Fálkinn - 29.11.1946, Blaðsíða 6

6
PÁLKINN
Þér náið imdraverðum árangri með fíinso
— Ijomaiuh mjallhvilum blæ, er þér þvoið
ur fíinso-lööri. Og mumð að allir lilir
verða skœrir og bjartir og skemmast
ekki.
RINSO
ÞVÆLIR ÞVOTTINN HREINAN.
X-H £i4-Ð25
-- LITLA SAGAN -
Hotatito Winslow:
Púðnrvindillinn
Það var vindillinn á laúgardags-
morguninn, sem kom skriði á snjó-
boltann. Venjulega leyfði mr. Bard-
in sér aðeins að reykja einn vindil
á dag — eftir miðdegismatinn,- En
einmitt þennan morgun var hann
svo aumur, að honum fannst hann
þurfa að hressa sig.
Það var aðeins einn vindill í
kassanum. Hann kveikti i honum
og fór, ef til vill í þúsundasta skifti,
að rifja upp fyrir sér mótlæti sitt
upp á siðkastið. Siðan Hayhurst
hafði keypt Acme-lilutafélagið hafði
allt farið í hundana hjá honum.
Hayhurst og svo þessi sölustjóri.
Hversvegna........
Þangað var hann kominn i hug-
leiðingum sínum þegar vindillinn,
sem hann hafði í munninum, sprakk
með ærandi vábresti.
— Richard!
— Já, pabbi!
— Komdu hingað undir eins.
Fólvondur fleygði hann vindilstúfn-
um í öskubakkann, þegar dreng-
urinn kom liikandi inn.
— Pabbi — það — það var bara
í gamni.
— Gamni — Hvað? Öll hans sam-
þjappaða gremja í garð Acme-fé-
lagsins, sem ekki kom Dick nokkra
vitund við, fór nú í bál, eins og
púðurvindillinn.
— Gamni! í gær lá við að þú
dræpir hana móður þína úr hræðslu
— það var kannske gert í gamni
líka — ha? Og á sunnudaginn eyði-
lagðirðu nýja kjólinn hennar syst-
ur þinnar — auðvitað í gamni líka
— en nú skal verða búið með það.
Hvar iærir þú þessar hundakúnstir
— svaraðu mér!
— í — í galdrabókinni minni.
— Komdu með hana hingað und-
ir eins. Hann brýndi raustina. —
Undir eins, segi ég!
— Alec! Það var frú Bardin,
sem talaði ofan úr svefnherberginu.
— Hvað hefir Richard nú gert?
— Hann hefir Jeikið síðustu
töfralistina sina hér í húsinu, svar-
aði Bardin gramur. Hann tók töfra-
bókina, sem drengurinn hafði lagt
á borðið og fór að rifa hana í tætl-
ur. Þegar siðasta blaðið hvarf ofan
í bréfakörfuna, sá hann tár renna
niður kinnina á syni sínum.
Það var þelta litla tár sem opn-
aði augu Bardins. Ergelsið yfir
hrnni fiónskulegu meðferð Acme-
félagsins hafði komið honum til að
sýna sínu eigin holdi og blóði
ófyrirgefanlega hörku.
En nú skal binda enda á þetta,
sagði hann við sjálfan sig. Eg bið
um lausn. Já, ég skrifa þessum
úlfalda og segi honum mína skoð-
un á honum. Það sem ég ekki þori
að segja upp í opið geðið á honum
þori ég að minnsta kosti að skrifa.
Hann settist við Skrifborðið, dýfði
pennanum í blekbyttuna og byrjaði:
Kæri mr. Hayhurst! — í þá sex
mánuði sem liðnir eru síðan þér
tókuð við Acme-félaginu hefir yður
tekist að eyðileggja fyrsta flokks
firma. Má ég óska yður til ham-
ingu með að vera mesti apakálf-
urinn, sem ég hefi nokkurntíma séð
stjórna viðskiftafyrirtæki — aðeins
einn maður getur kannske keppt
við .yður í því, nefnilega .Bellow
sölustjóri yðar ....
Eftir þessa efnilegu byrjun bætti
hann nokkrum atliugasemdum við
um andlegt ástand yfirboðara sins
og klikkti út með því að segja,
að jafnvel þó að Acme-félagið væri
síðasta og einasta firmað í veröld-
inni, gæti ekkert fengið sig til að
sigla áfram á þeirri sökkvandi
skútu.
Hann lagði bréfið í póstkassann
á horninu, í sama bili sem póstur-
inn kom til að tæma hann.
Eftir að hafa brennt allar brýr að
baki sér leið honum talsvert betur.
Hann afréð ekki aðeins að koma í
kveðjulieimsókn á skrifstofuna, held-
ur líka að segja Hayhurst persónu-
lega hversvegna hann færi úr stöð-
unni.
Hálftíma síðar var hann kominn
á skrifstofuna.
— Farið þér beint inn, Bardin,
sagði einkaritari forstjórans. — Mr.
Hayliurst vill tala við yður.
— Fáið þér yður sæti, sagði
forstjórinn. — Þér hafið kannske
líka eithvað á hjarta sjálfur.
Bardin kom sér makindalega fyr-
ir í stólnum. — Já, ég hefi mikið
á hjarta, Hayhurst. Eg fer frá yður,
og nú skal ég segja yður hversveg'na.
— Farið þér frá mér — hvers-
vegna. Hver fjandinn gengur á,
Bardin?
í fyrsta skifti á æfinni talaði
Bardin hreinskilnislega við hús-
bónda sinn. Án þess að koma inn á
þau persónulegu umæli, sem stóðu
i bréfinu, gerði hann skilmerkilega
grein fyrir ástæðum sínum fyrir
þvi að fara frá Acme. Hayhurst
hlustaði og pikkaði fingrunum í
borðið.
— Bardin ég verð að fallast á
flest af því sem þér segið. Þegar
ég keypti þetta firma fyrir hálfu
ári hélt ég að það yrði auðvelt,
með þeirri verslunarþekkingu sem
ég hefi, að láta það dafna áfram.
En þar skjátlaðist mér. í gær varð
ég að segja Bellow upp. Hann er
einn af mínum gömlu kunningjum
og allra besti náungi, en sem sölu-
stjóri er hann verri en enginn.
Samtalið hélt áfram í heilan
klukkutíma. Loks sagði Hayhurst:
— Heyrið þér, Bardin, þegar ég
tók við fyrirtækinu höfðuð þér
verið hjá Acme tíu ár — og þér
eruð viðurkenndur séður og dug-
legur seljari. Hvað segið þér um
að taka við stöðu Bellows, með hans
Iaunakjörum?
Bardin gerði sér ekki ljóst hvort
hann hefði svarað nokkru eða kink-
að kolli, en annaðhvort hlaut liann
að hafa gert, því að Hayhurst taldi
þetta aftalað mál. — Við skulum
takast í hendur upp á væntanlega
góða samvinnu, sagði hann, — og
þér skuluð flytja inn í skrifstofu
sölustjórans undir eins, og áður en
þér farið, klukkan 12 — það er
laugardagur í dag — skal ég sjá
um að nafnið yðar sé komið á
dyrnar.
Þennan formiðdag spratt kaldur
sviti fram á enni Bardins i hvert
skifti sem hann hugsaði til bréfs-
ins. Og til þess að láta einskis ó-
freistað kom hann við á póstliús-
inu á leiðinni heim.
— Því miður — en þegar ekki
var skrifað nafnið aftan á bréfið
getum við ómögulega hjálpað yður.
Það var mjög lúðulakalegur Bard-
in sem kom heim til sín. Þetta bölv-
að bréf! Einmitt núna, þegar öllu
horfði svo vel. Nú yrði hann að
fara í snalt og reyna að fá sér.
nýja stöðu, Iíannske væri best að
flýja i annan bæ undir eins. Setjum
svo að Hayhurst höfðaði meiðyrða-
mál gegn honum þegar hann hefði
lesið bréfið!
Hádegisverðurinn var kvalræði.
Hann liafði enga matarlyst. í von-
lausri tilraun til að semja vopna-
hlé við samviskuna var hann allan
Dr. Eisenhower. — Skyldi nokkur
trúa því, að þessi virðulegi herra
með gleraugu og doktorskápu sé
hinn frægi hershöfðingi, Eisenhower,
En það er nú hann samt. Hann
er að halda rœðu í Edinborgarhá-
skóla, eftir að hafa vcrið útnefndur
heiðursdoktor við skólann.
*****
eftirmiðdaginn í garðinum að hjálpa
konunni sinni. Loks settist hann í
hægindastólinn, tók Ricliard litla á
hné sér og fór að lesa fyrir hann
æfintýri.
— Pabbi — Neðrivörin skalf. —
Mér þykir leiðinlegt að ég skyldi
setja púðrið í vindilinn þinn. Eg
hélt bara að það væri svoddan grín.
— Það var líka mesta grín. Eg
hefi kannske borðað eitthvað í morg
un, sem ég þoli illa. Á morgun skal
ég kaupa nýja töfrabók handa þér.
Það varð augnabliks þögn. —
Þakka þér kærlega fyrir, pabbi —
en ég gerði líka annað að gamni
minul,
— Annað að gamni þínu? Hvað
var nú það? Bardin spralt upp.
— Eg fyllti blekbyttuna þína í
gærkvöldi. Fyllti hana með töfra-
bleki, sem hverfur eftir klukkutíma.
Svo að — bréfið, sem þú skrifað-
ir í morgun verður þú að skrifa
aftur.
Bernhard prins í Svíþjóð.
Dernhard prins, maður Júlíönu Hol-
landsprinsessu, liefir nýlega verið
í lieimsókn i Svíþjóð. Þar komst
hann á elgsveiðar sem gestur Gúst-
afs konungs. Á myndinni sést prins-
inn rabba við kónginn um veiðarn-
ar.
*****