Íslendingaþættir Tímans - 11.05.1972, Blaðsíða 19

Hangá. Þar tók nú Haukur til við
ræktun, plægði og sáði grasfræi og
ræktaði kartöflur. Til ræktiinar tók
hann um 20 hektara, girti það land og
lagði veg að fyrirhuguðu bæjarstæði.
Að þessu vann hann að mestu i tóm-
stundum frá atvinnu sinni. A þessum
árum kom hann sér lika upp nokkrum
bústofni, bæði fe og hrossum. Agúst
frændi hans á Hofi var honum innan
handar við þessar framkvæmdir, léði
honum jarðvinnsluvélar og aðstoðaði
hann á ýmsa vegu.
Árið 1963 gerðist það, að kona Hauks
fór til Reykjavikur með dætur þeirra
báðar, og kom hún ekki austur aftur,
en settist að i Reykjavik. Voru þau þar
með skilin að samvistum. En Haukur
hélt áfram atvinnu sinni þar eystra.
Og trúna á landið og framkvæmdir á
nýbýli sinu átti hann enn. Aldrei skyldi
hann bregðast kölfun sinni þar.
En nú tók brátt að siga á ógæfuhlið. I
ársbyrjun 1964 veiktist hann og varð
að leggjast á Landspitalann. Eftir það
var hann um tima á Reykjalundi, unz
hann varð það hress, að hann gat aftur
tekið til við atvinnu sina um sinn.
En nú var hafin áralöng barátta við
ólæknandi sjúkdóm og þjáningar, sem
ekki gat endað nema á einn veg. Vinnu
sina stundaði hann, þegar kraftar
leyfðu, milli þess að hann lá i Land-
spitalanum. A Vifilsstöðum var hann
einnig um tima. Haustið 1969 lá hahn
sina siðustu legu á Landspitalanum.
Dætur hans, sem hann unni svo heitt,
heimsóttu hann þar, svo og Elin
frænska hans, en á heimili hennar
hafði hann átt öruggt athvarf öll sin
veikindaár og reyndist hún honum
ævinlega sem góð móðir allt til hinztu
stundar. Á banabeði bað Haukur vin
sinn Gunnar Guðnason að annast um
fjárreiður dætra sinna. Varð hann fús-
lega við þeirri bón, og sá hann vel og
vendilega um dánarbú Hauks að honum
látnum. Siðustu nóttina, sem Haukur
lifði, var kona hans hjá honum og
kvaddi hann siðustu kveðju. Móður
sina hafði hann kvatt hálfum mánuði
fyrir andlát sitt, er hún kom heim
vestan um haf til að sjá son sinn og
kveðja i siðasta sinn.
Haukur andaðist 6. nóvember 1969,
tæplega 38 ára að aldri.
Haukur var vel gefinn, viðlesinn og
stálminnugur, harðduglegur og vinnu-
samur, góður félagi og elskulegur
sonur móður sinnar, góður við börn og
gamalmenni og bar djúpa lotningu
fyrir kirkju og helgum siðum.
Með þreki og karlmennsku mætti
hann erfiðum örlögum. t striði og and-
streymi mannlegs lifs sá hann fram-
tiðarvonir sinar að engu verða, þvi
mótmæli tók hánn með stillingu. Nú
hvilir aska hans i friði og kyrrð i leiði
afa hans og ömmu i Fossvogskirkju-
garði.
Freysteinn Gunnarsson.
f
Sumarið 1958 fluttist Helga móðir
Hauks til Ameriku og settist að vestur
á Kyrrahafsströnd og á þar heima
siðan. Nú að undanförnu hefur hún
stundað enskunám i ameriskum
bréfaskóia. Þar samdi hún á ensku
grein þá, sem hér fer á eftir i islenzkri
þýðingu, þykir hlýða að birta hana
hér, þar sem hún er fyrst og fremst
sonarminning og lýsir vel framtiðar-
draumum Hauks, sem ekki fengu að
rætast.
Sleppt er úr inngangskafla greinar-
innar, sem er almenns efnis.
Þáttur
Elfan silfurtæra. Brot úi
persónusögu.
Þetta verður að skrifa, og það skal
verða gert. Þegar ég var orðin fjörutiu
og niu ára, afréð ég að breyta lifshátt-
um minum, og um sömu mundir gerði
ég áætlanir um framtið einkasonar
mins. Ég ákvað að flytjast burt af ætt-
jörð minni, burt frá eldfjöllum, jökl-
um, fossum og fjöllum og heitum hver-
um og grænum dölum. Ég ætlaði til
Vesturheims. Og svo var það á sól-
björtum sumardegi árið 1958, að ég
var komin fljúgandi til Seattle i
Washingtonfylki, viðfrægrar stórborg-
ar á Kyrrahafsströnd Bandarikjanna.
Mér leið vel eftir flugferðina. Ég var
klædd i létta brúna dragt og meö brúna
skó. Farangur minn allur var i stórri
ferðatösku, dökkri vetrarkápu hélt ég
á, og i pyngju minni átti ég hundrað
dali. Það var allt og sumt. Farareyrir
minn var svona naumur, af þvi að áður
en ég kvaddi Hauk son minn heima,
hafði ég gefið honum aleigu mina,
sparifé mitt og jarðarpart. Það ætlaði
ég honum til frambúðar. Haukur var
þá 27 ára, fæddur 17. desember 1931.
Sonur minn unni mjög landinu á
bökkum hinnar silfurtæru Rangár og
útsýninu þaðan til fjallanna i austri,
þar sem sól ris að morgni. Sveita-
búskapur var hamingjudraumur hans
i lifinu. Þvi var það, að ég vildi fá hon-
um i hendur jarðnæði það, sem ég átti
Helgu
meðan hann enn var ungur og hraust-
ur. Hann var þá kvæntur og átti tvær
ungar dætur, Helgu þriggja ára og
Þuriði Guðrúnu eins árs. Landið, sem
ég gaf honum var partur úr Hofslandi,
vel fallið til nýbýlis og ræktunar.
Ég hafði lika hugsað mitt eigið ráð.
Naut ég þar við forsjár frú Klöru og
Þórðar Guðmundssonar, isienzkra
hjóna, sem heima áttu i Point Roberts
i Washingtonfylki. Fyrsta atvinna min
þar vestra var þjónusta á islenzka elli-
heimilinu, Stafholti i Blaine. Blaine er
litil borg á iandamærum Kanada og
Washington-fylkis. Þar eignaðist ég
marga vini, en var þó enn framandi i
ókunnu landi og litið fær i enskunni. En
Kyrrahafsströndin, lauguð bládjúpum
öldum úthafins, hreif hug minn og
hjarta.
Næstu tiu árin fluttist ég borg úr
borg suður eftir ströndinni og á nú
heima i Beverley Hills i Kaliforniu.
Á þessum árum hafði syni minum
orðið mikið ágengt á nýbýlislandi sinu.
Girðingar voru upp settar kringum
svæði það, sem tók hann tók til
ræktunar. Kindur hans og hross voru á
beitá bökkum hinnar silfurtæru Rang-
ár. Nafn hafði hann gefið jarðnæði
sinu, og heitir þar Hofteigur. En bær-
inn var enn óbyggður. Heilsa Hauks
var biluð. Ölæknandi sjúkdómur hafði
heltekið hann. Og eftir þvi sem árin
liðu varð hann oftar og oftar að gista
Landspitalann i Reykjavik, og varð nú
sifellt erfiðara um vik fyrir hann að
islendingaþættir
19