Náttúrufræðingurinn - 1944, Blaðsíða 73

N ÁTTÚRU FR/EÐIN G URINN
175
en Meganthropus og Pithecanthropus á Java. „Gulu jarðlögin" í
hellum Suður-Kína teljast jarðfræðilega séð til fyrra eða miðhluta
Pleistocen-tímabilsins, og Trinil-lögin frá Java eru einnig talin frá
miðhluta sama tímabils. En vegna þess, að Sino-Malaya dýraríkið
fluttist til Java frá meginlandi Asíu, þá Iiafa manntegundirnar lilot-
ið að fara sömu leiðina. Þetta hefur getað verið seint á Pliocen-tím-
anum eða fyrst í Pleistocen en þá lítur út fyrir, að maðurinn hafi
verið að þróast í SA.-Asíu. Þess vegna mæla hvorki jarðfræðilegar né
líffæralegar staðreyndir gegn því, að Gigantopithecus sé mannteg-
und, sem sé forfaðir annara manntegunda og hafi þróunin þá rneðal
annars gengið í smækkunarátt, til hins núlifandi mannkyns. Sinant-
hropus pekinensis er líffæralega svo nauðalíkur Pithecanthropus
erectus, að það má líta á þessar tegundir sem hliðstæður. Sinanthrop-
us getur verið kominn af Gigantopithecus og kann sú þróun að hafa
farið fram í meginlandi Asíu fyrir norðan miðbik útbreiðslusvæðis-
ins. Sú staðreynd, að beinbygging tegunda eins og Homo soloensis,
Homo rhodesiensis og Heidelbergs-mannsins var mjög sterkleg,
virðist benda til þess, að mikil líkamsstærð og þróttur kunni að hafa
verið eitt af aðalsérkennum frummannanna eða að minnsta kosti
rnjög útbreiddur eiginleiki.
Á. F. pýddi.
Útdráttur úr erindi (eftir Science Rcvieu), sem dr. Franz Weidenreicli flutti í
American Ethnological Society, New York, 9. maí 1944.