Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1963, Blaðsíða 22

Öndunarbjörgun. er það kall-
að, er maður notar sinn eigin
andardrátt til að lífga við aðra
manneskju, sem er meðvitund-
arlaus og getur ekki sjálf dregið
andann vegna þess að hún hefur
kafnað 1 vatni, reyk, eitruðum
gastegundum eða af því að hún
hefur orðið fyrir losti. En til
þess að árangur náist við lífg-
unina verður hjálpin að berast
strax og engin stund má fara
forgörðum. Það getur oltið á
einni eða tveimur mínútum,
hvort hinn meðvitundarlausi lif-
ir eða deyr, og því er enginn
timi tii að kalla á annarra hjálp
eða gera sérstakar ráðstafanir
aðrar. Öndunarbjörgunin verð-
ur að hefjast þegar í stað.
Enginn veit nema hann verði
einhverntíma nærstaddur, er
slys ber að höndum og þörf verð
ur á lífgunarhjálp. Þess vegna á
það að vera öllum kappsmál að
kunna þessa lífgunaraðferð, svo
þeim fallist ekki hendur á neyð-
arstundu.
Lesið þessar reglur því vel og
lærið aðferðina. Verið viðbúin
og fljót til, þegar á þarf að
halda.
Mjög mikilvægt er, að þegar
í stað sé hafizt handa. Fyrir-
byggið allar hindranir í öndunai'
rásinni með því að:
sveigja höfuðið aftur,
teygja hökuna fram, eða
ýta undir kjálkann.
Hefjið síðan að blása lofti í
lungu þess kafnaða:
gegnum nefið, eða
gegnum munninn, eða
gegnum hvorutveggja.
Öndunarbjö'rgunin skal fara
þannig fravn:
1. Leggið sjúklinginn á bakið.
Fjarlægið óhreinindi úr munni
hans og nösum. Haldið öndun-
arrásinni vel opinni með því að
sveigja höfuð sjúklingsins eins
mikið aftur og unnt er. Teygið
einnig höku hans ásamt tung-
unni fram, eða ýtið undir kjálk-
ann. Sé þessa ekki gætt, getur
tungan sigið aftur í kokið og
lokað öndunarrásinni. Sjá með-
fylgjandi myndir.
2. Hefjið þegar að þessu loknu
að blása lofti í lungu sjúklings-
ins, annaðhvort um nef hans
eða munn, en ef unnt er gegn-
um hvorutveggja. Opnið munn
yðar eins og yður er unnt og
læsið honum vel yfir munn og
nasir sjúklingsins, svo ekkert
loft fari til spillis á meðan á
blæstrinum stendur. Blásið svo
þar til þér sjáið brjóst sjúkl-
ingsins þenjast út, en það ber
einmitt vott um, að öndunarrás-
in sé óhindruð. Takið þá munn
yðar frá til að hleypa loftinu út
aftur og andið sjálf að yður.
Blásið síðan aftur, er útöndun
sjúklingsins er lokið. Þannig
mun súrefnið frá lofti því, er
þér andið inn í sjúklinginn,
smám saman síast út í blóð hans,
en það er einmitt það, sem hann
þarfnast. Til þess að varna vatni
að setjast að í lungum sjúklings-
ins, skuluð þér halda höfði hans
lægra en brjóstinu. Umfram
loft, sem getur borizt ofan í
maga sjúklingsins, orsakar út-
þenslu milli rifjanna og nafl-
ans. Til að hleypa þessu lofti
út, er nægilegt að þrýsta létti-
lega á magann.
Þegar um fulorðna er að
ræða, skuluð þér anda djúpt og
rólega, minnst 12 sinnum á mín-
útu, en örar og léttar þegar börn
eiga í hlut, eða 20 sinnum á mín
útu. Talning er þó ekki nauð-
synleg og ber hverjum að fara
eftir eigin öndunarþörf. Hættið
blástrinum, þegar sýnilegt er,
að sjúklingurinn er sjálfur tek-
inn að anda.
Enn skal það brýnt fyrir fólki
hversu mikilvægt það er að
spilla engum tíma og hefja lífg-
unartilraunir þegar í stað.
Eyðið engum tíma til ónýtis.
Hefjið lífgunartilraunir á
manni, sem fallið hefur í vatn,
strax og honum er náð upp. Vatn
í maga hans er aukaatriði, súr-
efni í lungun er aðalatriðið.
Vatni er unnt að lileypa út á
milli þess, sem blásið er lofti í
sjúklinginn, með því að skjóta
knjám sínum undir axlir hans
og láta höfuðið slúta.
Þegar um líf eða dauða er að
tefla, má engan óa við eða hika
við að leggja munn sinn að vit-
um ókunnugs manns, eða með-
VÍKINGUE
46