Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1978, Blaðsíða 8

r
Séra Gunnar Björnsson í Bolungarvík:
Jólakveðja
tíl sjómanna
Stundum á jólunum hef ég haft þá ham-
ingju að fara sjóleiðina frá Bolungarvík til
Suðureyrar við Súgandafjörð, þar sem á að
heita að ég gegni prestsþjónustu út úr neyð;
það er að vísu þakklátt og elskulegt hlut-
verk, en vonandi rennur sá dagur fyrr en
síðar að Súgfirðingar fái sinn eigin prest.
Nema þegar líður að jólum hringi ég í sím-
anum til Þrastar Sigtryggssonar, fram-
kvæmdastjóra Landhelgisgæslunnar, og bið
hann sjá mér fyrir góðu fari nefnda leið.
Einlægt tekur hann vel í þessa málaleitan og
á sjálfan jóladaginn stend ég í daufri morg-
unskímunni og er að skima útum gluggann,
og mikið rétt: þarna ösla blessaðir dreng-
irnir inn á víkina og dimmgrár drekinn rís
og hnígur í skammdegismyrkrinu og ekki
nema eitt eða tvö ljós sjáanleg.
Ég man hvað mér þótti mikið ævintýri að
koma um borð í varðskip í fyrsta sinni. Ég
var sóttur í gúmbát með utanborðsmótor,
sem siglt var af röskum piltum klæddum
gulum björgunarvestum og var ég sjálfur
færður í eitt slíkt. Ég get varla sagt ég hafi
komið til sjós fyrr en þetta og á þó til mikilla
sjóhunda að telja í ættir fram. Sölt báran
gekk yfir bátskeiina okkar, sem var eitthvað
svo undur létt í örmum Ægis konungs. Og
það voru hröð og örugg handtök, sem
strákarnir viðhöfðu, þegar þeir kipptu mér
upp úr bátnum og um borð í ábúðarmikinn
varðdrekann og hífðu svo bátinn sömu leið.
Það ríkir sérstakt andrúmsloft í brúnni á
varðskipi, sem klýfur ölduna hratt og ör-
ugglega út í mynni ísafjarðardjúps. Skip-
stjórinn stendur og skimar haukfráu auga
um sjóndeildarhringinn. Hreyfingar skips-
ins eru háttfastar og ófrávíkjanlegar. Það
getur varla heitið að farið sé að birta af degi.
Um hádegisbil er sest að svo prýðilegum
snæðingi, að hver húsmóðir mætti vanda
sig, ef hún ætlaði að halda til jafns við
kokkinn. Ferðin tekur eitthvað á annan
klukkutíma.
Ég fékk ekki varist þeirri hugsun, að hér
væri í mikið lagt við að flytja einn einfaldan
prest milli fjarða í afskekktu héraði. Hvað
skyldi svona skip kosta? Og hversu fjölmenn
er ekki áhöfnin, valinn maður í hverju rúmi.
Það er eins gott að hafa eitthvað að segja,
þegar á leiðarenda kemur, jafngott að ferðin
nýtist eitthvað, en sé ekki farin ófyrirsynju.
Það er lagt upp í þessa ferð, með allri þeirri
fyrirhöfn, sem fylgir, til þess að ákveðið er-
indi fái náð eyrum manna í litlu plássi undir
bröttum fjöllum við djúpan sjó. Húsin líkt
og drúpa höfði í ljósaskiptunum og þó er
hátíðarblær yfir öllu. Það ríkir kyrrð og
helgi í litla bænum, en hún verður bráðum
rofin af kirkjuklukkum og þá streymir fólkið
úr húsunum í kirkjuna, þar sem senn upp-
hefst sálmasöngur og orgelleikur. Slóð þessa
fólks sést svo greinilega í snjónum.
Og ég byrja að lesa guðspjallið um litla
drenginn, sem fæddist í kotríkinu smáa,
þegar Ágústus var keisari og Kýreníus
landstjóri. Og foreldrar hans fóru í erfiða
ferð og fengu ekki inni í gistihúsinu, en urðu
að sofa af nóttina í gripahúsi, þar sem er
ekkert tiltakanlega hlýtt né heldur mjög
loftgott. Og englarnir töluðu við fjárhirðana
um nóttina og sögðu þeim að fara og sjá með
eigin augum þennan dreng og foreldra hans.
Og þegar fjárhirðarnir urðu hræddir þarna í
nóttinni, sögðu englarnir:
„Verið óhræddir, því ég boða yður mikinn
8
j
VÍKINGUR