Réttur - 01.03.1941, Síða 38

yfirbragð, liðirnir í mjúku, ljósgulu hárinu, alit var
það í svo nákvæmu, unaðslegu samræmi. Hver
minnsta hreyfing bar vott um hárvissa þjálfun, og
þaö var sem allt umhverfi hans bæri sama blæinn.
— Á þessari skrifstofu sýndi hver hlutur smekk og
reglusemi húsráðanda.
En að sama skapi og öll þessi birta og fágun óx
henni í augum, fannst henni hún sjálf verða minni
og fátækari. Aldrei hafði henni fundizt kápan sín
jafn snjáð, hatturinn jafn gamaldags, skórnir jafn
slitnir og á þessu augnabliki, þegar hún staðnæmdist
frammi fyrir rólegu, köldu augnaráöi Helga Gunn-
laugssonar, böðuö geislum aprílsólarinnar, sem
streymdu til hennar gegnum stórar, gljáfægðar rúö-
ur. — Hún roðnaði og fór hjá sér.
En kaupmaðurinn tók kurteislega kveðju hennar,
yppti aðeins örlítið brúnum eins og hann kæmi henni
ekki alveg strax fyrir sig, svo brosti hann og bauð
henni sæti.
Hún renndi snöggvast augunum yfir öil skjölin,
sem þöktu skrifborð hans. Þarna voru víst ráðin
margra örlög, margir fleiri en hún sóttu hingað at-
vinnu sína og framtíðárvonir. Það var kannski ekki
von, að atvinnurekandinn gæti alltaf munað eftir
hverjum og einum, það var kannski ekki rétt að ætl-
ast til þess, að hann skildi, hvað smáatriði í hans aug-
um gat verið öði*um mikils virði.
„Afsakið, að ég geri yöur ónæöi, —byrjaði hún. —
En mig langar til að vita, hvað þér hafið afráðiö um
stöðuna, sem ég sótti um í vetur — vélritunarstarfið”.
„Já einmitt”. Hann fitlaði viö skjölin, sem lágu fyr-
ir framan hann á borðinu.
„Þér lofuðuð að láta mig vita um það fyrir þennan
tíma”, hélt hún áfram nokkru einbeittari, „en af því
mér hefur ekki verið gert neitt aðvart, réð ég af aö
38