Morgunblaðið - 28.12.2006, Blaðsíða 32

32 FIMMTUDAGUR 28. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hermann BjörnHaraldsson
fæddist á Hamri í
Fljótum 20. mars
1947. Hann lést á
heimili sínu á Ak-
ureyri 18. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Haraldur Her-
mannsson, f. 22.4.
1923, og Guð-
munda Her-
mannsdóttir, f.
27.11. 1927, sem
bjuggu lengst af að
Ysta-Mói í Fljótum og ólu þar
upp öll sín börn. Þau eru nú bú-
sett á Sauðárkróki. Hermann var
elstur níu systkina, en hin eru: 1)
Jóhanna Petra, f. 22.6. 1949; 2)
Linda Nína, f. 7.6. 1954; 3) Lára
Gréta, f. 15.10. 1957; 4) Þröstur
Georg, f. 11.5. 1959; 5) Ellen
Hrönn, f. 19.5. 1961; 6) Stefán
Logi, f. 16.11. 1962; 7) Róbert
dótturina Bjarneyju Rún, f.
17.10. 1992, móðir hennar er
Anna Birna Sæmundsdóttir.
Bryndís átti fyrir soninn Fannar
Hólm Kristinsson, f. 18.3. 1990.
2) Guðmundur, f. 8.6. 1971, í
sambúð með Kesorn Tangrod, f.
27.12. 1975.
Hermann og Sigurhanna hófu
búskap sinn á Akureyri 1968 og
hafa síðan búið á Ysta-Mói í
Fljótum, 1973–1975, fluttu síðan
aftur til Akureyrar og þaðan til
Patreksfjarðar árið 1976. Árið
1977 fluttu þau til Djúpavogs og
bjuggu þar til ársins 1984. Þá
fluttu þau aftur til Akureyrar og
bjuggu þar til ársins 2001. Frá
árinu 2001 hafa þau búið í Vík í
Fljótum, ásamt því að hafa átt
annað heimili á Akureyri.
Hermann var lengstan sinn
aldur starfandi á sjónum, sem
vélstjóri, stýrimaður og skip-
stjóri, á bátum frá Ólafsfirði, Ak-
ureyri, Patreksfirði, Djúpavogi,
Höfn í Hornafirði og víðar. Síð-
ustu árin hefur hann gert út sína
eigin báta og þá mest frá Haga-
nesvík í Fljótum.
Útför Hermanns verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Steinn, f. 21.12. 1963
og 8) Haraldur
Smári, f. 9.9. 1966.
Hinn 2. júní 1968
kvæntist Hermann
Sigurhönnu Ólafs-
dóttur, f. 3.11. 1947.
Foreldrar hennar
eru Ólafur Helgi
Baldvinsson, f.
20.11. 1919 og Stein-
gerður Ingibjörg Jó-
hannsdóttir, f. 5.11.
1923, d. 29.1. 2001.
Þau bjuggu á Gils-
bakka í Arnarnes-
hreppi og ólu þar upp sín börn.
Sigurhanna er fjórða í röðinni af
átta systkinum. Synir Hermanns
og Sigurhönnu eru: 1) Haraldur,
f. 18.5. 1969, kvæntur Bryndísi
Gyðu Guðmundsdóttur, f. 21.4.
1969, þau eru búsett á Akureyri.
Börn þeirrra eru: a) Hermann
Björn, f. 14.7. 1999, b) Birkir, f.
1.7. 2005. Fyrir átti Haraldur
Með sárum söknuði kveð ég elsku-
legan bróður sem kvatt hefur þetta
líf aðeins 59 ára gamall.
Hermann var stóri bróðir, tveimur
árum eldri en ég, og litla systir leit
upp til hans.
Ótal minningar koma upp í hug-
ann þegar litið er til baka, fyrst
bernskuárin heima í sveitinni og allt
það sem var brallað þar í leik og
starfi.
Hermann var mjög hugmyndarík-
ur og lét sér detta margt sniðugt í
hug og hann framkvæmdi það líka,
þótt það væri ekki allt heppilegt fyr-
ir börn.
Skólaárin koma upp í hugann í
heimavistinni á Sólgörðum þar var
Hermann ókrýndur foringi, ekki í
náminu heldur var hann í því að
finna upp á nýjum og nýjum prakk-
arastrikum, svo litla systir var oft
dauðhrædd um hann.
Hermann var mikill sælkeri og
þegar hann var lítill lagði hann það
oft á sig að klifra upp allar hillurnar í
búrinu til að næla sér í brúnköku
með kremi og smákökurnar hennar
mömmu, sem hún var búin að baka
fyrir jólin, en þá átti bara að borða
kökurnar á jólunum ekki fyrir jól.
Franskbrauð með rabarbarasultu
var hans uppáhald, hann smurði sér
oft heilt franskbrauð með sultu og át
það allt einn og ef maður nældi sér í
eina sneið varð allt vitlaust.
Hermann fór ungur á sjóinn og
var sjómaður í eðli sínu þó að hann
hafi reynt ýmislegt annað. Hann
prófaði að vera bóndi en það átti ekki
við hann.
Þegar Hermann var ungur maður
lenti hann í miklum sjávarháska,
skipið fórst, en öll áhöfnin komst í
björgunarbáta og varð að hírast þar í
marga sólarhringa matar- og vatns-
lítil og var orðin ansi hrakin þegar
henni var bjargað. En þrátt fyrir það
hélt Hermann áfram sjómennsku,
keypti sér seinna trillu og gerðist
trillukarl og setti sig niður í Haga-
nesvík í Fljótum og þar var hann
búin að byggja upp mikið útgerð-
arfyrirtæki með konu sinni og stóð í
miklum framkvæmdum þegar hann
féll frá.
Hermann var gleðimaður, vina-
margur og vinur vina sinna,
skemmtilegur í tilsvörum, hafði góð-
an frásagnarhæfileika og hafði gam-
an af að segja sögur og kryddaði
sögurnar þá til að gera þær
skemmtilegri, hann var hreinn og
beinn og kom til dyranna eins og
hann var klæddur, þótt ekki væri
hann alltaf í sparifötunum.
Far þú í friði, bróðir sæll.
Við hjónin vottum Hönnu, Har-
aldi, Guðmundi og fölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð,
megi guð styrkja ykkur í sorginni.
Jóhanna Petra (Systa).
Tendrast sól í sálu mér,
sút í burtu strýkur.
Ætíð mun ég þakklát þér,
þar til yfir lýkur.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
(Har. S. Mag.)
Svo snöggt og allt of fljótt ert þú
kallaður í burtu. Það eru margar
minningar sem koma upp í hugann á
þessari stundu.
Þegar við systkinin og fjölskyldur
okkar komum saman eru oft rifjaðir
upp atburðir frá liðnum tíma, þar
varst þú alltaf mesti sögumaðurinn.
Þú gerðir söguna lifandi og ýktir
þokkalega með stríðnisbros á vör –
þannig að allir höfðu gaman af og
mikið var hlegið. Fyrir stuttu sagðir
þú við mig: Eftir að þú fæddist var
aldrei friður í húsinu, þú grenjaðir all-
an sólarhringinn, í mörg ár.
Fljótin voru þér afar kær, þú
keyptir hlut í jörðinni sem afi Her-
mann og amma Petra áttu, þar byggð-
ir þú íbúðarhús, gerðir fiskverkunar-
hús úr útihúsunum, stundaðir útgerð,
varst á grásleppuveiðum og verkaðir
góðan hákarl eins og afi. Þarna í Vík-
inni varst þú sáttur og þar vildir þú
vera. Bátarnir þínir heita í höfuðið á
þeim hjónum, Manni í Vík og Petra og
þú sýndir þeim virðingu með að hafa
myndir af þeim í bátunum þínum.
Þú hefur ekki staðið einn í þessu.
Hanna konan þín hefur verið með þér
í þessu öllu, gengið í öll verk með þér,
líka verið á sjónum.
Þú komst til dyranna eins og þú
varst klæddur, sagðir skoðanir þínar
á kjarnyrtri íslensku en oftast stutt í
húmorinn. En samt alltaf mikill
mömmustrákur. Það var gott að eiga
þig fyrir bróður.
Kæra Hanna, Haraldur, Guðmund-
ur og þeirra fjölskyldur, við Jón og
okkar fjölskylda sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Linda.
Mikill harmur er kveðinn að fjöl-
skyldu okkar þegar foringinn í systk-
inahópnum er fallinn frá, langt um
aldur fram. Hermann hefur svo sann-
arlega verið í forystu hópsins, sem
og svo víða annars staðar þar sem
hann kom að málum. Það er margs
að minnast og af svo ótalmörgu að
taka þegar rifjaðar eru upp liðnar
samverustundir með ástkærum
bróður. Þá er ekki alveg laust við að
maður skelli upp úr og brosi við end-
urminningarnar þar sem Hermann
bróðir hafði alveg einstakt lag á því
að gera allar samverustundir að hin-
um skemmtilegustu sögustundum
og leiftrandi lýsingar hans á mönn-
um og málefnum ævinlega fram sett-
ar þannig að okkur er á hlýddum gat
ekki leiðst og oft tárast af hlátri yfir
sögum hans og lýsingum. Hann var
þó einstaklega gætinn í því að halla
ekki orði þannig að meitt gæti nokk-
urn þann er um var rætt en leyfði
gjarnan skemmtilegri útgáfu sög-
unnar að njóta vafans, fram yfir lát-
lausa og óspennandi útgáfu. Hann
var þó einna duglegastur að gera
grín að sjálfum sér á þennan hátt og
oft fengum við systkinin okkar
skammt af þessari frásagnarlist
hans. Hann hefur augljóslega verið
mjög tápmikill á sínum barnaskóla-
árum að Sólgörðum því ófáar voru
sögurnar þaðan, þar sem saman fóru
hreint ótrúleg uppátæki skólafélag-
anna og frásagnarstíllinn. Meginein-
kenni hans við frásagnirnar voru þau
að hann var gjarnan það sem kalla
má; vel „kjarnyrtur“, en einnig
óspar á lýsingarorð og broslegar
hliðar. Hermann var á sinn hátt mik-
ill hugsjónamaður og hans hugsjónir
tengdust mjög Fljótunum, þar sem
við systkinin fengum öll okkar upp-
eldi. Hann hafði þá sérstöðu að vera í
meira mæli samvistum við móður-
foreldra okkar þar sem hann dvaldi
oft á uppvaxtarárum sínum. Hann
fetaði því í fótspor forfeðra sinna er
hann flutti í Fljótin og byggði sér
hús í Vík, þaðan sem hann stundaði
útgerð sína, veiðar á grásleppu, há-
karli og öðru sjávarfangi.
Hermann hafði ákveðnar skoðanir
á mönnum og málefnum, þar sem
réttlætiskenndin var í fyrirrúmi.
Honum vorum málefni sjávarútvegs-
ins hugleikin, sérstaklega réttinda-
mál smábáta og var hann formaður
félags kvótabátaeigenda, frá stofnun
þess. Hermann var mikill fjölskyldu-
Hermann Björn
Haraldsson
✝ Karl HermannGuðmundsson
fæddist á Rauf-
arhöfn 13. mars
1926. Hann andaðist
á sjúkrahúsinu á
Húsavík aðfaranótt
laugardagsins 16.
desember síðastlið-
ins. Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Jónasson, f.
5.7. 1886, d. 10.4.
1970 og Fanney Jó-
hannesdóttir, f.
28.9. 1895, d. 21.12.
1963. Systkini Karls eru Þor-
björg, f. 10.10. 1923, d. 24.4. 2004,
Halldóra, f. 26.9. 1927, búsett á
Akureyri, Haraldur, f. 24.4. 1930,
býr á Húsavík, Maríus, f. 1.7.
1935, búsettur í Reykjavík og Vil-
borg Andrea, f. 11.6. 1937, d. 26.4
1993. Karl ólst upp í föðurhúsum
á Barði á Rauf-
arhöfn. Hann stund-
aði lengst af vinnu
við Síldarverk-
smiðjur ríkisins á
Raufarhöfn en var
auk þess með
fjárbúskap.
Sonur Karls og
Jónu Aðalheiðar
Haraldsdóttur, f.
28.7.1928, d. 18.12.
1992, er Hörður, f.
15. 4 1957, kvæntur
Christiane, f. í La
Basse í Norður-
Frakklandi 15.11. 1961. Hún á
eina dóttur, Laure, f. 12.4. 1988
og hefur Hörður gengið henni í
föðurstað. Þau búa nú í Róm-
arborg.
Útför Karls verður gerð frá
Raufarhafnarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Móðurbróðir minn, Karl Her-
mann, er látinn eftir erfið veikindi
undanfarin ár.
Hann ólst upp í föðurhúsum á
Barði, Raufarhöfn, og tók þátt í líf-
inu á heimilinu eins og tíðkaðist á
heimilum alþýðufólks í sjávarþorpum
á Íslandi. Hann vann við búskap
heimilisins, annaðist sauðfé og aflaði
heyja með öðrum heimilismönnum
handa allmörgu fé.
Ég var hvert sumar á Barði allt
frá því að ég man eftir mér og langt
fram á unglingsár og tók þátt í lífinu
þar hjá afa mínum og ömmu. Í lok
bernskunnar hófst vinnan. Við Karl
deildum herbergi á Barði í mörg
sumur og unnum saman um tíma í
Síldarverksmiðju ríkisins. Það er því
ekki ofsagt að hann hafi verið hluti
bernsku minnar og æsku og af hon-
um lærði ég ýmislegt sem rifjast hef-
ur smám saman upp eftir því sem
árin líða.
Karl gekk í Raufarhafnarskóla, en
var einn vetur eftir fermingu í ungl-
ingaskóla að Snartastöðum í Núpa-
sveit. Þar með lauk formlegu námi
hans. Líklegt er að þessi stutta
skólaganga hafi samt haft sín áhrif.
Hann var sílesandi og fylgdist vel
með umræðunni í þjóðfélaginu og
ræddi oft mál með þeim hætti að
ókunnugir gætu haldið að hér færi
víðförull maður og skólagenginn.
Karl var ekki af barnsaldri þegar
hann fór í sveit að Brekku í Núpa-
sveit. Þar var hann á sumrin fram að
fermingaraldri. Snemma bar á
áhuga hjá honum á búskap og hann
sinnti honum með föður sínum af
kostgæfni og alúð. Síðar tók hann
við bústofninum og hafði kindur
lengst af. Hann ólst upp við þá ein-
földu en dýrmætu hugsjón að maður
ætti að bera virðingu fyrir öllu sem
lífsanda dregur og það mátti sjá á
þeirri umhyggju sem hann sýndi bú-
smalanum.
Karl starfaði hjá Síldarverksmiðju
ríkisins alla tíð, að undanskildum
tveimur árum, sem verkamaður og
verkstjóri. Á þessum árum var
mannmargt á Raufarhöfn og
snemmsumars breyttist þorpið í bæ
með iðandi mannlífi. Karl kynntist
mörgu fólki sem hændist að honum
og hann hefur átt að kunningjum
síðan.
Guðmundur, faðir Karls, gegndi
stöðu vitavarðar Raufarhafnarvita
um áratuga skeið. Þegar hann fór að
lýjast tók Karl við þeirri stöðu og
sinnti vitanum í mörg ár. Það var
gert af sömu samviskusemi og gilti
um önnur störf hans.
Oft var mannmargt á Barði á
sumrum þegar systkini og börn
þeirra komu heim til að vinna í síld
eða njóta þess að vera hjá afa og
ömmu. Karl átti sitt sæti við borðið
og ræddi kíminn við systkinabörnin.
Örlítið stríðinn á stundum en óþreyt-
andi að hafa þau með sér fjárhús eða
heyskap. Þessarar gæsku fengu
einnig önnur börn að njóta, skyld
sem vandalaus.
Karl kvæntist aldrei en lætur eftir
sig son, Hörð, sem ætíð var honum
kær. Þeir feðgar sáust fyrst þegar
Hörður var að nálgast fermingarald-
ur en þá höfðu þeir verið í góðu
bréfasambandi um árabil. Samband
þeirra þróaðist svo með árunum og
hafa þeir feðgar alla tíð verið í góðu
sambandi sem einkennst hefur af
trausti og hlýju.
Karl var fastur fyrir og lét skoðun
sína óspart í ljós þegar við átti. Ekki
orðmargur en kvað fast að. Hann
fylgdist vel með stjórnmálum og
verkalýðsbaráttu bæði á Raufarhöfn
og á landsvísu. Hann las mikið og
var skarpgreindur maður sem
myndaði sér skoðun á mönnum og
málefnum og rökstuddi hana þegar á
þurfti að halda.
Karl veiktist hastarlega undir
haust 2004 og var fluttur á sjúkra-
húsið á Akureyri, vart hugað líf. Það
bráði þó af honum og hann komst á
fætur þó þrótt hefði þorrið. Af
sjúkrahúsinu lá leiðin austur á Húsa-
vík þar sem hann dvaldi á dval-
arheimilinu Hvammi og naut góðrar
umönnunar fólks þar.
Ég kveð Karl frænda minn með
virðingu og söknuði og þakka sam-
fylgdina og uppeldið.
Samúðarkveðjur sendum við hjón,
Herði og Christiane og systkinum
Karls.
Megi minning hans lifa.
Guðmundur B. Kristmundsson.
Elsku Kalli, við skiljum ekki
hvernig maður getur bara hætt að
vera til. Einn daginn er maður lif-
andi en þann næsta er maður bara
ekki til. Sálin hverfur bara. Eins og
þú, elsku Kalli.
Núna er enginn til að hafa eins
miklar áhyggjur af okkur eins og þú
gerðir. Vitum samt að þú fylgist með
okkur þarna uppi og sérð til þess að
allt sé í lagi.
Þú hefur verið okkur sem afi og
við lítum á þig sem afa okkar.
Í gegnum árin hefur þú verið okk-
ur svo góður og indæll. Þú vildir
okkur alltaf það besta og gerðir allt
til að við gætum fengið það sem okk-
ur langaði í og langaði að gera, þrátt
fyrir að foreldrar okkar segðu nei.
Þú hefur alltaf verið okkur bestur,
ef okkur langaði að gera eitthvað
komum við til þín. Þú leyfðir okkur
að drullumalla hjá þér og varst alltaf
tilbúinn að smakka það sama hversu
vont sem það var. Þú keyptir handa
okkur myndaplástra og fengum við
að líma þá upp um alla veggi hjá þér.
Þegar þú passaðir okkur fengum við
oft að krota á þig með olíutússi. Við
gætum talið endalaust upp því minn-
ingarnar streyma í gegnum huga
okkar. Þú gættir okkar alltaf svo vel
og vonandi heldur þú því áfram.
Eins og alltaf þegar við erum að
ferðast og keyra sjálfar þá hringdir
þú reglulega til að athuga hvort allt
væri ekki í lagi. Þegar líða tók á
meðgöngu Karlottu var umhyggja
þín ótakmörkum fyrir velferð Ólivers
Árna. Þú sýndir okkur alltaf hversu
vænt þér þótti um okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við munum sakna þín sárt
Karlotta Kristín og Heiða Ösp.
Kalli frændi er dáinn. Hann dó
hinn 16. desember rúmlega áttræður
að aldri. Kalli frændi var meira en
bara frændi. Hann átti heima í hús-
inu hjá afa og ömmu og bjó lengst af
ævi sinnar þar. Kalli var föðurbróðir
okkar systkina og áttum við margar
ánægjustundir með honum á Barði á
Raufarhöfn. Kynni okkar hófust þeg-
ar við fórum sem börn með for-
eldrum okkar til afa og Kalla á Rauf-
arhöfn. Síðan hófust önnur kynni
þegar við systkinin fórum norður til
Kalla í sauðburð í nokkur ár í röð og
Ingibjörg í vinnu í frystihúsið og bjó
þá hjá Kalla. Kalli var ekki venjuleg-
ur maður. Hann átti bæði kindur og
trillu og húsið hans var niðri í fjöru.
Þetta fannst okkur borgarbörnunum
mjög merkilegt. Kalli var einstak-
Karl Hermann
Guðmundsson