Sunnudagsblaðið - 10.05.1964, Blaðsíða 7

niér að snúa skífunni.
Drynjandi hávaði heyrðist fyrir
utan og gólfið titraði undir fótum
mér. En í þögninni, sem fylgdi
á eftir, heyrði ég símabringing-
uaa í hinum endanum á línunni.
Kvenrödd svaraði. Kvenfólk, ein-
tómt kvenfólk! Var ekki annað
cu kvenfólk á lausum kili þessa
nótt?
Þreytuleg rödd svaraði: „Lækn-
irin'n cr ekki lieima. Því miður.”
Áður en ég liengdi á, æpti ég
i símann: „Hvcrnig stcndur á
Þessu? Enginn læknir heima!”
Þreytulega röddin svaraði livat-
lega: „Auðvitað ckki. Þeir eru
nllir úti vegna slyssins.”
.■Slyssins? Hvaða slyss?”
..Járnbrautarslyssins.”
Eg missti símtólið úr hcndi
htér. En ég herti undir eins upp
Þugann. Eg hafði heyrt, að leigu-
Þílstjórar hcfðu stundum lcnt í,
að konur fæddu í bílum hjá þeim
a leiðinni til spítalans, svo ég
Var ckki verr staddur á eigin
heimili.
Eg flýtti mér fram í cldhús og
greip stærsta pottinn, sem ég sá,
sett} vatn í hann og brá honum
a cldavélina. tívo rnikið vissi cg,
að' ailtaf er þörf á sjóðándi vatni
við barnsfaéðingu.
..Hvað ertu að gera þarna
uiðri?” heyrði ég Elsu spyrja í
eðfinningartón.
Eg þaut upp til liennar og víl-
aði ekki fyrir mér að' skrökva:
„Hann er á leiðinni, elskan. En
það getur orðið einhver bið. Hon-
um gengur víst illa að koma bíln-
um í gang.”
„Þú gaetir sótt hann.” Hún
liorfði upp til mín með hinu gam-
alkunna, biðjandi augnaráði konu,
sem er að því komin að ala barn
í heiminn.
„Rcyndu að vera rólcg,” svar-
aði ég hinn hressilegasti.
Hún brosti. Hún var auðsjáan-
lega örugg þar sem ég var ná-
lægur. Það gaf mér aukinn kjark,
svo ég sagði eins og ekkert væri
um að vera: „Eg ætla að gcfa þér
dálítið klóróform. Það tefur fýr-
ir.”
„Klóróform? En er það til i
húsinu.”
„Jú, það var til, og ég vissi
hvar það var. Það var dós niðri
í kjallara mcð klóróformi, sem
nota átti við aflífun kettlinga.
Eg var undir cins búinn að sækja
það og drcypa nokkrum dropum í
handklæði. Elsa hafði ekkcrt á
móti, er ég lagði handklæðið yfir
andlit hcnni, og hún tók við dós-
inni úr hcndi mér. „Þegar hríð-
irnar koma, skaltu bara bæta
dálitlu við.”
„Alveg eins og þú segir,” svar-
aði hún óbangin, eli ég held samt
að licnni liafi ckki fallið þcssi
hugmynd.
En livað um það, þetta hreif.
Eftir örstutta stund var henni far-
ið að líða betur. Mér var sjálfum
orðið rórra og hugsaði: Teppi! —
Volg teppi! Eg þaut að tauskápn-
um, greip tvö teppi, hljóp mcð
þau fram í eldhús, setti þau í
hitahólfið á eldavélinni og setti
fullan straum á. Þaö skyldi ekki
skorta á neitt við þessa fæðingu.
En nú snérist hugsun mín að
öðru. Sjúkrahúsið! Því hafði cg
ekki hugsað um það fyrr? Kann-
ske mundi einhver verða send
þaðan. Yfirhjúkrunarkonan, sem
ég talaði við, var ein af þessum
ströngu og lífsrcyndu manncskj-
um:
„Ungi maður,” sagði hún alvar-
legum rómi, „við sendum aldrei
neinn af starfsliðinu okkar til
einkahcimila. Eg ráðlegg y.ður að
leggja konuna yðar hér inn, við
skulum einhvers staðar liola
lienni niður.”
„Frú mín góð,” næstum æpti
ég, „mér Iiefur ckki komið til hug-
ar að trufla ykkar reglubundna
starf. En fræðið mig bara á einu:
Hvernig á ég að taka á móti
barni? Það cr citt á lciöinni í
þessu húsi og vcröur sjálfsagt
komið eftir fimm mínútur. Svona
þér skulið ekki flýta yður, — og
verið ekki margorö.”
Símasambandið var ckki leng-
Framh. á bls. 354.
A&ÝÐV5LÁ£)H> - 6UHNUPAGSBIÍAP 343