Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1980, Blaðsíða 47

Þetta var hér að vestanverð-
unni, frammi af Sandvíkinni og
inn á móts við Flesjarnar, alveg
óskaplegur landburður, menn tví-
og þrí- og fjórhlóðu þessa litlu
báta. Þetta stóð nokkur ár, fram
yfir 1930. Svo aftur síðar fara
menn að róa hér allan veturinn,
með línu og færi, það eru fá ár
síðan menn fóru að nota net. Það
var alltaf fiskur. Ég man aldrei
eftir því að hér hafi verið alveg
fisklaust, og það bjargaði nú
mörgum hérna. Það var stutt að
fara að fá nýmeti og þess þurfti,
því að það get ég sagt þér að það
bar töluvert mikið á skyrbjúg
þegar ég kom hér út. Það var
sáralítið um mjólk þá.
Verslun við útlendinga
bjargaði okkur
— Ég byrjaði að róa hér að
vetrarlagi um 1920, fyrst á árabát,
en svo 1929 eignaðist ég trillu. Það
var mikill munur. Þetta var ekki
mikill afli sem fékkst, fyrr en kom
fram á. En manni varð talsvert úr
þessu. Aflinn var hertur — þetta
var mest þorskur. Ef maður var
heppinn með verkun, þá var tölu-
verð eftirspurn eftir harðfiskinum.
Svo aftur á sumrin fengum við
mikið af lúðu. Sumar voru stórar.
Sú stærsta sem ég fékk var um 250
kíló. Það var myndarlegur fiskur.
Við fengum mjög mikið af henni á
færi og eins á haukalóð.
— Meðan útlendingarnir voru
hérna mikið, bæði Svíar, Norð-
menn og Finnar, sóttust þeir mik-
ið eftir að fá hjá okkur lúðu.
Maður gat fengið ýmislegt hjá
þeim í staðinn, kol, kartöflur,
sykur og ýmislegt fleira sem okkur
vanhagaði um. Þessi verslun við
útlend skip bjargaði okkur
Grímseyingum, mörgum hverj-
um. Töluvert mikil búbót af
henni. Við seldum þeim líka kjöt,
við áttum það mikið af kindum,
þessum þjóðum sem ég nefndi.
Svo voru Færeyingar. Hver einasti
VÍKINGUR
bóndi hér hafði töluvert stóra ís-
gryfju og seldi Færeyingum ís.
Þeir voru með frystikassa um borð
og geymdu þar síld. Fyrir ísinn
fengum við færi, króka, tauma-
garn og svo mikið af skotfærum.
Þetta var nú litið hornauga af
yfirvöldum. Þeir settu tollþjón á
okkur eitt sumarið. Já, já, þeir
voru hræddir um að við værum
eitthvað að brasa við að smygla
brennivíni.
Óli smyglar sveskjum
og rúsínum
— Ég skal segja þér eina skrýtlu
í sambandi við þetta. Það var
þannig að ég var á reknetum á
mótorbát sem ég átti þá, 8 tonna
bát. Hann hafði hérna lítinn fær-
eyskan bát, tollþjónninn, sem
hann var að skrölta á í skipin. Ég
var þá búinn að semja við fær-
eyskt skip um að færa mér einn
kassa af rúsínum og annan af
sveskjum, áður en hann færi heim
til sín úr túr. Svo kemur skipið.
Hann hafði helvíti góðan kíki,
tollarinn, og sá númerin á skip-
unum býsna langt til. Nema þegar
ég kem út á bryggjuna og er að
fara frá, þá segir hann við mig
hvort ég vilji ekki slefa sig hérna
um borð í skip, segist halda að það
sé að koma frá Færeyjum. Ég hélt
nú ekki, ég færi nú ekki að trans-
porta með hann aftan í, hann
hefði víst gott af því að róa þenn-
an spöl. Þetta voru víst um tvær
mílur í skipið. Svo leggur hann af
stað, og við komum á eftir og
stímum svoleiðis framúr honum
að það er rétt árafrítt og um borð í
skipið, tökum kassana. Hann sá
ekkert hvað við vorum að gera. Og
svo fer ég bara mína leið hér
lengst austur í djúp að láta reka.
Um morguninn þegar við komum
úr driftinni, þá liggja margir bátar
og trillur hérna fyrir okkur að fá
síld við Flesjarnar. Ég segi við
einn gamlan mann: „Gerðu bón
mína,“ — hann átti heima á syðsta
bænum í Grenivík — „taktu þessa
kassa fyrir mig og skjóttu þeim í
land“. Ég hafði grun um að hann
mundi kannski kíkka niður í bát-
inn þegar við kæmum að. Já, já,
þetta var nú sjálfsagt. Svo fer ég
að bryggju, og hann stendur þar í
úníforminu og varð nú heldur lítið
um kveðjur, he, he. Hann sagðist
ætla að fá að kíkja hérna svolítið
oní bátinn hjá okkur. Já, við
héldum að hann mætti nú gera
það, og hann leit fyrst oní iestina,
þá lúkarinn, svo niður í vélarrúm,
og ég get sagt þér að þau voru
farin að verða hálf ljót fötin hans,
úníformið, þegar hann var búinn
að leita, og fann auðvitað ekki
neitt. Ha, he.
Tíndu síld úr sjónum
með berum höndum
— Ég skal segja þér hérna eina
furðusögu. Hún er ótrúleg, en við
erum enn þrír á lífi sem vorum
viðriðnir þennan atburð. Þetta
hefur verið svona 1924—25, eitt-
hvað svoleiðis. Við erum hér á sjó
á tveimur árabátum, í suðvestur
frá eyjunni, tvær—þrjár sjómílur.
Blankalogn og heiðskírt veður,
ósköp gott. Það hefur verið svona
tíu mínútna róður milli bátanna.
Þá sjáum við það allt í einu að
annar maðurinn á hinum bátnum
fer fram í, fram á stefni, en hinn
stendur í andófinu og hefur árar
úti og er eitthvað svona að færa
bátinn svolítið til. Okkur var
ómögulegt að láta okkur detta í
hug hvað mennirnir væru að gera
þarna. Svo við förum að halda í
áttina til þeirra. Þegar við komum
að þeim, þá eru þeir búnir að tína
þarna 24 eða 26 síldar með berum
höndum. Þeir gáfu okkur 6 stykki,
he, he. Ég veit ekkert annað dæmi
um að menn hafi getað tínt síld
með berum höndum úr sjónum.
Hún var svona spök. Þetta yar
bara smápeðra. Þær bara virtust
liggja svona spakar.
— En ég get sagt þér annað. Ég
47