Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 33

NÁTTÚRUPR.
95
smáveru, þá er að rannsaka, hvaðan vágestur sá muni vera
kominn. Við þessar rannsóknir geta tilraunir og reynsla þeirra
erlendu vísindamanna, sem fengizt hafa við að rannsaka ,,pink“,
vafalaust orðið til mikillar leiðbeiningar.
Verði orsök jarðslagans að finna í saltinu, er sjálfsagt að
reyna salt frá ýmsum stöðum, ef vera kynni, að aðrar tegundir
þess væru lausar við þennan galla. Væri það þá ekki nema
sanngjörn krafa, að gallaða saltið félli í verði. Af því gæti svo
leitt, að meira yrði vandað til framleiðslu saltsins og það
,,steriliserað“, eða hreinsað á einn eða annan hátt.
Sig. H. Pétursson.
Fáséður vetrargestur á Aktireyrí og Eskífírði.
Laugardag-inn þann 9. apríl var hríðarveður hér á Akurevri, en þó lítil
fannkoma og hægviðrí. Var mér litið út um gluggann minn, sem snýr til
austurs út að trjágarði við húsið. Kom eg þá auga á fugl þann, er Þjóðverj-
ar nefna Seidensehwanz (á lat. Bombycilla garrula).
Fugl þessi sat á reyniviðargrein og át skrælnuð reyniber. Hann virtist
ekki gefa skógarþröstunum, sem sátu skammt frá honum, nokkurn gaum.
Pugl þessi var heldur stærri en skógarþröstur. Að útliti var hann grár, en
þó sló víða eins og rauðlitum gljáa. á fjaðrir hans, sérstaklega á bringu-,
vængja- og stélfjaðrir. Ui")]) úr höfði fuglsins stóð ofurlítill toppur, sem
sveigðist aftur. Kringum augun voru kolsvartir baugar. Flugfjaðrir voru
dökk-gráar og nærri svartar. Fuglinn dvaldi þarna í garðinum um 5—10
mínútur og át græðgislega allan tímann. Loks flaug hann í norðurátt.
Fuglar þessir koma stundum í hópum til Þýzkalands og eru þar oft
nefndir „pestarfuglar“, og sökum þess, hve sjaldan þeir sjást í manna-
byggðum taldir boða feigð og fár. — Heimkynni fuglsins er í Norður-Ev-
rópu, Asíu og Ameríku. Brynja Hlíðar.
I vetur kom hér í trjágarð nokkurn sjaldséður gestur, — „Silkehale“
(BombyciUa garrula). Hann dvaldi í vikutíma á hæsta reynitré hér í bæ og
íældi. burt flesta þrestina, sem fyrir voru í garðinum. Á trénu var mikið af
reyniberjum og svaf hann þar á nóttunni. Hann var á strerð við þröst ; hafði
greinilegan, hreyfanlegan fjaðraskúf á höfðinu með hvítum, gulum og rauð-
um fjöðrum. Stélið fremst með gulrauðu fjaðrabelti. Hann var mjög spakur
en varkár; flaug ekki burt, þótt gengið væri undir trénu.
Eftir viku var hann horfinn, annaðhvort floginn burt, eða orðinn ketti
r.S bráð. — Eskifirði, 10.—5.— ’32. Guðmundur Pétursson læknir.
P.s. Fugl þessi er alltíður vetrargestur hér í Reykjavík og á Suður-
landi. Dr. Bjarni Sæmundsson hefir nefnt hann silkitoppu, og er nafnið
dregið af fjaðurtoppnum á hnakka fuglsins og af þýzka og danska nafni
ha.ns (Seidenschwanz og Silkehale). Hallgrímur Hallgrímsson bókavörður
hefir stungið upp á nafninu silkiskotta; er það hvorutveggja í senn, ná-
kvæm þýðing á þýzka og danska nafni fuglsins, og að auki gott og gilt
íslenzkt þjóðsagnasafn (sbr. skottumar í þjóðsögunum). fí. G. B.