Morgunblaðið - 11.02.2006, Síða 59

Morgunblaðið - 11.02.2006, Síða 59
Hún var mikill fagurkeri og allt í kringum hana bar þess vott. Hún hafði upplifað svo ótal margt og vissi alla skapaða hluti. Best var þó hvað hún var góð. Þegar eitthvað bjátaði á var gott að leita huggunar hjá ömmu sem alltaf sýndi okkur skilning og hlýju. Hún hafði mikla samkennd með öðrum og lét sér annt um alla sem á vegi hennar urðu. Hún lagði ekki í vana sinn að tala illa um fólk og var oftar en ekki málsvari þeirra sem minna máttu sín. Ingunn amma var falleg að utan sem innan og við sem erum svo lánsöm að hafa þekkt hana erum betri manneskjur fyrir vikið. Það er erfitt að kveðja þig fyrir fullt og allt, elsku amma. Við trúum að þú munir vaka yfir okkur og lýsa okkur leið hér eftir sem hingað til. Guð geymi þig. Þín Ebba og Magnús. Þegar ég las söguna um litlu stúlk- una með eldspýturnar ímyndaði ég mér alltaf að amma hennar, sem hún þráði svo heitt, væri alveg eins og Ingunn amma. Ingunn amma var svo falleg og góð, og hún hafði stærsta hjarta í heimi. En það sem lifir helst í hjartanu mínu er brosið hennar ömmu, þetta kærleiksríka stóra og fallega bros. Ég var alltaf mikil ömmustelpa og samband okkar Ing- unnar ömmu var mjög sérstakt. Mér leið hvergi betur en í afaholu á Þing- eyri. Í svefnherberginu á loftinu áttu nefnilega innilegustu samræður okk- ar ömmu sér stað. Þar hlógum við og grétum og gleymdum okkur oft í marga klukkutíma við að ræða um líf- ið í gamla daga og drauma okkar og þrár. Kvöldinu lauk svo ávallt á því að við fórum með bænirnar okkar. Bæn- ir voru nefnilega mjög stór partur af lífinu á Þingeyri og amma kenndi mér flestallar þær bænir sem ég kann í dag. Ég er svo þakklát fyrir tímann sem við amma áttum saman, hún kenndi mér svo margt og gaf mér svo margt sem ég get aldrei fullþakk- að henni. Einhvern tíma fæ ég svo að hlaupa aftur inn í stóra góða faðminn hennar alveg eins og litla stúlkan. Elsku amma mín, ég mun alltaf elska þig jafnheitt og það máttu vita að þegar ég verð amma þá ætla ég að verða alveg eins og þú, því betri ömmu er ekki hægt að hugsa sér. Þín ömmustelpa Þórunn Arna. Elsku Ingunn mín. Þegar við feng- um þær fregnir í síðustu viku að vest- an að þú værir orðin mikið veik ákváðum við strax að Maggi tæki fyrstu vél til Ísafjarðar en ég yrði heima með börnin. Eftir tugi símtala landshornanna á milli kom svo sím- talið frá Magga sem ég kveið svo fyr- ir: Anna Rún mín, hún amma var að deyja. Það var ekki sterk manneskja sem svaraði símanum því ég brotnaði alveg saman, maður hafði átt von á þessu en svo þegar að kveðjustund kom þá var ég ekki sterkari. Ég gleymi því aldrei þegar ég kynntist þér fyrst fyrir rúmum tíu ár- um þegar við Maggi fórum að vera saman. Ég kom til þín á Þingeyri og þar tókst þú á móti mér með út- breiddan faðminn og bauðst mér inn á fallega heimilið þitt sem var glæsi- legt í alla staði og auðséð að þar bjó mikil hefðarfrú. Þið Nanna voruð aldrei lengi að reiða fram þvílíkt veisluborð að enginn fór svangur frá Eyrinni og ósjaldan sat maður í stof- unni þinni og drakk himneskt heitt súkkulaði með gómsætu meðlæti. Ég tók strax ástfóstri við þig og eignaðist í þér aukaömmu. Við gátum spjallað um allt milli himins og jarðar og sagð- ir þú mér stundum sögur af langafa mínum og langömmu sem þú þekktir til á æskuárum þínum. Margar dýr- mætar minningar hafa safnast saman frá ferðalögum fjölskyldunnar vest- ur, frá jólum, páskum og við önnur tækifæri. Alltaf var hluti af því að koma vestur að heimsækja Ingunni ömmu og eiga með henni góðar stundir. Ég minnist þess sérstaklega þegar haldið var upp á níræðisafmæl- ið þitt á Þingeyri hvað þú ljómaðir öll og lékst á als oddi enda umvafin öll- um þínum nánustu ástvinum. Þú varst alltaf svo glæsileg með silfur- hvíta hárið þitt í krullum og með fal- lega rauðan varalit enda mikið í mun að líta vel út. Ömmu- og langömmu- börnunum þínum varstu einstaklega góð og munum við Maggi sjá til þess að Daníel Hugi og Birta Dís fái að heyra sögur af Ingunni langömmu. Daníel Hugi spurði mig strax hvort þú værir ekki komin með stóra og fallega vængi uppi hjá guði. Án efa ertu einn fegursti engillinn Ingunn mín og við varðveitum minningu þína alla tíð í hjörtum okkar. Megi minningin um yndislega móður, tengdamóður, ömmu og langömmu ylja ástvinum þínum um ókomna tíð. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Þín Anna Rún. Elsku langamma. Ég minnist þín fyrir hlýju, þokka og reisn. Ég verð stolt þegar ég heyri hve mikið ég lík- ist þér. Fallega brosið þitt mun ávallt fylgja mér. Megi ég eldast með þín- um glæsileika. Þú sýndir mér hvern- ig þroska á með sér bæði fallegt and- lit og göfuga sál. Hugrún. Yndislega ættarjörð, ástarkveðju heyr þú mína, þakkarklökkva kveðjugjörð, kveð ég líf þitt, móðir jörð. Móðir bæði mild og hörð, mig þú tak í arma þína. Yndislega ættarjörð, ástarkveðju heyr þú mína. (Sig. Jónsson frá Arnarvatni) Við kveðjum í dag elsku lang- ömmu okkar Ingunni, sem var orðin háöldruð og þráði hvíldina. Hún var yndisleg kona, hlý og svo mjúk. Hún talaði líka svo fallega. Sérstaklega fallega norðlensku, sem hún hélt vel, þó að liðinn væri þessi langi tími frá því að hún var barn í Svarfaðardaln- um.Við systkinin fengum að njóta visku hennar og fróðleiks, þegar hún sat með okkur og rifjaði upp bernsku sína og allar góðu stundirnar sem hún átti þá forðum daga. Okkur langar að þakka elsku ömmu okkar góðar stundir, þú varst sólargeisli í lífi okkar allra. Guð geymi þig. Óttar, Ágúst, Elín Edda, Ingunn Ýr og Víkingur Angantýsbörn. Ingunn Angantýsdóttir á Þingeyri er fallin frá. Skarð er nú fyrir skildi. Margs er að minnast af kynnum okkar hjóna við heiðursfólkið á Þing- eyri. Um skeið – á fyrri árum – störf- uðum við þar vestra. Kynntumst við þá heiðurshjónunum Ingunni og eig- inmanni hennar, héraðshöfðingjan- um Magnúsi Amlín. Fljótt leiddi kunningsskapurinn við þessi frá- bæru hjón, Ingunni og Magnús, til vináttu, sem aldrei bar skugga á. Við Magnús fórum saman í veiðitúra, sem ætíð voru ánægjulegir og gef- andi. Magnús féll frá fyrir mörgum árum, langt um aldur fram. Ég minnist þeirra stunda, þegar við hjónin komum til Þingeyrar, þá var alltaf veisluborð hjá Ingunni og Magnúsi og gleði og ánægja ríkti. Ingunn var falleg og gáfuð kona, sem bar sterkan persónuleika. Hún var tignarleg í fasi, minnti mann á drottningu. Af persónu hennar geisl- aði hlýja og ástúð þannig að öllum leið vel í návist hennar. Ég vil einnig hér að lokum nefna dóttur þeirra hjóna og tengdason, Nönnu og Jónas Ólafsson, sem af kærleik og elsku stunduðu Ingunni allt til enda. Vináttu þeirra við okkur hjónin þökkum við af alúð. Elsku Ingunn, við kveðjum þig með söknuði og trega. Við trúum því, að góður Guð muni taka þér opnum örmum fyrir öll góðu verkin sem þið hjónin unnuð í þessu lífi. Öllum ættingjum Ingunnar vott- um við okkar dýpstu samúð. Sigríður og Björn Önundarson. Í dag blaktir íslenski fáninn í hálfa stöng vestur í Dýrafirði. Frú Ingunn Elín Angantýsdóttir verður jarð- sungin frá kirkjunni okkar á Þing- eyri í dag. Hún verður lögð til hinstu hvílu við hlið Magnúsar Amlíns, manns síns; leiðið skammt frá þar sem foreldrar hennar og nánustu vinir hvíla. Gamalt kínverskt máltæki segir að það þurfi heilt þorp til að ala upp barn. Hvort sem það er nú forsenda þess að komast til manns eður ei þá erum við sem þessi minningarkorn ritum afar þakklátar fyrir að hafa al- ist upp í litlu þorpi. Að vísu finnst okkur að um alveg einstakt þorp sé að ræða, Þingeyri við Dýrafjörð, þar sem svo margt gott fólk tók meira eða minna þátt í uppeldi okkar. Við vorum líka svo lánsamar að þorpið okkar geymdi ekki bara gott fólk heldur alveg ein- stakar manneskjur sem flestar létu sér annt um aðra, sér í lagi um börn. Margra góðra er að minnast frá upp- vaxtarárunum, en hér munum við fyrst og fremst beina þakklæti og kveðjum til fólksins í Hallhúsinu á Þingeyri, eða „Hallaranum“ eins og húsið var gjarnan kallað, hús sem segja má að hafi verið okkur og öðr- um sem annað heimili í uppvextin- um. Frændsemi, nábýli og jafnaldur, en ekki hvað síst elskusemin sem fólkinu þar var í blóð borin réð því að jafnaldra okkar í Hallaranum varð okkur sem systir strax í bernsku. „Ég heiti Halldóra Sigríður Magn- úsdóttir, kölluð Dodda, sjö ára Þing- eyri.“ Þannig kynnti hún sig stolt fyrir gestum og gangandi. Við, árinu eldri, stóðum „dolfallnar“, heillaðar af því fallega sjálfsöryggi sem yfir henni hvíldi, enda af prestum komin að langfeðgatali og bar með sér ótví- ræða menningarstrauma úr sjálfum Svarfaðardalnum, til viðbótar við vestfirskar rætur. Ingunn móðir Doddu og Nönnu, stjúpmóðir Hauks og eiginkona athafnamannsins Magnúsar Amlín, fluttist ung með foreldrum sínum, Elínu og Angantý úr norðrinu. Hún ólst upp á Þingeyri og varð er fram liðu stundir konan sú sem háir sem lágir áttu að. Hún tók ævinlega á móti hverjum og einum sem einstakri manneskju. Ingunn var einkar gestrisin og tók myndar- lega á móti þeim sem kvöddu dyra hjá henni. Kaffibrauðið hennar var bæði í sérflokki og slíkt sælgæti að umtal vakti. Öllum var tekið með virktum, öllum veittur atbeini, öllum skipað til sætis með því viðmóti að þar urðu allir öndvegismenn. Ingunn var einstaklega falleg kona, ljúf og yndisleg. Sjálf þakkaði hún gjarnan fyrir hvað hún hefði verið lánsöm að hafa verið alin upp í góðri trú, traustu og góðu bænalífi. Hún átti gott hjarta. Samt skyldi enginn segja að Ing- unn Angantýsdóttir hafi verið skap- laus. Hún hafði ríka réttlætiskennd, staðfastar stjórnmálaskoðanir sem hún lá ekki á sem og ákveðnar skoð- anir á menningu og sögu. Þær mæðgur allar hafa staðið þétt saman og barist fyrir varðveislu sögunnar og komið samferðafólki í skilning um gildi þess að varðveita menningar- verðmæti sem okkur hefur verið trú- að fyrir. Einhvern veginn finnst okk- ur að svona fallegt lífshlaup ætti öllum að vera áskapað. Lífsklukka Ingunnar var einstak- lega falleg, hún sýndi umhyggju og elskusemi við allt og alla. Þegar við tilkynntum bræðrum okkar að hún væri öll, þá sögðu allir sem einn: „Hún Ingunn var svo góð, svo fal- leg.“ Hún var það bæði innan sem ut- an, hárið, þykkt, fallegt og vel til haft, húðin slétt, mildin, umhyggjan, einlægur trúar- og bænarhiti. Þessi kona tók okkur börnunum á Þing- eyri sem jafningjum og sýndi okkur virðingu. Hún var hafsjór af fróðleik og minningum og hafði gaman af að segja frá, en fyrst og fremst að spyrja frétta af okkar fólki. Dagur er að kveldi kominn og far- sælu og löngu lífsstarfi er lokið. Fram undan er ferðin sem allra bíð- ur þar sem horft er til bjartrar heim- komu og endurfunda við horfna ást- vini. Yfir vegferð er heiðríkja þar sem dagsverki er skilað í sátt við líf- ið. Við sem eftir lifum þökkum fyrir ástríka samferðakonu og sendum samúðarkveðjur til Hauks og systr- anna Nönnu og Doddu sem færðu orðið „mæðgur“ í æðri skilning. Nanna sér nú að baki bestu vinkonu sinni til sjötíu ára. Fríða og Gerður. MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2006 59 MINNINGAR Pantanir í síma 562 0200 Á fallegum og notalegum stað á 5. hæð Perlunnar. Aðeins 1.350 kr. á mann. Perlan ERFIDRYKKJUR Útfararþjónustan ehf. Stofnað 1990 Þegar andlát ber að Alhliða útfararþjónusta í 16 ár Símar: 567 9110 & 893 8638 www.utfarir.is • utfarir@utfarir.is Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson Elís Rúnarsson Ég man þegar ég kom fyrst í Lauga- skóla fyrir rúmlega fimmtán árum. Þá til náms en einnig til að öðlast þann þroska sem maður tekur út á unglingsárum sínum innan um aðra unglinga sem og þá sem eldri og voru í samskiptum við okkur unglingana. Enginn beygur var í mér hvað varðaði neitt atriði skólagöngunnar man ég fyrir utan eitt atriði, sem í fljótu bragði kann að virðast lítilfjörlegt en var mér í þann tíma mikið áhyggjuefni, en það var hvernig aðlögun mín í mötuneytinu yrði. Ég kveið þessu atriði lengi áður en ég hélt af stað og sá kvíði angraði mig mikið. Í fyrstu hafði ég mig varla í það að fara í mötuneytið sökum áhyggna minna. Þær reyndust þó vera harla léttvægar þegar upp var staðið því starfsstúlkur eldhússins í Laugaskóla tóku þannig á móti manni að ekki leið manni öðruvísi en heima hjá sér við þær mót- tökur. Þannig kynntist ég Hóffý fyrst, sem starfsstúlkunni í eld- húsinu, sem tók þannig á móti manni og þjónustaði mann og alla manns dynti á þann hátt að manni leið vel og gerði sig bara heima- kominn á þessu svæði, er ég hafði kviðið að takast á við. Hún gerði allt sem í hennar valdi stóð til að verða við þeim óskum, sem maður bar fram. Hún tók frá mat og jafn- vel séreldaði hann ef þannig stóð á. Ósjaldan kom hún einnig með kaffi til mín á borðið þar sem ég sat ef ég hafði tekið mér tíma til að matast, sem var reyndar ósjald- an þegar á skólagönguna leið. Ég HÓLMFRÍÐUR JÓNSDÓTTIR ✝ HólmfríðurJónsdóttir fæddist í Fagranes- koti í Aðaldal 24. nóvember 1951. Hún lést á Fjórð- ungssjúkrahúsinu á Akureyri 21. jan- úar síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Einars- staðakirkju 28. jan- úar. held að Hóffý hafi í raun litið á þetta sem risastórt heimili sem hún átti þátt í að reka og vildi gera eins vel og hún gæti í þeim efnum og það er einmitt sá andi sem ég fann svo ríkt fyrir og gerði það að verkum að mér leið vel á þessum tímum. Hóffý sleppti heldur ekki hendinni af manni þegar ég lauk námi vorið 1994 en þá fékk ég vinnu á Norður- pólnum frá því að skóla lauk og fram að jólum. Þá kynntist ég Kormáki fyrst en þar vann ég nokkuð með honum. Þegar Hóffý frétti það, stækkaði hún kaffi- brúsann, sem Kormákur flutti með sér í vinnuna og bætti einu drykkjarmáli við auk þess að lauma aukalega með einum og einum bita handa mér. Þannig hugsaði hún til þess að líklega væri maður ekki mikið að hugsa um að útbúa nesti eða kaffi fyrir sig og fékk vissu sína um þessi efni í gegnum Kormák. Þegar ég fékk fréttirnar af and- láti Hóffýar laust það mann sterk- lega hvernig maður tekur alltaf öllu sem sjálfsögðum hlut og sér ekki alltaf hvernig sumir þurfa að berjast fyrir því sem manni sjálf- um er sjálfsagt sem í þessu tilfelli er heilsa manneskju á besta aldri. Það er ekki lengra síðan en rétt fyrir jól sem ég fór til þeirra Kor- máks að kvöldi til vegna einhvers smá viðviks. Þá hafði ég ekki einu sinni rænu á því að spyrja Kor- mák út í heilsu Hóffýar, það var mér algjörlega lokuð bók að gera það einhverra hluta vegna. Hóffý gaf mér og sýndi meira en ég gaf til baka frá eða af mér og hafi hún ævarandi þökk fyrir. Við biðjum fyrir henni og munum minningu hennar. Við Anita sendum Kormáki innilega samúðarkveðjur á þess- um erfiðu tímum. Ragnar Bjarnason.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.