Fálkinn - 15.11.1957, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
úti meS kvennagamanið? ÞaS var
gott aS sjá ]ng aftur.
— Ánægjan er gagnkvæm, sagSi ég
hæverskur. — En ]hi glutrar niSur
góSu viskíi, hvolpurinn þinn.
— Þú getur látiS staupamatinn
biSa. Ég þarf aS tala viS þig, og á
eftir þarftu kannske alls ekki í staup-
inu.
— Jú, tvímælalaust. sagði ég — en
þaS skilur þú varla fyrr en þú ert
orSinn þurr bak viS eyrun. AnnaS
gias! kallaSi ég til gestgjafans.
Ég tók glasiS og þá sló Baby
Lonnigan undir framliandlegginn á
mér, svo aS viskiiS slettist framan í
mig. Ég lyfti hendinni hægt og þurrk-
aSi úr augunum á mér. Nú var stein-
hljóS í kránni.
— Þú kannt enga mannasiSi ennþá,
sagSi ég rólega. — Finnst þér ekki
nóg komiS?
— ÞaS væri nóg komiS fyrir löngu
ef þú værir ekki rög bleySa. Ég verS
líklega aS sparka þér út héSan.
— Enga fyrirhöfn mín vegna,
sagSi ég. Þegar ég leit kringum mig
sá ég aS næst mér i kránni voru eink-
ar ófélegir delar meS skammbyss-
urnar í lúkunum. Baby Lonnigan
var auSsjáanlega vel liSaSur.
Ég var fljótur aS komast aS þeirri
niSurstöSu, aS þó aS ég gæti ráSiS
viS þennan morðsjúka vanmetagepil,
mundi öll hersingin ráðast á mig
undir eins á eftir.
Ég sneri mér að bófanum. — Eig-
um við ekki aS gera út um ])etta í
bróðerni, sagði ég.
Mann hvæsti. — Drullusokkur!
Þá herti ég á. Ég gaf honum vænan
skell vinstra megin á liökuna svo að
hann slokknaði samstundis. í sömu
svifum þreif ég sexhiaðninginn upp
úr hylkinu og skaut á lampann í loft-
inu. VarS koldimmt inni og i einu
stökki var ég kominn út í dyr. Þetta
var reyndar ekki neinn dirfskuvott-
ur, en tvimælalaust þaS hyggileg-
asta.
Þegar ég kom út á dyraþrepið sá
ég torgiS fyrir framan mig i mjall-
hvitu tunglsljósinu — tilvalin skot-
braut. Ég muiidi varla komast mörg
skrcf áður en blýkúlurnar kærnu
þjótandi á eftir mér. ÞaS sem næst lá
við var að komast að litlum skúr við
hliðina á kránni. Ég hljóp inn i skúr-
inn, lilóS plankabútum fyrir hurðina
aS innanverðu og þóttist nú sæmilega
öruggur. En þó get ég ekki neitaS
að kaldan svita lagði út um bjórinn
á mér, og ekki varð mér rórra er
ég heyrði einhvern kalla, aS ég hefSi
faliS mig í skúrnum.
Bráðum var kippt og sparkað í
hurðina. en hún þoldi, sem betur fór.
— Komdu út, svíniS þitt! öskraSi
grófgerS rödd. — ViS náum i þig,
livernig sem fer.
— Kveikið þið í skúrfjandanum,
sagði einhver önnur friðsamleg sál.
Bannister-bófarnir voru auSsjáanlega
engir kveifar.
NÚ fór hugmynd, sem gat afstýrt því
að ég fengi grafreit á þessum ösku-
haug siSmenningarinnar sem nefnist
Kingsville, að rumska einhvers stað-
ar í hugskotinu á mér. Ég festi aðra
skammbyssuna með gætni milli
tveggja borða, sem höfðu verið negld
yfir gluggagjótuna í skúrnum. Svo
þreifaði ég fyrir mér meðfram veggj-
unum í myrkrinu, þangað til ég fann
það, sem til er í öllum svona skúrum,
nefnilega lykkju af stálvír hangandi
uppi á nagla. Ég sneri hæfilega lang-
an spott af lykkjunni og festi hann
Hertoginn af Kent
Er hann „prima vandræðagripur cða alveg eins og ungir menn gerast.
„Höfuðverkur hirðarinnar" er hann kallaður.
við gikkinn á byssunni. Svo fikraði
ég mér að dyrunum og héit i hinn
endann á spottanum milli fingranna.
Gauragangurinn var i algleymingi
við skúrdyrnar. Ég heyrði skothvelli
og fann reykjarlykt. Ég gægSist
gegnum rifu meðfram liurSinni og sá
einliverja mannskepnumynd nokkra
metra frá, en hann hugsaði auðsjáan-
lega meira um bálið, sem verið var
að kveikja framan við skúrinn, en
að gæta dyranna. Nú kippti ég í
spottann og skotið reið af. VarðmaS-
urinn skildi þetta svo, að ég stæði
við gluggann. Hann læddist fyrir
horniS og skaut. Ég þreif skamm-
byssuna yfir glugganum og smokraði
mér út um dyrnar. Sex bófar döns-
uðu Indíánadans kringum bálið og
reyndu að auka eldana. Lengra frá
grillti ég í annan hóp, en þaS munu
líklega hafa veriS friðsamlegir Kings-
villeborgarar, sem voru forvitnir í
að sjá hvernig farið væri að steikja
mig lifandi.
En þá ánægju gat ég þvi miður ekki
veitt þeim. Ég hleypti af báSum sex-
hleypunum og skálmaði nokkur skref
áfram.
— Mér þykir leitt að þurfa að önáða
ykkar, sagði ég við brennumennlna,
— en mér þætti gott ef þið vilduð
teygja upp lúkurnar — því fyrr því
betra!
Ég hafði bófana'alla á mínu valdi.
Og þetta kom svo flatt upp á þá að
þeir gleymdu byssunum sínum. Lík-
lega hafa þeir átt bágt með að skilja
hvernig ég gæti farið gegnum þykka
FYRST í stað vissi ég ekki hvað ég
ætti að gera við þennan hóp, nema
að afvopna hann. En í þessum svif-
'um 'heyrði ég hófadyn og nú kom
'hópur riðandi manna niður götuna.
í fararbroddi reið gamall maður og
við bliðina á lionum unga stúlkan,
sem ég hafði bjargað frá Baby
Lonnigan. Nú sá ég að mér var að
berast hjálp.
Riddararnir umkringdu bófana,
sem stóðu þarna meö uppréttar hend-
urnar. Gamli maðurinn sem reið
samsíða stúlkunni, vatt sér af baki
og kom til mín.
— Ég lieiti Charlie Harper, og það
var dóttir mín, sem þér hjálpuðuð í
kvökl, sagði ihann. — Hún vildi endi-
lega láta okkur koma hingaS til að
afstýra því að Lonnigan sendi yður
inn í cilífðina, en nú sé ég að þér
liafið bjargað yður sjálfur.
í þessum svifum opnuðust veitinga-
krárdyrnar og Baby Lonnigan kom
út eins og eldibrandur, hvítur í aug-
unum eins og lík sem er aS ganga
aftur og býsna ófélegur ásýndum.
Hann hafði auðsjáanlega sofið fast
eftir skellinn, scm hann fékk hjá mér.
Þegar liann sá mig birti yfir hon-
um eins og kvöldstjörnu. Hann gekk
út á torgið og glotti framan í tunglið.
— Hafðu þá ofan af þvi, pabbi,
sagði stúlkan.
— Það er þýðingarlaust að reyna
það, sagði ihann — en B.annister skal
fá að blæða fyrir þetta.
Við stóðum þarna á torginu, aðeins
fáa metra hvor frá öðrum og uppi
yfir okkur hékk tunglið eins og hnött-
óttur lampi, til að við gætum séð til.
Ég hafði ekki lnigmynd um hve fær
strákurinn var, en eftir sögnunum
sem af honum fóru, var liklega ekki
við lambið að leika sér þar sem hann
var.
— Jæja, sýndu nú hvað þú getur,
gepillinn þinn, sagði ég.
Edward hertogi af Kent er kallað-
ur Eddie og vill helst ekki láta kalla
sig annað. En drottningin og hann
eru bræðrabörn og Eddie er 7. í röð-
inni, þeirra sem standa til rikiserfða
i Bretlandi. Fyrst koma Anne og
Charles, börn drottningarinnar, þá
Margaret prinsessa, þá hertoginn af
Gloucester og synir hans tveir. Svo
að litlar horfur eru á aS Eddie verði
nokkurn tíma Bretakonungur. En hann
verður að liaga sér eins og liann gæti
orðiÖ það, aumingja pilturinn. Hann
má ekki láta sjá sig með stelpum, nema
þær séu háættaðar, hann má ekki
dansa jazz i náttklúbbunum, liann má
ekki mölva bílinn sinn. En einmitt
al' því að hann má ekki gera neitt
af þcssu, þá hefir hann gaman af þvi.
Eddie varð 21. árs 9. okt. í fyrra.
Fáðir hans var yngsti sonur Georgs
V. Bretakonungs ,og fórst í flugslysi
á leið til Islands á stríSsárunum. En
móðir hans, griska prinsessan Mar-
ina ,þótti á sinni tið fegursta konan
innan bresku hirðarinnar. Eddie vildi
snenuna ráða sjálfur og langaði i
strákapör, en liann átti að vera prúð-
ur og kunna ýmsar siðareglur, sem
honuin var illa við. Er ekki svo um
flesta drengi? Og flest pör hans voru
ekki vcrri en annarra stráka á hnns
aldri. Meðan hann var barn geröu
blöðin sér ekki mat úr þeim, en undir
eins og hann fór að stækka'var byrj-
að að segja prakkarasögur af honum,
ckki síst ef hann ,,fór út á lífið“ sem
kailað er. Og nú er svo komið að
ensku hirSinni er skapraun að öllum
sögunum; scm blöðin segja af Eddie,
þó að hann sé livorki betri né verri
en kunningjar hans og hagi sér alveg
eins og þeir. En kunningjar hans eru
ekki aðalsmannasynir, þvi að Eddic
lciðist þeir. Og það hefir orðið til
þess að aðallinn hefir horn i siðu
Eddies.
Eddie má ekki lenda i bílslysi, hann
má ekki sýna sig með gerviskegg á
skemmtunum, ekki kyssa stúlkur á
járnbrautarstöðvunum, ekki dansa
vangadans við stúlkurnar, ekki detta
á rassinn á hálku, ekki vera á gangi
i Soho og maula brjóstsykur og bnet-
ur — og síst af öllu koma til úllanda
í þriðja flokks járnbrautarvagni.
En gegn öllum þessum boðorðum
hajfir ungi hertoginn brotið. Hann
hefir tvivegis lent í bilslysi. En hitl
Hann var ungur og snar og kunni
talsvert. En ég hafði nú lært sitt af
hverju um ævina sjálfur, að minnsta
kosti livernig á aS nota sexhleýpu.
Lúkan á honum flaug niður í vasann
og í sönm svifuin þaut kúla gegnum
upphandlegginn á mér, en þá kom
blýhnullungurinn minn í hægri öxl-
ina á honuin, — ég nenni ekki að
drepa neinn að óþörfu, jafnvel eklci
atvinnúmorðingja.
Hann missti skammbyssuna, stóð
kyrr og stundi og þrýsti hendinni að
skotsárinu. Ég gekk til hans.
— Þú hafðir betur, stundi hann.
er lygi, segja vinir hans, að hann
hafi hellt kampavíni yfir hausinn á
æruverðum borgara i London. En
það feitletruðu blöðin.
í bernsku var Eddie ekki jafn illa
við neitt og við fín föt. Venjulega
leit hann út eins og hann hefði verið
slóðadreginn, — hárlubbinn úfinn,
skrámur á hnjánum, og buxurnar
rifnar á rassinum. En nú er hann far-
inn að halda sér til, og eins og stend-
ur er hann i ,,fötum drottningarinn-
ar“, þ. e. a. s. i herklæSunum.
Blöðin segja að hann sé kvenna-
bósi. Vitanlega er hann ekki bólu-
settur fyrir áhrifum kvenlegrar feg-
urðar, frenmr en aðrir piltar. En ein
sagan, sem oftast liefir verið sögð,
er þessi:
Hann var i Sviss í sumar og þar
k.vnntist hann ungri stúlku á dans-
sýningu. Hún heitir Beatrix de Mac-
edo, og ]>egar Eddie tók eftir henni
sat hún ein úti í horni. Hann fór
strax til hennar og kynnti sig og
spurði hvort hún vildi dansa við sig.
Þetta þótti óhæfa af því að Eddie
\ar hertogi og prins! Eddie og Bea-
trix urðu kunningjar og blöðin þreytt-
ust ekki á að tala um þau. En svo
hvarf Beatrix.
Önnur vinstúlka Eddies er Mary
Williamson, ensk. Þau kynntust þann
ig að hann keypti af lienni rós á ein-
hverjum góðgerSabasar. Blöðin vorn
fljót til að tala um þetta, því að Mary
var ekki aðalsættar, þó að vísu væri
hún hershöfðingjadóttir. Mary greyið
slcrifaði Marinu hertogaffú og gerði
henni grein fyrir, að hún væri ekki
að ,,fleka“ prinsinn. Og þau liafa
fengið að sjást áfram, því að Marina
er skynsöm móðir.
Og svo var það stúlkan sem Eddie
kyssti á járnbrautarstöSinni. IJún var
í þann veginn að trúlofast einum vini
hans, Jocelyn Stevens, en þetta var
góður matur, enda hafði blaðamaSur
náð í mynd af kossinum. — Besta vin-
stúlka hans núna er Marigold Broad-
hursl. Þau fara saman í hió og haldast
i hendur þegar IjósiS hefir verið
slökkt í salnum.
í klikunni sem Eddie heldur sig að
er ekkert aðalsfólk. Og það cr það
hneykslanlegasta í framferSi Eddies.
ÞaS er öfund snobbanna, sem er að
baki ölluni „hneykslissögunum". *
— Þú skalt ekki halda að þú sért
sá eini hérna i Arkansas, sem kannt
að handleika skammbyssu, sagði ég.
— Svo að þér er ráðlegast að hypja
þig til föðurfliúsanna áður en þú liitt-
ir enn fleiri af því taginu.
Hann hypjaSi sig á burt og gaut
augunum útundan sér, og var alls
ekki eins linarreistur og hann hafði
verið áður.
En ég fann önnur augu horfa á mig
— ungu stúlkunnar. Og hún var að
minnsta kosti alveg eins hressileg og
áður. En það gæti ég sagt aðra sögu
um. *