Fálkinn - 18.09.1942, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Louis Bromfield: 25
AULASTAÐIR.
„I’að er líka eins gotl. Þú erl altaf a<S
lmgsa nm liann og mig. En mjer er fjand-
ans sama hvorumegin liryggjar liann ligg-
iir.“
Jæja, þa<S var ágætt. Sjönu vár sama.
Þó fanst henni hún láta jietta afskiflaleysi
sitl í Ijós með óþarflega mikill álierslu.
Klukkan var næstum elléfu jiegar hr.
Ríkharðs kom í skrifstofuna, og þar varö
Villi Frikk fyrir svörum, nýhrestur óg
endurnærður af flöskunni sinni. Hann gat
ekki leynt ánægju sinni yfir þeirri upp-
götvun sinni, að fleiri gætu nú verið breysk-
ir á morgnana en hann sjálfur og það
meira að segja þessi stundvísi afburða-
maður, hr. Ríkharðs.
„Seint á fótum, karlinn," sagði lumn.
Varstu úli á lífinu?"
„O, jeg svaf liara yl’ir mig,“ svaraði hr.
Ríkharðs og gekk beint í skonsu frúarinn-
ar og stóð þar frammi fyrir frúnni,
skömmustulegur eins og skólastrákur. „Jeg
veit ekki, hvernig á því stóð, en jeg vakti
|)angað til jeg hafði lokið að lesa bókina
yðar.“
„Þjer þurfið að sofa almennilega, ein-
stöku sinnum.^
I stað þess að fara út aftur, settist hann
níður. Alvörusvipur kom á andlit hans, er
hann sagði: „Jeg verð að tala við yður um
jjessa bók, frú Lýðs.“
Rjett sem snöggvast dalt lienni í hug,
að hann ætlaði að fara að skamma hókina,
og sagði feimnislega: „Jeg vona, að yður
hafi ekki líkað hún iIla?“
,Nei, það er nú öðru nær. Bókin er ágæt.
()g einmitt svona efni jmrfum við að fá
í blaðið. Hún gæti dregið að j)ví fjöldann
allan af kaupendum.“ Nú tók hann af sjer
gieraugun, en það gerði hann ekkí nema
jiegar liann var alvarlega lmgsandi, og
hjelt áfram: „En það var nú ekki j)að. Við
verðum að gera eitthvað meira úr jæssari
bók. Svona handrit eru ekki á hverju
slráí.“
„Hvað eigið j)jer við?“
„Að við ættum að reýna að fá útgefanda
að henni. Þetta er engin alvanaleg bók.
Þetta er merkileg bók, Bók, sem Ameríka
vill lesa.“
„Mjer hefir aldrei doltið í lmg, að fá
útgefanda, og veit heldijr ekkert hvernig
jeg á að fara að J)ví.“
„Viljið þjer fela mjer j)að?“
„Þjer hafið víst nóg að gera, eíns og er.“
„Jeg á kunningja i New York, sem er
umboðsmaður og tekur slíkt að sjer. Hann
gætí fundið yður útgefanda í snatri.“
I'rú Lýðs var farin að gráta, áður en
Jiún vissi af j)ví sjálf. Tárin konui, hvað
sem hún gerði til að stöðva þau, og runnu
niður eftir hrukkóttu kinnunum. En J)eRa
voru gleðitár, tár, sem hún feldi af j)vi, að
nú var draumur hennar loksins að rætast.
Hún var þá loksins kona, sem aðrir áttu
að vernda og stvrkja, enda j)ótt aðrir hefðu
ávalt leitað verndar og styrks hjá henni,
alt síðan .1. E. sálugi dó, i stað jæss að
vernda og styrkja liana.
Feimin og með hálfgerðan ekka, gat hún
Ioks stunið upp: „Elcki veit jeg, hvers
vegna ])jer látið yður svona anl um mig.“
Hr. Ríkharðs leið liálf illa undir öllu
þessu táraflóði. Hann iðaði i stólnum sín-
um, rjett eins og liann hefði fengið „vesöld-
ina“ hennar Öddu gömlu.
„Þjer hafið líka reynst mjer vel,“ svar-
aði hann. Síðan stóð hann upp, lagði aðra
höndina á öxl gömlu konunnar, og bætti
við: „Látið þjer mig sjá um ])að. Jeg sendi
handritið af stað i dag.“ Síðan skildi hann
frúna eftir eina, svo að hún gæti grátið
nægju sína í næði..
Alla J)essa viku og j)á næstu hjeldu á-
skrifendurnir áfram að streyma að blað-
inu og Marta Frikk sat í grindabúrinu sínu
niðri í skrifstofunni og hafði nóg að gera
að skrásetja ])á og lcoma gjaldinu fvrir í
gamla kassanum. Með hverjum nýjum á-
skrifanda virtist dálítið af skapvonskunni
gufa upp úr Mörtu. Hún hætti að ganga
með gömlu, stífu l'libbana og tók meira að
segja að skreyta sig með eyrnahringum og
loks kom að því einn morguninn, að Marta
birtist í skrifstofunni, öllum viðstöddum
til skelfingar, með stuttklipt hár og perm-
anent, sem var ennþá á frumstigi sínu og
gerði Mörtu líkara villimannadrotningu en
hinum ráðsetta gjaldkera Gunnfánans.
Þessi myndbreyting Mörtu stafaði sum-
part af breytingu þeirri, sem orðin var á
líferni Villa, mannsins hennar. Nú var
Imim glvpg hæltur að drekka sig fullan,
svo að teljandi væri, á laugardagskvöld-
um, og hegttur að eyða aurum sínum á
danskránum, cdns og áður. Meira að segja
hafði hann nú klípt tóbakslitaða yfirskegg-
ið'og keypt sjer ný föt hjá Fredlieh, Sniðið
var að vísu svipað og það hafði áður veríð,
en litirnir voru skrautlegri og sterkari en
áður og svo kom hann einn morguninn
með glannarautt hálsbindi. Loks kom nýr
hattur, svo sem kóróna á verkið, og að
j)essari endurfæðingu lokinni fanst Villa
hann vera orðið sama kvennagullið og
forðum daga. Kvöldinu áður en krossferð-
in Jiófst, fór hgnn meira að segja með
Mörtu og horðaði kvöldverð í besta veil-
ingahúsi borgarinnar, og svo í bfó á effir,
að sjá „Róméó og Júlíu“.
Og alt þetta var nýja bæjarfrjetladálkin-
um að þakka. Hann þótti góður, og al-
menningur í Flesjuborg var ánægður með
hami. ()g bann gerði Villa að manni með
mönnum í borginni. Hann var ekki leng-
ur riskinn og vesældarlegur frjettasnati,
sem menn höfðu liorn i síðu á, heldur var
hann virðingarverður frjettaritari, sem
menn vildu koma sjer vel við, til j)ess að
fá nöfn sín í blaðið, og oft lrringdu menn
nú til hans og ,gáfu lionum hinar og j)ess-
ar mikilsverðar upplýsingar og frjettir.
Ilann vissi vel, að frjettadálkurinn hafði
dregið að blaðinu drjúgan hluta of nýju
áskrifendunum. Þetta endurvakti sjálfs-
virðingu hans, en það hafði aftur undra-
verð áhrif á innra mann hans. Nú var hann
ekki lerigur niðurlútur, j)egar hann kom á
opinbera staði, heldur bar sig borgin-
mannlega.
Svo var hinn ungi frændi Öddu gömlu,
sem kom einu sinni á viku með frjettadálk
svertingjanna, j)ar sem taldar voru upp
barnsfæðingar, dauðsföll, mót og vakninga-
samkomur þeirra. Iiann var feiminn og
orti kvæði. Þegar hann sýndi hr. Ríkharðs
Icvæði sín, fjekk hann góða dóma fyrir
þáu, og hr. Ríkharðs keypti eitt eða Ivö,
fyrir fimm dali hvert, lil birtingar í Gunn-
fánanum og hvatti hið unga skáld ti 1 ])ess
að koma með fleiri og vakti hjá hon-um
vonir um að gela komið Jjeim í tímaril í
Austu rríkjunum.
Á engum komu breytingarnar eins niður
og á símanum. Árum saman hafði lmnn
átt náðuga daga, en nú var svo komið, að
hann þagnaði varla, allan daginn frá 9—(i.
Gamla símatólið, sem stóð hjá blaðaskápn-
um hringdi nú svo ákaft og tíll að von
bráðar kom starfsmaður frá simafjelaginu
og fjekk frú Lýðs til j)ess að fá nýjan síma
og j)að meira að segja tvö tæki í viðból,
annað inni í skonsu hennar og hitl ó borði
hr. Ríkharðs. Hann tjáði sig meira að segja
fúsan til J)ess að fremja Jæssar endurbæt-
ur við lágu verði, þar sem þær mundu
spara stöðinni mikið ómak, J)ví að nú var
svo komið, að flestir þurftu að endurtaka
hringingar sínar, af því að Gunnfáninn var
altaf á lali. •
Svo fór auglýsendunum smátt og smátt
að fjölga og tekjurnar að aukast, einnig á
því sviði. Viku áður en krossferðin liófst,
var svo komið, að þegar frúin fór yfir bæk-
urnar ásamt Mörtu og lir. Ríkliarðs, kom
J)að i ljós, að blaðið álti í fvrsta sinn á
ævinni fyrir skuldum og auk'þess nægilegt
í kaup og fyrir reikningum og 2.35 betur.
Auðvitað voru ekki reiknaðar þær skuldir,
sem veð stóðu fyrir.
Það ællaði ekki að ganga greitt að ákveða
larin hr. Ríkharðs sjálfs. Hann sjálfur vildi
ekki fá meira en 30 dali á viku, sem var
algengt frjettaritara kaup, af ])ví að hann
væri elcki ráðinn nema sem frjettaritari.
Eri frúin neyddi liann til að taka við tvö-
faldri þeirri upphæð og benli á þá stað-
reynd, að hefði hann ekki komið til skjal-
anna, vau-i endurreisn blaðisins enn óorð-
inn hlutur.
Loksins sagði hann við frúna: „Hvernig
atvimmurekandi eruð þjer eiginlega? Jafn-
skjótt sem ])jer eigið fyrir útgjöldum, ætlið
j)jer að fara að fleyja út peningum og reka
yður i strand afturö
Frúin hló og svaraði: „En þjer sjálfur?
Fyrst viljið þjer ekki láta bjarga yður úr
fangelsi o.g svo viljið þjer ekkert kaup!“
Hr. Ríkharðs hafði að lokum sitt fram,