Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1980, Blaðsíða 41

Munntamur fengur
úr Miðgarðabjargi
Bjargið er ekki ýkja hátt, um
120 metrar þar sem það er hæst.
Samt kemur yfir mig einhver
skelfileg tómleikatilfinning þegar
ég sé hann Óla Ólason, sigmann-
inn, hverfa ofan fyrir brúnina.
Bjargið hefurgleypt hann.
„Þetta er svakalegt," er sagt við
hlið mér. Það er Arnar, einn
bjargmanna. Við súpum hveljur
þegar stinningskaldinn úr
Dumbshafinu gúlpast upp fyrir
brúnina. Undir svarrar brimið og
sundrast í löður.
Af snös snertispöl sunnar sjáum
við sigmanninn. Hann tottast
hægt og hægt niður með bjarg-
veggnum, eins og dordingull í
grönnum spuna. Limirnir hans
fjórir tifa og auk þeirra gengur
eggjaprikið til beggja hliða, eins
og tveir aukaskankar. Fuglinn
hvirflast upp undan manninum út
í vindinn. Grúi hraðtifandi
vængja. Þeir taka sveig niður og
út, láta svo vindinn bera sig upp
og að og renna stífþöndum
vængjum hratt með bjargsyllum
og brúnum.
Stefán og Arnar standa framar-
lega og fylgjast með rennifluginu.
— Sko álkuna, þessa. Hún kemur
alltaf aftur og aftur. Hún hlýtur að
eiga egg hérna rétt undir brúninni.
Ég læt augun fylgja henni eftir.
Hring eftir hring fer hún, kemur
fast að bjarginu við brún. Þar er
eins og hún ætli að stöðva sig í
loftinu. Hún kastar sér nær þvert
upp í vindinn, sperrir fram fætur
og lyftir stéli og þenur það út eins
og blævæng; kiprar saman væng-
ina til hálfs. En hún hættir alltaf
við að lenda, Mennirnir hafa
VÍKINGUR
truflað hringrásina. Nei. Þeir hafa
örvað hana.
Óli var 40—45 mínútur niðri i
fyrsta siginu. Þegar hann kjagar
upp á brúnina, gleiður, stuttfættur
og skælbrosandi, þá er enginn