Morgunblaðið - 03.10.2008, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 3. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Salbjörg Ósk-arsdóttir fædd-
ist 31. júlí 1960 í
Kópavogi. Hún lést
á heimili sínu þann
24. september.
Salbjörg var dótt-
ir hjónanna Jó-
hönnu Björns-
dóttur, f. 20.9. 1929
í Reykjavík og Ósk-
ars Hannibalssonar,
f. 6.5. 1919 í Önund-
arfirði, d. 25.11.
1985. Þau bjuggu
við Álfhólsveg í
Kópavogi þar sem Jóhanna býr
enn. Óskar var vagnstjóri hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur en
Jóhanna var fulltrúi hjá Hagstofu
Íslands þar sem hún vann lengst
af við prestaskýrslur. Systkini
Salbjargar eru Magnús f. 1.4.
1956, d. 14.11. 1976, Guðrún
Hanna f. 2.4. 1959, Hörður f. 6.3.
síðan í Kvennaskólann. Að loknu
Kvennaskólaprófi fór hún í Versl-
unarskóla Íslands þaðan sem hún
lauk stúdentsprófi vorið 1981. Út-
skrifaðist af tölvubraut Iðnskól-
ans í Reykjavík vorið 2001 og
lauk BA-prófi í íslenskum fræðum
frá Háskóla Íslands í febrúar
2008.
Salbjörg var fulltrúi hjá Hag-
stofu Íslands 1981-1991, ritari hjá
Staðlaráði 1994-2000, vann í tæpt
ár á bókasafni Landspítalans en
síðan hjá tollstjóraembættinu sem
ritari og hélt þar tölvunámskeið.
Eftir að hún eignaðist yngri dótt-
urina hugsaði hún um heimilið
auk þess að stunda nám við Há-
skóla Íslands.
Hún gegndi ýmsum sjálfboða-
liða- og trúnaðarstörfum fyrir
Ferðafélag Íslands, Íslenska alpa-
klúbbinn, Sjálfboðaliðasamtök um
náttúruvernd, Félag um skjala-
stjórn og Foreldrafélag Mela-
skóla.
Útför Salbjargar verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.
1962 og Bryndís f.
28.4. 1964. Salbjörg
giftist 25. maí 2006
Sverri Harðarsyni
lækni á Rannsókna-
stofu í meinafræði,
Landspítala, f. 17.5.
1958. Foreldrar hans
eru Kristrún Guðna-
dóttir og Hörður
Guðmundsson en
Hörður lést 2003.
Dætur Salbjargar
eru Arnheiður Gróa
Björnsdóttir, f.
19.11. 1996, og Krist-
rún Sverrisdóttir, f. 20.1. 2004.
Faðir Arnheiðar er Björn Haf-
berg, f. 4.7. 1956.
Salbjörg ólst upp í Kópavog-
inum en fluttist síðan til Reykja-
víkur og bjó lengi við Fálkagötu
en sambúðarárin fimm með
Sverri á Hagamel.
Hún gekk í Digranesskóla en
Þegar vindurinn er nógu sterkur
slítur hann líka grænu blöðin af
trjánum. Á hryssingslegum haust-
dögum varð mín kæra vinkona og
mágkona að lúta í lægra haldi fyrir
andstyggilegum sjúkdómi. Ung
kona í blóma lífs síns. Það er átak-
anlega sárt.
Söllu varðaði ekki alltaf um hvert
straumurinn lá. Hún tók óhrædd
sína stefnu sem hún byggði á eigin
dómgreind og áhuga. Og hún lifði í
samræmi við hugsjónir sínar, var
staðföst og þrautseig. Líf Söllu ein-
kenndist af nánum tengslum við
náttúruna. Hún naut fegurðarinnar
og kom alltaf auga á hana. Hún
fylgdist með árstíðaskiptum og ferl-
um náttúrunnar og tók virkan þátt í
atburðum hennar. Fífill að vori og
dirrindí, berin blá, dúnmjúkur snjór,
dansandi norðurljós og rautt sólar-
lagið, allt hreif þetta hana. Áhugi
hennar á menningararfinum, sögu
og íslenskri tungu litaði líka tilveru
hennar. Hún var vinur vina sinna,
hjálpsöm og ósérhlífin. Með fallegu
og hógværu lífi sínu kenndi hún
samferðamönnum sínum ótalmargt.
Maður skapar heim sinn með
hjálp vina og ættingja. Í samspili við
þá drögum við upp hvert og eitt okk-
ar eigin mynd sem endurspeglar lífs-
sýn og afstöðu til þess mikilvæga.
Með þeim eignumst við andlegan
samastað. Með raunverulegum vin-
um eigum við áreynslulaust góðar og
gefandi stundir. Salla var á meðal
þeirra bestu.
Vináttan er eilíf. Það er svolítil
huggun.
Margir syrgja Söllu. Efst í huga
mér eru þó móðir hennar og systk-
ini, elsku Sverrir og dæturnar góðu
Arnheiður og Kristrún. Ég votta
ykkur öllum mína dýpstu samúð.
Sólrún Harðardóttir.
Mig langar að kveðja æskuvin-
konu mína, Salbjörgu Óskarsdóttur,
sem lést á heimili sínu 24. september
síðastliðinn.
Við vorum alin upp hvort sínum
megin efst við Álfabrekkuna, austast
á Kópavogshálsinum. Mikill vin-
skapur tókst með fólkinu okkar,
enda systkinahóparnir tveir á líkum
aldri. Við lékum okkur saman alla
daga, ég, Salbjörg og yngri systkini
hennar, Hörður og Bryndís. For-
eldrar okkur urðu líka vinir og náið
samband hefur haldist alla mína ævi
við þetta góða fólk.
Sumrin á Kópavogshálsi voru æv-
intýratími. Systkinin sáu um kúa-
rekstur fyrir Gest í Meltungu. Ég
fékk að fljóta með, fimm ára. Hef
örugglega verið til vandræða en var
aldrei látinn finna annað en að ég
væri fullgildur kúasmali. Í kringum
æskuheimili okkar voru víðáttumikl-
ir móar og endalausir möguleikar
fyrir kraftmikla og uppátektarsama
krakka.
September þótti mér samt ætíð
dapurlegur mánuður. Þá lauk form-
lega frelsi sumarsins. Þessi dómur
minn yfir septembermánuði rifjaðist
upp fyrir mér þegar ég talaði við Jó-
hönnu, vinkonu mína Björnsdóttur,
móður Salbjargar, fyrir nokkrum
dögum. Salbjörg, þessi góða og vel
gerða kona, lá banaleguna. Öll von
um bata horfin. Hún Salbjörg, sem
var svo hamingjusamlega gift, ein-
staklega vel gerð og hlý manneskja
og móðir tveggja ungra telpna.
Svona á lífið aldrei að vera.
Ég dáðist samt að þeim mikla
styrk sem Salbjörg bjó yfir. Stóri
dómurinn kom fyrir tveimur árum
með greiningu illkynja sjúkdóms.
Frá Lundúnum fylgdist ég með lífi
hennar og fjölskyldunnar á blogginu
hennar. Krafturinn og lífsgleðin
snertu mig djúpt. Hún vissi hvað var
í vændum en kaus að fylla dagana
lífi. Samt gekk Salbjörg líka frá laus-
um endum eins og hægt var.
Við hittumst um miðjan ágúst
þegar ég var heima í stuttu fríi. Hún
bar sig vel og mig óraði ekki fyrir að
þetta yrðu okkar hinstu kveðjur. Við
ræddum veikindin og hún sagði mér
hvernig málin stóðu. En lýsti líka
fyrir mér hvernig hún kaus að gera
sem mest úr sínum tíma. Ekkert
vonleysi, depurð eða uppgjöf. Samt
engin óraunhæf afneitun. Einungis
aðdáunarverður djúpur skilningur á
því hvernig lifa á lífinu, hvað skiptir
máli og hvað ekki. Að ná að telja lífið
í árunum en ekki árin í lífinu. Nú í
sorginni finnst mér þetta vera henn-
ar sigur í baráttunni við sín napur-
legu örlög.
Salbjörg og fólkið hennar hafa
mátt þola þung högg í gegnum tíð-
ina. Hún átti samt mikinn styrk og
hamingju í sínum góða eiginmanni,
systur og mágkonu sem umvöfðu
hana og dæturnar í veikindunum.
Ég bið Sverri, Arnheiði og Krist-
rúnu, Jóhönnu, Gunnu, Herði og
Bryndísi og þeirra fjölskyldum allr-
ar blessunar og votta þeim mína
dýpstu samúð.
Salbjörgu þakka ég allt hið góða
sem hún gaf mér.
Megi hún hvíla í friði.
Ferdinand Jónsson.
Ég tók strax eftir henni þegar ég
gekk inn í kennslustofuna í Kvenna-
skólanum í Reykjavík fyrir 34 árum.
Þarna sat hún Salbjörg, hógværðin
og rólegheitin uppmáluð. Hún var
ein af þessum manneskjum sem
skera sig úr fjöldanum af því að yfir
henni hvíldi ró og friður og áran
hennar var í svo miklu jafnvægi.
Salla breyttist lítið í tímans rás.
Þessi ró og friður einkenndi hana
alla tíð.
Hún var alin upp í Kópavoginum
en varð svo Vesturbæingur eins og
ég. Ég kynntist Söllu ekki vel fyrr
en eftir að hún flutti í Vesturbæinn.
Hún sat oft í bíl með mér ef við vor-
um að fara lengri ferðir og þá var
spjallað um daginn og veginn. Salla
var góður hlustandi, hún sagði fátt
en þegar hún lagði orð í belg þá var
það vel mælt og útspekúlerað og þá
hlustaði ég vel. Hún var ekki mikið
fyrir orðskrum.
Og með henni var gott að þegja.
Hún var sjálfri sér nóg og sátt í
sínu. Hún hélt í það gamla, var göm-
ul sál og elskaði gamlar hefðir. Tal-
aði gott, kjarnyrt mál, var mikill
grúskari og alæta á bækur og allan
fróðleik. Nam íslensku í háskólan-
um, var náttúrubarn og fór allra
sinna ferða á hjóli. Naut þess að
ferðast bæði innanlands sem utan og
gisti á farfuglaheimilum þegar hún
fór á vit nýrra ævintýra. Sleða- og
skautaferðir, göngu- og nestisferðir
á Ægissíðunni var eitthvað sem hún
gerði mikið af. Svo eignaðist hún
Arnheiði og þá fjölgaði um einn á
hjólinu og einn í fjalla- og sleðaferð-
unum og ekkert stoppaði þær. Svo
kom Sverrir inn í líf hennar og Krist-
rún kom í heiminn. Nú var það öll
fjölskyldan sem hjólaði og ferðaðist.
Hún var mikil mamma og mikil
fjölskyldumanneskja.
Svo byrjaði Salla að blogga og
verður bloggið gimsteinn fyrir dæt-
ur hennar í framtíðinni, þar birtist
mamma þeirra þeim ljóslifandi.
Salla gerði lítið úr veikindum sín-
um. Vildi sem minnst um veikindin
tala. Hún nýtti tímann vel og neitaði
að láta veikindin stjórna lífi sínu.
Hélt ótrauð áfram í háskólanum
þrátt fyrir þverrandi orku. Hún
kenndi mér að það smáa er það
stóra. Hvíl í friði, elsku vinkona.
Þú hafðir mikil áhrif á mig.
Hanna Birna.
„Hún góða vinkona þín er dáin.“
Þetta var sagt við mig með sorg,
hlýju og skilningi. Orðin bergmála í
huga mér. Hve ósanngjarnt og mis-
kunnarlaust getur lífið verið? Hún
Salla mín, góða skilningsríka móð-
irin, elskulega eiginkonan, systirin,
dóttirin, frænkan og trygga vinkona.
Óraunverulegt og grimmt.
Söllu kynntist ég í barnaskóla árið
1972. Við vorum úti á skólalóð Digra-
nesskóla í Kópavogi, báðar á heim-
leið. Af einhverjum ástæðum dróg-
ust við hvor að annarri og fórum að
spjalla saman. Fyrsta spjallið af
mörgum minnisstæðum. Salla kom
mér til þess að hlæja og það varð
ekki aftur snúið. Við urðum vinkon-
ur. Ég man ekki af hverju við hlóg-
um en ímynda mér að Salla hafi
skotið inn einhverri hnyttinni setn-
ingu eins og henni var tamt þegar
við vorum saman. Það var sannar-
lega aldrei leiðinlegt nálægt vinkonu
minni, né heldur lognmolla. Í tjaldú-
tilegu á Þingvöll dreif hún mig ári
seinna. Botnlaust íslenskt hvítt tjald,
blautt gras, kalt en afskaplega
skemmtilegt. Við töluðum fram und-
ir morgun, gengum mikið og spáðum
í lífið og tilveruna út frá öllum hugs-
anlegum og óhugsanlegum, vísinda-
legum og óvísindalegum sjónarhorn-
um. Salla var hugsuðurinn. Hún
kynnti sér aðstæður, skipulagði og
var hið sanna náttúrubarn. Hún
hafði mikinn áhuga á náttúrunni og
margvíslegri menningu. Hún naut
þess að lesa, fræðast og ferðast,
hvort sem var innanlands eða utan
og eru það ófáir sem hafa notið
hennar góðu fararstjórnar.
Salla var hafsjór af fróðleik og
miðlaði þekkingu sinni til okkar
hinna sem minna vissu af hógværð
og skilningi. Salla hafði strax mikla
og góða tilfinningu fyrir íslenskri
tungu. Löngu áður en hún lauk ís-
lenskunámi við Háskóla Íslands var
hún farin að lesa yfir texta fyrir mig
og aðra af sinni alkunnu nákvæmni.
Þrátt fyrir að Salla væri vinmörg og
með fjölskyldu hafði hún alltaf tíma
til að hjálpa öðrum – tíma fyrir sína
nánustu, eiginmann sinn og dætur.
Betri vinkonu og móður er ekki
hægt að hugsa sér, kannski jafngóða
en ekki betri.
Salla elskaði dætur sínar tak-
markalaust og gaf þeim alla sína ást-
úð og umhyggju. Hún lagði sig fram
um að fræða þær, tók bækur fram
yfir sjónvarp enda átti hún ekkert
slíkt í mörg ár og lét lífsgæðakapp-
hlaupið lönd og leið. Arnheiður og
Kristrún búa að þessu kærleiksríka,
hlýja uppeldi sem ég trúi að muni
vísa þeim veginn um ókomin ár. Við
hin búum að því að hafa fengið að
kynnast Söllu, njóta návistar henn-
ar, lífssýnar og leiðbeininga. Það eitt
getur bætt okkur ef við gefum okkur
tækifæri til þess að staldra við og
hugleiða allt sem hún gaf okkur.
Sverri, Arnheiði, Kristrúnu, Jó-
hönnu, Gunnu og fjölskyldu, Herði,
Bryndísi og fjölskyldu, vinkonum og
vinum Söllu votta ég mína dýpstu
samúð. Skarð Söllu verður aldrei
fyllt en lífssýn og lífsgleði hennar
fram á síðustu stundu mun lýsa
skært í hugum okkar.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyrr.
(Matthías Jochumsson.)
Kristín Siggeirsdóttir.
Sumum aðstæðum er erfitt að
finna orð. Nú þegar við kveðjum
Söllu vinkonu okkar hinsta sinni
langar okkur að segja svo margt en
það er erfitt að finna orð sem ná yfir
allt það sem um hugann fer. Þrátt
fyrir að við vitum að lífið er hverfult
og dauðinn bíður okkar allra þá fær
maður á þessari stundu ekki varist
hugsunum um óréttlæti. Salla sem
var svo full af lífsorku og gleði hrifin
burtu í blóma lífsins. Á sama tíma
erum við innilega þakklátar fyrir að
hafa fengið að kynnast Söllu og eiga
hana að vinkonu.
Þær minningar sem við eigum um
samverustundir okkar eru dýrmæt-
ar og gleymast ekki. Salla var sterk
og sjálfstæð kona. Hún var óhrædd
að fara sínar eigin leiðir og hafði til
að bera innri styrk sem ekkert virt-
ist geta haggað. Hún tókst á við lífið
á sama hátt og hún kleif fjöll. Hún
vissi að hvort tveggja vinnst með
einu skrefi í senn.
Þegar Salla veiktist tók hún því af
styrk og rósemi og í lokin horfðist
hún í augu við dauðann af sama
æðruleysi og raunsæi og lífið sjálft.
Hvíl í friði, kæra vinkona, og þökk
fyrir samfylgdina og vináttu þína
alla.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Sverrir, Arnheiður og
Kristrún, við vottum ykkur og að-
standendum öllum okkar dýpstu
samúð.
Hlédís og Hrönn.
Sumarið var liðið og skuggar
haustsins lengdust daginn sem Salla
kvaddi í blóma lífsins, hvarf frá ung-
um dætrum og eiginmanni. Það er
þyngra en tárum taki.
Hugurinn leitar aftur í tímann
þegar leiðir okkar Söllu lágu saman í
stjórn Ferðafélags Íslands vorið
1994. Hún var ung, hraust og veð-
urbarin, moldin, fjöllin og hafið
runnu í æðum hennar. Hún hafði
ferðast til Nepals og klifið Mont
Blanc en Ísland var landið hennar.
Hún fór flestra sinna ferða gangandi
eða á hjóli. Salla hafði haldið uppi fé-
lagsstarfi í Íslenska Alpaklúbbnum í
áratug, og það varð til þess að ég
gerðist félagi um skeið.
Í hugsun var hún hugmyndarík og
frumleg. Við vorum saman í út-
breiðslunefnd Ferðafélagsins og
fundir haldnir á heimili hennar á
Fálkagötunni. Hún bar alltaf fram
grasa- eða ávaxtate áður en ég upp-
götvaði slíka heilsudrykki. En sér-
staklega eru mér minnisstæðar
skíðaferðir með Söllu yfir heiðar og
dali í nágrenni Reykjavíkur þegar
sólin skein á hina hvítu mjöll. – Brátt
hófst nýr kafli í ævibók Söllu. Hún
eignaðist Arnheiði Gróu og lagði sig
fram um uppeldi hennar. Salla hvarf
úr stjórn Ferðafélagsins og fundum
okkar fækkaði.
Salla tók upp á því að senda mér
kort frá sérkennilegum stöðum á
landinu og reyndi ég að svara í sömu
mynt. Mér þótti sérstaklega vænt
um þessar sendingar. Tvö kortin
prýða enn eldhúsið mitt þótt liðið sé
á annan áratug frá því ég fékk þau í
hendur: Annað er litmynd af flór-
goða, hitt er ílöng svarthvít mynd af
einmana húsi á strönd þar sem brim-
aldan brotnar. Það kort er dagsett
31. júlí 2002 í Gvendarskál, Hóla-
byrðu: „Horfi yfir Skagafjörðinn og
á fjöllin kringum Hjaltadalinn. Á
sunnudaginn fórum við í Austurdal
og gistum í Hildarseli og gengum yf-
ir Nýjabæjarfjall að Villingadal í
Eyjafirði; 14 tíma ganga það, lengst-
af stórgrýtt en útsýni var frábært.“
Salla var ritfær. Í allmörg ár sendi
hún ítarlegan og skemmtilegan ann-
ál um hver jól. Eitt sinn sendi hún
mér mynd af Arnheiði Gróu með
blómsveig um höfuð. Undir mynd-
inni stóð: „Fyrsta fífilinn fundum við
á sumardaginn fyrsta á Laugaveg-
inum og þann síðasta 29. október í
Laugarnesinu. Geri aðrar jurtir bet-
ur!“ Þannig sá Salla lifandi náttúru
þar sem aðrir horfðu niður í mal-
bikið.
Nýr kafli í lífsbók Söllu hófst fyrir
nokkrum árum. Hún eignaðist aðra
dóttur, Kristrúnu, og gekk í hjóna-
band. Hún var 44 ára þegar yngri
dóttirin fæddist og hún stálhraust.
Lífið brosti við henni. Það var á
Laugaveginum fyrir tveimur árum
að ég óskaði henni til hamingju með
giftinguna. En þá sagði hún mér þau
válegu tíðindi að hún hefði greinst
með æxli við heila og það verið fjar-
lægt. Hún bar sig vel, en henni var
brugðið. Hún hélt sínu striki, sótti
tíma í Háskólanum í íslensku, jafn-
vel meðan á meðferð stóð. Í vor
veiktist hún aftur, vágesturinn gaf
engin grið.
Nú er síðasta sumarið hennar
Söllu liðið og skuggar haustsins
lengjast. Í Laugarnesi grær gulur
fífill.
Ég votta Sverri, Arnheiði Gróu og
Kristrúnu litlu, svo og öðrum ætt-
ingjum, mína dýpstu samúð.
Gerður Steinþórsdóttir.
Fyrir rúmum tveimur árum vor-
um við Salla að kveðja vinkonu okk-
ar hana Þórdísi, sem hafði veikst
fáum árum fyrr af krabbameini og
svo ótrúlegt sem það nú er greindist
þú svo þá um haustið og nú er aftur
komið að kveðjustund við góða og
trausta vinkonu. Upphaf vinskapar
okkar má rekja til uppástungu þinn-
ar um samvinnu er við vorum sín í
hvoru horni lesstofu Borgarbóka-
safnsins að vinna að sömu ritgerð-
inni á síðasta ári okkar í Versló.
Fljótlega kom í ljós hvað þú hafðir
mikið yndi af ferðalögum og fjall-
göngum og þú stundaðir það áhuga-
mál þitt alla tíð. Þú varst skemmti-
legur ferðafélagi og það var mjög
öruggt að ferðast með þér, þar sem
þú varst svo úrræðagóð og minnug á
staðhætti. Það leið heldur ekki á
löngu áður en aðrir komu auga á
hæfileika þína og þannig varstu orð-
in fararstjóri hjá Ferðafélagi Ís-
lands áður en langt um leið. Svo
varstu í ýmsum nefndum og stjórn-
um, bæði hjá Ferðafélagi Íslands og
Íslenska Alpaklúbbnum. Á vetrum
voru gönguskíðin tekin fram og á
vorin voru það jöklaferðirnar og all-
ar vinnuferðirnar. Ég man t.d. eftir
þér alsælli að mála þakið á skálanum
við Álftavatn og maður sér þig fyrir
sér vera að keyra hjólbörur og berj-
andi með sleggju við að höggva niður
staura.
Sumarið 1981 fórst þú sem aupair
til Þýskalands og þá fékk maður
mörg skemmtileg bréfin frá þér.
Strax eftir árslanga dvöl þína fórum
Salbjörg Óskarsdóttir