Morgunblaðið - 11.02.2006, Side 65

Morgunblaðið - 11.02.2006, Side 65
✝ Sigurbjörg RósaViggósdóttir fæddist á Akureyri 17. ágúst 1925. Hún lést á hjúkrunar- heimilinu Sóltúni í Reykjavík 19. jan- úar síðastliðinn. Rósa, eins og hún var ávallt kölluð, var dóttir hjónanna Guðlaugar Stein- grímsdóttur, f. 10. nóvember 1895, d. 13. desember 1968, og Eðvarðs Viggós Guðbrandssonar, f. 25. ágúst 1896, d. 7. desember 1955. Ung að árum flutti Rósa til Siglufjarðar með foreldrum sínum ágúst 1994. Heimili þeirra var alla tíð í Reykjavík. Fjögur börn þeirra eru öll búsett í Reykjavík. Þau eru: 1) Eðvarð Viggó, f. 11. október 1950, kvæntur Sesselju Gísladótt- ur. Börn þeirra eru Gísli Páll, Sig- urbjörg Rósa og Reynir Örn. 2) María, f. 26. mars 1952, gift Einari Kr. Friðrikssyni og eiga þau Vil- boga Magnús, Friðrik Sigurð og Kristínu Helgu. 3) Jóhann Guð- brandur, f. 13. júní 1954, kvæntur Þórdísi Gunnarsdóttur. Dóttir þeirra er Erna Bjargey. 4) Guð- laug, f. 8. október 1958. Sonur hennar er Hafliði Jónsson. Lang- ömmubörn Rósu eru sjö. Rósa starfaði ekki utan heimilis eftir að börnin fæddust, en á yngri árum á Siglufirði vann hún meðal annars við síldarsöltun og á Sjó- mannaheimili Siglufjarðar og rak það um tíma fyrir stúkuna á staðn- um. Rósa var jarðsungin frá Laug- arneskirkju 27. janúar. og þar ólst hún upp í hópi fimm systkina og einnar fóstursyst- ur. Eldri en Rósa voru bræðurnir Steingrímur Helgi, d. 1997, og Jóhann Guð- brandur, sem drukknaði árið 1941. Eftirlifandi systkini Rósu eru þau Mar- heiður, f. 1926, og Heiðar Halldór, f. 1931. Fóstursystir hennar, Jóhanna Guðlaug, lést árið 2001. Árið 1950 giftist Rósa Vilboga Magnússyni, sem ættaður var úr Árnessýslu, f. 22. apríl 1922, d. 21. Mig langar í fáum orðum að minnast elskulegrar ömmu minnar sem nú er látin. Amma er í mínum huga Siglfirðingur, enda var Siglu- fjörður henni ávallt ofarlega í huga. Þegar amma var lítið barn fluttist hún ásamt fjölskyldu sinni á Siglu- fjörð og þar bjó hún þar til hún hitti afa, Vilboga Magnússon. Þau kynntust einmitt á síldarárunum frægu fyrir norðan þangað sem afi kom sem ungur sjómaður. Amma og afi eignuðust fjögur börn, síðar átta barnabörn og þegar amma lést voru langömmubörnin orðin sjö. Amma og afi bjuggu lengst af í Njörvasundi 10. Þaðan á ég flestar mínar minningar um þau og þang- að var alltaf gott að koma. Amma var ekki bara góð húsmóðir, hún var listamaður á því sviði. Hún er fyrirmynd mín í húsmóðurstörfun- um þó svo að ég eigi seint eftir að afkasta því sem hún gerði á því sviði. Hún þreif íbúðina hátt og lágt einu sinni í viku og um helgar var iðulega nóg af kræsingum á boð- stólum fyrir þá fjölmörgu gesti sem áttu leið hjá. Barnabörnum ömmu og afa fannst alltaf gott að fá að gista hjá þeim. Þegar ég fékk að gista þar minnist ég sérstaklega þess þegar afi fór út í sjoppu og keypti kók og prins handa okkur og amma skar súkkulaðið í fallega bita, setti á disk og lagði á borðið fyrir framan okkur. Svo fékk ég að sofa í hlýju rúmi og vakna við heitt kakó og smurt brauð á morgnana. Hjá mér var sérstaklega vinsælt að fá að sofa hjá ömmu og afa þegar jólin nálguðust því af einhverjum ástæð- um gaf jólasveinninn mér miklu meira í skóinn þegar ég gisti í Njörvasundi en þegar ég var heima. Amma var mikil saumakona. Það virtist allt leika í höndunum á henni. Hvort sem um var að ræða útsaum, fatasaum eða viðgerðir þá leysti hún verkefnið á fagmann- legan hátt. Þau voru mörg jólin sem ég var í fallegum kjólum sem amma hafði saumað á mig. Stund- um voru þetta kjólar sem hún hafði gert úr gömlum kjólum. Sérstak- lega man ég eftir einum fallegum kjól sem amma saumaði upp úr fermingarkjólnum hennar mömmu. Það var gaman að fylgjast með ömmu og afa. Þau voru miklir vinir og félagar. Þau nutu þess að gera eitthvað saman og ég man hvað þeim fannst gaman að fá húsbílinn lánaðan hjá Viggó syni sínum og ferðast um landið. Einnig nutu þau þess að koma í sumarbústað for- eldra minna þar sem afi gróður- setti ógrynni trjáa sem eru orðin stór og falleg í dag. Eftir að afi dó kom amma stundum með okkur í sumarbústaðinn og kíkti á plönt- urnar hans afa. Mér er svo minnisstætt þegar Birnir Þór, sonur minn og Sæ- mundar unnusta míns, fæddist. Þá sagði amma við mig að ég væri ekki lengur Erna litla. Amma var mikil barnakona og það var alltaf gaman að koma í heimsókn með Birni Þór til hennar. Hún spjallaði við hann um allt milli himins og jarðar, jafnvel þó hann væri ekkert farinn að tala sjálfur. Síðustu ár hefur amma átt heima á hjúkrunarheimilinu Sól- túni í Reykjavík. Hún hefur átt góð ár þar og eru allir hennar ætt- ingar afar þakklátir þeirri umönn- un og hlýju sem hún naut þar. Ég tel hana heppna að hafa fengið að eyða síðustu árum sínum á svona vel búnu heimili þar sem starfs- fólkinu er virkilega annt um heim- ilisfólkið. Þegar ég lít til baka vona ég að ég eigi á einhvern hátt eftir að líkj- ast ömmu. Hún var réttlát, sam- viskusöm, dugleg og hjartahlý kona. Þetta eru góðir kostir. Erna Bjargey Jóhannsdóttir. SIGURBJÖRG RÓSA VIGGÓSDÓTTIR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2006 65 MINNINGAR Góður drengur er fallinn frá. Árni Árnason var mikill að velli, ábúð- arfullur og alvarleg- ur. Hann var hreinskiptinn, dugleg- ur, stoltur og drífandi, en alls ekki allra. Kynni mín af Árna Big, eins og hann var ætíð kallaður í vina- hópnum, hófust strax í Barnaskóla Akureyrar og áttu eftir að endast vel og lengi. Árni varð strax hávax- inn krakki, þybbinn og alvarlegur, en hafði þó til að bera húmor og glettni. Hæðina hafði hann ekki langt að sækja, enda systursonur Jóhanns Svarfdælings. Snemma beindist áhugi Árna að tónlist og átti hún eftir að skipa veglegan sess í lífi hans, en Árni var afbragðs básúnuleikari þar sem hæfileikar hans nutu sín í Lúðrasveit Barna- skólans, síðar í Lúðrasveit Akur- eyrar og að lokum í Lúðrasveitinni Svaninum í Reykjavík. Á unglings- árunum tók Árni virkan þátt í skátastarfinu á Akureyri. Saman hófum við ylfingastarfið níu ára gamlir og enduðum á Bessastöðum að sækja forsetamerkið eftirsótta. Árni var einn af stofnendum Hjálp- arsveitar skáta og það þurfti ekki ÁRNI ÁRNASON ✝ Árni Árnasonfæddist á Akur- eyri 25. maí 1953. Hann lést á heimili sínu í Vilnius í Litháen 12. janúar síðastliðinn og var útför hans gerð frá Akureyrarkirkju 27. janúar. að koma neinum á óvart að hann var strax kjörinn í stjórn sveitarinnar. Að eiga Árna að í slíkum fé- lagsskap var ómetan- legt, traustari, áreið- anlegri og heiðarlegri félaga var vart hægt að hugsa sér. Seinna átti Árni eftir að sinna ófáum trúnaðar- störfum í skólum, vinnu og fagfélögum. Að loknu mennta- skólanámi á Akureyri var ferðinni heitið til Reykjavíkur og enn lágu leiðir okkar saman, báðir í námi. Þar var Árni höfðingi heim að sækja og voru oft fjörugar samræður á kvöldin við að leysa lífsgátuna. Enn lágu leiðir okkar saman og nú var það í Kaupmanna- höfn, báðir komnir í nám þangað. Þar naut Árni sín vel í námi og leik, kominn með fjölskyldu og spenn- andi tímar framundan. Eftir ljúfa veru í Danmörku tók vinnan og al- varan við aftur, fyrst í Danaveldi og þá síðar á Íslandi. Síðan lá leiðin til Litháens en þar leið Árna vel að eigin sögn og kunni hann vel að meta land og þjóð. Ógleymanleg ferð okkar hjónanna ásamt vina- fólki til Árna og Margrétar í Vilníus skilur eftir dýrmætar minningar um ljúfan tíma enda voru þau óþreytandi að fara með okkur um Vilníus og fræða um land og þjóð en bæði höfðu þau sett sig vel inn í sögu og menningu Litháa. Megnið af verunni í Litháen var Árni sjálfs sín herra, sýslaði með inn- og út- flutning auk þess að vera ræðis- maður Íslands í Litháen. Árni greiddi götu ófárra Íslendinga er- lendis, enda var greiðasemi og vin- átta honum í blóð borin. Síðastliðið sumar kom Árni í heimsókn til Ís- lands og áttum við ljúfar stundir saman, sem þó liðu allt of fljótt. Síst af öllu datt mér í hug, að það yrðu okkar síðustu samverustundir, en lífið er hverfult og enginn veit sína ævina fyrr en öll er. Ég kveð með söknuði góðan fé- laga og tryggan vin og sendi öllum ættingjum Árna mínar innilegustu samúðarkveðjur. Árni Árnason. Við Guðrún unnum saman sem fóstrur á leik- skólanum Álftaborg frá árinu 1981 til 1985. Ég tók fljótlega við sem for- stöðumaður á Álftaborginni eftir að ég byrjaði þar, þá nýskriðin úr Fóst- urskólanum. Starfsfólkið á Álftaborg saman- stóð af reyndum og kröftugum kon- um sem unnið höfðu lengi ýmist sem fóstrur eða sóknarkonur, allar eldri en ég. Það gat verið yfirþyrmandi að standa frammi fyrir þeim og ætla að stjórna. Ég var oft mjög óörugg og vissi ekki hvernig átti að taka á hin- um ýmsu málum sem upp komu. En það vildi mér til happs að Guðrún var á næstu deild við skrifstofu mína. Hún kom oft til að ræða málin við mig og stappa í mig stálinu. Hún átti það til að segja og hlæja um leið, því það var stutt í hláturinn hjá Guð- rúnu: „Þú þarft ekki að taka þetta svona nærri þér, þetta verður búið að jafna sig á morgun.“ Eina kröfugangan sem ég hef far- ið í um dagana var með Guðrúnu! GUÐRÚN ODDSDÓTTIR ✝ Guðrún Oddsdóttirfæddist í Reykja- vík 13. júní 1933. Hún lést á krabbameins- deild Landspítalans við Hringbraut 28. jan- úar síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Fríkirkjunni í Reykja- vík 3. febrúar. Það var árið 1984, en þá stóð yfir verk- fall hjá BSRB en fóstrur voru félagar þar. Við Guðrún örkuðum saman niður á Miklubraut með spjald sem á stóð „Davíð borgar ekki“! Þó að Guðrún hafi drifið sig í kröfugöngu með mér er ekki þar með sagt að hún hafi ver- ið með læti út af lág- um launum. Nei, Guðrún var ekki þannig, hún var dagfarsprúð kona, svo vægt sé til orða tekið. Árin liðu og ég hætti á Álftaborg en Guðrún hélt áfram og hún hélt líka áfram að hafa samband við mig. Guðrún var kona sem ræktaði vina- hópinn. Hún vildi ekki glata þeim sem hún hafði kynnst. Ég gleymi því aldrei þegar ég hitti Guðrúnu einu sinni eftir að ég hætti á Álftaborg- inni og hún sagði við mig: „Soffía, þú ert besti stjórinn sem ég hef haft.“ Þetta sagði hún af svo mikilli ein- lægni að ég get ekki gleymt því og hafa þessi orð hennar fylgt mér alla tíð. Elsku Guðrún, ég get aldrei þakk- að þér nægilega vel fyrir það sem þú gafst mér þann stutta tíma er við þekktumst. Innilegustu samúðarkveðjur. Soffía Þorsteinsdóttir. Elsku Ásdís mín. Sárt er vinar að sakna sorgin er djúp og hljóð. Minningar mætar vakna margar úr gleymsku rakna svo var þín samfylgd góð. Daprast hugur og hjarta, húmskuggi fellur á brá. Lifir þó ljósið bjarta, lýsir upp myrkrið svarta vinur þó félli frá. ÁSDÍS HRÖNN BJÖRNSDÓTTIR ✝ Ásdís HrönnBjörnsdóttir fæddist í Reykjavík 28. júní 1971. Hún lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi föstudag- inn 3. febrúar síð- astliðinn og var út- för hennar gerð frá Grafarvogskirkju 10. febrúar. Góða minning að geyma gefur syrgjendum fró. Til þín munu þakkir streyma þér munum við ei gleyma. Sofðu í sælli ró. (Höf. ók.) Það var áfall að frétta um andlát þitt svo fljótt, þó að ég vissi vel að hverju stefndi. Þú varst mér svo náin og kær vin- kona og samtölin okk- ar voru gefandi og góð. Ég mun allt- af geyma þau í mínu hjarta. Þakka þér fyrir trygglyndi þitt og stuðning. Við náðum svo vel saman, gátum gef- ið og þegið hvor hjá annarri. Vinátta þín var ómetanleg og sjaldgæf. Ég bið þess að þér líði nú vel þar sem þú ert og Guð varðveiti þig og blessi minninguna um einstaka manneskju. Þín vinkona Sesselja. Ég vil minnast kærrar vinkonu minn- ar, Möggu á Eyvindará. Ég geymi í hjarta mínu samveru- stundir okkar eins og perlur, þær hafa ómetanlegt verðgildi fyrir mig. Það var svo gaman og gefandi að heimsækja þig og Vilhjálm á Eyvind- ará. Hjá ykkur fékk ég sambland af kímnigáfu og hlýhug, samkennd og MARGRÉT SVEINSDÓTTIR ✝ Margrét Sveins-dóttir á Eyvind- ará fæddist í Stóru- tungu í Bárðardal 18. nóvember 1916. Hún lést á Heil- brigðisstofnun Austurlands á Seyð- isfirði 29. janúar síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Egilsstaðakirkju 4. febrúar. speki, nægjusemi og trú, gleði og visku, einnig allar sögurnar frá því í gamla daga. Einu sinni spurði ég þig, elsku Magga, að því, hvort það hefði nú ekki verið erfitt að búa á Möðrudal, svona af- skekkt … Nei, þú hélst nú ekki, það hefði verið meiriháttar gaman, alltaf mikið af fólki í heimsókn og svo miklu minni kröfur en nú til dags. „Nei, það var betra lífið í þá daga heldur en núna, þegar lífsgæða- kapphlaupið er að fara illa með unga fólkið. Og svo var lagt á á sunnudög- um og farið í langa skemmtilega út- reiðartúra saman.“ Hestarnir voru þitt yndi, og ég sá gleðina í andliti þínu þegar þú sagðir frá og svo hlóst þú þínum smitandi hlátri. Svo voru það sögurnar af hestun- um, af Ormi, þessum mikla fjörhesti, Flugu, verðlauna ættmóðurinni, og Kulda, hvíta háreista gæðingnum, sem var uppáhaldið þitt. Ég man svo vel daginn sem þú lánaðir mér hann, það þótti mér mikill heiður. Ég man líka hvað þú hafðir mikið yndi af folöldunum, sem þú vildir að fæddust snemma, svo vorið kæmi fyrr sagðirðu. Fjölskyldan og vinirnir voru þér mikils virði og margar veislur voru haldnar á Eyvindará. Það var svo gefandi að vera í ná- vist ykkar hjóna, ólík en ofsalega samrýnd. Villi var stundum að mót- mæla – til að stríða þér, en þú varst föst á þinni skoðun. Virðingin, traustið og ástin á milli ykkar leyndi sér ekki. Elsku Magga, Guð blessi þig og varðveiti, ég kveð þig með söknuði og þakklæti yfir því að hafa fengið að kynnast þér svo vel. Ég sendi allri fjölskyldunni þinni mínar dýpstu samúðarkveðjur. Kær kveðja, Anton Antonsson.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.