Nýtt kirkjublað - 15.02.1911, Blaðsíða 3
NÝTT KIRKJUBLAÐ
43
fræðslan nokkuð öðruvísi en ])á var títt. Hann var ágætur
barnafræðari. Sagði börnunum miklu meira en hann spurði
þau. Var ekki strangur með utanbókarnám. Kvað meira
vert að þau skildu og elskuðu kverið, en að þau kynnu það
reiprennandi. Hann var, virtist mér, yfirleitt skynsemistrú-
maður, og fylgdi jafnan nýjustu gagnrýnisguðfræðinni. En
hana þektu söfnuðir hans ekki. Kom hún oft í ljós í stól-
ræðum hans og fór hann þar gætilega, en þó hreinskilnislega í
sakirnar. Hann talaði jafnan i sama anda um trúarmál, bæði utan
kirkju og innan. Og sagði hann jafnan á þessa leið: „Eg vil
hvorki kenna á móti sannfæringu minni né hneyksla söfnuð-
inn.“ Mér þótti liann sigla meistaralega milli þessara tveggja
skerja. Varð saml að sneiða hjá sumum lærdómum kirkjunn-
ar, eða rétt nefna þá lauslega til þess að komast vel hjá
skerjunum.
Hann hafði mikinn áhuga á bibliufræði, og ekki minna
á heimspeki. Virtist mér áhugi sá vaxa með árunum. Trú-
arskoðun hans virtist mér yfirleitt vera svona: „Maðurinn
er af náttúrunni ekki hneigður síður til góðs en ills. Dygða-
máttur hans er mikill. Guðsmyndin lifir og starfar i öllum
góðleik mannsins. Það er rangt og skaðlegt að kenna, að
maðurinn sé gjörspiltur af náttúrunni. Maðurinn getur að
miklu leyti bætt sig af eigin rammleik, og þess vegna er það
skylda hans. Guð hjálpar þeim sem hjálpa sér sjálfir. Krist-
ur er æðsti og besti trúarhöfundur, meðalgangari og guðs-
sonur. Alt guðdómseðli, sem mannlegur andi getur rúmað, er
sameinað i Kristi. Hann birti oss föðurinn og bjó oss veginn
með lífi sínu og kenning. Betrun vor og frelsun er mest kom-
in undir sjálfum oss. Eigum þó að leita guðs hjálpar og
nota náðarmeðulin vel.“ Hann mat kvöldmáltíðina mjög mikils.
Og iá eg hann tiðum mjög hrærðan við athöfn þá, og
talaði liann þá einstaklega fagurt og innilega. Og engan
hefi eg hevrt tala fegnrra um manneðli frelsarans. Ekki trúði
hann að til væri veruleg eilif fordæming. Minning ogáhrifsynda
vorra geta að vísu orðið sá ormur sem aldrei deyr og sá eld-
ur sein aldrei sloknar. En minning og áhrif dygða vorra
verða líka sú rós er aldrei deyr og það ljós er aldrei slokknar.
Lítið talaði hann um friðþæging og náð. Og á kenning-
unni um réttlæting og trú hafði hann svipað álit og Ágúst