Eintak - 24.03.1994, Blaðsíða 22

eru íþróttir hollar og góðar en það
er svo margt sem er það líka sem
ekki er fjallað um að neinu marki.
Þetta er voðalega ferköntuð afstaða,
eins og allir eigi bara að vera í
þessu. Mér finnst skorta á að listir
og menningarmál hljóti verðuga
viðurkenningu sem áhugamál. Það
eru ekki síðri leiðir til að verða sér
út um almennan félagsþroska. Mér
finnst þessi samkeppnisþáttur orð-
inn frekar neikvæður og hann hef-
ur smitast út í svo margt annað.
Það er alltaf verið að ýta undir sam-
keppni í skólum í stað þess að efla
samvinnuna á milli nemendanna.
Það er verið að búa til einhver
númer til að láta hina horfa upp á
og um leið er sköpuð ákveðin van-
máttarkennd hjá þeim.“
Hestamenn að
drepast í rassgatinu
Heiðar Jónsson snyrtir ber ekki
mikla virðingu fyrir íþróttum.
„Ég er hlynntur heilbrigðu líferni
en íþróttir hafa aldrei höfðað til
mín,“ segir hann. „Mér finnst dálít-
ið furðulegt að allir smástrákar
byrja á að sparka boltum og það
endar með því að þeir reyna að
finna sér stóran völl og eyðileggja
hann með því að sparka bolta á
milli tveggja spýtna þar sem að
maður stendur og reynir að koma í
veg fyrir að boltinn komist inn fyr-
ir. Þegar ekki viðrar til þess, fremja
þeir sama leikinn innanhúss í
vondu lofti og fótbrjóta sig trekk í
trekk. Ef þeir hafa ekki aðstöðu til
þess hoppa þeir upp í loftið og
troða boltanum í einhverja körfu.
Þegar menn eldast hossast þeir tím-
unum saman blindfullir á íslensku
truntunni og eru að drepast í rass-
gatinu. Ekki er látið þar við sitja
heldur farið út í fallega náttúruna
og gerðar holur. Menn standa síðan
eins og hálfvitar að munda ein-
hverjar stangir, lemjandi kúlur ofan
í holurnar. Þetta er afstaða mín til
íþrótta en verð að taka það fram að
mér finnst gaman að horfa á frjálsar
íþróttir og stundaði sund þegar ég
var strákur.
Ég var í sveitaskóla og þar var
engin leikfimi en maður fékk næga
hreyfingu við almenn bústörf.“
Skrópað í gelgjunni
Gunnar Bjarni Ragnarsson
gítarleikari í Jet Black Joe hefur ekki
gert mikið af því að stunda íþróttir
að eigin sögn. „Maður stundaði
leikfimi í skólanum til að byrja með
en þegar gelgjan færðist yfir fór ég
að skrópa. Eg var ekkert í því að
verða mér út um vottorð heldur
mætti bara ekki ef ég nennti ekki.
Ég held að þetta hafi verið almennt
en ekki bundið rokkurum eða öðr-
um hópum. Ég fylgist ekkert með
íþróttum en fer stundum í sund og
þá helst eftir lokun. Mér finnst gott
að fara í Álftaneslaugina og Bláa
lónið en það er búið að setja upp
þjófavarnarkerfi í Hafnarfjarðar-
lauginni. Þegar við erum með tón-
leika úti á landi þá leitum við fýrst
uppi laugina í plássinu og skellum
okkur ofan í eftir gigg og höldum
partí.“
Hópíþróttir eru
fyrir ofvirka
þráhyggjumenn
Myndlist og íþróttir virðast eiga
vonda samleið og Harpa Björns-
dóttir mynlistarkona segist hafa af-
skaplega lítinn áhuga á hópíþrótt-
um en gaman að fara með sjálfri sér
á fjöll. „Það sem höfðar til mín er
eitthvað sem er fallegt og göfugt
eins og skautadans en ég hef ekki
tilfmningu fýrir tveimur liðum sem
eru að keppa. Ég hafði sömu af-
stöðu til leikfimi og sunds í skóla og
fannst skipta meira máli hversu vel
maður synti en hraðinn. Hóp-
íþróttir eru ágætis útrás fyrir of-
virka þráhyggjumenn því þeir geta
orðið nýtir þjóðfélagsþegnar með
því að fara í sport.“
íþróttaiðkun komin
ut í hégóma
„Ég er ekki beinlínis á móti
keppnisíþróttum en því fer fjarri að
ég sé áhangandi þeirra,“ segir Sig-
uður Líndal prófessor við HÍ.
„Fram að þrítugsaldri vann ég
erfiðisvinnu en þá var miklu minna
af vélum og maður fékk ágætis
hreyfingu út úr því. Ég tók þátt í
leikfimi á menntaskólaárunum af
skyldurækni og var góður í köðlun-
um en lélegur í stökkum. Ég var
Elísabet Jökulsdóttir rithöfundur
„I barnaskóla og gagnfræðaskóla skrópaði ég miskunnarlaust íleikfimi og varð mér úti um tilheyrandi
vottorð ef með þurfti. Það hefur sennilega verið af því mér fannst ég aldrei geta neitt, ég gat ekki farið
hástökk eða flikk flakk og si/o ríkti heragi sem ég þoldi ekki. “
markmaður í handbolta en var svo
nærsýnn að ég sá ekki heilvítis
tuðruna og varð að hætta því. Þeir
sem stunduðu íþróttir þóttu ekki
stíga í vitið en það voru náttúrlega
bara fordómar í sjálfu sér. Ég hef
alltaf verið á móti íþróttadjöful-
gangi en hef stundað sund frá
blautu barnsbeini þó ég sé ekki
góður sundmaður. Ég er ekki að
keppa við neinn en set mér mark-
mið sjálfur. Mér fmnst keppnis-
íþróttirnar ganga út í öfgar og sum-
ir piltanna sem ég kenni í háskólan-
um eru dálítið meiddir og laskaðir
allir, og maður spyr sjálfan sig
hvort þetta sé mannskepnunni
eðlilegt. Iþróttaiðkun er komin út í
algjöran hégóma þegar spurningin
um árangur stendur um brot úr
sekúndum. Ég lærði leikfimi í há-
skólanum og við vorum á móti því
að hún væri skyldugrein. Kennar-
inn okkar var Alexander Jó-
hannsson en hann var lærður í
Þýskalandi og vildi hafa okkur sem
hálfgerða hermenn.
Ég horfi með hryllingi til áranna í
kringum '68 þegar líkamsrækt var
sem minnst í tísku. Nemendur
mínir þrifu sig varla og manni
fannst vera fýla af strákunum. Ég
var mest hræddur um að þegar þeir
gengu framhjá hryndu af þeim lýs á
mann. Ég klæði mig aldrei í
íþróttaföt til að fara út að hlaupa og
geri það ekki nema þegar ég er að
verða of seinn.
Ef ég er þreyttur þá hleyp ég
stundum tvo stutta hringi í hverf-
inu og yfirleitt í myrkri. Eg er samt
frekar léttur á fæti enda hljóp mað-
ur á eftir búfénaði til sveita í gamla
daga, eins konar torfæruhlaup." ©
PÉTUR Tyrfingsson deildarstjóri hjá sáá
„Það hafa hins vegaralltaf verið til menn sem halda að róttækni felist íþvíað vera á móti íþróttum,
borða baunir og geyma bækurnar sinar í ölkössum. Við sem hugsuðum stíft um heimsbyitinguna,
hugsuðum um merkilegri hluti en það. “
GUtLi BETRI
Þess í stað fiskar það alltaf vítakast,
það er eins og allt gangi út á svindl.
Um leið og þú fiskar eitthvað ertu
að reyna að láta brjóta á þér. Auð-
vitað gerist það stundum en þulirn-
ir segja þetta samt alltaf. Mér finnst
eins og íþróttaandi meðal áhorf-
enda hafi hrakað. Áður fýrr var
klappað fyrir því alveg eins ef and-
stæðingurinn gerði eitthvað flott.
Núna er bara haldið með sínu liði
og helst á að fiska sem flest víta-
köst.“
prófið fyrr en árið 1987 frá Kvenna-
skólanum. Ég losnaði við að mæta í
leikfimi en í stað þess var mér gert
að læra bak-skriðsund. Ég lærði
seint að synda en syndi mjög fallega
að því að mér er sagt. I mennta-
skóla var ákveðið bil á milli þeirra
sem höfðu áhuga á íþróttum og
bókmenntum. Það gaf mér mikinn
styrk í stöðunni að lesa að Samuel
Beckett sem var uppáhalds leik-
ritaskáld mitt var mikill íþrótta-
áhugamaður í skóla. I dag hef ég
Gunnar Bjarni Ragnarsson gítarleikari
í JET BLACK JOE
„Þegar við erum með tónleika úti á landi þá leitum við fyrst uppi
laugina í plássinu og skellum okkur ofan í eftir gigg
og höldum partí. “
Gat ekki faríð
flikk fíakk
Elísabet Jökulsdóttir rithöf-
undur kveðst örugglega hafa getað
orðið skautadrottning því það sé í
ættinni.
„I barnaskóla og gagnfræðaskóla
skrópaði ég miskunnarlaust í leik-
fimi og varð mé út um tilheyrandi
vottorð ef með þurfti. Það hefur
sennilega verið af því mér fannst ég
aldrei geta neitt, ég gat ekki farið
hástökk eða flikk flakk og svo ríkti
heragi sem ég þoldi ekki. Síðan þá
hefur íþróttaáhugi minn verið
stöðugt vaxandi. Skólaganga mín
var nokkuð skrykkjótt því ég hætti
um tíma og kláraði ekki stúdents-
mjög jákvætt viðhorf til íþrótta og
er á leiðinni að fara að stunda...
hvað heitir það aftur... skokk.“
Ferköntuð afstaða
„Ég er lítil íþróttamanneskja en
tók þó þátt í frjálsum íþróttum sem
barn,“ segir Svala Arnardóttir
þula.
„1 Flensborg í Hafnarfirði þar
sem ég sótti skóla var mikill hand-
boltaáhugi og lítill antísport mór-
all. Ég sótti leikfimi eins og til var
ætlast en fylgist ekkert með því sem
er að gerast í íþróttum. Þótt íþróttir
séu áhugamál margra fmnst mér
þeim oft vera gert full hátt undir
höfði miðað við annað. Vissulega
22
FIMMTUDAGUR 24. MARé 1994