Íslendingaþættir Tímans - 06.07.1971, Blaðsíða 11

SIGRÚN PÉTURSDÓTTIR
Fædd 13. marz 1920.
Dáin 19. aprfl 1971.
DÓTTURKVEÐJA.
Ég man ekki lengra en
móðurhönd
mig væri a‘ð leiða, verma og
styðja,
öll mín að leysa efni vönd,
' órofa vöfðu mig kærleiksbönd.
Hún kenndi mér bænir að biðja.
Og eins þótt ég væri orðin stór
þar átti ég heimili að baki.
Hvar sem ég var og hvert sem
ég fór
og hvernig sem bylti mér
ævinnar sjór,
þín mildi var söm og þinn maki.
né daginn til loka fy ts sjá,
en lúta verður hans vilja.
Sú alvitra stjórn, sem allt þetta
sér
veit alltaf hvað bezt má oss
gegna.
Það smyrsli á sárustu benjarnar
ber,
ég blessa þá trú, er þú kenndir
mér
og ber mig betur þess vegna.
Ég þakka þér elsku móðir min
þann minninga-arf er ég geymi>
gull, sem að hvorki dofnar né
dvín.
ÍNú drottinn þig leiði og gæti
þín
í hærri og þroskaðri heimi.
I.S.
Sigrún fæddist að Hallfreðar-
stöðum Hróarstungu, Norður-
Múlasýslu, 13. marz 1920, dóttir
hjónanna Guðlaugar Sigmundsdótt
ur frá Gunnhildargerði og Péturs
Sigurðssonar frá Hjartarstöðum.
Sigrún fluttist til Reykjavíkur,
ásamt foreldrum sínum, árið 1934.
Árið 1954 giftist Sigrún eftirlif-
andi manni sínum, Sigurði Þórðar-
syni endurskoðanda.
Við tölum oft um fjármuni
fólks, peninga, fasteignir eða aðra
hluti, og oft hættir okkur við að
leggja mat á samferðamenn okkar
eftir veraldlegum auðæfum þeirra,
þá gleymast okkur gjarna þau
sannindi, að mestu verðmæti eru
fólgin í manninum sjálfum. En
því aðeins er maðurinn verðmæt-
ur, að hann láti gott af sér leiða,
og eru okkur raun og veru nokk-
ur verðmæti dýrmætari og þýðing-
armeiri en þau, sem felast góð-
Svo óvænt að hyrfirðu okkur frá
mér örðugt veitist að skilja,
en deila þar enginn við
dómarann má
Þriðjudaginn 27. apríl s. 1. var
til moldar borin frú Sigrún Pét-
ursdóttir til heimilis að Tjarnar-
götu 42, Reykjavík.
vikinn og hjálpsamur — og það,
sem sízt má gleymast: sífellt gam-
ansamur og óvenjulega hnyttinn í
tilsvörum. Stundum var gamansem
in krydduð smástríðni, en þó ofur
góðlátlegri. Þetta var leikur hans
eða íþrótt, sem hvorki gat styggt
né sært nokkurn mann, allra sízt
þá, sem bezt þekktu hann og vissu,
að þetta var aðeins einn þátturinn
í hinni sérstæðu og frjóu kímni-
gáfu hans og samofinn henni. Það
var engin tilviljun, að Ingvar
skyldi velja sér að viðfangs-
efni skáldskap Benedikts Gröndals,
einhvers mesta spéfugls, sem rit-
að hefur óbundið mál á íslenzku.
Ég minnist þess með ánægju, er
Ingvar flutti prýðisgott erindi um
Gandreið Gröndals á fundi í Fé-
lagi fslenzkra fræða fyrir nokkrum
órum.
Það var eftirlæti Ingvars að skop
ast að framagosum, hinu hvimleiða
fyrirbæri. sem lengi hefur tröllrið-
íð opinberu lífi hér á landi. Siálfur
var hann hógvær og hlédrægur.
Um skeið var hann formaður Mím-
is, félags stúdenta í íslenzkum
fræðum. Hins vegar er mér kunn
ugt um, að hin síðustu árin neit-
aði hann tvívegis að gefa kost á sér
til stjórnarstarfa í fræðafélögum,
þótt eftir væri gengið. Á þjóðmál-
um hafði hann mikinn áhuga, en
batt sig ekki við stjórnmálaflokka.
Á því sviði var hann víðsýnn um-
bótasinni og félagshyggjumaður.
Einn var sá hæfileiki Ingvars,
sem ég undraðist hvað oftast og
dáðist að. Það var minnisgáfa hans,
sem var með ólíkindum. Oft kom
hann mér á óvart með því að
minna mig á, hvað ég hefði sagt
í hversdagsmasi okkar, þótt mán-
uðir eða ár væru liðin síðan, þegar
mér var það úr minni liðið sem
hver önnur markleysa. Og mann-
fróðari og ættfróðari ungum manni
hef ég aldrei kynnzt. Það bar varla
svo mann á póma. að Ingvar vissi
ekki öll deili á honum. Og allur
þessi firnafróð'eikur var honum
jafnan tiltækur fyrirhafnarlaust.
Síðustu árin, hygg ég, að hesta-
mennska hafi fært Ingvari hvað
flestar ánægjustundir. Hann naut
þess að láta spretta úr spori á
fögrum degi úti í guðs grænni
náttúrunni. Hann bar mikla um-
hyggju fyrir hestinum sínum og
talaði oft um hann sem góðvin.
Ingvar Stefánsson var hár maður
vexti og grannur. Hann var bjart-
ur yfirlitum, hárið rauðleitt og fór
vel. Það var einlægni í augnaráði
og brosi, og hláturinn var hjartan-
legur. Mér er til efs, að ég hafi
kynnzt nokkrum manni, sern varð-
vcitt hafi betur barnshuga sinn,
falslausan og einlægan, opinn og
spurulan.
Nú er Ingvar allur, langt fyrir
aldur fram. Sár harmur er kveð-
inn að móður hans, sem orðið hef-
ur að sjá á bak einkabarni sínu.
Þau mæðginin voru einstaklega
samrýnd. Samstarfsmenn hans og
vinir sakna hueliúfs drenglundar-
manns og mikilhæfs starfslundar-
manns og gevma minningu hans i
þakklátum huga. Sú minning er
sveipuð birtu, og það er ylur í
henni. Gunnar Sveinsson.
ÍSLEMOWGAÞÆTTIR
11