Samvinnan - 01.07.1951, Blaðsíða 21

af stað til kirkju, að þytur fór um bæ-
inn. Hestarnir, sem rnókt höfðu söðf-
aðir í tröðunum, sperrtu eyrun, og
hundur gelti fyrir ofan garð. Hávær
kliður af máli heimakvenna barst út
úr baðstofunni. Svo kvað við upp-
hrópun, kallað var á telpuna, og litlu
síðar kom sjálf búrkonan þjótandi út
með Itana í eftirdragi og skipaði henni
að segja sér hvar blórnið væri. Að
þeirri vitneskju fenginni hljóp hún
upp í bæjarsund, sleit annan hnapp-
inn af rósinni og þaut inn, þar sem
hún veifaði blóminu sigri hrósandi,
móð og másandi, unz lnin gat stunið
upp orði: — Þetta bjargar okkur, sagði
lnin, þetta bjargar okkur.
Móðirin, slegin felmtri, varð sýni-
lega rórri, og brúðurin þurrkaði svit-
ann af eldrauðum kinnum sér. Tvær
gamlar konur með kvíða í augum sátu
úti í horni og kinkuðu kolli. Enginn
sagði orð, því allir biðu þess að búr-
konan hæfi mál sitt, og þegar liún
hafði kastað mæðinni ögn, lét hún
dæluna ganga:
— Ég get bara ekki fyrirgefið mér
að athuga þetta ekki fyrr. Það get ég
svarið og sárt við lagt, að slíkt hefur
aldrei hent mig. Svei mér ef ég var
ekki grunlaus um að koffrið væri of
stórt, og kornið að mér dytti í hug að
máta það urn leið og ég rnátaði kyrtil-
inn. En blómið bjargar okkur. Og þá
er þetta orðið eins og brúðkaup í
Reykjavík, því eins og ég sagði ykkur,
bera nú allar heldri manna dætur í
Reykjavík blórn í hári við brúðkaup
sitt, og hreinfega hefði ég sokkið í jörð
af smán, hefðir þú, dóttir minnar vinu,
sezt á lægri skör en skyldi fyrir van-
rækslu mína. Þegar þú ert komin í
kirkju, læt ég þessa rós í hárið þitt, og
síðan er önnur til þegar heim kemur.
Og það hefur mér sagt ein tigin kona
í Reykjavík, að í Danmörku sé haft
að orðtaki: Blómlaust brúðkaup, barn-
laust hjónaband. Og ekki sæti það á
mér, vesölum þjóni Guðs og manna
að efast um það, sem danskurinn segir.
Miklu skýi og dökku var nú svipt í
burtu, og þegar búrkonan lagði rós-
ina að ljósu hári brúðarinnar, and-
vörpuðu konurnar allar af lnifningu.
En úti í horni sat lítil stúlka og beið
þess, að heimilisfólkið héldi til kirkju.
Henni fannst hún hafa unnið rnikinn
sigur. Hún hafði hlotið viðurkenn-
Starfsfólk í Bifröst á aðalfundi S. í. S.
Eftir síðustu, máltíðina að Bifröst var þessi mynd tekin af starfsfólkinu þar og tveim starfsmönnum
SIS, Baldvin Þ. Kristjánssyni, sem er framkvœmdas tjóri Bifrastar (t. h.), og Hermanni Þorsteinssyni (t.
v.). Fimmta frá hcegri í fremri röð er Jensína Halldórsdóttir, forstöðukona.
ingu þeirra, sem voru henni einskis-
virði, en í kjölfar þeirrar ósjálfráðu
viðurkenningar mundi kannske fara
lof þess manns, sem einn var dómbær.
Þegar presturinn sæi blómið í hári
brúðarinnar mundi hann þekkja rós-
ina sína, og vita liver hefði ræktað
hana. Það var henni svo mikils virði,
að hún gat vel unnt heimasætunni
þess að bera svo fagurt blóm í kirkju,
en þegar heim kærni og hún mundi
vilja skreyta sig fyrir veizluna, þá...
þá yrði kannske ekkert blórn.
Og það stóð heima; þegar kirkju-
fólkið kom að áliðnu nóni og grípa
skyldi til blómsins fagra í bæjarsund-
inu, þá var þar ekkert blónr. En inni
á eldhúsgólfi lá blómsturpottur á hlið-
inni og mold á víð og dreif og sundur-
tætt blöð. Hvernig liafði þetta viljað
til? Jú, stúlkan gaf skýringu á því. Upp
úr nóni fór hann að gola, og hún hafði
bjargað rósinni undan veðrinu og far-
ið með hana inn á eldhúsborð. Litlu
seinna heyrði hún þrusk í eldhúsinu,
og þegar hún gætti að, var kötturinn
búinn að velta pottinum um koll og
farinn að éta blómið. Hvílíkt ólán.
Nú varð brúðurin að vera blómlaus.
— Það var leiðinlegt, sagði veizlu-
fólkið, brúðurin var svo yndisleg með
blórnið í hárinu. Við hÖfum hreint
ekki séð annað eins. Já, og livort það
átti nú ekki við prestinn okkar, bless-
aðann.
— Jæja, sagði húsfreyjan við telp-
una, þér fer þá vonandi að batna,
tetrið, þegar þú ert laus við þennan
lijáguð þinn.
En yfir andlit þessa litla barns, sem
átt hafði í strangri baráttu og virtist
hafa beðið ósigur, færðist dulrátt bros
um leið og það skotraði augum til
búrhillunnar, þar sem rósagræðlingur
stóð í vatnsglasi.
~J\onurnar ocj J^amvinnan:
Fínn ejtirréttur.
2 /2 dl. hrísgrjón eru soðin í vatni,
þar til þau eru meyr. Vatninu hellt
burt. Saman við hrísgrjónin er
blandað 2 dl. af þeyttum rjóma.
Þrjár eggjarauður hrærðar saman
við, einnig 3 msk. sykur og rifinn
börkur af tveim sítrónum. Eggja-
hvíturnar þrjár eru þeyttar með 8
msk. af sykri. Þegar þetta er orðið
þykkt (marengs), er sítrónusafa
blandað saman við eftir smekk hvers
og eins. Hrísgrjónin eru sett í eld-
fasta skál, eggjahvíturnar settar-þar
ofan á, og síðan er skálin látin inn í
volgan ofn og látin vera þar, þar til
eggjahvíturnar eru ljósbrúnar. Þetta
má bera fram bæði heitt og kalt.
21