Fálkinn - 06.06.1962, Blaðsíða 11

SMÁSAGA EFTIR AGATHA CHRISTIE
skárri áhrifin, sem hún hefur haft á
hann. Jæja, komdu þá, Fú-Ling. Ég
verð víst að bera þig.
Hún lyfti honum upp og hvolpurinn
rak upp ýlfur af óánægju og starði ör-
væntingarsjónum eftir brúðunni, með-
an hann var borinn út.
ÞESSI brúða þarna, sagði frú Groves.
-— Svei mér ef það fer ekki úm mig,
þegar ég horfi á hana.
Frú Groves var ræstingarkona. Hún
var nýbúin að fara yfir gólfið með fötu
sína og tusku, og tekin til að þurrka
af í mátunarstofunni.
— Skrítið er það, hélt frú Groves á-
fram, en ég hef eiginlega alldrei veitt
henni athygli, fyrr en í gær. En þá var
líka nærri því eins og henni væri fleygt
framan í mig, ef ég mætti svo segja.
— Þér kunnið kannski ekki við hana,
spurði Silja.
— Það er eins og ég segi, hún fer
bara í taugarnar á mér. Það er líkt og
þegar sækir að manni á nóttunni! Frú
Groves tók saman áhöld sín og fór yfir
í herbergið hinum megin við ganginn.
Silja stóð enn og starði á tuskubrúð-
una, þegar Elísa Combe kom inn. —-
Hvað hafið þér átt þennan grip lengi,
ungfrú Combe? spurði hún.
— Hvaða grip? Brúðuna? Góða bezta,
þér vitið að ég gleymi öllum sköpuðum
hlutum. í gær — já, það er heimsku-
legt, en ég fór að heiman, til að hlusta
á fyrirlestur, og þegar ég var komin
spottakorn niður eftir götunni, stein-
gleymdi ég allt í einu, hvað ég ætlaði
að gera. Og rétt í þessu man ég ekki
einu sinni hvað ég hef gert af gleraug-
unum mínum. Ég lét þau á. . . .
— Gleraugun liggja hérna á arinhill-
unni, sagði Siija og rétti henni þau. En
hvaðan hafið þér fengið brúðuna? Var
yður gefin hún — og hver gerði það?
— Það hef ég ekki hugmynd um, anz-
aði Elísa Combe. — En einhver hlýtur
að hafa gefið mér hana eða sent. Hún
fer ákaflega vel við mátunarstofuna,
finnst þér ekki?
— Það má víst segja svo, mælti Silja.
Einkennilegt er það, en ég get ómögu-
lega komið því fyrir mig, hvenær ég
tók fyrst eftir henni hérna inni. Það er
rétt hjá frú Groves, — það fer um
mann við að horfa á hana.
— Kannski hún hafi komið fljúgandi
inn um gluggann á sópskafti, einn góð-
an veðurdag, mælti Elísa Combe. En nú
fellur hún að minnsta kosti vel inn í
umhverfið. Gætuð þér hugsað yður mát-
unarstofuna brúðulausa?
— Nei, anzaði Silja, en þó fór hroll-
ur um hana. — Og samt vildi ég helzt
losna við hana. Einkennilegt er það líka,
hve mikla andúð frú Fellows-Brown
fékk á henni.
— Nei, heyrðið þér nú, mælti Elísa
Combe. — Hér verðið þér að gera svo
vel að stinga við fótum. Þér ætlið þó
ekki að telja mér trú um, að eitthvað
sé yfirnáttúrlegt við brúðuna? Hún tók
brúðuna, hristi hana ögn, lagaði kjól
hennar og lét hana í annan stól.
— Það er ekkert líkt því að hún sé
lifandi, hélt Elísa áfram og horfði á
hana. — Og þó er það svo skrítið, að
hún er eiginlega ekki eins og dauður
hlutur. Það er eins og hún kunni vel
við sig hérna. Hún tilheyrir þessari
stofu.
— Ellegar það er stofan, sem kemur
svo vel heim við hana, sagði Silja. Að
hún tilheyri brúðunni.
— O, svo langt getur það ekki geng-
ið, anzaði Elísa glaðlega.
JA, hérna, hvað ég varð hrsedd,
skaust upp úr frú Groves, meðan hún
var að þurrka af í sýningarsalnum. Ég
hrökk svo við, að ég þori varla að fara
inn í mátunarstofuna framar.
— Við hvað urðu þér svona hrædd?
spurði ungfrú Combe, er sat yfir reikn-
ingum fyrirtækisins, við skrifborð sitt
í einu horni salarins.
— Það var þessi brúða. Hún situr við
skrifborðið eins og þetta sé bara mann-
eskja!
— Hvaða vitleysa er þetta! Elísa
Combe reis úr sæti og gekk fram gólf-
ið, yfir ganginn og inn- í mátunarstof-
una. Þar stóð lítið skrifborð afsíðis og
á stólnum framan við það sat brúðan,
en langir og linir handleggir hennar
lágu fram á borðið.
— Það er líklega einhver, sem hefur
verið að reyna að vera fyndinn, varð
Elísu að orði. En það uppátæki, að setja
hana svona!
í því kom Silja niður stigann, með
kjól sem átti að máta fyrir hádegj
— Heyrðu mér, Silja, mælti uiigfrú
Combe. Líttu bara á brúðuna, sem situr
við einkaskrifborð mitt og ritar bréf.
Þetta fer að verða of mikið af því góða.
Mér þætti gaman að vita, hver hefur
látið hana þarna. Ekki hafið þér líklega
gert það?
— Auðvitað ékki, anzaði Silja. Það
hlýtur að vera einhver stúlkan uppi.
— Hálf kjánaleg glettni, sagði ungfrú
Combe, um leið og hún þreif brúðuna frá
skrifborðinu og fleygði henni á legu-
bekkinn.
Silja lagði kjólinn frá sér yfir stólbak
Framh. á bls. 34
FALKINN 11