Fálkinn - 26.10.1964, Blaðsíða 33

Ei heldur máninn . . .
Framhald af bls. 31.
og lágt. Hann var klæddur ljós-
blárri skykkju með gula hettu
á höfði. Hann reis þyngslalega
á fætur og beið þess að gest-
irnir gengju fyrir hann.
— Velkominn, Ljón ljón-
anna, sagði hann á tungumáli
sínu þegar Rusty tók í fram-
rétta hönd hans. Hann hneigði
sig með erfiðismunum, þegar
'Rusty kynnti Alice fyrir hon-
um, sem „Nkosikasin með
mikla þekkingu á meðölum og
lyfjum hvíta mannsins og hafði
•k'omið til Veleba frá fjarlægu
landi.“
Því næst klappaði höfðinginn
saman lófunum og blístraði.
Samstundis komu tvö börn út
úr kofanum með nokkra litla
tréstóla og lítið borð.
Alice hugsaði með sér, að það
yrði ekki auðvelt fyrir Rusty
að leika slunginn diplomat
frammi fyrir höfðingjanum, en
ef hann væri óþolinmðður lét
hann það að minnsta kosti ekki
í ljósi.
— Ég er kominn hingað,
Stóri Fíll, til að sækja hjólið
hans Amors, míns hrausta
varðmanns.
Alice sá að andlit höfðingj-
ans harðnaði eins og andlit
March hafði gert.
— Hvernig stendur á því að
Þú telur að hjól þessa manns
sé hér, Ljónamaður?
— March varðmaður hefur
tjáð mér það.
Höfðinginn klappaði á ný
saman lófunum og gaf skipun
um að leitað skyldi að hjóiinu
og það sett upp á þakið á
- bíl Nkosi.
— Mér hafa til eyrna borizt
fréttir af Dumela, og að mikil
hátíðahöld hafi verið í Veleba
í nótt, sagði hann.
En Rusty gafst ekki upp við
þetta.
— Fréttir eru fljótar að ber-
ast hér, Stóri Fíll — hvort
sem þær eru góðar eða slæm-
ar. Dumela hafði banað mörg-
um mönnum áður en tókst að
drepa hana. Og Amos mun
hvorki sjá eða tala framar.
— Það verður ekkki auðvelt
að hefna Amosar, því að hann
er fórnarlamb Tokoloshen,
svaraði höfðinginn.
— Nei, það er hann ekki.
En það veiztu raunar, Stóri
Fíll. Þú hefur útvarp og tal-
stöð og getur fylgzt með því
þegar við tölum saman. Og það
or kona ein flækt inn í málið.
Mér leikur hugur á að tala við
hana.
Aftur voru skipanir hrópað-
ar til barnanna. Síðan var kom-
ið með tinkönnu og nokkur
staup.
— Þetta er vináttuskálin,
sagði Rusty við Alice. — Allir
verða að dreypa á.
Skömmu síðar birtist falleg
ung stúlka í röndóttu pilsi og
með perlufesti um hálsinn. í
fyrstu virtist hún vandræða-
sér að konunni sem hafði kom-
ið að. Hún var bersýnilega ein
af æðri eiginkonum höfðingj-
ans. Hún tísti: — Þegar karl-
maður girnist konu býður hann
öllum hættum byrginn.
Rusty beindi nú tali sínu til
hennar:
— Segðu mér, Stóra Fílynja,
hefur Tokoloshen nokkurn tíma
tekið einhvern á undan Amos?
KRVDDKASPIÐ
FÆST I NÆSTU MATVÖRUVERZLUN
leg en þegar Rusty spurði hana
svaraði hún honum.
— Hver-s vegna sagðir þú
Amos að þú ætlaðir að hitta
hann?
— Ég ætlaði hvergi að hitta
hann, var svarið.
— En því er haldið fram að
þú hafir boðizt til að hitta hann
í Sweet Spruit — og það er
staður sem þú veizt að er gagn-
sýrður af göldrum.
— Ég var reið út í hann
vegna þess hann kallaði mig
ljótu nafni.
— En Amos vissi að staður-
inn var hættulegur. Hvers
vegna fór hann þangað?
Hún yppti öxlum og sneri
Þegar hún svaraði engu sagði
hann.
— Það skiptir engu máli.
Ég get fengið upplýsingar um
það hjá lögreglunni. Mig minn-
ir að ég hafi lesið um unga
stúlku...
Gamli höfðinginn sagði ógn-
andi röddu:
— f þurrkunum miklu
rændi Tokoloshen burt ungri
stúlku og stakk úr henni aug-
un — áður en hann deyddi
hana.
Rusty taldi á fingrum sér. —
Þurrkarnir miklu voru fyrir
fimm árum. Það var eins og
ég hélt.
Höfðinginn reis virðulega á
fætur og Rusty lagði höndina
á axlir honum.
— Við eigum langa leið fyr-
ir höndum, Stóri Fíll. Við verð-
um að leggja af stað áður en
stormurinn skellur á.
Hann talaði lágt og vingjarn-
lega, en Alice skynjaði þó að
einhver sorgarleikur hafði
gerzt þótt hún vissi ekki hver
hann væri.
Þegar þau gengu að bílnum
greip Rusty skyndilega í Alice
og hélt utan um hana eins og
hann vildi' vernda hana. Undar-
legt hljóð barst að eyrum
þeirra. Svo dvínaði það og
Rusty sleppti Alice, sem var
með ákafan hjartslátt eftir að
hafa verið svo nálægt honum,-
— Þetta var ekkert, sagði
hann óstyrkri röddu.
Hún kinkaði kolli, þorði ekk-
ert að segja, svo að rödd henn-
ar ljóstraði ekki upp þeim til-
finningum, sem gagntóku hana.
Van Wyk lögregluþjónn stóð
í dyrunum á skrifstofu sinni,
en herbergið var einnig notað
sem réttarsalur, þegar þannig
stóð á. Hugur hans fylltist
smátt og smátt mikilli eftir-
væntingu. Langa símtalið við
Pretoriu hafði vakið ósvikinn
áhuga hans. Hér var sannar-
lega eitthvað á seyði, sem út-
heimti skarpar gáfur. „Þér
verðið að sýna fyllstu gætni,“
hafði verið brýnt fyrir honum.
Og það var einmitt honum að
skapi. Meðfædd skarpskyggni
hans og speki hafði ekki feng-
ið að njóta sín mikið hér, en
nú vonaðist hann líka til að
komast í feitt.
Jeppinn stauzaði fyrir utan
lögreglustöðina og yfirlögreglu-
þjónninn gekk út til að hitta
gestinn. Hvaða erindi skyldi
herra Miller eiga hingað í dag?
Það birti yfir andliti Van
Wyks. Hann veitti því eftirtekt
að Miller haltraði meira en
venjulega og að sjálfsögðu vissi
hann, hvað það merkti. Rign-
ingin væri ekki langt undan.
— Góðan daginn, herra Mill-
er. Hvað get ég gert fyrir yður?
Andrew svaraði kveðjunni
gekk áfram inn í skrifstofuna.
Van Wyk gekk að skáp og
tók fram flösku og glös.
— Má ekki bjóða yður öl?
spurði hann. — Því miður er
það ekki vel kalt.
Andrew tók við ölglasinu og
setti það frá sér á skrifborðið
og gekk síðan að landakorti
yfir Veleba, sem hékk á veggn-
um.
— Ég hef rökstuddar grun-
FALK.INN
«.3