Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Qupperneq 33

úrið og vafasaman áttavita. Það
var ekki hægt að hafa kort eða
siglingatæki í þessum bátum. Þeir
voru svo nákvæmir sumir karl-
amir að það skakkaði ekki einum
faðmi á því sem þeir sögðu dýpið
og því sem dýptarmælirinn
mældi, eftir að hann kom. Svo-
leiðis var með frænda minn Þor-
geir Jóelsson sem var jafnaldri og
leikbróðir Binna í Gröf. Hann var
28 ár með sama bátinn, sló öll met.
Hann var svo nákvæmur að vita
um dýpið að það skakkaði aldrei
meir en einum faðmi á því sem
hann sagði og mælirinn sýndi.
Maður varð að byggja allt á eigin
þekkingu og reynslu. Nú er ekki
látið veiðarfæri í sjó nema fiskur
sé undir því, það sjá þeir. Mínir
samtíðarmenn og ég urðum að
álykta sjálfir hvar fiskurinn var
miðað við hvar hann var í gær og
hvar hann var í fyrra, reikna út
hvort hann væri kominn aftur
o.þ.h. Maður varð líka að vera
glöggur að miða. Það urðu þeir
ekki eins sem aðfluttir voru í Eyj-
amar og voru góðir fiskimenn.
Við þekktum svo vel öll ömefni
frá blautu bamsbeini.“
Að komast í fisk
— Voruð þið nokkuð að hafa
hátt um það ef þið komust í fisk?
„Nei, það var reynt að fela
það“, Eyjólfur kímir og horfir
fjarrænum augum út um glugg-
ann á háhýsið sem blasir við hon-
um núna. „Gekk þér ekki vel að
fiska“, spyr ég ögrandi og vonast
eftir frægðarsögum. „Jú, það gekk
vel. Já.“ Meira segir hann ekki.
— Þú ætlar ekki að fara að monta
þig af því? „Nei“, segir hann
ákveðinn. „Ég fékk þessa vísu
einu sinni, bætir hann svo við:
Eyvi á Bessa er eins og fyrr
alltaf á sömu miðum kyrr
ef hann segir ekki orð
þá er allt í lagi um borð.“
VÍKINGUR
1

Eyjólfur að skoða myndaalbúmin sín og gefa blaðamanni innsýn í lífið í Vestmannaeyjum
fyrr á árum. Myndimar fyrir ofan hann eru málaðar af frænda hans.
og gamli maðurinn hlær. „Það var
víst ekki mikið kjaftað í talstöðina
ef fiskur var.
iMí ?'*’**•"
Á veggnum hanga þrjú heiðursskjöl sem
Eyjólfi hafa verið færð. Efst er heiðursfé-
lagaskjal frá Skipstjóra- og stýrimannafé-
laginu Verðanda í Vestmannaeyjum, þá
heiðursskjal frá Bjargveiðimannafélagi
Vestmannaeyja og neðst frá félagi Vest-
mannaeyinga á Suðumesjum sem gefið
var í tilefni áttræðisafmælis Eyjólfs. „Ég
hafði nú ekkert unnið til þess að fá þetta
skjal“, segir Eyjólfur „annað en að búa í
Garðinum".
Það var mikill metingur og
kapp í mönnum í Eyjum á þessum
árum. Það var metingur á milli
formanna og oft sótt í blindbyl og
7—9 vindstigum á þessum smá-
koppum. Þá varð maður að fylgja
því til að dragast ekki aftur úr“, og
Eyjólfur brosir annars hugar.
„Ég hætti á sjónum 1962 og fór
að vinna hjá reiðaranum í saltfiski
og seinna við veiðarfærin. Það var
nú það. Ég er nú orðinn svo
skjálfhentur, get bara skrifað með
blýant en Guðjón Ármann sonur
minn er oft að biðja mig að skrifa
minningar mínar og aðstoða mig
við það. Ég hef nóg efni, það er
bara að koma sér að því.“
Og ég kveð þennan elskulega
gamla mann sem gefur okkur sem
yngri erum trú á að aldurinn skipti
ekki máli ef maður verður svo
gæfusamur að halda sér við í
andanum og vera virkur í hugsun
þrátt fyrir 84 ára erfiða starfsævi.
Megi hann halda því til æviloka.
E.Þ.
33