Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1995, Blaðsíða 51

VÍKINGUR
eftir sem mótorbátarnir komu að
Goðafossi."
Það var hægara sagt en gert fyrir þá
fáu íbúa sem bjuggu að Látrum að
taka við svo mörgu fólki. Flestir fengu
skjól í skólahúsinu og þeir sem voru
veikir og þurftu á aðhlynningu að
halda gistu í heimahúsum. Nema skip-
stjórinn.
„Hann fékk að vera hjá kaupmann-
inum. Það voru allir ánægðir með að
hann var ekki í skólahúsinu því hann
taldi sig vera Guð og allt hitt á milli.
Hann var af þeirri kynslóð og mennt-
aður í Danmörku. Hann leit niður á
þennan skríl allan. Hann var sniðugur
því hann hafði ekkert annað í huga en
að komast til Isafjarðar til að segja
sjálfur frá strandinu.
Þegar faðir minn kom að Goðafossi
var það fyrsta sem skipstjórinn spurði
hvort ekki væri hægt að koma sér til
ísafjarðar. Það lá meira á því en að
bjarga fólkinu! Faðir minn fór daginn
eftir til Isafjarðar með skeyti frá skip-
stjóranum. Þar stóð að hann hefði
bjargað öllum. Hann hafði gripið
tækni nútímans um að fréttirnar væru
mikils virði og því gott að vera fyrstur
að greina frá, og það á sinn hátt.
Til merkis um hvað þetta var allt
skrítið þá var fréttin send til
Danmerkur og þar var gert mikið úr
þessu afreki hans. Morgunblaðið birti
síðar fréttina þýdda úr dönsku. Hann
vissi að það skipti hann rniklu að
koma fréttinni frá sér til að gera sinn
hlut sem stærstan.
Fyrir okkur, sem ólumst þarna upp,
er óskiljanlegt hvernig þetta slys varð.
Það hljóta að hafa verið mannleg mis-
tök sem leiddu til þessa óhapps.
Fólkið var sótt fáeinum dögum
síðar. Það kom skip frá Isafirði og
sótti það.
Amma mín sagði oft frá því að sér
fyndist undur í mannlegum samskipt-
um að Eimskipafélagið skyldi ekki
einu sinni senda skeyti til að þakka
fyrir björgunina. Það fannst henni
fyrir neðan allt sem hún hafði lært á
langri ævi. Henni þótti það merki um
litla framtakssemi.
Það snerist allt um þetta atvik, ekki
bara þá daga sem skipbrotsfólkið var
hjá okkur, heldur lengi á eftir. Þetta
var það mikið undur fyrir fólkið í þes-
sari afskekktu byggð. Það vakti enn
meiri undrun að Eimskip skyldi ekki
þakka þeim sem unnu að björguninni.
Kannski var það vegna túlkunar skip-
stjórans, það er að hann hafi bjargað
öllum sjálfur.
Það máttu allir vita að einn maður
gat ekki bjargað öllu þessu fólki. Það
var ekki hægt að koma línu í land.
Landleiðin er það erfið að það kom
ekki til greina að komast að strand-
staðnum með björgunartól.“
Gunnar er kominn á níræðisaldur.
Hann mætir daglega í fyrirtæki sitt,
Vélasöluna, og er þar tvo tíma á dag.
Sonur hans, Friðrik, er tekinn við
stjórninni.
„Þetta eru algjör forréttindi fyrir
mann á mínum aldri að geta komið
hingað daglega og hitt fólkið mitt. Ég
gæti ekki hugsað mér neitt annað.
Þetta er dásamlegt þótt ég sé ekki til
gagns, en ég er heldur ekki fyrir
neinum. Við erum á það góðum stað
og ég hef útsýni hér yfir Flóann og
upp á Akranes," sagði Gunnar
Friðriksson.
JDTRON
TRON 6F er agnarsmátt Ijós
sem festa má á flotgalla og
björgunarvesti. Ljósiö kviknar
sjálfkrafa komist þaö í
snertingu við sjó eöa vatn og
gefurfrá sér skæra birtu.
Rafhlaöa endist í 12 stundir
samfellt í sjó.
UPPLÝSINGAR
VtJJ í SÍMA561 1051
IPRÓFUN HF.
Æ g i s g ö t u 4
LÍFLJÓS
51