Tíminn Sunnudagsblað - 01.06.1969, Blaðsíða 22

„Hvar fékkisfcu hana?“
„Auðviibað úr sjónium. Ég dró
hamia suður í Heybj[anesröst.“
„Gott sva[r,“ segir kaupmaður
og snýr aftur inm í búðina.
Þótt ág væri hvatvís og á'kveð-
inm í svöruin, féil bonium það ekki
illlia, því að sjáifur hafði hainm það
til, og var mjög orðheppinn.
Við hél'duim svo áfram með l'úð-
una og komum henmj á áfangastað.
Mun ég hafa verið alldrýgindaleg-
ur yfir þessum happafeng og þótzt
maður að meixi, enda þótt mig
þryti orku til að ná henni einn úr
örmum hafsins.
BRÉF TIL BJARGAR
Framhald af 458. síðu.
félagið seti stemimt stigu við
þessu í náinmi framtíð. Uppeld
ið muin vart , taba 9nögguim
breytingum ne frumimenmskan
í háttuim okbar hverfa skyndi
lega eins og dögg fyrir sólu.
Sannfélag, sem sífeMlt fer
halloka fyrir hófiausum
drykkjuskap og óreiðu, tebur
tæpast á sig meiri rögg á
mæstu misserum en það hefur
'gert undamfarin ár. Engar Ik-
•ur eru til þess, að hvítasumnan
geti framair orðið raunveruleg
ihátíð. Þess vegina er að slkömm-
inni til skást að afniema hana,
áður en til sitærri slysa kemur,
og l'áta venjulegan sunnudag
koma í stað tveggja eða
þriggja daga, er vinmiu er ebki
sinnt.
J. H.
Kötturinn á Sjöstjörnunni
Framhald af 466. síðu.
og haldið vestur með landi. Aflia-
brögðin gengu vel, og lítið bar á
bettinum, og töldum við, að vet-
urimrn og myrkrið væri honum hag
felldara en birtan og sumarið.
Þegar túrnum var lokið. fórum
við til Kefíavíkur til að losa. Sá
háttur var þá hafður á 'við losnn,
að allir hásetar unnu við að koma
fiskimim í lamd og salliti og vatni
út, þvi að engin var bryggjan.
Sumir unnu um borð, en aðrir á
uppSkipun'arbátuuum. Sá sem
þetta ritar var einn af þeim, sem
voru á skipsfjöl.
Það bom fyrir, að það stóð á
bátum úr landi, og gátum við þá
hvíilt obkur litlia stund. Eiitt sinn,
þegar útlit vair fyrir, að við þyrft-
um að bíóa niobbuð lemgi, fór ég
niður i báetu ásamt Ifeiri mönn-
um. Sumir fileygðu sér upp í boju,
en að'rir sátu á boffortunum og
ræddust við. Ég fór úr sitígvélum
og bMifðanfötum og lagðist upp í
undirboju. Ég hef sennilega verið
sofnaður, þótt ég viti það ekki
upp á víst, þegar mér verður litið
til fótagaflsins. Þar var aibjairt eins
og vera átti, og sé ég, að þar
Stendur gulbröndóttur köttur,
þannig að hann stendur með fram
fætur á fótunum á mér. Hann reds
ir eyrun og horfir hvasst í augu
mér. Hann var stór og strokinn
og að öHu leyti hinn fríðasiti. Ég
setti vel á mig Ilt hans og vöxt,
því mér fannsit ég vera vakandi
og hafa fullla dómgreind á öllu,
sem fyrir mig bar. Mér datt fyrst
í hug, að ekki gæti þetta verið
bötturinn, sem hafði verið að ó-
náða piiltana á vertíðinni, því að
hann var svo faliagur, að ebki
vintdist neiitt ifflit geíta af honum
Stafiað.
Eftir nokbra stund fór mér að
finniaist það dáiítið einiben,nilegt, að
hann horfði alitaf jafnfast á mig
og það í augu mér og lieit aldrei
undan. Að hverjum fjandanum
gebur hann verið að gá? Það er
þá beat að bonfa beinlt á móti og
vilta, bvorit hann skammiasit sín
ekki, og það gerði ég. En hann
bonfði því fastara á móiit. Eftir It-
inin tímia fór ég að verða var við
IMsháttar dofa í fótunum, sér-
staklega iljunum og tánum, en ég
glaf því enigan gaum, enda var ég
iauis við allan geiig og fanmst ebk-
ert benda til, að slbt ætti við hér.
Ég vairð þess mú var, að dofinn
var farinn aS færast upp á við,
og var ég orðinn dofinn upp að
öklum. Ég hef sjálfsagt legið eitt-
hvað i'la méð fæturna, bugsaði ég
með mér, þetta líður frá áður en
varir. En það varð önnur raunin á,
því að eftir Iitla stund finn ég, að
ég er orðinn dofinn upp að hnjám.
Mér fór að finmast* þettia dálítið
skrítið.
AITtaf var kötturinn í sömu
Latisn
19. krossgátu
steHlmgum. Það hreyfðist e&bi í
bonum nökbur vöðvi. Harnn var
sem igerður úr sbeini, en auguin
sindruðu einhverjum etdi, sem ég
ekbi igat gert mér grieiin fyrir og
því siður Iýst. Og mú var dofinn
kominn upp fyrir hné. Það skyldt
þó ek!M vera kötburinn siiæmi —
þetta hugsaði ég — og ætla að dá-
leiða mig. Það sfcyldi honum
at'drei tabast, því að mú Skyldi ég
snúa á hann, að mér beilum og
Éfamdi Ekbi mema það þó, að
ful'lfrí'sbur karlmaður léti eina
batitarskjátu né valdi yfir sér —
mei og aftur m'ei.
Ég haifði hugsað ráð mitt, og
þegar dofimn var komimn upp að
mitti, þá beið ég ekki lemgur boð-
amma, heldur reis upp snögglega,
rótti frarn báðar henidur og hugð-
ist 'grípa 'katbarbviibindið. Vakmaiði
óg við það, að ég brafsaði með báð-
um höndum í fótagaflimn. Þar var
þá engimn bötitur. En hölbt var veru-
leibi, að ég var dofimm upp að
mitti, og betfiur mig aldrei hent
Slíkit, hvorbi í vöku né svefni, fyrr
mé 'Síðar.
Ég varð að Iggja góða stund
meðlam dofirnn ledð frá, því að lík-
ami minn var eins og 'stokkur upp
að mi'ttii, þeigar óg vahnaði. Þetta
dvímaði smátt og smátt, og eftir
góða Stund var dofinn horfinn
mieð ölu og óg jafnlhreiss og ég
hafði verið áður.
Seinma tók ég þes-sa men-n, sem
köttinn höfðu dreyrnt, sinm í hvert
skipti og lót þá lýsa honum að
vexti og lit eins mákvæmlega eins
og þeir gátu, og bar þar ebkert
á miiiflii. Hefur þáð tvímælailaust
verið sama fyrirbrigðið, hvað svo
sem það aninars var.
7? o T 7 fi
O KR fl K
S T fl X fl
T l ff / n
I fl R
TV£/R-»f/NNfl-* £
E I N N ! C 7{ fl /J G £ Y G
LflNbSHOTlN N i 3) >
v / L £> / G N £ i >f fl R
~R 'O fl ) S T /) 3) N R
4M. i N fl V'fl fl F *■ ‘A
SANbsToTn K N S
I N N K'fl flU L R i E T
G fl L Z) U R l NN n E / R
L E l K I N N fl Y 'O
V E G I J> fl U o L J ’O S
£ G G S V N R T\ U U
K fl T b L f I N N 'o S
fl N 'fl L M A N N 'fl T T
U N fl P ’O L £ 0 N Q T T ’O
478
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ