Morgunblaðið - 14.12.2005, Blaðsíða 40

40 MIÐVIKUDAGUR 14. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
BRÉF TIL BLAÐSINS
Morgunblaðið Kringlunni 1 103 Reykjavík  Bréf til blaðsins | mbl.is
NÚ HEFUR maður fengið nýjustu
spekina um flugvallarmálið frá einum
aðalspekingnum. Einn þekktasti flug-
maður og flugrekstrarstjóri landsins
hefur látið ljós sitt skína í sjónvarpinu
og það mætti ætla að þar væri mikið
vit og þekking á ferðinni. Ekki satt!
Svo furðulega vill þó til, eins og svo
oft vill verða, þegar flugmenn opna
sig um Reykjavíkurflugvöll, að hann
virðist bundinn af einhverjum þröng-
um persónulegum hagsmunum, sem
loka honum algjörlega sýn á allar
helstu staðreyndir. Það furðulega er
líka, að sé farið yfir það, sem skrifað
og talað hefur verið um þetta mál að
undanförnu, þá er eins og enginn sjái
það raunverulega eina, sem skiptir
máli hér. Kannski vilja þeir, sem sjá
það, alls ekki tala um það af einhverri
pólitískri bábilju eða hræðslu!
Það eina, sem í dag skiptir máli
varðandi Reykjavíkurflugvöll og
framhaldandi líf hans, er sú staðreynd
að Bandaríkjamenn eru að undirbúa
brottför af Keflavíkurflugvelli. Hvort
sem mönnum líkar það vel eða illa
verður ekki komist hjá því að við-
urkenna þá staðreynd. Þeir gætu vilj-
að skilja eftir nokkra tugi hermanna
svona til málamynda og til þess að
halda hér einhverjum réttindum til
framtíðar, en flugrekstri þeirra hér er
að verða lokið, það hljóta allir að sjá,
og það má bæta við – guði sé lof! Í
þessu sambandi ætti það einnig að
vera sjálfgefið, að Bandaríkjamenn
fái ekki að vera hér áfram. Þeir verði
að pilla sig heim með allt sitt haf-
urtask! Íslenskum stjórnvöldum ber
því strax í dag að segja upp öllum
samningum við Bandaríkin og senda
þá heim!
Það er orðið sjálfgefið, að við verð-
um nú að yfirtaka Keflavíkurflugvöll
að öllu leyti og reka hann sjálfir á eig-
in kostnað, sem við getum mæta vel!
En það er auðvitað líka sjálfgefið, að
við getum ekki rekið tvo stóra flug-
velli hlið við hlið með nokkurra kíló-
metra millibili. Öll starfsemi Reykja-
víkurflugvallar hlýtur að flytjast til
Keflavíkurflugvallar! Vilji menn ekki
viðurkenna þessa staðreynd er eitt-
hvað annað en hagsmunir þjóðarinnar
látið ráða. Við ættum, sem öflug og
sjálfstæð þjóð, að sjá sóma okkar í því
að sýna heiminum hvers við erum
megnug og að við þurfum ekki lengur
að lifa á Bandaríkjunum. En þá þurf-
um við líka að viðurkenna staðreyndir
og þar með þá, að Reykjavíkur-
flugvöllur er þar með úr sögunni! Og
bábilja eins og sú, sem kom fram í
sjónvarpinu í fyrradag, að við þyrft-
um að reka flugvöll í Reykjavík vegna
kennsluflugs er hlægileg fjarstæða.
ODDUR C. S. THORARENSEN,
Klapparstíg 3, Reykjavík.
Ruglið um Reykjavíkurflugvöll
Frá Oddi C. S. Thorarensen:
ÞAÐ hefur vakið undrun mína, sem
dyggs lesanda Morgunblaðsins,
hversu gríðarlegan áhuga blaðið hef-
ur á stríðinu í Írak. Einn allra fjöl-
miðla studdi „blað allra lands-
manna“, með oddi og egg, að
Íslendingar væru settir á lista yfir
„staðfastar og viljugar þjóðir“ þó
80% þjóðarinnar væru því mótfallin.
Vissulega voru sumir staðfastir og
viljugir í góðri trú. Í upphafi stríðsins
birti Morgunblaðið myndir og frá-
sagnir af „almenningi“ sem fagnaði
innrásarhernum ógurlega sem frels-
ishetjum. Þessum myndbirtingum
var sjálfhætt þegar glöggir menn
greindu sömu andlitin fagna í hinum
ýmsu borgum Íraks. Ekki var síður
sérkennilegt að lesa á forsíðu Morg-
unblaðsins haft eftir Halldóri Ás-
grímssyni að það væri „heimssögu-
legur atburður“ að Íslendingar hefðu
fundið gereyðingarvopn Íraka.
Stundum mátti greina sérstakt mál-
far í fréttum Morgunblaðsins. Það
sem flestir nefndu hernað og innrás-
arlið nefndi Morgunblaðið frið-
argæslu og fiðargæsluliða, a.m.k.
stundum.
Það gat því vissulega verið afkára-
legt að hlusta á þá sem höfðu alla
sína vitneskju um Íraksstríðið úr
Morgunblaðinu. Eitt skýrasta dæmið
um það er núverandi seðla-
bankastjóri, sem gegndi starfi for-
sætisráðherra ári eftir að „frið-
argæslan“ hófst, taldi þá að friður
hefði þá löngu komist á. Einungis
væru smávægilegar róstur í 5 hér-
uðum af 800, í hinum 795 ríkti friður
og velsæld. Ekki eru allir jafn áhuga-
samir um stríðið í Írak svo sem furst-
inn í Mónakó sem vill heldur beina
sjónum sínum að verndun náttúrunn-
ar og loftslagsbreytingum í norður-
höfum, enda gagnrýnir Morg-
unblaðið forseta Íslands fyrir að hitta
slíkan mann.
Nú eru teikn á lofti um að Morg-
unblaðið sé að mildast og muni
breyta afstöðu sinni. Fram til þessa
hefur Bush og hans lið þvertekið fyr-
ir að fara fyrr en fullur sigur hefur
unnist á hryðjuverkamönnunum. Þar
sem andstaðan hefur styrkst hafa
Bandaríkjamenn, í samræmi við
þetta, fjölgað um 20.000 í liði sínu á
undanförnum mánuðum.
Morgunblaðið hefur endurómað
þetta sjónarmið en umorðað það
þannig að „friðargæsluliðið“ megi
ekki hverfa fyrr en ástandið er orðið
öruggt. Nú bendir margt til þess að
hugarfarsbreyting sé að verða hjá
bandarísku þjóðinni sem muni leiða
til stjórnarskipta. Þetta knýr á um
breytta stefnu Morgunblaðsins.
Varla vill Morgunblaðið lenda í þeirri
stöðu að verða kaþólskara en páfinn?
Síðast en ekki síst vil ég nefna að
það vakti athygli mína að lesa í leið-
ara Morgunblaðsins nýlega að þeim
þætti erfitt að kyngja mannréttinda-
brotum Bandaríkjamanna.
Við vini mína vil ég segja þetta:
Ekki kyngja.
SIGURÐUR ÞÓRÐARSON,
kaupmaður og velunnari
Morgunblaðsins.
Ekki kyngja
Frá Sigurði Þórðarsyni:
GREINARKORN sem birtist á for-
síðu Morgunblaðsins 4. des., Engin
miskunn hjá Magnúsi – um mann
sem fékk sektarmiða í Washington
DC meðan hann lá mikið slasaður á
götunni – vakti athygli mína vegna
þess að nafngreindi maðurinn var
skólabróðir minn. Síðan hef ég lesið
tvær langar greinar um málið í The
Washington Post og haft samband
við annan skólabróður, sem býr í
Washington. Þó að það stæði ekki í
Moggagreininni, var Charles Ather-
ton vel þekktur í Washington (þess
vegna var slysið og sektarmiðinn
blaðaefni), sem aðalmaður í Lista-
ráði Washingtonborgar (Commission
of Fine Arts), þar sem hann vann í
40 ár. Hann var sérlega hlynntur
verndun sögulegra minja og ber
mikla ábyrgð á útliti borgarinnar í
dag – byggingum, skipulagningu,
höggmyndum, gosbrunnum o.s.frv.
Einn hápunkur í lífi hans var minn-
isvarðinn um seinni heimsstyrjöld og
Charles barðist ötullega fyrir stað-
setningu hans, jafnvel fyrir hæsta-
réttadómi. Það er Charles að þakka
að þessi minnisvarði stendur núna á
milli minnisvarðanna um George
Washington og um Abraham Lin-
coln. Charles fór á eftirlaun í fyrra,
sama dag og heimstyrjaldarminn-
isvarðinn var vígður, og mætti
nokkrum dögum seinna á bekkjar-
fund okkar. Slysið, sem fjallað er
um í Morgunblaðsgreininni, varð 1.
desember. Charles dó 3. desember,
og hann er jarðsunginn í dag (þetta
er skrifað 8. des.) í þjóðardómkirkj-
unni (National Cathedral). Sorglegt
er þegar góður maður deyr – sorg-
legt fyrir fjölskylduna og vinahóp-
inn. En í svona tilfellum hlýtur það
að vera ekki bara sorglegt, heldur
ævilöng sektarkennd, fyrir bílstjór-
ann sem olli slysinu.
Greinin sem þið prentuðuð, frá
Associated Press, leggur áherslu á
miskunnarleysi löggunnar, en það
er önnur hlið á þessu máli, þó að
hún uppfylli ekki skemmtunar-
kröfur blaðamennskunnar. Sam-
kvæmt upplýsingum vitnis varð
konan sem keyrði bílinn alveg frá-
vita, var hágrátandi á staðnum í 45
mínútur. Löggan gerði sitt besta til
að hughreysta hana: það var orðið
dimmt þegar slysið varð, og Charles
var ekki þar sem hann átti að vera
á götunni. Til að sýna konunni fram
á sakleysi sitt – og ég efast um að
það hafi verið „fyrsta verk“ lögg-
unnar, eins og stendur í grein-
arkorninu – skrifaði lögreglumaður
á staðnum sektarmiða og stakk
honum í vasa Charles. Að mínu
mati var þetta tillitssemi en ekki
miskunnarleysi.
ROBERT COOK,
Fossagötu 5, Reykjavík.
Miskunnarleysi
eða tillitssemi?
Frá Róbert Cook:
ÞEGAR ákveðnum aðila eða aðilum
eru færð aukin mannréttindi með lög-
um er þess oft ekki gætt að í lögunum
felist ekki skert réttindi annarra sem
tengjast aðilanum eða hópnum.
Mannréttindi byggjast á jafngild-
isreglu til ákveðinna réttinda, sé út
fyrir þann ramma farið verður laga-
setningin valdbeiting sem stangast á
við mannréttindi og því ógild.
Nýlega voru sett lög á alþingi um
réttindi sérstöðuhópa til ættleiðingar
og tæknifrjóvgunar. Í þessum lögum
var ekki, fremur en í eldri lögum,
minnst einu orði á rétt tilvonandi ein-
staklinga. Ættleidd börn hafa ekki
haft þau mannréttindi að mega
þekkja til uppruna síns, þó eru þessi
lög sett af mönnum sem sjálfir hafa
þau mannréttindi sem þeir taka af
þessum einstaklingum með valdbeit-
ingu. Ástæðan er sérhagsmunir ann-
arra en barnsins.
Börn, getin með tæknifrjóvgun,
hafa heldur ekki haft rétt til að
þekkja föðurinn. Þó svo að sæðisgjaf-
inn sé leystur frá framfærsluskyldu
hefur hvorki hann né alþingismenn
heimild til að afnema mannréttindi
sem lífsneistinn hefur. Hann er ekki
dauður hlutur eða gæludýr heldur
lífsneisti manns.
Þó að barninu líði vel í uppeldinu
og elski sína uppalendur býr þráin
eftir tengslum við upprunann í sálinni
og sú taug hefur teygjanleika fyrir
óendanlegar fjarlægðir. Þeir ein-
staklingar sem búa við þessa leynd á
uppruna sínum ættu að fá leyndinni
aflétt gagnvart sér persónulega er
þeir hafa náð lögaldri og gætu þá
ákveðið sjálfir hvort þeir leituðu eftir
tengslum eða ekki.
Kona sem átti foreldra úti í Banda-
ríkjunum og þekkti þau aðeins af
mynd þráði að geta heimsótt þau. Það
gerðist svo þegar hún var komin á
fimmtugsaldur. Er hún kom til baka
var hún spurð um ferðalagið. Svar
hennar var. „Ég fékk að faðma
mömmu.“ Annað í ferðalaginu skipti
ekki máli. Þetta er innsta þrá allra
þeirra sem ekki geta notið tengsl-
anna. Við státum okkur af að virða
mannréttindi. Oft er það aðeins í orði.
GUÐVARÐUR JÓNSSON,
Hamrabergi 5,
111 Reykjavík.
Mannréttindi
Frá Guðvarði Jónssyni:
Síðumúla 34 - sími 568 6076
Ýmislegt áhugavert
fyrir safnara
Ýmislegt áhugavert fyrir safnara
Borðstofuhús ögn
Stakir skápar