Morgunblaðið - 15.04.2005, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. APRÍL 2005 49
MINNINGAR
✝ Sigrún HuldaJónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 25.
október 1947. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítala –
háskólasjúkrahúss 9.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar eru
Guðrún Helga Karls-
dóttir, f. 24. júní
1917, og Jón Guðjóns-
son, f. 10. júlí 1917, d.
4. desember 1993.
Systkini Sigrúnar
eru Kristín Gyða, f.
10. mars 1944, Inga
Dóra, f. 2. desember 1952, og Guð-
jón Már, f. 12. júní 1956.
Árið 1966 giftist Sigrún Jóhanni
Þórarinssyni. Börn þeirra eru: 1)
Guðrún Halldóra leikskólakenn-
ari, f. 3. ágúst 1966. Maður hennar
Arnar Guðmundsson. Dætur
þeirra eru Hulda Björg og Arna
Ýr. 2) Berglind lífefnafræðingur,
f. 11. desember 1973. Maður henn-
ar Hreinn Sigurðsson. Dóttir
þeirra er Sigrún Hulda. Fyrir átti
Hreinn börnin Sig-
urð og Bertu. 3) Ein-
ar Hrafn tækni-
fræðingur, f. 25. júlí
1975. Kvæntur Sól-
veigu Guðfinnsdótt-
ur. Dætur þeirra
eru Sædís Ósk og
Eyrún Inga. Sigrún
og Jóhann slitu sam-
vistum.
Eftirlifandi mað-
ur Sigrúnar er
Bjarni Björnsson
fóðurfræðingur, f.
11. október 1943.
Börn hans af fyrra
hjónabandi eru Björn og Guð-
finna.
Sigrún ólst upp í Reykjavík og
lærði tækniteiknun í Iðnskólanum
í Reykjavík. Hún bjó á Húsavík á
árunum 1976–1987 en flutti þá í
Kópavog. Sigrún starfaði á Verk-
fræðistofu Sigurðar Thoroddsen
frá árinu 1987 til dauðadags.
Útför Sigrúnar verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Ég kynntist Sigrúnu fyrst þegar
ég fór að búa með bróður hennar
Guðjóni Má. Sigrún bjó þá á Húsavík
og við í Reykjavík þannig að við hitt-
umst ekki mjög oft fyrstu árin. Við
fluttum síðan til Danmerkur og
seinna til Seyðisfjarðar og hún til
Reykjavíkur en alltaf hefur verið
tækifæri til að hittast, hvort sem er í
Reykjavík, Seyðisfirði eða á Húsavík
þar sem Gunna Dóra dóttir Sigrúnar
býr. Fjölskylda Sigrúnar hefur alla
tíð staðið mjög þétt saman og sam-
gangur verið mikill og góð samheldni
innan hennar. Þannig hefur það verið
þegar fermingar, brúðkaup eða af-
mæli eru í fjölskyldunni, þá skipta
vegalengdir milli staða ekki máli. Það
mæta allir sem vettlingi geta valdið.
Ég minnist þess þegar eldri sonur
okkar Guðjóns fæddist, þá kom öll
fjölskylda Guðjóns austur á Seyðis-
fjörð, þegar drengurinn var skírður.
Í leiðinni var farið í útilegu í Atlavík
en það hafði verið vani að fara reglu-
lega saman í útlegu. En daginn fyrir
skírnina rigndi látlaust, þannig að
ákveðið var að koma niður á Seyð-
isfjörð og gista hjá okkur Guðjóni. Í
lítilli stofunni okkar lágu allir í einni
flatsæng, hver innan um annan og
var ekki annað séð en vel færi á með
fólki þó þröngt væri. Það var einstak-
lega gott að vera nálægt Sigrúnu, því
hún var alltaf svo kát og hress. Bar-
lómur, kvart og kvein var ekki til í
hennar orðabók, þó mátti hún reyna
ýmislegt basl í gegnum árin. Hvers
konar handavinna og föndur voru
henni hugleikin og síðustu árin ein-
beitti hún sér að því að mála postulín
og liggja eftir hana margir fallegir
munir sem unnir voru af miklu næmi
og hlýleika sem einkenndi Sigrúnu.
Sigrún var mjög glæsileg kona og
hafði unun af því að klæða sig fallega.
Sigrún greindist með krabbamein
fyrir tæpu ári síðan og af eindæma
krafti og þoli hefur hún barist hetju-
lega án þess að barma sér. Fjölskyld-
an og vinafólk gerðu henni kleift að
vera sem allra mest heima og hafa
staðið sem klettar við hlið hennar í
þessum miklu erfiðleikum. Eftir
standa margar og góðar minningar
um einstaka konu sem gott er að ylja
sér á í framtíðinni.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku Bjarni, Dúna, Gunna Dóra,
Berglind, Einar Hrafn og fjölskyld-
ur, innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra.
Ólafía Þ. Stefánsdóttir.
Ég segi stundum að ég eigi fjórar
mömmur; eina mömmu, eina ömmu
og tvær móðursystur. Og núna ert þú
farin, Sigrún. Það er furðulegt að
hugsa til þess að systurnar séu tvær
eftir, þið voruð svo mikið þríeyki.
Þær eru ófáar hlátursgusurnar sem
hafa komið frá ykkur og oft sem að þú
veltist um af hlátri. En það gátu lika
verið læti í ykkur þegar þið ætluðuð
allar að stjórna. Mamma er líka yngst
þannig að eldri systrum fannst alveg
sjálfsagt að skipta sér af okkur, sem
er gott og ég ríkari fyrir vikið. Stund-
um skipti ekki máli hvort þú varst
mamma eða móðursystir þegar
þurfti að skamma mig, sauma á mig
kjól, senda mig til útlanda, redda mér
vinnu og svo framvegis.
Núna er ég þakklát fyrir hvað sam-
gangurinn var mikill og ég þekkti þig
vel. Þakklát fyrir endalaus matarboð
og veislur, ef það er tilefni til að halda
veislu þá er haldin veisla, voru þín
orð.
Þakklát fyrir öll ferðalögin og sam-
komur úti á landi, nú síðast á Húsavík
þar sem þú mættir glerfín í afmælið
hans Adda þótt þú værir orðin veik.
Ég er líka glöð yfir því að þið Bjarni
komuð í heimsókn til mín til New
York, það var mjög gaman að hafa
ykkur og geta sýnt ykkur borgina.
Við gerðum grín að því að það væru
ekki allar „töntur“ sem létu sig hafa
það að sofa á gólfinu hjá systurdóttur
sinni í Brooklyn en þér fannst það
fínt, enda fjölskyldan vön að hrúga
sér á gólfið á ferðalögum. Þig munaði
ekki um að laga fyrir mig uppábrot á
buxum yfir morgunkaffinu og kaupa
nokkrar nauðsynjar sem þér fannst
vanta á heimilið, eins og gul-
rótarflysjara, af gyðingunum í hverf-
inu.
Það var líka gott að hafa þig á
staðnum sumrin sem ég vann á VST.
Þegar ég var búin að brenna súp-
una fyrir verkfræðingana, korter í
hádegi, þá gat ég kallað á þig og þú
komst hlaupandi og bjargaðir málun-
um og varst snögg að því. Þú varst
líka yfirleitt snögg að öllu og ekkert
að vandræðast yfir hlutunum heldur
framkvæmdir þá. Ég man að ég var
orðin frekar gömul þegar ég tók fyrst
eftir að höndin á þér var öðruvísi en
annarra en það stoppaði þig aldrei við
að gera alla skapaða hluti. Það þýddi
heldur ekkert að ætla að kvarta og
kveina ef þú varst nálægt, þú tókst
það ekki í mál. Ég hugsa til þín þegar
ég þarf að horfa fram á veginn og
taka hlutunum eins og þeir eru.
Þegar við fluttum úr Lækjarselinu
hjálpaðir þú okkur að tæma húsið og
þegar allt var komið og ég stóð í tómu
herberginu mínu og ætlaði að fara að
tárast og mamma í eldhúsinu, þá
sagðirðu að þetta þýddi ekki og rakst
alla út, þar með var sú kveðjustund
búin og miklu auðveldari fyrir vikið.
Það var mikið áfall fyrir fjölskyld-
una þegar fréttist af veikindum þín-
um, en það er aðdáunarvert hvernig
þú barðist áfram. Það eru ekki nema
tvær vikur síðan ég keypti indverskt
silki í kjól á þig eins og þú baðst um.
Þú ætlaðir ekki að gefast upp og
gerðir það aldrei. Þær eru margar
minningarnar og við munum sakna
þín sárlega. Ég hefði viljað vera
heima núna og kveðja þig en þar sem
ég sit á þakinu á 500 ára gömlu gisti-
heimili og horfi á stjörnubjartan him-
ininn yfir bláu borginni Jodhpur á
Indlandi þá hugsa ég að þetta sé
miklu betri kveðjustund og þér betur
að skapi. Þú hafðir líka gaman af að
ferðast, sjá nýja hluti og njóta lífsins.
Elsku amma, mamma, Kristín,
Guðjón, Bjarni, Gunna Dóra, Berg-
lind, Einar Hrafn og fjölskyldan öll,
Guð veri með ykkur. Kveðja frá Ind-
landi,
Hanna Björk.
Það var fyrir tilviljun að leiðir okk-
ar lágu saman í Leeds í Englandi
1964. Þar höfðum við ráðið okkur sem
au-pair stúlkur, þá 16 ára gamlar.
Strax tókst með okkur mjög góð vin-
átta sem haldist hefur fram á þennan
dag.
Á þessum árum blómstraði Bítla-
menningin. Fyrstu tónleikarnir voru
með sjálfum Bítlunum, hvílík upplif-
un. Síðan tóku hverjir tónleikarnir
við af öðrum, Sandy Shaw, Cilla
Black, The Animals og fleiri. Á
Wimpy’s kynntumst við skyndibita-
menningunni og hamborgarar og
franskar urðu uppáhaldsfæðan.
Þegar það spurðist að KR ætti að
leika á móti Liverpool í Bretlandi
mættum við að sjálfsögðu til að
styðja okkar menn. Mikið urðum við
undrandi sjá aðdáendaskarann fyrir
framan hótelið þar sem þeir bjuggu.
Ekki höfðum við rennt grun í að KR
væru svona vinsælir. Málið skýrðist
hins vegar þegar Rolling Stones birt-
ust í anddyrinu. Gulnuð eiginhand-
aráritun Bryan Jones, trommarans
fræga sem nú er látinn, er til minn-
ingar um þennan atburð. Við höfðum
allar lofað að koma heim aftur þetta
sama kvöld, en hvernig var það
hægt? Allar fengu heimild frá sínum
fjölskyldum til að vera fram á næsta
dag nema Sigrún. En hvað gerir
sjálfstæð og klár ung stúlka frá Ís-
landi þegar henni finnst hún órétti
beitt? Hún lætur slag standa og
ákveður samt að vera lengur. Bretar
sýndu slíku sjálfstæði lítinn skilning
og daginn eftir ákvað Sigrún að hafa
vistaskipti og lenti þá hjá mjög góðri
fjölskyldu.
Vináttan þróaðist áfram eftir að
heim kom. Ýmislegt skemmtilegt
höfum við gert saman í gegnum tíð-
ina. Eftir því sem árin líða hafa mak-
ar okkar kynnst betur og þetta er
orðinn stór vinahópur.
Við þökkum allar yndislegu stund-
irnar sem við höfum átt saman. Sig-
rúnar verður sárt saknað í hinum
vikulegu göngutúrum, gönguklúbbs-
ins Frjálsra fóta og í hinni árlegu
sumarbústaðaferð til Helgu og Óla.
Sigrún skapaði þá hefð af sínum al-
kunna myndarskap að síðasta göngu-
túrnum á aðventu lauk í Reyni-
hvammi hjá henni og Bjarna. Þar
beið okkar alltaf hlaðborð af gómsæt-
um heimatilbúnum jólasmákökum
sem Sigrún bakaði af sínum einstaka
myndarskap. Hún var dugleg að við-
halda gömlum og góðum siðvenjum
sem flest okkar hafa látið af.
Við fráfall Sigrúnar er skarð fyrir
skildi. Hún var einstaklega listræn
og dugleg, sama hvað hún tók sér fyr-
ir hendur. Hún var frábær vinkona,
ljúf, glöð og hafði yndislega nærveru.
Á sólríku sumarkvöldi í júlí 2004 hélt
vinahópurinn upp á 40 ára samveru –
þar vantaði engan.
Fjölskyldu hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning Sigrúnar.
Erna Freyja, Helga, Jóhanna
Björk, Kristín Dan, Kristín
Jóns, Laufey og Oktavía.
Nú þegar náttúran öll er að vakna
til lífsins kveður Sigrún Hulda Jóns-
dóttir þennan heim. Eftir harða
rimmu við vágestinn mikla lýtur hún í
lægra haldi, hafði þó barist fræki-
lega. Ekki voru æðruorðin uppi síð-
ustu misserin þegar hún var innt eftir
líðaninni. Sagði hreinskilnislega frá
ástandinu, stundum erfiðu og stund-
um bærilegu. Íþyngdi ekki viðmæl-
anda sínum og var þrátt fyrir veik-
indin hress í andanum.
Sigrún kom til liðs við okkur á
Verkfræðistofu Sigurðar Thorodd-
sen 1987 og hefur starfað sem tækni-
teiknari öll þau átján ár sem liðin eru
síðan. Fyrst með tússpennann að
vopni og síðan og miklu lengur tölv-
una, skjáinn og lyklaborðið. Lengst-
um vann hún á húsagerðarsviði við
gerð burðarvirkja-, lagna- og loft-
ræsiteikninga.
Í samstarfi var Sigrún traust og
áreiðanleg. Hún gerði fyrst kröfur til
sjálfs sín og síðan til annarra. Lét þó
ekki eiga hjá sér ef henni fannst að
sér vegið. Oft hafa vinnuhroturnar
verið strangar þegar skiladagur
verkefna nálgaðist óðfluga, mátti þá
jafnan reiða sig á starfsfýsi hennar
og vinnusemi. Og glaðlyndið og jafn-
lyndið.
Við starfsfélagar Sigrúnar á verk-
fræðistofunni þökkum henni sam-
fylgdina og eigum um hana minningu
um heilsteypta og sterka konu, og
sendum fjölskyldu hennar okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Starfsfélagar á Verkfræðistofu
Sigurðar Thoroddsen.
Við Sigrún Hulda urðum vinkonur
þegar við bjuggum á Húsavík. Þar
áttum við saman gleði- og sorgar-
stundir, börnin okkar voru á svipuð-
um aldri, við vorum báðar að sunnan
og vorum saman í JC.
Margar skemmtilegar minningar
fljúga í gegnum hugann frá þessum
árum, afmælisboðin, hangikjötsveisl-
urnar, gamlárskvöldin, ræðukeppnir,
ógleymanleg helgi þegar við héldum
framkvæmdastjórnarfund fyrir JC
hreyfinguna eða bara stundirnar
þegar við droppuðum við hjá hvor
annarri í spjall.
Svo flutti ég suður í Kópavoginn og
nokkru seinna flutti Sigrún einnig
þangað.
Fyrst hittumst við ekki oft, hringd-
um í hvor aðra og hittumst í kaffi-
spjalli í Kringlunni.
Svo dreif hún mig í Soroptimista-
klúbb Kópavogs þar sem hún var fé-
lagi. Nú vorum við ekki bara vinkon-
ur heldur líka systur og samveru-
stundum okkar fjölgaði.
Fyrir um einu ári síðan greindist
Sigrún með krabbamein og mér er
svo minnisstætt þegar hún hringdi í
mig og sagði mér frá þvi. Hún sagði
að við hefðum áður gengið saman í
baráttunni við þennan sjúkdóm þeg-
ar ég fékk hann fyrir nokkrum árum.
Ég læknaðist og hún ætlaði að gera
það líka.
Sigrún var baráttukona og neitaði
að láta sjúkdóminn buga sig. Þrátt
fyrir áföll þá sagði hún alltaf „Brekk-
an verður aðeins brattari um tíma en
ég ætla að komast hana“.
Á þessu ári og þó sérstaklega síð-
ustu vikurnar höfum við rætt margt
saman, hugsanir okkar og væntingar.
Við ræddum dauðann en bara sem
endanlok einhvern tíma. Sigrún var
alls ekki komin að þeim endalokum
og var bara ekki tilbúin að viður-
kenna þau.
Síðustu vikurnar voru erfiðar
vegna sjúkdómsins en jafnframt var
það svo ótrúlega gefandi að fylgjast
með baráttu hennar og viljastyrk.
Hún ætlaði aftur í vinnu og hún ætl-
aði í fleiri ferðalög um heiminn. En
mennirnir áætla en Guð ræður.
Ég kveð vinkonu mína Sigrúnu
Huldu með orðum Guðrúnar Jó-
hannsdóttur frá Brautarholti.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
Elsku Bjarni, Gunna Dóra, Berg-
lind og Einar Hrafn, við Geiri vottum
ykkur og allri fjölskyldunni okkar
dýpstu samúð í ykkar miklu sorg.
Algóður Guð varðveiti minningu
Sigrúnar Huldu.
Þóra.
Elskuleg klúbbsystir okkar, Sig-
rún Hulda, er látin, langt um aldur
fram, aðeins 57 ára að aldri. Sigrún
Hulda gekk til liðs við Soroptimista-
klúbb Kópavogs 1988, eftir að hún
flutti frá Húsavík. Hún var stofn-
félagi Soroptimistaklúbbs Húsavíkur
sem stofnaður var 1983. Frá fyrsta
degi sáum við hve góður og traustur
félagi Sigrún Hulda var. Hún var allt-
af tilbúin að taka að sér margvísleg
störf fyrir klúbbinn, var m.a. formað-
ur í tvö ár. Einnig tók hún að sér
trúnaðarstörf fyrir Landssambands-
stjórn Soroptimista. Það er ómetan-
legt að eiga slíkan félaga sem Sigrún
Hulda var.
Margs er að minnast. Allar sum-
arbústaða-, gróðursetningar- og ut-
anlandsferðirnar, aldrei lét hún sig
vanta, hrókur alls fagnaðar. Síðasta
ferðin hennar með okkur var sl. ár
þegar við fórum að gróðursetja í
spildunni okkar í Lækjarbotnum.
Hún gat ekki tekið þátt í gróðursetn-
ingunni, en kom til að vera með og
skemmta okkur. Það lýsir Sigrúnu
Huldu, alltaf gefandi.
Fyrir tæpu ári veiktist Sigrún
Hulda. Hún tók því með fádæma
æðruleysi, eins og hún sagði sjálf,
þetta var verkefni sem hún þurfti að
leysa. Henni tókst það vel enda ætl-
aði þessi einstaka kona að sigrast á
erfiðum sjúkdómi sínum. Alltaf hélt
hún reisn sinni og glæsileika.
Eftir sitjum við með sorg og sökn-
uð í hjarta, en við eigum góðar minn-
ingar um Sigrúnu Huldu sem enginn
getur frá okkur tekið. Þær eru perlur
sem við geymum innst í hjörtum okk-
ar. Við þökkum margar yndislegar
samverustundir og biðjum góðan
Guð að styrkja eiginmann hennar og
fjölskylduna alla.
F.h. Soroptimistaklúbbs Kópavogs
Gréta og Hrafnhildur.
Elsku vinkona, þá er baráttunni
lokið og þú beiðst lægri hlut þó svo að
það væri ekki bilbug á þér að finna al-
veg til hins síðasta. Sárt er þín sakn-
að en ljósi punkturinn er að nú þarft
þú ekki að þjást lengur. Það var þér
einni líkt hvað þú gerðir þér far um
að vera elegant og vel til höfð hvernig
svo sem þér leið.
Kæra vinkona, mikið eigum við eft-
ir að sakna þín sem vinar og vinnu-
félaga. Við þökkum þér allar yndis-
legu stundirnar sem við áttum saman
í vinnunni og utan. Hver mætir nú í
flottustu inniskónum í sumarbústað-
inn og ekki þegjum við lengur saman
við að mála á postulín. Þá viljum við
þakka hvað þú varst alltaf tilbúinn að
taka til hendinni og gera að veruleika
hugmyndir okkar, hverjar svo sem
þær nú voru.
Ein veisla eða nokkur hundruð
Sörur, það var nú ekki mikið mál,
bara að hefjast handa og þá varst þú
nú í essinu þínu þegar þú reyndir að
stjórna okkur. Það tókst bara nokkuð
vel, því það var einhvernveginn sjálf-
sagt að þú stjórnaðir. Þú varst líka
alltaf tilbúinn að hlusta á okkur þegar
eitthvað bjátaði á og varst ekki feimin
að segja þína skoðun á málunum.
Já, margs er að minnast og hvað er
þá helst, ótal minningar streyma um
hugann. Við þökkum þér samfylgd-
ina kæra vinkona.
Góður Guð gefi þínum nánustu
styrk.
Þær gömlu á VST,
Kristín, Anna, Klara,
Katrín og Þorkatla.
Sigrún móðursystir mín er látin.
Þessi hlýja, lífsglaða, káta og list-
ræna kona sem var búin að heyja
hetjulega baráttu í næstum ár. Og nú
er hún lögð af stað í sitt hinsta ferða-
lag.
Sigrúnu voru ferðalög afar hug-
leikin og þótti henni gaman að segja
frá ferðum sínum. Stundum sagði
hún frá tímanum sem hún dvaldist í
Englandi sem ung stúlka og var sá
tími sveipaður ævintýraljóma. Hún
sagði frá því þegar þær vinkonurnar
fóru í bíó og borðuðu kíló af súkkulaði
hver og þegar henni bauðst að syngja
með Simon og Garfunkel rétt áður en
þeir urðu heimsfrægir. En hún af-
þakkaði það góða boð. Eitt ferðalag
er mér sérstaklega minnisstætt og
það er þegar við systur ákváðum að
bjóða mömmu okkar í óvissuferð til
London í tilefni af sextugsafmæli
hennar. Systur mömmu, þær Sigrún
og Inga Dóra, ákváðu strax að koma
með og skemmtum við okkur kon-
unglega við að undirbúa ferðina.
Þetta var fyrir rétt rúmu ári og ekki
grunaði okkur hvað stutt væri í að
Sigrún myndi veikjast. Sjaldan hafa
fimm manneskjur hlegið eins mikið á
jafn stuttum tíma og í þessari ferð.
Nú er komið að kveðjustund.
Guð geymi hana móðursystur
mína.
Steinunn Jónasdóttir.
SIGRÚN HULDA
JÓNSDÓTTIR