Náttúrufræðingurinn - 1939, Síða 17

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 109
langur sandhryggur suður af eyjunni út á svonefnda Selhamra.
Vík sú, er þarna myndast, liggur á móti sól og suðri og þar er skjól
í allri háátt. Sandur þessi ber nafn með rentu, og heitir Selasand-
ur. Þar er aldrei sellaust, hvorki sumar né vetur, nema í gadd-
frostum. Á vorin, þegar úti var öll umferð á skipum til varphiró-
inga og selveiða, og þar var alger friður og næði, safnaðist urmull
af sel saman í eyjunum, einkum á sandinum, og bökuðu sig í sól-
skininu. Þarna gátu þeir legið dag og nótt, hreyfingarlausir, frá
hálfsmækkuðum straum til hálfstækkaðs, að öðru leyti en því, að
þeir færðu sig nær sjónum um útfallið, en undan sjó með aðfall-
inu, en vættu sig aldrei, nema þá að um undantekningu hafi verið
að ræða.1)
Um stórstraumsflóð máttu selirnir til með aö fara í sjóinn, því
þá var aðeins hæsti hryggur sandsins í flóðhrönn, en undir eins og
út féll, skreiddust þeir upp að nýju og höguðu sér eins og áður er
sagt, þangað til féll undir þá aftur. Þarna var oft útselur með,
en hann hélt sig oftast sér.2)
Áður en ég skil við láturselinn, vil ég geta þess, að mér er ekki
grunlaust um, að hann geti legið og mókað niðri í sjónum, Imeyf-
ingarlaus, jafnvel langan tíma. Það var t. d. einu sinni í selakróun,
að einn selur var orðinn eftir króaður inni á svo litlum bletti, að
báturinn, sem við vorum á, gat rétt snúið sér vel við í hringnum.
Nú leið langur tími, að við urðum selsins ekki varir, og við sáum
hann heldur hvergi koma úr kafi, utan hringsins, ef hann skyldi
hafa sloppið. Samt biðum við góða stund enn, vafalaust 30 mín.,
og þá þóttumst við vissir um það, að hann hefði komizt undan.
Þegar við ætluðum að fara að innbyrða selabandið, fer ég að horfa
niður á sjávarbotninn undir bátnum, og sé þá að selurinn liggur
þar á kviðnum. Ég taldi víst að hann hefði kafnað, en til þess að
ná honum upp, varð ég að bera í hann skutul. En undir eins og
1) Það virðist svo, sem sultur hafi ekki sorfið að þeim þennan tíma. Ýkj-
ur munu það vera, að láturselur ráðist á lúður, nema þá mjög smáar. Háf
held eg að enginn selur leggi sér til munns.
2) Einu sinni um fjöru reri eg fram hjá selalátri, þar sem margar urtur
láu með kópa og dembdu þær sér óðara í sjóinn, er þær sáu til mín. Litlu
síðar sé eg eina skríða í flýti aftur upp í skerið. Að vörmu spori kom hún
aftur með lítinn kóp í munninum, og steypti sér á kaf með hann. Eg hugsa,
að hún hafi nýlega verið laus við hann, og hann ósjálfbjarga, en ekki sá eg
þau aftur, því eg hélt mína leið.