Morgunblaðið - 14.12.2005, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. DESEMBER 2005 45
MINNINGAR
✝ Benedikt Kristinn GröndalKjartansson fæddist 16. mars
1929 í Hafnarfirði. Hann lést 5.
desember 2005 á Landspítalan-
um í Fossvogi. For-
eldrar hans voru
Kjartan Guðjóns-
son matsveinn frá
Ísafirði, f. 1907, d.
1953, og Sigríður
Ingibjörg Marjóns-
dóttir verkakona
frá Hafnarfirði, f.
1909, d. 1939. Syst-
ur Benedikts sam-
feðra eru: Pálína, f.
1931, Rannveig
Edda, f. 1936,
Sjöfn, f. 1938 og
Hrönn, f. 1940.
Benedikt ólst upp hjá móðurafa
sínum og ömmu í Hafnarfirði,
þeim Marjóni Pétri Benedikts-
syni, f. 1884, d. 1972, og Jóhönnu
Símonardóttur, f. 1888, d. 1953.
1991. 4) Viðar, f. 1959. Börn
hans eru Elísa Fanney, f. 1981,
og Daníel, f. 1989. Sambýliskona
Viðars er Eva Guttesen. 5) Birna,
f. 1964. Maki Örn Orri Ingvars-
son. Þau slitu samvistum.
Börn þeirra eru Mikael, f.
1985, og Soffía Lena, f. 1989.
Barnabarnabörn Benedikts eru
Bergdís Lea, f. 1996, Elín Birta,
f. 2000, Elín Rós, f. 2001, Emilía
Karen, f. 2004, og Estefan Leó, f.
2005.
Þau Benedikt og Soffía bjuggu
allan sinn búskap í Hafnarfirði.
Benedikt var lærður málara-
meistari og starfaði við húsamál-
un til ársins 1985. Síðustu 15
starfsár sín vann Benedikt sem
leigubílstjóri hjá BSH. Síðustu
æviárin dvaldi hann á Hrafnistu í
Hafnarfirði.
Benedikt verður jarðsunginn
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Benedikt kvæntist 28. júní 1949
Soffíu Haralds Haraldsdóttur, f.
1930, d. 1984. Þau skildu 1982.
Börn þeirra eru: 1) Ingibjörg, f.
1949. Maki Sig-
mundur Sigfússon.
Þau skildu. Börn
þeirra eru Marjón
Pétur, f. 1969, Sig-
fús Þór, f. 1973,
Benedikt, f. 1980, og
Haraldur, f. 1980.
Sambýlismaður
Ingibjargar er
Fransisco Santana.
2) Haraldur Þór, f.
1952. Maki Elín Jak-
obsdóttir. Börn
þeirra eru Helga
Lucia, f. 1982, og
Hlynur Þór, f. 1985. 3) Benedikt
Benediktsson, f. 1958. Maki Elín
Kristín Björnsdóttir. Börn þeirra
eru Anna Lísa, f. 1977, Sigurjón
Atli, f. 1981, og Marjón Pétur, f.
Elsku pabbi, nú ert þú farinn til
æðri heima.
Ég var alltaf svo mikil pabba-
stelpa. Þegar ég var lítil var það
mér mikið kappsmál að ná að ganga
sem lengst til móts við þig þegar þú
komst heim í hádegismat. Á sunnu-
dögum þegar þú leiddir mig niður
að höfn fannst mér ég eiga falleg-
asta og besta pabba í bænum. Þá
var ég stolt af þér.
Þú kenndir mér snemma að það
væri betra að þegja en segja of mik-
ið. Þú varst einstaklega dagfars-
prúður maður og mikið snyrti-
menni. Oft varstu kominn með
málningarfötuna óbeðinn og lag-
færðir það sem þér fannst betur
mega fara á heimilinu. Þær eru ófá-
ar stundirnar sem þú lagðir á þig
við að mála fyrir okkur krakkana
þegar við vorum flutt að heiman.
Oft komstu norður þegar ég átti
heima þar og þá var bílskúrinn tek-
inn í gegn og allt lagfært sem þurfti
að laga. Þetta fannst þú bara upp
hjá sjálfum þér.
Ófáar voru veiðiferðirnar sem þú
fórst með okkur systkinin í og fékk
ég að hafa vinkonu mína með mér í
þær. Þú gafst mér mikla ást og
hlýju í uppeldinu og fyrir það er ég
mjög þakklát.
Elsku pabbi minn, takk fyrir allt.
Minning þín er mér ei gleymd,
mína sál þú gladdir,
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Pabbi átti góðan tíma á Hrafnistu
í Hafnarfirði sín síðustu ár og á
starfsfólkið þar þakkir skildar fyrir
góða umönnun.
Ingibjörg Benediktsdóttir.
Elsku pabbi minn, nú ert þú far-
inn, búinn að kveðja.
Margar minningar sækja á huga
minn. Ég er þakklát fyrir svo
margt, margar góðar stundir úr
æsku. Við fórum iðulega í ferðalög á
sumrin þrjú saman, ég, mamma og
þú. Oft var líka erfitt, þú veist hvað
ég er að tala um, en tilhlökkun var
alltaf í mínum huga eftir ferðalög-
um okkar um landið og veiðiferðum
sem voru fastir liðir hjá okkur.
Þú studdir mig eins vel og þú
megnaðir. Varst hjálpsamur og
barst umhyggju fyrir mér, gerðir
eins og þú gast. Þú gladdir mig oft
fyrir jól, gaukaðir einhverju að mér
til að létta á fyrir mér, Mikael og
Soffíu.
Ég er þakklát fyrir þær góðu
stundir sem við áttum saman síð-
ustu tvö árin eftir að þú fluttir á
Hrafnistu. Þar leið þér vel. Við fór-
um oftast nær um helgar í bíltúra
eitthvað um bæinn, settumst inn á
kaffihús og spjölluðum. Kaffivagn-
inn á Granda við höfnina í Reykja-
vík var í nokkru uppáhaldi hjá þér
og þangað fórum við oft. Eins
keyrðum við stundum út úr bænum
og ekki er langt síðan við lögðum af
stað fyrir hádegi og komum ekki
heim fyrr en eftir kvöldmat. Þá átt-
um við heilan dag saman í fallegu
veðri og fórum meðal annars á
Þingvelli þar sem Haraldur bróðir
er að smíða bústað.
Ég veit að það var þér erfitt að
missa mömmu og þú saknaðir henn-
ar mikið. Þú settir nokkrar línur inn
í Biblíuna þína fyrir þremur vikum
síðan við mynd af mömmu. Ég tek
því þannig að þú hafir með þessu
viljað þakka henni. Að þessi orð hafi
verið til hennar og eins til okkar
hinna:
Er nálgast ævikvöldið hljóða
ég vil þakka lífið góða.
Það er lán að lifa sáttur
lífsglaður þó dvíni máttur.
Þessi orð segja mér að þú varst
sjálfur tilbúinn að kveðja, og varst
sáttur við það.
Takk fyrir allt, pabbi minn. Ég
veit að nú er friður hjá þér og þú
kominn á góðan stað. Þú verður
samt alltaf hjá mér, það veit ég.
Kærleikur og söknuður er í mínu
hjarta, til þín.
Þín
Birna.
Þegar ég hugsa um Benna afa, þá
leitar hugur minn ósjálfrátt til
Hafnarfjarðar þar sem hann ól
manninn meginhluta ævi sinnar. Ef
einhver getur talist „Gaflari“ þá er
það hann Benni afi. Hann elskaði
Hafnarfjörð og vildi helst hvergi
annars staðar vera.
Ég á margar góðar minningar
sem tengjast afa og Hafnarfirði. Ég
bjó sjálfur í Firðinum frá fimm til
ellefu ára aldurs og dvaldi þá oft á
tíðum í Mjósundinu hjá afa og
ömmu. Þar var gott að vera, afi var
með dúfur í bílskúrnum og kenndi
mér að umgangast þær. Heimilið
var fallegt og hlýlegt og þau afi og
amma voru mér mikils virði.
Eftir góð ár í Hafnarfirðinum
fluttum við fjölskyldan norður til
Akureyrar þar sem ég átti heima til
tuttugu ára aldurs. Má segja að
samband okkar afa hafi veikst í
kjölfar þessara flutninga og nú þeg-
ar hann hefur yfirgefið þennan
heim finn ég til ákveðins trega
vegna þess hversu litlum tíma ég
hef náð að verja með honum und-
anfarin ár. Það er mér þó ákveðin
huggun að ég veit að mamma,
systkini hennar og fjölskyldur
þeirra voru dugleg að heimsækja
hann og gáfu sér tíma með honum.
Það er mér einnig mikils virði að afi
náði að koma í brúðkaup okkar
Ernu sem haldið var í maí á þessu
ári. Það var mikil gleðistund í lífi
mínu og ég er ákaflega ánægður
með að hafa náð að deila þeirri
stund með afa.
Afi var góður maður og ég veit að
hann er nú farinn á stað þar sem
honum á eftir að líða mjög vel.
Blessuð sé minning hans.
Sigfús.
Benni afi.
Þá ertu farinn elsku besti afi
minn.
Þetta gerðist allt of snöggt finnst
manni.
Ég á alltaf eftir að muna eftir
þér, því persóna þín býr í hjarta
mínu. Þú varst grallari af guðs náð
og hafðir oft skemmtilega sýn á líf-
ið.
Þessi grallari verður alltaf til
staðar í mínu hjarta og er orðinn
hluti af mér.
Ég hefði viljað kynnast þér vel og
eyða fleiri stundum með þér afi
minn.
En við hittumst aftur.
Þinn dóttursonur og nafni,
Benedikt Sigmundsson.
Elsku afi.
Nú er þú kveður okkur þá rifjast
upp ótal góðar minningar sem við
áttum með þér í gegnum tíðina.
Þær eru svo margar skemmtilegar
en þær eftirminnilegustu eru án efa
öll jólin sem þú eyddir með okkur
fjölskyldunni. Við munum sérstak-
lega minnast þess hvað þú hafðir
einstaklega góðan húmor. Það var
ósjaldan sem við lágum öll í hláturs-
kasti yfir einhverju sem kom út úr
þér, Það sem var svo skemmtilegt
var að alla tíð og alveg fram á síð-
ustu stundu hafðir þú húmor á við
ungling. Ég man að í síðasta skiptið
sem við töluðum saman þá kvaddir
þú skælbrosandi, þannig munum við
minnast þín. Við eigum eftir að
sakna þess að hitta þig og hlæja
með þér. Takk fyrir allar stundirnar
og megi Guð geyma þig.
Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
Að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von sem hefir vængi sína misst,
og varir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst
og aldrei geta sumir draumar ræst.
Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn, sem aldrei verða menn.
(Davíð Stefánsson.)
Þín barnabörn
Anna Lísa, Sigurjón Atli
og Marjón Pétur.
Minn gamli góði vinur Benedikt
Kjartansson málarameistari hefur
nú kvatt þennan heim. Benedikt
missti ungur móður sína en ólst upp
á heimili móðurforeldranna Mar-
jóns og Jóhönnu sem bjuggu á
Hverfisgötu í Hafnarfirði. Að hætti
Hafnfirðinga gekk hann ávallt undir
nafninu Benni Mar. Sem ég skrifa
þetta verður mér hugsað til æsku-
áranna til þess tíma er við Benni
vorum báðir ráðnir í málningar-
vinnu hjá þeim ágæta manni Emil
Randrup. Við vorum þá 14 ára.
Randrup hafði víða komið við en var
málari í Hafnarfirði á þessum tíma.
Randrup var af norsk-dönskum
ættum og náði aldrei tökum á ís-
lenskunni. Á þessum tíma var lítið
að gera fyrir málara. Randrup var
ekki að auglýsa í blöðum eftir verk-
efnum. Í stað þess lét hann okkur
hafa langan stiga sem við Benni
bárum á milli okkar, klæddir hvít-
um málningarbuxum með málning-
ardósir í höndum og sagði „gum
moren“ við alla sem urðu á vegi
okkar. Þannig gengum við fram og
til baka um bæinn. Hann gaf sig á
tal við alla og sagði: „Þetta eru sko
dugleg strákar“. Svo taldi hann upp
hús í bænum sem við áttum að hafa
málað, mun fleiri en við könnuð-
umst við. Við Benni stóðum eins og
sýningargripir og reyndum að vera
alvarlegir uns göngunni var lokið,
en þá brast stíflan og hláturinn fékk
útrás.
Þannig byrjuðu okkar kynni og
síðan unnum við saman um árabil
uns leiðir skildu. Ég fór á önnur mið
en Benni réð sig til Halldórs Magn-
ússonar málarameistara í Reykjavík
og lauk sveinsprófi hjá honum. Það
fór strax orð af Benna sem afburða
fagmanni, vandvirkum og með góð-
an smekk í litavali. Það var þess
vegna fengur fyrir okkur að fá hann
norður til Sjafnar mér til aðstoðar
við val á litum í nýja litabók sem við
gerðum fyrir okkar viðskiptavini.
Þetta var bók með tæplega 100 lit-
um og þótti mikið framtak á sínum
tíma.
Meðan við unnum saman að gerð
litabókarinnar gafst tími til að rifja
upp margt sem henti okkur er við
vorum að mála saman á fyrri árum.
Eitt sinn vorum við að mála stiga-
hús í fínu húsi í Reykjavík, þegar
vinnupallurinn hrundi og við húrr-
uðum niður í tröppurnar fyrir neð-
an. Málningin sem notuð var í þá
daga var olíumálning og slettist hún
yfir okkur og upp um alla veggi. Við
vorum ómeiddir, litum skelfdir hvor
á annanum stund uns hláturinn náði
tökum á okkur. Og eins og við mátti
búast fór allur sá dagur í þrif.
Benni giftist ágætri konu Soffíu
Haraldsdóttur og átti með henni 5
myndarbörn, tvær stúlkur og þrjá
drengi. Soffía og Benni skildu um
síðir. Er svo var komið fór einmana-
leikinn að ná tökum á mínum gamla
vini, og hann fór að halla sér að
Bakkusi meira en gott var. Í þess-
um erfiðleikum reyndust börnin
honum vel og studdu hann á allan
hátt sem þau gátu.
Benni bjó lengst af einn eftir
skilnaðinn en á síðustu misserum
dvaldi hann á Hrafnistu í Hafnar-
firði uns yfir lauk. Ég mun sakna
þess að fá ekki jólakveðju frá Benna
vini mínum eins og verið hefur öll
undanfarin ár, en ég geymi minn-
inguna um góðan dreng og vin.
Ég sendi börnum hans innileg-
ustu samúðarkveðjur og bið þeim
alls góðs.
Aðalsteinn Jónsson.
BENEDIKT KRISTINN
GRÖNDAL KJARTANSSON
Ástkæra móðir mín, tengdamóðir og amma,
STEINUNN HAFSTAÐ
hótelstýra,
lést á Sólvangi að morgni fimmtudagsins 8. des-
ember.
Útför hennar fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 15. desember kl. 14.00.
Guðmundur Jónsson, Sigrid Foss,
Laufey Guðmundsdóttir, Steinunn Ruth Guðmundsdóttir,
Þór W. Petersen, Jón Foss Guðmundsson.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KATRÍN SVEINA PÉTURSDÓTTIR
frá Engidal,
lést miðvikudaginn 7. desember.
Jarðsungið verður frá Grafarvogskirkju fimmtu-
daginn 15. desember kl. 13.00.
Helga Herlufsen, Guðmundur Sigurðsson,
Sólveig Guðnadóttir, Gunnar Oddsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar,
GUÐRÚN RUTH G. BARKER,
lést á heimili sínu mánudaginn 14. nóvember.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Guðmundur Ragnar Carter Barker,
Skúli Bruce Barker,
Sigrún Cora Barker.
Systir okkar og mágkona,
GUÐRÍÐUR SVALA KÁRADÓTTIR
frá Presthúsum í Vestmannaeyjum,
andaðist á Landspítala háskólasjúkrahúsi í
Kópavogi þriðjudaginn 13. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón T. Kárason, Bjarghildur Stefánsdóttir,
Kári Þ. Kárason, Anna J. Eiríksdóttir.