Fálkinn - 26.10.1964, Blaðsíða 8

En kúlan sem hæfði Dumelu
fór ekki á réttan stað og hafði
ekki önnur áhrif en sú að trylla
dýrið gersamlega. Og dýrið
hikaði ekki. Öskrandi bjóst það
til áð ráðast gegn manninum
með byssuna.
— Nkosi! Nkosi!
Mahuli stökk úr vegi og
klifraði eins og api upp í tré.
Rusty miðaði upp í opinn kjaft-
inn á fílnum.
Alice fylgdist með þessum
eesilegu augnablikum og gat
hvorki hreyft legg né lið af
Ekelfingu. Hún heyrði annað
ekot ríða af, síðan hið þriðja.
ekepnan reikaði og féll á hnén
og valt síðan út af, steindauð.
Hún sá Nimrod þjóta á vett-
Vang og Dlameni á hæla hans.
Alice ætlaði að fara á eftir
þeim, en fæturnir neituðu að
bera hana. Hafði Rusty kannski
orðið undir dýrinu, þegar það
hlassaðist lémagna upp að
næsta trjástofni.
Einhver tók um handlegg
hennar. Stúlkan Oasis stóð við
hlið hennar, náföl í andiiti.
Barnið sem var bundið á baki
hennar grét hástöfum. Hún
veit að Rusty er dáinn, hugsaði
Alice. Hún er hrygg mín vegna.
Upphátt sagði hún:
— En Rusty er ekki maður-
Inn minn, Oasis ...
— Farðu ekki þangað,
--Nkosikasi! sagði Oasis biðjandi
á tungumáli sínu. En hún vissi
að það var til einskis.
Alice gekk eins og í svefni
niður hlíðina.
Andrew leit upp frá skrif-
borðinu sínu. Dyrnar opnuðust
og ung stúlka kom inn. Stúlka
eem hann þekkti vel. En hún
hafði breytzt. Thea Hurley
hafði breytzt úr gelgjulegri
skólastelpu í viljasterka heill-
andi konu.
— Er ég að trufla þig,
Andrew?
— Já.
— Er þér ekki sama?
•— Nei, eiginlega ekki. Ég er
nauðbeygður að halda áfram
við þetta leiðinlega verkefni
mitt.
Hún settist á borðsröndina
og veifaði fótunum.
— Þetta er gert til að hjálpa
Velaba — en kannski verður
það ekki til neinnar hjálpar.
Við verðum að opna svæðið
íyrir ferðamenn, eins fljótt og
unnt er. Ég vinn að því að
eemja tillögur og finna ýmis
ráð, sem að gagni mega koma.
Hann þagnaði og leit á stúik-
una. Aldrei þessu vant virtist
8 fXlkinn
hún döpur og niðurdregin.
Hann spurði skyndilega:
— Meðal annarra orða sagð-
ir þú foreldrum þínum að þú
færir hingað?
— Nei, hvers vegna það. Ég
er fullorðin og ræð mér sjálf,
Andrew.
— Ertu nú viss. Ekki hef ég
orðið var við það!
— Það er nú einmitt mein-
ið... sagði hún hálfkæfðri
röddu. Það hefur tekið mig svo
að í augum hans — sem voru
dökkgrá — var spurninga-
glampi, eins og hann vissi ekki,
hvers vegna hún væri svo
niðurdregin. Hann vildi aldrei
særa hana.
— Hvað hefur móíir þin
sagt um Alice Lang — og mig?
spurði hann lágróma.
— Að þið ætlið að gifta ykk-
ur. Að þið hafið skrifazt á en
aldrei hitzt. Ó, Andrew, þú
þekkir hana ekki neitt! Þú
að ákveðin manneskja dæi.
Einkennilegt, sagði Andrew og
bætti við: — Stundum fannst
mér þessi bið óbærileg — við
eyddum æsku okkar til einskis.
Ég skrifaði henni og hvatti
hana til að koma strax. Ég
var svo viss um mig — mér
fannst ekkert eðlilegra og sjálf-
sagðara en við hittumst. Og
síðan ... skyndilega varð hún
frjáls.
FJÓEtÐI
HLUTI
langan tima að verða fullorðin
og nú er allt um seinan . . .
Hann lagði frá sér skjölin og
gekk til hennar.
— Hvernig stendur á því,
litla hjartakrúttið mitt?
— Skiptu þér ekki af því.
Þú gerir grín að mér.
Svo sneri hún sér snögglega
að honum.
— Hvernig líður þér í fæt-
inum núna. Þú haltrar meira
en venjulega.
— Kannski er það merki um
að veðrið breytist, sagði hlann
léttur í máli. En ég vildi óska
það hengi þurrt einn sólarhring
enn, svo að Rusty komizt hing-
að með Alice Lang.
— Já, það var þess vegna
sem ég kom. Á ég að útbúa
blómvönd ... til að bjóða hana
velkomna?
— Það er fallegt af þér,
Thea ... en hún á nú að búa
hjá ykkur . ..
— Ég hélt þú ætlaðir að
minnsta kosti að sýna henni
heimilið þitt, sagði Thea. Það
á víst að verða hennar heimili
líka...
— Hver hefur frætt þig á
því... sagði hann fljótmæltur.
— Mamma. Henni fannst
víst viðkunnanlegast að ég vissi
það.
Hún gekk fram að verönd-
inni og horfði út. Hún elskaði
þennan stað Andrew kom á
eftir henni og hún fann mjög
til návistar hans. Hún þurfti
ekki að líta á hann til að vita
getur ekki elskað stúlku, sem
þú hefur aldrei séð.
— Hvað veizt þú um ástina
— átján ára telpuhnokki!
Hún hló gleðilausum hlátri.
— Þjónninn þinn, Maxin á
fimmtán ára gamla eiginkonu.
Hún á von á barni.
— Innfæddu stúlkurnar eru
öðruvísi. Þær eru börn sólar-
innar.
— Ég er líka sólarbarn,
sagði hún.
Hún var mjög ákveðin.
Hann hafði aldrei séð hana,
svona fyrr. Kannski hafði hún
komizt í kynni við ástina, þótt
aldurinn væri ekki hár. Já, Jan
Nelmapius var sá hamingju-
sami, datt honum í hug. Jan
sem horfði ásthrifnum augum
á Theu.
— Svo að þú ert ástfangin,
Thea. Hvers vegna hefurðu
ekki minnzt á það fyrr við
mig?
Hvers vegna hefur þú aldrei
minnzt á Alice Lang við mig?
— Samband okkar Alice er
svo óljóst enn ... sagði Andrew
til skýringar og hugsaði um
leið, að víst væri léttir að geta
loks talað opinskátt og blátt
áfram um Alice.
— þegar ég skrifaði og bað
hana að koma, færðist hún
undan í fyrstu. Hún komst ekki
vegna móður sinnar.
Thea settist upp í glugga-
kistuna og sneri baki við
Andrew.
— Reyndar biðum við eftir
— Það hefur verið undar-
legt.
— Já. Bæði undarlegt — og
kvíðvænlegt í senn.
— Það skil ég vel, sagði hún
hreinskilnislega. Bréf eru svo
tilbúin. Þar sýnum við bara
sparihliðarnar á okkur. Hvers
vegna segirðu það?
— Bréf verða til dæmis
aldrei eins og samtal, sagði
hún. En með því að vera sam-
vistum við fólkið, nálægt því,
tala við það, rifast og sættast
á ný — þá þekkist fólk.
Hann hló. — Þú hefur ef-
laust.á réttu að standa, Thea.
En þú veizt fjarska lítið um
okkur Alice.
— Ég veit að þú telur þig
elska hana. En þú veizt ekkert
um hana. Ég efast ekki um að
Alice Lang hafi góða sál — en
það kemur margt annað til
greina líka, sagði Thea.
— Ég veit nóg um Alice til
að vera viss um að hún gæti
orðið afbragðs eiginkona, sagði
hann glaðlega. — Það er bara
eitt sem ég hef áhyggjur af.
— Hvað er það?
— Ég er næstum tíu árum
eldri en hún ... byrjaði hann.
Hann heyrði stúlkuna and-
varpa og hún færði sig nær
honum og lagði hendurnar
laust á axlir honum.
— Tiu ár! Hvaða máli skipta
tíu ár! Mikill dæmalaus asni
geturðu verið? Hverju máli
skipta tuttugu ár, þegar ástin