Morgunblaðið - 10.02.2008, Blaðsíða 24

|sunnudagur|10. 2. 2008| mbl.is
Þ
etta er búinn að vera lang-
ur tími erlendis, ein níu
ár,“ segir Urður. „Og
þegar þetta starf hér
bauðst gerði ég mér
grein fyrir að ég yrði annaðhvort að
stökkva núna eða halda áfram að vera
úti – en þá gæti ég líka hætt að hugsa
um að koma heim nema til að fara
beint á elliheimili. Svo er ég nátt-
úrlega forlagatrúar eins og allir Ís-
lendingar.“
– Enda berðu sama nafn og ein ör-
laganornanna?
„Og er afar sátt við nafnið. Þegar
ég var krakki uppgötvaði ég hins veg-
ar mér til skelfingar að orðið urður
þýðir dauði. Mamma varð hálf-
vandræðaleg, enda höfðu foreldrar
mínir ekki haft hugmynd um þetta.
Núna finnst mér þetta bara fyndið,
ég vann fyrir nokkrum árum með
manni sem hafði mikið gaman af því
að kynna mig fyrir fólki sem konuna
sem heitir Dauði.“
Urður var um árabil blaðamaður á
Morgunblaðinu. Eftir nokkurra ára
starf voru gerðar skipulagsbreyt-
ingar á blaðinu eins og gengur. Við
það losnaði staða í erlendum fréttum.
„Ég stökk á það,“ segir Urður. Eftir
það varð ekki aftur snúið.
„Ég hef alltaf haft mjög mikinn
áhuga á alþjóðamálum, sérstaklega
Austur-Evrópu. Ég held að sá áhugi
hafi kviknað af tímaritinu Fréttir frá
Sovétríkjunum sem var borið í öll hús
þegar ég var krakki. Ég gleypti það í
mig og fannst þessi heimur framandi
og spennandi. Þegar ég hafði unnið á
erlendum fréttum um hríð var ég loks
send á vegum blaðsins til Bosníu
1995.“
– Það hefur verið orðið ófriðlegt
þar þá?
„Það logaði allt. Þetta var rétt áður
en Dayton-samkomulagið var und-
irritað. Við fórum líka til Kraína í
Króatíu sem Króatar höfðu nýtekið
frá Serbum. Þetta hafði verið 100
þúsund manna borg en það voru bara
um 10 manns eftir þar. Eina fólkið á
staðnum fyrir utan fáein gamalmenni
voru málaliðar. Það var dálítið óhugn-
anlegt. Þar áttaði ég mig á því hvað
ég kunni lítið að umgangast fólk sem
væri drukkið, á lyfjum, vopnað og
hefði líklega mörg mannslíf á sam-
viskunni. Þetta voru fyrstu kynni mín
af því sem fylgir stríðsátökum, mann-
gerðunum og andrúmsloftinu. Að
koma inn í tóma borg með eintómum
náungum sem ættu helst að vera bak
við lás og slá, sitja þar og reykja og
drekka og bíða eftir … mann langar
ekki einu sinni til að vita eftir hverju.“
– Varstu kannski hætt komin?
„Kannski ekki þarna. Við fórum
varlega.“
– En var þetta þá eitthvað sem þér
fannst þú þurfa að kynnast nánar?
„Já. Þetta kveikti áhuga á því að
kynnast þeim svæðum sem ég var að
Árvakur/Kristinn
Heim til nýrra starfa Er forlagatrúar eins og flestir Íslendingar, segir Urður Gunnarsdóttir, fjölmiðlafulltrúi utanríkisráðuneytisins.
Af vígvöllum
ástar og haturs
Urður Gunnarsdóttir hefur starfað á stríðs- og átakasvæðum í sunnan- og austanverðri Evrópu, jafnt við friðargæslu sem kosn-
ingaeftirlit á vegum Öryggis- og samvinnustofnunar Evrópu. (ÖSE). Um áramótin tók hún við starfi sem fjölmiðlafulltrúi utan-
ríkisráðuneytisins. Hún sagði Hallgrími Helga Helgasyni að hún hlakkaði til að takast á við íslenska utanríkisþjónustu á nýjum
forsendum og að Ísland hefði þar mikilvægu hlutverki að gegna.
Stund milli stríða Viðtal við Urði í kvennablaði í Bosníu. Fyrirsögnin
merkir norn eða gyðja hins liðna.
»Hjörð fréttamanna
streymir inn og at-
gangurinn minnir á
fræga bók um bransann
sem heitir „Er einhver
hér sem hefur verið
nauðgað og talar
ensku?“ En þegar allir
eru farnir, þá sitja þeir
bestu eftir.
daglegtlíf