Tíminn - 19.05.1987, Blaðsíða 14

14 Tíminn
Þriðjudagur 19. maí 1987
MINNING
Ingimar Karlsson
deildarstjori
Fæddur 1. júní 1932
Dáinn 8. maí 1987
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
Hallgrímur Pétursson.
Látinn er vinur okkar Ingimar
Karlsson, Langagerði 15, Reykja-
vík. Hann fæddist í Efstadal, Árnes-
sýslu 1. júní 1932 og hefði því orðið
55 ára 1. júní n.k. Hann var giftur
vinkonu okkar Guðrúnu Guðna-
dóttur frá Jaðri, Hrunamanna-
hreppi.
Okkur hjónum er ljúft að minnast
góðs drengs, sem fallið hefur frá
alltof snemma.
Við kynntumst Ingimari fyrir tæp-
um 30 árum er undirrituð og Guðrún
vorum starfsmenn í Feldinum. Ingi-
mar og Guðrún og við giftum okkur
um svipað leyti og höfum haldið
sambandi alla tíð og erum því búin
að eiga margar indælar og ógleyman-
legar samverustundir á báðum heim-
ilum og eins utan þeirra. Pessi vin-
átta var byggð á gagnkvæmu trausti
og virðingu, en það var einmitt í
anda Ingimars.
Þeim hjónum var mikill auður
gefinn, með því að þau eignuðust
fimm yndisleg börn; Snorra raf-
magnsverkfræðing, kvæntur Sunnu
Guðlaugsdóttur, þau eiga tvö börn;
Guðna vélaverkfræðing, unnusta
hans er Guðný Benediktsdóttir;
Kristínu Sigþrúði, en hún er að Ijúka
prófum í rafmagnsverkfræði, gift
Kristjáni Guðlaugssyni; Aldísi sem
er í Menntaskólanum við Sund; Atla
Karl sem er yngstur, 12 ára í Breiða-
gerðisskóla.
Ingimar og Guðrún hafa búið á
nokkrum stöðum og nú síðast að
Langagerði 15 og heimili þeirra
hefur ávallt verið myndarlegt og vel
úr garði gert, aðlaðandi og notalegt.
Inni á heimili þeirra hjóna voru
tengdaforeldrar Ingimars í 17 ár, en
tengdafaðir hans Guðni Jónsson lést
árið 1982, mikill sómamaður, en
tengdamóðir hans Kristín Jónsdóttir
lifir enn í hárri elli og dvelur nú á
Droplaugarstöðum. Þau hjónin
Kristín og Guðni minntust ávallt á
Ingimar með mikilli virðingu og
lotningu.
Fyrir 11 árum dvaldi undirrituð í
þrjá mánuði daglangt við aðstoð á
heimili þeirra Ingimars og Guðrúnar
og hefur oft hugsað til þess tíma þar.
Á því heimili varekkert kynslóðabil,
þar var fagurt íslenskt mannlíf, allir
tóku tillit til hver annars og unnu sín
verk í góðmennsku og trú.
Ingimar var mikill og sannur heim-
ilisfaðir og félagi barnanna sinna.
Ingimar reyndist undirritaðri ávallt
mjög vel, ekki síst við ráðningu til
starfa hjá Rafmagnsveitu Reykja-
víkur. Ingimar hóf störf þar árið-'
1960 og vann þar þangað til hann
veiktist í nóvember s.l. Hann var
ósérhlífinn og vann sín verk af
einstakri samviskusemi og hvatti
ávallt aðra til starfs og dáða og var
þá sama hvort hann var heima eða
heiman.
Ingimar Karlsson lagði gjörva
hönd á margt um ævina. Hann var
m.a. starfsmaður Alþingis um 5 ára
skeið, hestasveinn hjá Jóhannesi á
Hótel Borg, kirkjuvörður á Hólum í
Hjaltadal að ógleymdu því að Ingi-
mar var í raun og veru fyrsti veðurat-
hugunarmaðurinn á Hveravöllum.
Hann sendi fyrstu verðurathuganir
frá miðhálendinu til Veðurstofunnar
í Reykjavík.
Ingimar gegndi mörgum trúnaðar-
störfum og var í mörg ár og til
síðustu stundar í stjórn Starfs-
mannafélags Reykjavíkurborgar.
Ingimar var mikill fjallamaður
enda tiltölulega stutt inn til heiðríkju
og tignar hálendis íslands frá Gígjar-
hólskoti, en þar voru uppvaxtarár
hans. Sumarið 1951 fór undirritaður
svokallaða öræfaferð til Veiðivatna
og verður sú ferð ógleymanleg fyrir
þá reynslu er veitist þeim sem fer
slíka ferð.
Einmitt þetta sama sumar hefjast
fyrir alvöru fjallaferðir Ingimars, en
þá fer hann til fjalla sem fyrirliði
ráðinn í varðmannsstarf á innri hluta
Biskupstungna- og Hrunamannaaf-
rétta í sambandi við sauðfjárveiki-
varnir - í fjallafaðm, frjáls sem
fuglinn. Þennan tíma gafst honum
dýrðlegt tækifæri til þess að kynnast
enn betur undursamleik óbyggð-
anna, fagurrar ósnortinnar náttúru,
kyrrðar og tignar þess lands sem við
eigum og fáir hafa snert. Mörg voru
þau sumur sem Ingimar fór relgu-
bundið í grasaferðir og varð ávallt
gott til fanga því hann vissi hvar
fjallagrösin var að finna þótt fáir
aðrir viti það.
Ingimar var vel máli farinn og átti
gott með að rita fagurt og lifandi
íslenskt mál, enda las hann ungur
íslendingasögurnar. Hann var góður
sögumaður og skrifaði nokkrar
ferðasögur sem voru slungnar viti og
þeirrar frjóu glettni sem fáum er
gefin, en helst þó þeim sem fæddir
eru í efstu dölum - í nánd við
himininn.
Lífsþægindi fólks hafa breyst mik-
ið á síðustu árum og nú þykir það
sjálfsagður hlutur að eyða sumar-
leyfum sínum á erlendri grund. En
áhugamál hvers og eins eru þó
mismunandi og Ingimar tók aðra
stefnu í þeim málum nú síðustu árin
- það sést best er maður kemur að
Hanskasæti, en það heitir sumar-
bústaðurinn og landið er þau eignuð-
ust austur við Laugarvatn.
Fyrir 17 árum reistu þau fyrsta
bústaðinn á þessu landi, en hann var
lítill, ljósgrænn að lit, með lágreista
burst og einfaldur í sniðum. Þá voru
nokkrar birkihríslur á stangli á land-
inu, en Ingimar var mikill áhuga-
maður um gróðurrækt og í dag er
búið að girða, byggja myndarlegt
sumarhús, græða landið og rækta
upp með trjágróðri og er ekki ofsagt
að segja að þar sé nú sannkölluð
paradís á jörðu.
Ingimar hverfur frá jarðnesku lífi
í þeim mánuði ársins þegar mestur
er gróandi lífs og jafnframt á feg-
ursta vorkvöldi sem komið hefur á
þessu ári og er það vissulega í
samræmi við anda hans - en þar sem
störfum hans lýkur munu niðjar
hans halda ótrauðir áfram.
Eitt er víst að aldrei verður tekið
frá eftirlifandi konu og börnum
Ingimars minningin um ástkæran vin
og góðan dreng.
Við hjónin vottum Guðrúnu og
börnunum og fjölskyldum þeirra og
öðrum aðstandendum einlæga sam-
úð og biðjum góðan Guð að varð-
veita hann og blessa minningu hans
og hugga þá sem eftir lifa.
Guð blessi ykkur öll.
Katrín Sigurjónsdóttir,
Einar I. Sigurðsson.
HaraldurSigurðsson,
bréfberi
Fæddur 24. ágúst 1894
Dáinn 6. maí 1987
Haraldur frændi er dáinn. Þessi
fregn barst mér að morgni 8 þ.m.
Langá ævi átti hann að baki,
síöustu árin dvaldi hann á Sólvangi
í Hafnarfirði við góða aðhlynningu
og heimsóknir nánustu ættingja og
vina.
Haraldur var fæddur í Reykjavík
24. ágúst 1894, sonur Sigurðar Jóns-
sonar bókbindara og fyrri konu
hans, Helgu Einarsdóttur.
Móður sína missti Haraldur þegar
hann var barn að aldri og upp frá því
var hann flest sumur í sveit meðan
hann var að alast upp og lengst í
Hverakoti hjá Guðjóni og Margréti,
en Guðjón og Sigurður faðir Harald-
ar voru hálfbræður, samfeðra. Hann
endaði dvölina í sveitinni með því að
vera vinnumaður í heilt ár hjá Guð-
jóni. Næstu tvö árin var hann til sjós,
en 1. mars 1920 hóf hann störf sem
bréfberi við pósthúsið í Reykjavík
og það varð ævistarf hans.
Rannveig föðuramma mín var í
Hverakoti hjá Guðjóni syni sínum,
en faðir minn, Jóhannes á Hömrum
og Guðjón voru albræður. A upp-
vaxtarárum mínum fór ég stundum
að heimsækja ömmu. Hún sagði mér
frá Halla frænda og gaf mér mynd af
honum og þessa mynd á ég enn.
Aldrei sá ég Harald á þessum árum.
Svo var það eitt sinn, nokkrum árum
eftir að ég giftist og flutti til Reykja-
víkur, að við hjónin erum í heim-
sókn hjá foreldrum mínum á Hömr-
um og erum í þann veginn að leggja
af stað fótgangandi í veg fyrir áætl-
unarbílinn að í hlað á Hömrum
rennir rauður 7 manna fólksbíll. Hér
var þá kominn Haraldur og börnin
hans, Helgi og Hólmfríður, til að
heilsa upp á frændfólkið. Við feng-
um far með þeim í bæinn um
kvöldið og þar með hófst kunnings-
skapur okkar.
Á leiðinni suður bar margt á
góma. Haraldur sagði okkur frá
blóma- og trjágarðinum á Hrísateig
4 og hænunum, sem hann hafði í
öðrum endanum í bílskúrnum. Þetta
var allt svo forvitnilegt að ekki liðu
margir dagar þar til Einar, eiginmað-
ur minn, spurði hvort við ættum ekki
að labba niður á Hrísateig eitthvert
kvöldið. Auðvitað varð ég himinlif-
andi glöð. Það var óvenjulegt að
Einar vildi fara í heimsókn, en þetta
sýnir hvað honum féll strax vel við
Harald.
Á björtu sumarkvöldi komum við
fyrst á Hrísateiginm Haraldur var
úti í garði. Garðurinn var einn
frumskógur af tegundum og sumar
þeirra í mörgum litum og afbrigðum.
Hann kunni skil á þessu öllu og
umhirðan var einstök, hvergi var
illgresi að sjá. En þetta var aðeins
byrjunin. Þegar Haraldur heyrði að
við værum að safna gróðri í nýja
garðinn okkar á Sogamýrarbletti 46,
stóð ekki á honum að leggja hönd á
plóginn og bæta við.
Það sem mér er ef til vill minnis-
stæðast, er þegar Haraldur færði
okkur plöntur í garðinn okkar. Hann
kom þá á hjólinu sínu og oft með
vænan böggul af plöntum, sem hann
gróðursetti jafnan áður en hann
barði dyra. Þetta var venjulega urn
10 leytið á sunnudagsmorgnum, ein-
mitt þegar Einar var að ljúka nauð-
synlegum morgungegningum og
hafði tíma til að koma í morgunkaffi.
Margar ánægjustundir áttum við
saman yfir kaffibolla fyrir framan
arininn í nýja húsinu. Tíminn var
fljótur að líða því Haraldi var mjög
lagið að segja vel og skemmtilega
frá. Ég á dýrmætar minningar frá
þessum stundum. Blómin, sem hann
gróðursetti í garðinum okkar, hafa
fylgt.mér fram á þennan dag. Get ég
hér nefnt stöngulber, humal og margt
fleira, sem var sjaldgæft í görðum
hér á þeim tíma.
Frændrækinn og vinfastur var
Haraldur. Kom það skýrt fram,
þegar bróðir minn varð fyrir slysi 13
ára gamall og lá lengi á sjúkrahúsi.
Þá var það Haraldur, sem aldrei
slakaði á heimsóknum alla sjö mán-
uðina, sem Gunnar dvaldi á sjúkra-
húsinu. Fyrir þetta er honum þakkað
af heilum hug.
Haraldur kvæntist 17. mars 1923,
Signýju Eiríksdóttur frá Eyvindar-
stöðum á Álftanesi. Börn þeirra eru
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjálfr et sama.
En orðstírr
deyr aldrigi,
hveim es sér góðan getr.
Starfsfélagi okkar, Ingimar
Karlsson, lést föstudaginn 8. maí
síðastliðinn eftir skamma legu á
sjúkrahúsi og verður hann jarðsung-
inn í dag 19. maí.
Með honum er horfinn dyggur og
traustur starfsmaður Rafmagnsveitu
Reykjavíkur.
Ingimar hóf störf hjá Rafmagns-
veitunni árið 1960 og starfaði fyrstu
árin við áætlanagerð, en síðustu 15
árin sem deildarstjóri yfir tíma-
áæltunum og kaupaukakerfi. Ingi-
mar sinnti störfum sínum af kost-
gæfni og festu en þó af sanngirni, en
starf hans krafðist þess iðulega, að
hann skæri úr ágreiningsmálum, sem
upp komu. Hann var úrræðagóður
og ósérhlífinn og kom það sér oft
vel, þegar leysa þurfti vandamál
fljótt og vel.
Honum var annt um íslenska
tungu og lagði metnað sinn í að
skýrslur og önnur gögn, sem hann
lét frá sér fara væru á vönduðu máli.
Ingimar var áhugamaður um skóg-
rækt og ausíúr í Laugardal hafði
hann ásamt fjölskyldu sinni byggt
sumarbústað, þar sem hann eyddi
miklum hluta af frítíma sínum og gat
sinnt þessu áhugamáli sínu.
Ingimar gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum og sat meðal annars í stjórn
Starfsmannafélags Reykjavíkur-
tvö, Helgi Sigurður kvæntur Guð-
laugu Halldóru Guðmundsdóttur og
Hólmfríður Gíslína.gift Helga Ara-
syni.
Konu sína missti Haraldur 26.
júní 1960. Eftir það var hann til
heimilis hjá Hólmfríði og Helga
manni hennar. Fyrst á Hrísateign-
um, síðan við Búrfellsvirkjun og
fylgdi hann þeim svo lengi sem
heilsan frekast leyfði.
Nú er Haraldur kominn inn í lönd
eilífðarinnar. Hann er þrotinn að
kröftum og því hvíldin kærkomin.
Ég sendi afkomendum hans og
öðrum ástvinum samúðarkveðjur.
Um leið þakka ég af öllu hjarta fyrir
samverustundirnar og þá gleði, sem
hann veitti fjölskyldu minni. Hér er
góður drengur genginn.
Guð blessi minningu hans.
Ingibjörg Tönsberg
borgar í 22 ár, lengst af sem gjald-
keri.
Með þessum fáu orðum viljum við
þakka samstarf liðinna ára og vott-
um eiginkonu og öðrum aðstandend-
um innilega samúð.
Samstarfsmenn hjá
Rafmagnsveitu Reykjavík-
ur.
„Sumir kveðja
og síðan ekki
söguna meir.
- Aðrir með söng,
er aldrei deyr“
Þessi orð hins austfirska málsnill-
ings hafa oft komið mér í hug þá
daga er liðnir eru frá andláti Ingi-
mars Karlssonar. Sumir kveðja og
eru gleymdir þá kveðjum er lokið.
Aðrir skilja svo mikið eftir sig að
það er sem þeir hafi aldrei kvatt.
Mér er enn í fersku minni er ég
hitti Ingimar fyrst. f maíbyrjun 1960
kom ég til Reykjavíkur frá Sam-
vinnuskólanum að Bifröst ásamt
skólasystur minni Lilju en við höfð-
um þá ákveðið að rugla saman
reytunum. Lilja hafði oft talað um
Guðrúnu frænku sína sem þá var
nýgift Ingimar og man ég hve ég
hlakkaði til að hitta þetta fólk sem
vinkona mín lét svo rnikið af. Ekki
er þó því að neita að að mér setti
nokkurn kvíða því þau voru þau
fyrstu úr fjölskyldu Lilju er ég hitti
og mátti ég því búast við því að vera
mældur og veginn. í þá daga þvældist
sjálfstraustið ekki fyrir mér.
Ekki er að orðlengja það að frá
þeirri stundu er ég hitti þau fyrst
fannst mér ég hafa þekkt þau alla
daga. Þvílíkt var hið látlausa vináttu
viðmót er ég mætti hjá þeim hjónum
og enst hefur æ síðan. Þetta fyrsta
kvöld er ég dvaldi á heimili þeirra
spurði Ingimar mig hvort mig lang-
aði ekki til að fylgja Lilju heim til sín
austur í Hreppa en þangað ætlaði
hún næsta dag. Hann ætti nýlegan
Volkswagenbíl og vildi hann endi-
lega að ég fengi hann lánaðan. Ég
stundi því upp að ég hefði aldrei átt
bíl og væri ekki sérlega vanur öku-
maður. Væri því ekki fýsilegt fyrir
hann að lána mér bílinn sinn. Auð-
vitað sá Ingimar löngunina skína út
úr mér þótt kjarkinn brysti til að
segja samstundis já. Hafði hann
engin fleiri orð þar um en rétti mér
lyklana að bílnum.
Þetta litla atvik er þó var svo stórt
lýsir Ingimar vel. Fáa menn hef ég
þekkt sem hafa verið jafn reiðubúnir
til þess að gera vinum sínum greiða
og hann og enga á jafn látlausan og
eðlislægan hátt. Þar var ekki verið
að hafa mörg orð um heldur athafnir
látnar tala.
Ingimar var gæddur hinni Ijúf-
mannlegu eitilhörku þess manns er
lætur aldrei hlut sinn fyrir neinum en
starfar af þvílíku æðruleysi og rétt-
lætiskennd og án allrar óbilgirni að
samferðamenn taka ef íil vill ekki
alltaf eftir þvf hvers vilji það er sem
ræður. Hlíta því ráðum en ekki valdi.
Það var skaði að Ingimar skyldi
ekki gefa sig að stjórnmálum svo
ótvíræða hæfileika sem hann hafði
til þeirra starfa. Að sjálfsögðu hafði
hann sínar skoðanir á þeim málum
en ég hygg að þær hafi byggst á
afstöðu til einstakra mála eða manna
fremur en flokka. Má vera að honum
hafi hrosið hugur við flokksaga. Það
kom mér hins vegar ekki á óvart hve
einarða afstöðu Ingimar tók í for-
setakosningunum 1980. í ágætri
grein er hann reit í stuðningsblað
Vigdísar, Þjóðin Kýs, kemur glögg-
lega fram að þótt hann teldi Vigdísi
bera af mótframbjóðendum sínum
og best til þess kjörna að stýra þessu
mesta virðingar embætti þjóðar
okkar, sá hann kosningu Vigdísar í
víðara samhengi. Stórt skref í barátt-
unni fyrir raunverulegu jafnrétti
kynjanna en þau mál voru Ingimar
mjög hugleikin enda ekki að undra.
Öllum sem til þekkja ber saman um
að móðir Ingimars, Sigþrúður, hafi
verið óvenju mikilhæf og vitur kona
og í skrifum Ingimars sem síðar
verður að vikið kemur fram að með
þeim var kært. í annan stað var hann