Fálkinn - 22.03.1965, Blaðsíða 11

æstur: „Þið hljótið að vera orðnir snarvitlausir. Þessir
drengir eiga eftir að koma heiminum á annan endann. Ég
trúi þvi staðfast, að þeir eigi eftir að slá alla aðra dægur-
lagasöngvara út, og það fyrr en varir.“
Þeir tóku orð mín ekki alvarlega. Þá grunaði ekki, að
þau ættu eftir að rætast bókstaflega, og að þeir ættu eftir
að naga sig í handarbökin að hafa látið Bítlana úr greip-
um sér ganga.
Þeir reyndu að koma vitinu fyrir mig.
„Nei, nei, hr. Epstein, þessir drengir slá aldrei í gegn.
Við höfum reynslu á þessu sviði og vitum um hvað við
erum að tala. Þér skuluð halda yður við plötuverzlunina
í Liverpool, en ekki ana út í neina vitleysu sem umboðs-
maður Bítlanna."
Ég beitti allri minni mælsku, en það hafði engin áhrif.
Þeir voru búnir að kveða upp sinn dóm, og honum varð
ekki áfrýjað.
Bítlarnir létu ekki hugfallast
Það var rigning þegar ég kom til Manchester, dimmt,
kalt og ömurlegt veður. Og ég var ekki síður þungbúinn
sjálfur.
Ég hringdi til Pauls og bað hann að ná í hina þrjá og
koma með þá til mín. Að sjálfsögðu langaði hann að heyra
fréttirnar, En ég vildi sem minnst segja að svo stöddu.
„Ég vil helzt tala við ykkur alla í einu,“ sagði ég.
Við fórum saman á lítið kaffihús, drukkum kynstrin öll
af tei og reyktum nokkrar sígarettur, ég rabbaði fram og
aftur um framtíðaráætlanir okkar og spurði þá frétta úr
dægurlagaheiminum í Liverpool — ég reyndi að draga
samtalið á langinn, svo að ég þyrfti ekki að segja þeim
strax um ófarirnar í London.
Þá blés George allt í einu reykskýi út í loftið, eins og
hann kærði sig kollóttan um úrslit málsins og sneri sér
að mér.
„Jæja, Brian, hvað sögðu þeir hjá Decca?“ spurði hann.
„Ég er hræddur um, að það sé vonlaust,“ svaraði ég.
„Þeir sögðu afdráttarlaust nei.“
Enginn Bítlanna sagði neitt.
„Og þeir hjá Pye vildu okkur ekki heldur,“ bætti ég við
til að láta þá vita það versta undir eins. Ég hafði farið með
segulbandsupptöku til Pye fyrirtækisins líka, og einn af
stjórnendum þess hafði gert mig afturreka.
John tók upp teskeið, henti henni hátt á loft og sagði:
„Skítt með það. Talaðu við þá hjá Embassy.“
Framh. á bls. 41.
Fyrstu skrefin
Ég fékk vin minn lögfræðing-
inn til að útbúa samninginn, og
það var fljótgert að skrifa undir
hann. Drengirnir treystu mé
fullkomlega, og ég áleit að bea
væri að byrja á að fá fulltrúa ein-
hvers hljómplötufyrirtækisins til
að hlusta á þá syngja og spila.
Ég þekkti marga hjá Decca, og ég
fékk Mike Smith, einn af fram-
kvæmdastjórum þess, til að koma
og hlusta á þá í Hellinum.
Það vakti heldur en ekki uppi-
stand, að einn af stórlöxunum hjá
Decca skyldi koma í Hellinn til
að hlusta á nokkra lítt þekkta
pilta. En Mike Smith varð undir
eins stórhrifinn af Bítlunum og
lofaði að sjá um, að þeir yrðu
prófaðir sem allra fyrst.
Hann stóð við orð sín, og á ný-
ársdag 1962 vorum við allir komn-
ir til London, iðandi af tauga-
óstyrk og eftirvæntingu.
Auðvitað vissum við, að af tug-
þúsundum dægurlaga sem boðin
eru fram, eru valin úr nokkur
hundruð, og af þeim ná ekki nema
örfá verulegum vinsældum.
Og piltarnir mínir voru ekki
einu sinni komnir á segulband.
En það átti þó að prófa þá, og það
var nóg til að byrja með.
Ég sagði við þá: „En ef allt fer
út í veður og vind? Það er alveg
óvíst, að við fáum nokkurn samn-
ing. Verðið þið ekki voðalega von-
sviknir?"
Þeir svöruðu allir „Nei,“ eri
svipurinn sagði „Jú.“
Kaldar móttökur
Það var kalt í veðri, rok og
hríð. Og ekki voru móttökurnar
hjá Decca hlýlegri.
Mike Smith kom ekki á réttum
tíma. Það var ekki honum að
kenna, en biðin ergði okkur. Ekki
bara vegna þess að okkur lang-
aði að fara strax að hljóðrita, held-
ur líka af því að allir umgeng-
ust okkur eins og ómerkilegar
persónur.
Á endanum var hægt að byrja.
Það voru tekin upp mörg lög,
og síðan snerum við aftur heim
til að bíða úrskurðar hinna háu
herra.
f marz var mér boðið að koma
og tala við þá. Ég var heldur
svartsýnn, en reyndi að láta ekki
á neinu bera þegar ég hitti
Beecher Stevens og Dick Rowe,
tvo af valdamestu fulltrúum fé-
lagsins.
Við drukkum kaffi saman, og
Dick Rowe sagði við mig: „í
hreinskilni mælt, hr. Epstein, þá
líkar okkur ekki söngur drengj-
anna yðar.“
Ég bældi niður kalda örvænt-
inguna sem greip mig og sagði