Réttur - 01.01.1987, Blaðsíða 43

okkar gamla landi frá þeirra nýja landi“.
Gegn því reis þjóðin.
Bandaríki Norður-Ameríku, voldug-
asta herveldi heims varð að sætta sig við
þá neitun, — en þetta forríka land hélt
áfram hernámi landsins án laga og réttar
— og beitti nú hvað eftir annað kúgun,
hótunum og blekkingum, sem dugðu til
að fá vissa flokka til að hlýðnast sér.
Fulltrúar íslenskrar alþýðu, lengst af
einir undir forustu Sósíalistatlokksins,
neituðu að beygja sig fyrir ofríki her-
valdsins mikla.
En íslensk þjóð hafði sýnt það 1944-45
að hún gat enn risið upp og boðið voldug-
asta ríki heims byrginn, sýnt að hún vildi
ráða landi sínu sjálf og ein. Síðara há-
markinu í frelsisbaráttunni á þessari öld
var náð.
9
•
Nær kemur að þriðja hámarkinu í sjálf-
stæðisbaráttu íslendinga, — að Alþingi
segi Bandaríkjaher að fara burt af landi
voru, — þingið hefur til þess lagaheimild
og herinn yrði að fara eftir IV2 ár. Og
jafnframt yrði ísland að segja sig úr Nato
nýlendudrottnanna, sem þjóðin var
blekkt til að ganga í með loforðinu um að
aldrei yrði her hér á landi. Ella gætu
Bandaríkin, ef til stríðs kæmi, heimtað
allar gömlu herstöðvarnar aftur.
Sigrarnir, sem unnust 1908 og 1944-45
voru sigrar, hámörk í frelsisbaráttu.
En baráttan um að fá ísland frjálst af
innrásarhernum og Nato er ekki aðeins
barátta um að þjóð vor fái að ráða landi
sínu frjáls og ein. Hún er líka baráttan
um líf þjóðarinnar og framtíð. Bandarík-
in hugsa sér ísland aðeins sem fórnardýr í
því stríði, sem valdhafar þess eru svo æst-
ir í að heyja.
Það er því um líf eða dauða þjóðar
vorrar að tefla í þeirri frelsisbaráttu.
43