Andvari - 01.01.1904, Page 163
Hins vegar má nota dúninn til margra hluta, sem liaml
enn er ekki notaður til, svo að nokkrar líkur ættu að
vera til þess að notkun hans færi heldur í vöxt. Þykir
mér því vera ýmsar ástæður fyrir oss til að vera held-
ur vongóðir með dúnverðið.
Það mundi hækka brúnin á dúnbændunum ef dún-
verðið hækkaði um helming. En það er nú ekki svo
vel að það sé alveg í hendi vorri að ráða dúnverðinu.
En það er annar vegur til að auka arðinn af varplönd-
unum. Hanu er sá, að stuðla að ]>ví að fuglinn fjölgi.
Þar hafa landsmenn opið verksvið til að spreita sig á.
Hver veit nema fuglinn geti tvöfaldast, þrefaldast eða
ef til vill margfaldast. Það eitt er víst að fuglinn getur
fjölgað mjög mikið enn, því ekki er hörgull á ætum.
Og enginn er nú svo fróður að hann geti nefnt nokkur
ákveðin takmörk að fjölgun hans hér á landi. Lands-
mönnurn er því óhætt að reyna að vinna að fjölgun-
inni með alúð. Fjölgunartakmörkin eru án efa ekki
svo þröng, að þeir þurfi að óttast að þeir viuni fyrir
gýg fyrstu áratugina.
Eg vil láta þess getið, að það er engin ný kenning,
sem eg hefi borið fram hér að framan viðvíkjandi skað-
semi varpbændanna. Hún kemur meii'a að segja, að
nokkru leyti fram í ritgerð eptir Olaf Stephánsson í
görnlu félagsritunum IV 1784; og hinn ágæti varpfræð-
ingur Eyjólfur Guðmundsson frá Eyjabakka i Húna-
vatnssýslu setur hana fram í fullri mynd í Andvara
1877. Styður hann hana með margra ára reynslu og
þekkingu, er hann hafði aílað sér með nákvæmum at-
hugunum. Árið 1879 er hann sæmdur verðlaunum af
konungssjóði fyrir framúrskarandi dugnað og fram-
kvæmdir við æðarvarp. Voru atriði þau, sem eg hefi
hér á undan, meðal annars undirstaða undir þessum
framkvæmdum hans. Faðir minn, Guðmundur Bárðar-