Fálkinn - 15.11.1957, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Nr. 18____________________________
Fangi fortíðar sinnar
____________________Ástarsaga frá Ástralíu
ið nógu vel á spilunum. Ég held að hún hafi
verið að reyna að hleypa henni upp. Og henni
tókst það líka. Ungfrú Lomax náfölnaði og
sagði, að þér gætuð ekki gifst herra Renton,
hversu fegin se mþér vilduð ... Hún þagnaði
og sótroðnaði. — Ég veit ekki hvernig ég
á að koma orðum að þessu.
— Hún hefir kannske sagt að maðurinn
minn væri ekki dáinn, en sæti í fangelsi, sagði
Caroline rólega. — Sagði hún það ekki?
Sue kinkaði kolli, hnípin. — Ég vissi að
það var ekki satt, og það sagði ég þeim líka.
— Setjum svo að það væri satt? Munduð
þér þá vilja halda áfram að vinna hérna hjá
mér?
Sue hikaði um stund. — Það mundi hvorki
gera mér til eða frá, sagði hún svo. — En
ég mundi vorkenna yður. Ég veit að yður
þykir vænt um Renton forstjóra, og að hon-
um þykir vænt um yður. Það er ekki yðar
sök, þó að svona færi fyrir manninum yðar.
Þér berið enga ábyrgð á því, sem hann hefir
gert, jafn litla og ungfrú Lomax ber á því,
sem faðir hennar hefir gert. Ungfrú Lomax
hefir ekkert yfir Lomax-fyrirtækjunum að
segja og það er ekki hægt að áfellast hana
fyrir það, sem skeð hefir. En ég áfellist hana
fyrir það, sem hún sagði um yður í gær —
jafnvel þó að hún hefði sagt satt. Hún hafði
engan rétt til að tala þannig, jafnvel þó að
ungfrú Poole væri ósvífin við hana. Ungfrú
Poole hefir verið slæm við okkur allar —
en við erum orðnar svo vanar því, að við
kippum okkur ekki upp við það. Sue beit á
vörina og varð niðurlút. — Ég hefði kannske
ekki átt að segja þetta um ungfrú Poole. En
hún sagðist vera að fara héðan — hún sagði
það núna áðan, þegar hún bað mig um að
fara inn til yðar.
— Já, sagði Caroline. — Ungfrú Poole á
að hætta. Henni var óljúft að halda áfram
hérna og eiga að vinna með ungfrú Lomax,
— og mér.
— Kemur ungfrú Lomax aftur? spurði
Sue og leit upp.
— Ég veit það ekki. Eg held varla. Mund-
uð þér amast við að hún kæmi?
— Amast við? Nei, það er eitthvað annað.
Ætli henni veiti af að vinna fyrir sér, úr því
sem komið er. Það verður líkiega enginn
hægðarleikur fyrir hana, hún sem er svo góðu
vön. Ég held að henni mundi vegna betur
hérna en við eitthvað annað verk. Hún er
farin að venjast vinnunni hérna, og við þekkj-
um hana orðið.
— En hvað haldið þér að hitt fólkið hérna
mundi segja við því? spurði Caroline. —
Haldið þér að það líti sömu augum á ungfrú
Lomax og þér gerið?
— Já, svaraði Sue samstundis. — Það
gerir það, hérna í þessari deild. Ungfrú Lom-
ax er að vísu ekki talin ein af okkur, en ung-
frú Poole var sú eina, sem taldi sjálfsagt að
hún yrði rekin, þegar við vorum að tala um
þetta í morgun. Hinar stúlkurnar voru ekki
á sama máli. Ef þér setjið nýja stúlku í stað
ungfrú Poole — væri þá ekki hægt að setja
ungfrú Lomax? Hún er lagin á að kenna, og
við mundum hjálpa henni eftir bestu getu.
En þér setjið liklega einhverja nýja stúlku ...
— Nei, ég hefi ekki hugsað mér það, sagði
Caroline brosandi. Ég hafði hugsað mér að
bjóða yður stöðuna.
— Mér? Sue starði forviða á hana. — Æ,
það þori ég ekki að hætta mér út í.
— Þér hafið verið ritari minn í tvö ár,
Sue, sagði Caroline. — Þér hafið verið mín
hægri hönd, miklu meira en ungfrú Poole hef-
ir nokkurn tíma verið.
— Ég .. . Sue beit á vörina. — Þér megið
ekki halda að ég sé vanþakklát, en ég vil helst
að þér látið ungfrú Lomax fá þessa stöðu.
Mér er þetta alvara. Hún hefir eflaust meiri
þörf fyrir það, sem munar á kaupinu, en ég,
og mér fellur þessi staða vel, sem ég hefi nú.
En ég er mjög stolt af því að þér vilduð velja
mig. Og ef ungfrú Lomax vill ekki koma aft-
tur, skal ég auðvitað taka við starfinu. En
ekki annars. Er það nokkuð verra? spurði
hún kvíðandi.
— Nei, það er ekki svo að skilja, sagði
Caroline. — Það kemur ekki að sök, Sue. Ég
er stoit líka, bæði af yður og allri deildinni.
Hún varp öndinni. — Einhvern tírna takið
þér við stöðunni minni hérna, vona ég. Jæja,
en nú er best að fara að gera eitthvað.
Sue kinkaði kolli. Augu hennar Ijómuðu
er hún fór út.
CAROLINE varð hissa er hún fékk boð frá
David um að koma inn í skrifstofu til hans
klukkan hálf fimm.
Hann stóð upp þegar hún kom inn. — Þú
þekkir Groves lögreglufulltrúa, sagði hann.
— Og þessi maður .. . hann benti á roskinn
prúðan mann, sem sat í stólnum á móti hon-
um. — Þetta er Marchmont fulltrúi — líka
frá sakamálalögreglunni. Þeir koma með
fréttir, sem mig langar til að þú heyrir.
Caroline heilsaði fulltrúanum með handa-
bandi, og David ýtti fram stól handa henni.
Svo leit hann á lögreglumennina báða, og
beið átekta.
— Jæja, frú Beresford. Fulltrúinn taiaði
hægt og valdi orð sín með umhugsun. — Við
höfum rakið feril þessa Scotts — Thomasar
Scott — í nokkra daga. Hann hefir átt heima
í matsöluhúsi nálægt járnbrautarstöðinni, en
í dag fór hann til Brisbane í farþegaflugvél.
Hann kepti farmiða í morgun og borgaði hann
um leið. Við reyndum ekki að hefta ferð hans,
því að við höfðum ekki sök á hann. Og mað-
ur getur varla gert ráð fyrir að hann — eftir
að hafa setið í fangelsi í átján mánuði —
muni koma hingað í bráð og eiga á hættu
að lenda í svartholinu aftur. Ég gerði honum
ljóst — í mesta bróðerni — að hann mundi
ekki ganga laus lengi, ef hann yrði hérna.
Fulltrúinn brosti í kampinn. — Ég vona að
þér hafið ekkert út á það að setja, að við
fórum þessa leiðina — annað var ekki hægt,
því að við höfðum ekki beinar sannanir gegn
honum.
— Nei, sagði Caroline. — Mér þykir vænt
um að þér völduð þá leiðina.
— Og svo var eitt enn. Groves fulltrúi hef-
ir rannsakað þetta mál ítarlega, og hann ætl-
ar að bæta dálitlu við. Svo sneri hann sér
að félaga sínum. — Gerðu svo vei, Groves.
Groves fulltrúi ræskti sig og brosti til
Caroline. — Þér vitið náttúrlega, að blaða-
úrklippan, sem þér fenguð í gær, var ósvik-
in, frú Beresford. Við höfum rannsakað þetta
mál nánar, og komist að þeirri niðurstöðu,
að sagan um að Scott hafi setið í fangelsi með
manninum yðar, sé sönn. Mig minnir líka,
að við tækjum þann möguleika til greina, að
maðurinn yðar gæti verið á leið til Sidney,
eða væri kannske kominn hingað.
— Já, sagði Caroline. Hún var náföl í
framan.
— Jæja, frú Beresford, sagði Groves mild-
ur og föðurlegur eins og honum var lagið. —
Ég get sagt yður þetta: Maðurinn yðar er
ekki í Sidney, og af því sem Scott sagði um
leið og hann fór, finnst mér líklegast að hann
muni aldrei koma hingað heldur. Ég veit ekki
hver ástæðan er til þess. Eg talaði ekki við
Scott sjálfan. En hann talaði við fólk, sem
hefir borgað honum vænan skilding fyrir það,
sem hann hafði að segja ... Groves leit til
yfirmanns síns og hélt svo áfram: — Scott
hitti Russel Lomax síðdegis á mánudag, dag-
inn eftir að hann hafði hitt yður á ferjunni
til Manly. Ég veit ekki hvað þeir töluðu um,
en þeir voru saman á kaffihúsi, sem er
skammt frá bryggjunni. Síðan óku þeir burt
saman í bifreið Lomax. Þeir voru burtu
klukkutíma. Og á eftir — nákvæmlega fjöru-
tiu og átta tímum síðar — keypti Scott sér
flugmiða til Brisbane. Hann keypti sér líka
ný föt og fékk sér samastað á matsöluhúsi.
Groves þagnaði og leit spyrjandi á March-
mont fulltrúa. Fulltrúinn kinkaði kolli en
sagði ekkert.
— Við vitum hvað kom fyrir Russel Lomax
í gærkvöldi, sagði Groves lágt. — Renton for-
stjóri hefir sagt okkur frá því, og líka ung-
frú Lomax og Bill Kane. Á sjúkrahúsinu sit-
ur maður og bíður, ef ske kynni að Lomax
fengi meðvitundina og svo mikla rænu að
hann geti svarað spurningum. Þetta er það
eina, sem við getum gert, frú Beresford.
Scott er farinn og við skulum sjá um að hann
fari burt úr-Ástralíu. Við skulum láta yður
vita, ef Russel Lomax getur gefið nánari upp-
lýsingar um þetta mál. En þangað til get-
um við ekki sagt yður neinar nánari fregnir
af manninum yðar nema aðeins þetta, sem
við vitum, að hann er ekki í Sidney. Eftir því
sem mér skilst hefir herra Renton náð sam-
bandi við yfirvöldin í Canberra, og líklega
geta þau komist yfir ítarlegri upplýsingar.
Groves blaðaði í minnisbók og rétti Caro-
line vélritað blað. — Þetta er nákvæm þýð-