Fálkinn - 17.04.1937, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
til þá liefði jeg hirt liana sjálf-
ur“, sagði Lúðviksen. „Kven-
maður sem á aura og erfir góða
verslun, henni hefði jeg ekki
stjakað frá mjer“.
1-1ANN lá með hendurnar
undir hnakkanum og starði
dreymandi upp i loftið. Og inni
i hinu herberginu lá Margrete
og hlakkaði yfir því, hvernig
hún liefði veitt sjer pilt.
Alt í einu setti að honum svo
óstjórnlega löngun til þess að
sýna æðri búðarmanninum. að
hann væri ekki eins innanblár
og hann vildi vera láta. Jafn-
vel þó hann yrði að gera þetta
á kostnað sannleikans.
„Þjer skjátlast illilega núna,
Lúðviksen", sagði hann. „Það
var jeg sem bað hennar, en ekki
öfugt“.
„Hvað ertu að bulla“, sagði
Lúðvíksen og glotti. „Þú vilt
hara ekki kannast við, að þú
hafir lent í pollinum og vaðið
1 háðar lappirnar“.
„Kvenmaður sem á aura og
erfir góða verslun, er ekki til að
kimsa að var það ekki eitt-
hvað svoleiðis sem þú sagðir
áðan? Jeg er ekki eins vitlaus
og þú lieldur, skilurðu. Jeg á
frænda, sem er á skrifslofu
málaflutningsmanns í Quasifasi.
Og þegar jeg var með honum
seinast, það var í vikunni sem
leið, þá spurði liann mig hvern-
ig hún Margrete liti út. Jæja,
svona og svona, sagði jeg. Mig
langaði hara til að vita það,
sagði hann, þvi að hún er rík.
Hún á gamla og farlama frænku
sem hún heitir í höfuðið á. Og
fyrir hálfum mánuði kom þessi
úttaugaða afsláttarfrænka á
skrifstofuna okkar í þeim er-
ir.dum að láta okkur skrifa arf-
leiðsluskrá. Margrete fær fim-
liu þúsund þegar frænkan logn-
asl út af, ef það er í raun og
veru þessi Margrete, sem er
dóttir lians Larsens kaupmanns
í Keflavík og heitir Margrete
Teódóra. Jæja, þetta sagði
hann frændi minn, og nú skil-
urðu líklega hversvegna jeg hað
hennar . . . .“
„Nú krossbrá mjer .... !“
Lúðvíksen spratt upp úr rúm-
inu og góndi á William eins og
ólmur griðungur. „Fimtiu þús-
und? Veit hún það sjálf?“
„Nei, hana grunar ekki neitt“,
sagði William. „Hann frændi
minn sagði, að engan lifandi
mann grunaði, að liún frænka
hennar ætti nokkuð i handrað-
anum. Ilann er ekki vanur að
fara með slúður. Hann skaut
þessu bara að mjer til ]æss að
gefa mjer bendingu, og ekki
væri honum neinn akkur i að
vera að trúa mjer fyrir þessu
ef það væri ekki satt“.
„Fimtíu þúsund“, Lúðvíksen
stagaðist á þessu í sífellu. „Það
má nú segja, að hnífur þinn
hafi komið í feitt, William".
„Já, jeg get ekki neitað þvi.
Og þjer er velkomið að fá at-
vinnu lijá mjer þegar jeg byrja
að versla sjálfur“, sagði Will-
iam náðarsamlega.
„Farðu nú ekki að grobba“,
sagði æðri búðarþjónninn og
fór að hátta sig. „Þetta hefði jeg
átt að komast fyrir sjálfur“.
Næsta kastið var William ó-
framfærinn og orðfár þegar
liann var innan um heimilis-
fólkið. Það var eins og' hann
luigsaði, að ef ekki væri talað
neitt um trúlofunina þá mundi
alt komast i samt lag aftur. En
þó fólst sú vitneskja í hugarfór-
um hans að málið var nú flókn-
ara en svo. Hann mundi verða
lilneyddur að segja Margrete
að hann væri sjóðbullandi ást-
fanginn i annari stúlku, eða að
hann hefði ráðið það við sig að
lifa æfi sína á enda sem pipar-
sveinn, eða jafnvel að hann væri
að lmgsa um að fara til Amer-
iku.
Á hverju einasta kvöldi var
han'n að reyna að taka saman
ræðuna, sem hann ætlaði að
halda yfir henni, eftir að hann
var háttaður, en honum tókst
ekki að koma henni saman.
Hann hrast kjark til að ganga
a hólm við Margrete og frú Lar-
sen. Loks datt honum í hug það
luiggunarúrræði, að liann gæti
tekið saman pjönkur sínar og
slrokið að næturþeli án þess að
kveðja nokkurn mann. Það var
ekki hajgt að refsa manni fyrir
að strjúka frá trúlofun . . eink-
um þegar það var nauðungar-
trúlofun. En þá var það hún
Elly ....
Morgunin eftir trúlofunina
hafði hún verið voteygð og út-
grátin, og William hlvnaði um
hjartaræturnar við tillnigsunina
um, að hún skyldi liafa tárfelt
hans vegna! En eftir það var
ekkert á henni að sjá. Nema
það að lnin reyndi að verða sem
minst á vegi hans.
AÐ var einu sinni fyrri part
dags, að Larsen kaupmaður
kom ofan í húðina og benli
William að koma inn á skrif-
stofuskonsuna til sin.
„Tvllið þjer yður, Mortensen",
sagði hann. „Jeg þarf endilega
að tala svolítið við yður. „Hafið
þjer nokkuð vit á kvenfólki?“
„Nei, ekki get jeg sagt það“.
svaraði William.
„Nei, nei, þjer eruð svo ungur
ennþá varla sprottin grön“,
sagði Larsen og andvarpaði. „En
jafnvel gamall dorri eins og jeg,
get ekki botnað í öllum þessum
grillum, sem þessar pilsadinglur
geta fengið i hausinn. Það er
þessi hjerna trúlofun, sem á
spitunni hangir, Mortensen“.
„Er nú einhver kengur kom-
inn i hana?“ spurði Mortensen
og stilti sig um að setja upp
gleðisvip.
„Jú ætl’ ekki það, kvað
Púlli. í fyrstunni voru þær báð-
ar í sjöunda himni yfir trúlof-
uninni konan mín og hún
Magga. En nú er einhver hjeað-
ur dintur hlauijinn í þær, sem
jeg botna ekkert i. Margrete er
sískælandi þegar hún kemst
höndunum undir og nú varð
jeg að lofa henni að tala við
yður og útmála fyrir yður, að
þetta hefðu verið misgrip frá
uppliafi til enda, þetta þarna i
kjallaranum. En hvernig jeg á
að gefa skýringu á því, að hún
trúlofar sig einn daginn og verð
ur svo kengskotinn í Lúðviksen
þann næsta .... það yfirgengur
minn skilning“.
William langaði til að hoppa
upp og skella á lær sjer af fögn-
uði en hann sat á sjer og sagði
svo með þeirri stillingu sem
hann átti mesta: „Hver veit
nema það sje hann, sem hún
elskar ?“
„Ja, það er likast til að það
sje svo“, sagði Larsen og klór-
aði sjer i hnakkanum. „En það
hlýtur að hafa komið yfir hana
eins og skrugga. Jeg get nú ekki
neitað því, að mjer finst liann
Lúðvíksen vera fremur við lienn
ar hæfi hvað aldurinn snertir,
en mig tekur það sárt, að þjer
skulið vera látinn sæta svona
hraksmánarlegri meðferð, því
að bæði eruð þjer allri liprasti
húðarmaður og svo mesti efnis-
maður og stertimenni“.
„Maður verður að sætta sig
við slikt, þó sárt sviði“, sagði
William bljúgur.
„Það var vel gert af yður að
taka þessu svona“, sagði Larsen
kaupmaður og klappaði honum
á öxlina. „En nú skuluð þjer
fara út og ganga góðan spöl
meðan þjer eruð að jafna yður
eftir vonbrigðin. Það er ómögu-
legt að standa við afgreiðsln
hlaðinn hörmum og gremju“.
„Má hún Elly ganga með
n.jer?“ spurði William.
„Jú, það er víst guðvelkom-
ið“, sagði Larsen. „Segið þjer
konnni minni, að jeg hafi gefið
leyfi til þess. En lofið þjer mjer
að segja engnm nema Elly frá
þessu“.
AyST’ILLIAM tók af sjer slopp-
vv inn og fór fram i búðina.
Þar voru engir sem biðu eftir
afgreiðslu og liann kinkaði
drumslega kolli til æðri búðar-
mannsins, sem var rjóður i
framan og talsvert skömmustu-
legur.
„Til hamingju með gullgæs-
ina“,sagði liann. „En varla get
jeg sagt að mjer finnist það
lýsa göfgi að fara svona með
starfsbróður sinn og trúnaðar-
vin, Lúðvíksen".
„Þú mátt ekki reiðast mjer“,
sagði Lúðvíksen kindarlega.
„Þvi að sannast að segja hefi jeg
brunnið af ást til hennar Mar-
grete frá því að jeg sá hana í
fyrsta sinn. Og alt er leyfilegt
i ástum og hernaði .... segir
skáldið“.
„Jæja, kanske það sje eitt-
hvað til í því“, sagði William
og skellihló allur innvortis við
tilhugsunina um, hvernig and-
litið mundi verða á Lúðvíksen
Jiegar hann kæmist að sannleik-
anum um ríku frænkuna.
Svo ganaði hann upp stigann
lil þess að sækja Elly og segja
henni, að hún væri eina mann-
eskjan, sem hann kærði sig
nokkuð um að vera trúlofaður.
VICTORIA BRETADROTNING
HENGD!
Við Blackfriars Bridge í London
hefir verið gerð breyting á götu, þar
sem standmynd af Victoriu drotningu
stóð og varð þvi að flytja myndina
nokkra metra. Hjer sjást flutninga-
menn vera að bregða snöru um liáls
drotningarinnar, áður en bún er
dregin upp i gálgann.
NÝTT LOFTSKIP.
t Friedrichshafen er nú verið að
vinna af kappi að smíði nýs loft-
skips, L. Z. 130, sem verður enn
stærra en „Hindenburg“ og á að
verða tilbúið i haust. Hjer sjest
grindin í ,,nefið“ á loftskipinu.
Hjá ýmsum kynkvislum svertingja
í Afriku er einkennileg hegning við
mannsmorði. Morðinginn er ekki tek-
inn af lífi, en sú kvöð lögð á hann,
að hann bæti iifið sem hann tók,
með nýju lífi. Hann er skyldur til
að taka saman við konu eða systur
hins myrta og undir eins og hann
hefir átt barn með henni er hegn-
ingin afplánuð.