Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2000, Qupperneq 27

siglingu en var hremmt af vörðum laganna.
Steini frændi var samt ekki kominn á Ás-
mund á þeim tíma enda mikill bindindis-
maður einsog við frændur allir! Steini, sem
nú er skipatæknifræðingur hjá Stáltaki, ætlaði
að útvega mér pláss á Júlíusi Geirmundssyni,
sem hann var þá á. En það gekk ekki. Ég
komst hins vegar á annað merkilegt skip. Það
var gamla Guggan, með hinum fræga afla-
skipstjóra, Ásgeiri Guðbjartssyni. Þetta var
fýrsta sumarið sem sonur hans Guðbjartur
var stýrimaður en hann var þá að vetrum í
Stýrimannaskóianum íýrir sunnan. Hann var
stundum kallaður Litli-Bjartur til aðgreining-
ar frá föðurafa sínum, sem sá um allskonar
reddingar í landi ef ég man rétt. Þeir feðgar
voru fínir menn og gaman að vera með
þeim.“
Snarstansaði þegar hann sá mig,
ARGAÐI, OG RAUK AFTUR UPP
Össur var á fleiri aflaskipum fýrir vestan
„Ég var líka á Kofra ÍS-47 þar sem Jói Sím,
annar frægur aflaskipstjórinn til, var skip-
stjóri. Hann var seinna með Bessann. Þeir
voru báðir gerðir út af Frosta á Súðavík þó við
værum alltaf á fsafirði. Jói Sím, sem var jafn-
aðarmaður einsog ég varð, var ótrúlega afla-
sæll. Hann var hjátrúarfullur og dreymdi fýr-
ir fiskiríi. I fýrsta túrnum settist ég við eld-
húsborðið niðrí lúkar í hádegismatnum. Þá
kom Jói niður. Snarstansaði þegar hann sá
mig, argaði, og rauk aftur upp. Þá hafði ég
sest í sætið hans. Það mátti enginn, sögðu
karlarnir, og höfðu gaman af. Jói borðaði ekki
þann dag. Það hefði truflað fiskiríið. Einu
sinni vorum við í ágætu fiskirí, en heldur
smáum þorski, einhvers staðar út af Vest-
fjörðum. Karlinn hafði lagt sig. Þá rauk hann
upp, lét hífa, og það skipti engum togum að
hann stímdi norður fýrir og austur um og
létti ekki siglingunni fýrr en við vorum
komnir milli Hornanna útaf Höfn. Þar lent-
um við í mokfiski, allt rígaþorslci. Jóa hafði
dreymt fýrir þessu. Ég hafði gaman af því
þegar ég var tvítugur og kenndi einn vetur við
Gaggann á fsafirði að þá kenndi ég syni Jóa
og sá að hann hafði sama skapið og kallinn.“
HANN ÆTLAÐI SKO ALDEILIS EKKI AÐ
SLEPPA
„Það lá reyndar við að sjómennsku minni
lyki snögglega þetta sumar. Við vorum á Hal-
anum, það var að bresta á bræla, og við vor-
um að taka trollið
um borð. Ég var
að slá á belginn til
að hífa pokann
inn, þegar kom
fjandi drjúgt brot
á bátinn og það
skipti engum tog-
um að ég flaug út-
byrðis. Þá var
komin svo mikil
alda, að þegar
kallarnir náðu í
lúkuna á mér var
slynkurinn af öldunni svo mikill að við misst-
um alltaf takið. Þetta gekk svona í svolítinn
tíma, ég fór að þreytast og var loks orðinn svo
þrekaður að ég náði ekki að halda sjóstígvél-
unum á fótum mér sem runnu ofan í hafið.
Þegar þetta gerðist var Jói Sím í landi, en
stýrimaðurinn, Grétar Kristjánsson, var
skipper. Bróðir hans, Kristján Kristjánsson,
sem varð svo bæjartæknifræðingur á ísafirði,
náði loks einhverju taki á mér. Hann og fleiri
héngu svo á mér þannig að loks var hægt að
drösla mér um borð. Við Kristján horfðumst
mörgum sinnum í augu meðan á þessu öllu
stóð og þegar hann náði loksins taki á mér
glóðu augun af einbeitingu því hann ætlaði
sko aldeilis ekki að sleppa. Um leið og ég kom
inn á dekkið öskraði Grétar á mig að fara
frammí, skipta um föt, og koma strax í slæg-
inguna. Ég var ekki slappari en svo að ég fór
beint í sturtu, fór í þurr föt og beint í að
slægja. Fannst þetta nú fullmikil harka í Grét-
ari. En seinna skildi ég auðvitað að hann var
að koma í veg fýrir að ég fengi eitthvað sjokk
út af þessu. Þetta var áfallahjálp þess tíma. En
ég var svo bernskur, að mér datt aldrei til hug-
ar að ég væri við það að drukkna þrátt fýrir
vaxandi brælu, og fannst þetta allt óþarfa æs-
ingur.
ÞEKKTI ÉG STRAX LÍFGJAFA MINN
Þegar ég kom í land út túrnum fræga á-
málgaði ég það við útgerðina hvort hún end-
urgyldi mér ekki stígvélin, sem ég tapaði í sjó-
inn. Ekki varð það nú að samkomulagi.
Löngu seinna varð ég þingmaður og varafor-
maður sjávarútvegsnefndar meðan sá frækni
víkingur Matthías Bjarnason var formaður.
Það var skemmtilegur tími. Matthías fór eitt
sinn með nefndina vestur að skoða hvernig
ætti að reka alvöruútgerðir. Þá komum við í
Guðrún Guðleifsdóttir ÍS 102.
Á þessum bát hófst sjómannsferill Össurar
Skarphéðinssonar.
Frosta í Súðavík og ég sagði Matthíasi alla sól-
arsöguna og ég hefði ekki enn fengið stígvél-
in gömlu bætt. Þá lét Matthías kallana hjá
Frosta gefa mér koníaksflösku í stígvélabætur
og drakk hana svo með mér í heiðursskyni
við framlag mitt til vestfirskrar sjómennsku!
En sagan er ekki búin.
Enn seinna varð ég umhverfisráðherra. Þá
féll snjóflóð á fsafirði og eyðilagði sumarbú-
staðasvæði heimamanna. Ég var tregur til að
heimila uppbyggingu þess. Það spunnust deil-
ur milli mín og bæjarstjórnarinnar á fsafirði.
Ég fór vestur að reyna að leysa málið og átti
fund með henni og embætdsmönnum henn-
ar. Þá hafði ég ekki séð lífgjafa minn Kristján
áratugum saman, en í minningunni var hann
skrýddur gullnum haddi af náttúrunnar
hendi. Ég móaðist við óskum heimamanna.
Þá skipti engum togum að maður sem sat á
móti mér og ég kannaðist sterklega við, laut
fram og hvæsti á mig: „Heldurðu að ég hafi
verið að draga þig hálfdauðan uppúr sjónum
fýrir aldarfjórðungi til að þú farir svona með
okkur, bölvaður?" Þegar ég leit í augu þessa
mikla manns þekkti ég strax lífgjafa minn. Þá
var þarna kominn Kristján Kristjánsson, en
nokkuð sviptur sínu mikla hári. Hann var þá
bæjartæknifræðingur á ísafirði, og svo leystum
við nú þetta mál í sæmilegri sátt. Það var hins
vegar merkilegt að ég hafði eiginlega ekkert
hugsað út í þetta atvik, mundi það varla nógu
vel til að geta lýst því til dæmis fýrir konu
minni sem hafði haft af þessu spurnir og verið
að inna mig eftir þessu. En á þessu augnabliki
var einsog einhver stífla brysti og síðan man ég
þetta allt ákaflega vel.“ ■
Sjómannablaðið VÍKINGUR
27