Tíminn Sunnudagsblað - 24.04.1966, Page 16

ið sig gegn vilja sínum sakna hennar ofurlítið af bók
um embættisins, enda þótt nú sé komin önnur, sem
ber langt af, sú sem talin myndi fegurst rithðnd á fs-
landi í þann tíma. En hvað má það sín, ef önnur, þótt
kölluð sé hrafnaspark, hefur tekið sér bólfestu, þar
sem sízt skyldi?
Þegar hún hefur lesið bréfið, setur hana hljóða um
stund. Svo óvænt er efni þess og svo eindregið krefst
það ákrvörðunar.
En önnum kafin barnakona getur ekki látið eftir
sér þann munað að geyma sig lengi afsíðis. Hún kallar
því fyrir sig Sigurlaugu dóttur sína, sem þá er elzt
dætra heima, og skýrir henni frá, hverjum vanda hún
er stödd í: Sér hafi borizt bréf frá séra Arngrími, er
biður hana að koma norður til sín að Bægisá — hún
megi hafa öll börnin með sér.
Sigurlaug, dóttir hennar, var fljót að átta sig á þvi,
hvað var á seyði, enda sjálf komin á þann aldur, að
geta farið að tefla við presta — hafði líka verið heilt
ár hjá séra Arngrími, þegar hann bjó á Kalastöðum,
ja næstum eins og ráðskona, þó að hún væri þá of
ung til þess að kallast það. Hún svaraði því móður
sinni í mátulega léttum tóni, og þó ekki án festu í
ungri röddinni:
„0, brenndu andskotans bréfið, mamma.“
Bréfinu hefur að líkindum verið stungið undir ketil
inn á hlóðunum til þess að snerpa á kaffisopa handa
hinum dygga og trúa sendiboða að norðan. Svo ræki-
lega brann það og boðskapur þess til ösku, að litlum
sögum hefur farið af því í meira en hundrað ár. Og
svo vel fór Guðríður með sitt litla leyndarmál, að það
var rétt eins og aldrei hefði komið neitt bréf að norð-
an.
En öll él birtir upp, einnig fyrir norðan. Þótt séra
Arngrímur hafi um sinn hrist af sér harminn eftir
konu sína með því að blása lífi í söknuð sinn eftir
heimilinu í Saurbæ, húsfreyjunni og barnahópnum
hennar, verður hann enn að beygja af leið. Og inn-
an lítils tíma er hann kvæntur maður.
í næsta blaði verður sagt frá einkcnnilegum manni, sem ól aldur sinn við Hvalfjörð og kynntist
meðal annars við fjölskyldu þá I Saurbæ, cr hér hefur verið getið um. Hann var jafnan nefndur
Eyjólfur tónari eða Eyjólfur litli, og segir það sína sögu um líkamlegt atgervi hans og kunn-
áttu þá, sem hann hafði tileinkað sér. Hann var sem sagt ekki í hópi stórbokkanna og fremdar-
mannanna, en hefur eigi að síður orðið minnisstæður. Fleiri menn minnast hans nú heldur en þorra
þeirra bænda, sem uppi voru samtfmis honum.
352
lÍUiNN- SUNNUDAGSBLAÐ