Tíminn Sunnudagsblað - 01.06.1969, Blaðsíða 10

KÖTTURINN Á
• • • •
SJOSTJORNUNNI
Áxirð 1899 stofnuð'u nokkrir
menn í Keflavík mie® sér félag í
því skyni að kaupa þilskip og gera
það út á fiskveiðair. Þegar fram
ó hauistið kom, var skipið keypt
oig ráðiim á það skipstjóri, í>or-
steinn Egilsson, sá sem áðu.r var
á To Venner, og fyitgdi honum
meiri partarmn af skipshöfninni
og einnig sá, er þetta ritar. Einn-
ig voru menin úr Kefiavík, og
skyldi skipið byrja veiðar í ver-
tíðarbyrjun 1900.
Skipinu vair gefið nafnið Sjö-
stjarna, og skiidist mér, að stjörn-
urnar í niaifninu væru jafnimiarg-
ar og eigendur skipsins. Þegar
lokið var að útbúa skipið. var lagt
út í vertíðarbyrjun eins og vænta
miáttii. Allt gekk eins og í sögu.
Þeigar búið var að vera úti í
nokfkra daga í misjöfnu veðri, bar
það við eirna nótt, ef viðburð
sikyldi kalla. að einn skipverja lét
illa í svefnd, og það svo, að þeir,
seim viðstaddir voru, álitu rétt að
vekja hamm. Er hann var búinn að
jafna siig dáiítið eftir draumfar-
irnair, fdru þeir að spyrja hann,
hvað hanin hefði dreymt.
— Já, það er nu meira, mað-
ur — það, sem ásótiti mig í svefn-
inum var ekki karl eða kona. Ég
veit þið getið þess aldrei, sagði
hann. Það var hvorki meira né
minrna en köttur, guOibröndóttur
köttur, og hann var svo sem ekki
ljófcur. Hann var stór og strokinm
og bráðfaMeg skepna, en mér stóð
sbugguir af homiuim. Það var eitt-
hvað við hann, sem ég var hrædd-
uir váð.
Honum var saigt að leiggja sdig
aftur — þetta héfði verið martröð.
Hér væri emginn köttar. Hann
skyldi vera alveg rótegur þess
veigaa. Svo væri hér fuiit af mönn-
uim, sem myndu velkja hann tafar-
laust, ef hann færi að iáiba nokk-
uð tdl sín hieyira. Hann var triegur
—-I
til áð fara í kojuma aftur, en lét
þó til l'eiðast um síðir og var auð-
séð, að hann var eiftiiir sdig eftir
drauminn. Hann svaf samt það,
sem eftir var vaktariinmar, og var
hress efbir eins og ekkert hefði
komið fyrir.
Liðu svo fraim tímar, að þetta
lítilfjörfiega atvik féll í gleymsku
í öninum dagsins. Emgan óraði fyr-
ir, að það ætti þaðan nokkurn
tíma afturkvæmt. Það var ekki
langt liðið á vertíðima, að köttur-
inn gerði vart við sig aftur, og nú
var það annar maður, sem varð
fyrdir barðinu á honum. Varð hann
öllu venr úti en sá fyrri. Við vor-
um höndum seinmi að vekja hamn,
þvi að við bjuggumst við, að hann
hefði ekfci gott af að njóta draums
srns til enda. Hann hafði nákvæm-
lega sömu sögu að segja og hinn
fyrri: Þetta var stór og falegur
köfctar, gulbröndóttur. Ekki gat
hanin þess, að hann hefði gért sig
líkilegan til að ráðast á sig, en þó
bafði hann þau áhrif, sem liann
gat ekki með orðum lýst og ekki
virtust vera af þessum heimi, og
varð hann slíkri skeilfiinigu lostinn,
áð hann öskraði eiins ðg hann hafði
rödd og kraffca tilL. Var hann
þeirri standinini fegnastar, er við
vöktum hiarnrn. Við fórum að leiða
mönnunum fyrir sjónir, hve þetta
væri mikil fjiarsítæða að ætia að
belja heili skipishöfn trú um, aS
í skipiniu væri aifturgenigimn kött-
ur, sem væri að ónáða fólkið.
Slíkt þekktist ekki í sögunni. Hins
veaaf heifði oflt orðið vart við fram-
JMma menn, karla og konur. Það
gæti verið eðditeigt, því að orðróm
hieyrðí maður tifl dæmis um, að
menin, er færust af slysum við
firaimsetni.mgu skipa, sem oft gatx
koimáð fyrir, fylgdu skipinu. En
köttur! Nei, það var of miikið aif
því ,góða. En siíkar söigur gátu
komáð geig í þá af' skipslhöfniuni,
sem litnliisiigldari voru og móttæki-
tegri fyrdr svona lagiað, og þeiss
vegna væri nauðsyntegt að kæfa
þeitta í fiæðinigunni. Við sö'gðum
þessum tveton rnömmum, að ef þeir
vdldu ekfci verða fyrir háði og
spottti, þá skyldu þeir ekki nefma
þetta á nafn framiar, og fé'llust
þe'iæ á það, enda trúðurn við því
fastlega, að þetta hefði verið mar-
tröð éða eimhverjir höfuðorar sof-
andi manma og annað ekki. Eða
máská höfðu þeir slæmt btóð, sem
í gamla daga va,r talin orsök
vondna drauma. Féll þefcba svo ndð-
ur um nokkuirm tírna, og töldum
við það alveg úr sögunni og vor-
uim hreykniir af að geta lamið
þetta niður svo auðveldtega
Það hafði verið gott veður og
nægur fiskur um nokkurm tíma,
en nú fór útlitið versnandi og
veðrabrigði 1 vændum. Það var
Mtið hala út um nóttina og að lofc-
inmi aðgerð fóru allir niður, nema
þeir, sem vörð skyldu haida á þil-
fari. Sumir fóru í koju, hvíldinmi
fegnir eftir langan vinnudag, en
aðrir dokuðu við og ræddu um
aflabrogðin. Við höfðum ekfci set-
ið lengi, þegar eimrn hásetanna fór
að l^ta illa í svefni, en við létum
hann eiga sig nokkra stund til að
sjá, hvort hann gæti ekki bjargað
sér sjálfur út úr þessum draum-
förum. En þegar við sáum, að svo
ætlaði ekki að verða og alltaf
h'erbi á, þá vöktum við hiann og
spurðum, hvað hefði ásótt hann
svona herfiieiga. Hann sagði, að
það hefði verið köttar* og að öll-
um Mfcindjum sá saimi, sem hafði
ásótt fólaga hans fyrr á vertíð-
innd, því að gul>rö'ndó'ttur var
hann, það eitt var víst. Við gáf-
um þessu lítinn gaum, en þó hygg
ég, að sú huigsun hafi læðzt inn
hjá suimuim, að eittihvað væri eim-
kenmdllegt við þetta, þair sem þetta
var í þriðja sinn. sem það kom
fyrir. og aÉtaif á einn veg. Hvort
sem nú var huigsað um þefcta meira
eða mininia, þá ledð að ve'rtíðariok-
uim og alflltaf gerði kötturinn vart
við si'|j öðru hvefju og altaf á
svipaðain háfct.
Um lokiin var farið inn til Kefía-
víkur og skápað í Mn-d. Síðam
bjiuigguimist við í mæs'ta túr. Þegar
afllllt var tdfflbúið. var lagt úr höfn
Framhald á 478. síðu.
ÚR ENDURMINNINGUM JÓNASAR JÓNASSONAR SKIPSTJÓRA
466
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ