Sigurjón Jónsson
fro þorgeirí>siöáum:
oo
Það var á þeim árum þegai dag
arnir áttu ferskan svip og óvænt
ævintýri voru að gerast. Þá var litið
spyrjandi tii næsta dags, og næturn-
ar bjuggu vfir fleiri töfrum en tungl
skini og norðurijósum
Vegagerðarmennirnir höfðu lokið
•ið að skila af séi stundafjölda
vinnuvikunnar aðfaranótt laugar
dags. Miðnætursól skein um heiðar-
orúnir og fjörðurinn eins og bráð
ið guli
Laust t'yrir hádegi á laugardag var
Komið til bæjarins við fjörðinn og
skroppið í búðarholu, er verzlaði með
bannvöru Eigi var laumulega farið
með varninginn. enda þarflaust.
Verzlunin stóð undir sérlegri vernd.
Málaliðar í þingsölum höfðu lært
ið leika tveim skjöldum, óragir að
snúa snældu þannig að samþykkja
undanþágur, svo að brot á gildandi
iögum væru í bókstaflegri merkingu
Næst gerðist það, að áfengisbann var
sett í landinu. Lögin um aðflutnings-
bannið tóku að fullu gildi 1 janúar
árið 1915, og var þá ekki lengur
heimilt að selja áfenga drykki. En
Valdimar Petersen var allvel við þess
ari nýbreytni búinn. því að hann
átti sextíu þúsund glös í birgða
skemmum sínum hérlendis. Horfði þó
svo um hríð, að þessi for-
sjálni myndi ekki gagnast
honum, því að sala bitters-
ins taldist óheimii, en hins vegar
krafizt fjörutíu þúsund króna tolls
af birgðunum bótt hann flytti þær
úr landi. En þá sárnaði
gullkónginum í Friðrikshöfn,
þvi að hann skipaði svo
fyrir, að þessum indæla bitter
skyldi frekar hellt niður en hann
reiddi þá fúlgu af höndum.
Viö þetta sljákkaði heldur betur
í fslenzkum stjórnarvöldum. Þeim
var lika sárt um aurana, og sá varð
endirlnn, að alþingi kaus fremur
þann kostinn að slá undan og heim
ila sölu þessara sextíu þúsund glasa
en missa af krónunum.
lögleg — Siðfræði skipti engu máli.
Það voru fimm ungir menn, sem
stefndu í breiðfylkingu til hússins.
Þó að suma þeirra skórti ár og daga
að vera hlutgengir aldurs vegna í
viðskiptaskrá á nefndum stað, varð
verzlunin ánægjuleg og snurðulaus.
Það er svo auðvelt að fljóta á lýgi,
þar sem engra skilríkja er krafizt.
Fengurinn var borinn út.
Leigubifreið ekið úr bænum.
Skemmtiferðin hafði verið á’dag-
skrá alla vikuna og tilhlökkun í
ráðagerð Þav átti að verða glatt á
hjalla.
Einn vinnufélaginn var seytján
ára um þessa helgi. Hann hafði
aldrei rekið tungu í vínanda. svo
reynslulaus reifastrangi var tæpast
liðtækur í lagsbræðralagi heiðarbúa.
f tilefni afmælisins ætlaði hann að
taka einn lítinn af stút. Vinirnir
slógu skjaldborg um hann og ákváðu
Og þar hljótum við að skilja við
Kínabitterinn og gullkónginn í Frið-
rikshöfn Rökkur hálfrar aldar leikur
nú um Kínverjann með glasið og
hinar grænlökkuðu heilsudrykkjar-
flöskur. Sennilega hafa glösin sextíu
þúsund fljótt horfið úr búðum. Aug-
lýsingarnar hverfa gersamlega af síð-
um blaðanna, og þar sáust þær aldrei
framar. Vel má vera, að hinir síð-
ustu hollvinir Kínabittersins hafi var-
ið handbærum fjármunum sínum til
þess að viða að sér birgðum, er
máttu endast þeim um skeið, þegar
þeir sáu fram á, að hann myndi ella
frá þeim tekinn.
Vafaiaust hafa þeir menn verið til,
sem voru bæði sárir og hneykslað-
ir, er þeir voru sviptir þessu hnoss-
gæti. En það áttu svo margir um
sárt að binda þessi misseri, brenni-
vínssalar landsins og tryggir hirð-
menn gamla Bakkusar. Helzta hugg-
unin fólst i því, sem forfeður okkar
orðuðu svo af vizku sinni og mann-
þekkingu, að sætt sé sameinginlegt
skipbrot.
að verða honum tii halds og trausts,
þegar hann bætti þeim sumarauka í
ævi sína að kjamsa á guðaveig. Hann
yrði hissa, er hann k'ynntist ylnum
fyrir bringspölunum. Hann yrði hissa
að kynnast töfravaldi, sem leysir
tunguhöft og eyðir minnimáttar-
kennd.
Þetta urðu sönn orð. Tími leið við
söng og gamanmál. Nýliðinn lék eft-
ir getu hirðfífl Bakkusar. En þegar
leið á dag, sló svörtum flókum í sjá-
öldur. Sólmerluð fjöll urðu eins og
dökkir fjóshaugar. og hann dottaði í
sætinu.
Raddir félaga hans komu óralangt
utan úr rökkrii|u. *
„Sefurðu svínið þitt,
svartur í augum.
Farðu í fúlan pytt
fullan af draugum."
Þá var skynvillan komin á það stig,
að þetta lét í eyrum eins og himna-
lag og velfarnaðarbæn
Um kvöldið fóru þeir á kvenféiags-
ball í sveitinni. Það var haldið til
styrktar góðum málstað og hófst með
hlutaveltu.
„Drátturinn 25 aura," hrópaði
kona hásum rómi í þvögunni
Þeir keyptu miða og drógu.
Afmælisdrengurinn var stálhepp-
inn. Hann gantaðist við stelpurnar,
sem afhentu vinningana. Fallegar
stúlkur á hans reki færðu honum
ýmiss konar glingur. leikföng og
snuðtúttur Hann var riddaralegur:
Vildi gefa þeim dótið. ef til vill
gætu þær notað það handa barna-
börnunum. En þær færðusl undan
að þiggja gjafir,
Loksins fékk hann bók i gylilu
bandi. Hann pírði stundarkom á
bókartitilinn. Vék síðan þöguli frá
borðinu og dró sig úr glaumnum.
Á leiðinni í bæinn talaði hann um
djöful, sem pínir mannsálir í eilífum
eldslogum. Það væri ekki einskisvert
að halda sig frá freistingum Þær
gætu dregið dilk eftir sér. Hann
sjálfur hefði nú verið að leggja út á
braut lastanna. En æðri hönd tekið
í tauma. Augu hans opnuð fyrir
dýrðinni, sem þeirra bíður, er á guðs
vegum ganga.
Þegar morgnar, fér hann á fund
trúboðans. Teningum væri varpað.
Hann færi út í heiminn. Ilann ætlar
að vinna meðal heiðingja. kenna
þeim að þekkja sannleikann
Vinirnir skellihlógu og kölluðu
hann veimiltítu. Þeir sögðust hvorki
hræðast dauðann né djöfulinn. Að-
eins það skyggði á nautnasæluna. að
birgðirnar úr ríkinu voru þrotnar.
Þá gerðist eitt kraftaverkið Bíi-
stjórinn átti eina hálsmjóa. Hún
var föl á tvöföldum prís. Það sögðu
þeir kjarakaup. Þegar þessari flösku
væri brugðið í birtuna, sæist, að þav
væru þrjár á lofti.
402
T f M I N N - SUNNUOAOSBLAÐ