Fálkinn - 18.12.1937, Blaðsíða 36

32
F Á L K I N N
á myndinni. Munið að l)að á að
vcra oj) á kofanúm til að ganga
inn um.
Þegar snjólagið er komið á sælið
]>ið færi ef frost er og sprautið
vatni á kofann. Snjórinn þjappast
l>á saman og verður að is. Þegar
kofinn er nægilega frosinn farið
þið inn í hann, skrúíið rónaglann
úr og takið alla stafina og pappann
irnaúr kofanum. Svo getið þið sett
þetta upp á nýjan leik og búið til
hvern snjókofann á fætur öðrum.
-----------------x----
Hjerna sjáið þið hvbrnig maður
býr sjer til hlaupahjól til þess að
nota á vetrum. Takið hjólin af
hlaupahjólinu ykkar og setjið tvo
þykka klossa á það í staðinn (t og
2). Ef þú nærð í hagan mann og
segir honum, hvernig klossarnir
eigi að vera, þá er hann ekki lengi
að búa þá til fyrir þig. Gjarðajárn
ei neglt neðan á klossana og nú er
hJaupasleðinn tilfaúinn. Mynd 3
sýnir litla fjöl með járngöddum i.
iíana festið þið á fótiinn sem þið
sparkið með, svo að viðspyrnan
verði hetri.
----x----
Hvað er
Curling er leikur á is, sem er
mikið iðkaður á vetrarskemtistöð-
unum. Hann gengur út á, að láta
þimga klossa úr trje eða málmi
renna eftir isnum að ákveðnu
marki, t. d. eins og sýnt er á mynd-
inni. Hver þátttakandi hefir sinn
„renniklossa“ og það er um að
gera, að þessir klossar staðnæmist
sem næst markinu. Reyndu það
sjálfur. Til vinstri er sýndur renni-
klossi úr trje, sem ekki er vanda-
samt að smíða. Handfangið er úr
kústskafti.
— Jeg er að hugsa um að leggja
rafmagn inn í húsið mitt. Ætti jeg
að hafa það háspent eða lágspent ?
— Tvímálalaust háspent. Ef það
,ei lágspent á maður á hættu að
lenda i vírnum.
„Curling“ á
borðstoíuborðinu.
Á sama hátt getur maður æft
„eurling" heima á borðstöfuborð-
inu hjá sjer. Leikvöllurinn er nú
gerður úr krossviðartöflu, jafnstórri
og maðurinn vill hafa völlinn. Efsta
þriðjungnum af brettinu er skift i
reiti, sem liægt er að skrifa ýms
gildi á, en þó þannig að í efstu
röðinni sjeu tölur, sem dragast frá
vinningunum, ef niaður hittir þær.
Markið er trjekubbur, sem sjest of-
arlega á myndinni lil vinstri. Auð-
vitað eiga reitirnir næsl markinu
að gilda mest og markið sjálft
hefir hærra gildi en nokkur af reit-
unum, I. d. 100. Renniklossarnir eru
hausar af tvinnakeflum, sagaðir af
þeim eins og sýnt er að ofan til
hægri. Neðst til vinstri sjest þver-
Skurður af svona klossa. Leikurinn
hefst af reit, sem er markaður við
miðja neðri brúnina á brettinu.
Maður gelur gefið klossunum set-
bita, eða notað gúmmíband, eins
og sjest á myndinni. Banflið er fesl
mitli tveggja fastra nála, og þegar
því er slept á það að smella ú
pappaspjaldi, sem hrindir klossan-
um frá sjer að markinu.
Best er að festa lista á brettið alt
i kring, svo að klossarnir fari síður
út af því.
——x------
Þetta reynir á eítirtektina.
Hjerna á myndinni sjáið þið
prófessor Ráfusen. Hann er mjög
gleyminn, eins og flestir góðir pró-
fessorar og alstaðar þar sem hann
kemur, gleymir hann einhverju.
Hverju hefir hann gleymt á mynd
2 og hverju á mynd 3 og á 4, 5
og 6?
Það leiðir af sjálfu sjer, að mað-
ur má ekki horfa á myndirnar á
undan eftir því sem lengra kemur
fram í getraunina.
. .Ráðning:
Á mynd 2 gleymir hann pípunni
sinni og bók.
Á mynd 3 gleymir hann skjala-
möppunni og bögglinum.
Á mynd 4 gleymir liann regn-
hlifinni og hók.
Á mynd 5 gleymir hann skóhlíf-
unum og bók.
Á mynd (i gleymir hann gleraug-
unum og hattinum.
Tóta frænka.
Telpan sem hafði svo
gaman af að spegla sig.
Saga eftir Johan O. V. Juul.
Stína litla var góð og geðug telpa,
með brún augu og jarpt, hrokkið
hár. Hún var þæg og greiðvikin við
hvern sem var. Hún var svo lipur
og alúðleg, að öllum þótti vænt um
hana, bæði heima og eins í skól-
anum og annarsstaðar, en hún hafði
einn óvana og hann leiðan: að
lienni þótti svo gaman að sjá sjálfa
sig i spegli. Stína litla vissi nefni-
lega vel sjálf, að bún var laglegri
en flestar aðrar telpur, og þess-
vegna varð hún smámsaman hje-
gómagjörn og drýldin af sjálfri sjer
en það eiga börn aldrei að vera.
Hvar sem hún sá spegil tók hún til
fótanna og fór þangað til að spegla
sig. Og þarna gat luin staðið og
gónt i spegilinn langa lengi í einu,
brosað framan í sjálfa sig og lagað
á sjer jörpu lokkana og dáðst að
sjálfri sjer. Það var aumi vaninn
þetta, á lienni Stínu.
Svo bar það við einn góðan veð-
urdag, að gömul og kengbogin kona
kom þar að, sem Stína var að spegla
sig og brosti framan I sjálfa sig.
Gamla konan gekk við tvo stafi og
gat varla dregist áfram.
„Þjer þykir víst gaman að spegla
þig, telpa góð“, sagði konan.
Stína hrökk í kút og svo st'okk-
roðnaði hún i framan' er hún sá
konuna, því að hún blygðaðist sín.
Því að svo vitur var Stína, að bún
vildi ekki láta aðra sjá hvað hún
var hjegómagjörn.
„Öjæja“, sagði gamla konan, „all-
ir hafa víst sína galla. Og falleg
erlu, telpan mín, það er v(st um
það, svo að það þarf enginn spegill
að skammast sín fyrir að sýna mynd-
ina af þjer. En nú ætla jeg að segja
þjer nokkuð. Engin stúlka er eins
falleg og sú, sem ekki hefir hug-
mynd um, að hún er falleg. Því að
hjegómagirndin og sjálfsdýrkunin
getur svo hæglega kent bæði stór-
um og smáum uppskafningsbrag og
andælishátt. Og slikt varpar skugga
a alt sem fegurð heitir og bakar öll-
um skaða og skapraun. En úr þvi
að þú hefir svona gaman af að
spegla þig þá langar þig eflaust lil
að líta i spegilinn, sem jeg get sýnt
þjer — hann er bæði stærri og
merkilegri en allir þeir speglar, sevn
þú hefir sjeð hingað til. Ef þú kem-
ur með mjer skallu fá að sjá spegil,
sem þjer þykir svo merkilegur, að
hjartað í þjer hoppar af glfeði og
þú ræður þjer ekki fyrir hrifningu.
telpa mín.
Brúnu augun í Stínu tindruðu af
gleði og eftirvæntingu. Auðvilað
vildi hún endilega fara með þessari
gömlu og góðu konu og skoða sig í
speglinum hennar, og svo tók hún
i hendina á henni og þær leiddust
t)urt. Þær gengu óraleið, yfir stokk
og steina og hæðir og hóla þangað
lil þær komu að stóru og snarbröttu
fjalli, einhversstaðar uppi í óbygð-
iim. Gamla konan barði stafnuín sín-
um þrívegis í hamarinn og opnað-
ist liánn þá. Og þegar inn úr dyr-
unum var komið varð fyrir þeim
stór salur og voru veggirnir, loltið
og gólfið einn spegill. En undir eins
og inn var komið var eins og gamia
konan hefði sokkið ofan í jörðina.
Hún sást hvergi, en þarna stóð Stína
litla alein og mállaus af undrun.
Hvar sem hún leit sá hún ekkert
nema spegilmyndina af sjálfri sjer —
í veggjunum, loftinu og gólfinu. Loks
varð hún svo ringluð af að sjá aðeins
sjálfa sig, livert sem lnin leit, að
hún riðaði og datt kylliflöt á gólfið.
En í fallinu rak hún sig á spegil-
vegginn svo liart að hann brotnaði
ineð braki og brestum. Og í sama
hili stóð ferlegur bergrisi f.vrir fram-
an liana. Hann var loðinn frá hvirfli
fil ilja, eins og api, og með hvassar
klær, og lappirnar voru eins og á
birni. Stína litla skalf og nötraði,
en risinn urraði af vonsku yfir þvi,
að hún hafði hrotið spegilvegginn
hans. Stína fór að gráta, en áður en
hún gat kortiið upp nokkru orði
til þess að biðja afsökunar, hafði
risi.nn gert hana að spegli.
„Þetla skaltu liafa fyrir hvað þjer
þýkir gaman að skoða sjálfa þig i
spegli, svo að þú eyðileggur spegil-
höllina mína“, urraði risinn og
fnæsti. Það stóð glóandi neistaflug
út úr ljótúm nösunum og röddin var
svo ógurleg, að það var eins og
þrumuniður dunaði um alla spegil-
höllina. „Nú gelurðu farið um allar
trissur og fengið að reyna, hvað þeir
eru miklir álfar, þessir krakkar, sein
hafa gaínan af að dásama sjálf sig í
spegli“, sagði risinn svo. Og siðan
rak hann hana út.
Nú varð Stína að flakká um eiiis
og lifandi spegill og sætta sig við
að aðrar telpur dáðust að sjálfum
sjer er þær spegluðu sig í henni.
Og það var nóg af telpunl til að
gera það. Því að það voru fleiri
bjegómagjarnar stelpur til en lnin
Stína.
Loksins kom það fyrir einu sinní,
að lítil telpa, sem alls ekki var lag-
leg heldur ljót og súr á svipinn,