Vikan - 06.07.1961, Blaðsíða 37

tjald sitt og fátæklegan farangur.
Segir nú fátt af fer'ðum hans fyrr
en 21. mai, en þá var hann kominn
vestur í Patreksfjörð og hafðist þar
við í tjaldi sfnu uppi í fjalli. Það
var þar, sem piltarnir hittu hann
að máli, svo sem frá er greint í upp-
hafi þessa máls.
LEHRMANN HANDTEKINN.
Piltarnir sögðu frá þessum ein-
kennilega manni í fjallinu. Var
Bretum tilkynnt, að þarna væri
grunsamlegur náungi. Höfðu Brctar
haft grun um að Lehrmann hefði
farið huldu höfði undanfarið.
Brugðu þeir skjótt við og handtóku
Lehrmann. Hann hafði þá 2G0 krón-
ur i fórum sínum, annars var far-
angur hans heldur fátæklegur.
Sendu Bretar síðan flugvél eftir
honum til Patreksfjarðar, fluttu
hann suður og síðan utan.
Lehrmann hafði þá dulizt Bretum
og islenzkum stjórnarvöldum rúm-
lega eitt ár.
Lehrmann var þá horfinn hér af
sviðinu, en eftirmálin urðu talsvert
alvarleg, þar eð brezka herstjórnin
handtók flesta þá, sem höfðu lið-
sinnt flóttamanninum eða skotið
yfir hann skjólshúsi, og flciri þó,
og flutti af landi brott, en frá því
segir siðar.
VORKVÖLD
Framhald af bls. 11.
að honum fyrir ailt saman. Hún var
barn enn þá, hjálparvana og barns-
lega auðtrúa, og gat ekki varið sig.
Hann hafði veitt þvi eftirtekt aftur
í dag, hvernig hann gat leikið á
hana cins og hljóðfæri, með því að
hún sjálf þekkti ekki hin leyndu
lögmál likamans.
— En ég vil ekki notfæra mér
það — hugsaði hann. Hún skal vera
örugg hjá mér. Ég slcal verða henni
vörn gegn sjálfri sér.
Og hann gladdist yfir að geta
hugsað svona fallega. — Hann þótt-
ist bæta i vínglösin. — Við skulum
drekka eitt glas saman að skilnaði.
Siðan skal ég fylgja þér heim. —
Hún kjökraði lágt: — Já, en — er
það vist að þú sért ekki reiður við
mig? — Reiður — ? Ekki get ég
verið reiður við þig, þótt þér þyki
ekki vænt um mig ? — Nei, ég er
ekki reiður við þig. Ég verð aldrei
framar reiður við þig. — Rödd hans
titraði af geðshræringu. Og jafn-
framt skammaðist hann sín hálfvegis
fyrir að liafa sagt þetta. Hann hafði
ekki ætlað að komast þannig að orði,
þétta var lítilmannlega mælt. En nú
var það sagt, án þess að hann hefði
getað komið i veg fyrir það. Það
var eins og einhver annar hefði
komizt svo að orði, en hann sjálfur
sæti hjá og hlýddi á.
Hún byrjaði aftur að gráta hljóð-
lega. Og hún vafði hann fa*tar örm-
um og þrýsti sér upp að honum. —
Ó, vertu ekki hryggur, vertu ekki
hryggur — mælti hún biðjandi.
Hann tók aftur utan um hana. —
Ég ætla aðcins nð gera hana rólcgri
— hugsaði hann. En hann gat ekki
varizt jiví, að hendur hans strykjust
eftir grönnum líkama hennar. Hann
fann hvernig eldurinn læstist um
hana. Og hann fann, að liún var
veikari fyrir cn áður.
— Nei, nei, ég vil þetta ekki hugs-
aði hann! En hann beygði hana
samt aftur á bak. — Ó, en ég er
svo hrædd — hvíslaði hún. En á
«
TRAUST MERKI
Heildsölublrgðir
EGGERT KRIST3ANSSON & CO. H.F.
Slml 1 14 00
H01LAND
meðan þrýsti hún sér fastar að hon-
um með handleggina um háls hon-
um. Hann heyrði sjálfan sig segja:
— Ekki að vera hrædd. Þetta er
hið fegursta - hið fegursta i heim-
inum. —
— Skyldi húsmóðirin fara að
koma? hugsaði hann. — Verst, að
hann skyldi ekki hafa hengt úrið á
þilið. —
Hún lá í hnipri á gólfinu, grúfði
andlitið í höndum sér og snökti hátt.
— Hann stóð við hlið hennar og
vissi ckki, hvað til bragðs skyldi
taka.
Húsmóðirin gat komið á hverri
stundu. Og fólkið upp á loftinu gat
hcyrt eitthvað, af þvi gátu sprottið
umkvartanir og spurningar.
Hverju átti hann að svara?
Hvernig átti hann að útskýra — ?
Það var tillitslaust af henni að
gráta svona hátt. Það mátti nú ekki
hugsa eingöngu um sjálfan sig.
Hvað átti hann að gera til þess að
fá hana til að liætta þessu voli?
Hann horfði vandræðalega i kring-
um sig. Á borðinu stóð vinflaskan
hálftóm. Annað glasið lá brotið á
gólfinu, vindlingaaska alls staðar á
gólfteppinu og á einum stað stórt
brunagat. Hárnálar á tvístringi. Og
svo sat hún þarna á gólfinu og grét.
Var þetta geislandi glaða og snotra
stúlkan, sem kom til hans fyrir þrem
timum? Hárið féll í óreiðu niður
um andlit og herðar. Blússan var
opinn og á henni stór rifa. Pilsið var
krumpið og blettótt. Hún var úfinn
og ósnyrtileg. Og alltaf grét hún
jafn hátt. Hvers vegna grét hún?
Hún hafði í raun og veru enga á-
stæðu til að vera að gráta. Hefði
hann ekki gert þetta, þá hefði bara
einhver annar gert það, ef til vill
eitthvert lubbamenni, sem hefði far-
ið ruddalega og illa með hana.
En það varð að gera eitthvað til
þess að fá hana til að hætta grátin-
um. Það var fólk uppi á loftinu. Og
það var ekki að tala, heldur hlustaði.
Hann laut áfram og þreif harka-
lega i öxl hennar: — Hættu, hættu,
fólkið getur heyrt það. — Hún leit
upp ráðaleysislega, rauðeygð, árid'-
litið óhreint og þrútið af gráti. Hún
varð hrædd og hætti að gráta, og
rétt á eftir stóð hún upp og byrjaði
að lagfæra fötin sín. Hvorugt þeirra
mælti orð. Hann hjálpaði henni við
að finna hárnálarnar, en hún gekk
að speglinum til að setja upp hárið.
Sjálfur hlustaði hann alltaf eftir
þvi, hvort húsfreyjan væri að koma.
Hann fór að tina glerbrotin var-
færnislega upp af gólfinu. Allt i einu
tók hann eftir þvi að hún var farin
að gráta á ný. Hann leit upp. Hún
hafði setzt á stól og grúfði andlitið
i höndum sér. Likaminn skalf. Hún
var niðurbeygð og hirðuleysisleg
útlits.
Hann gekk til hennar.
— Góða mín, góða mín, þú mátt
ekki taka þér þetta svona nærri.
Nei, góða min — það hefur ekki
skeð neitt ljótt, skilurðu það?
Hún leit upp. — Ó, hvað á ég að
gera? Ég þori ekki að fara heim
framar. Ég þori aldrei framar að
fara hcim. •—
— Víst þorir þú að fara heim.
Það þarf enginn að vita um þetta. —
Hún heyrði ekki hvað hann sagði,
en livislaði aftur og aftur: — Aldrei
heim framar-— aldrei heim framar.
— Hertu nú upp liugann — sagði
hann. Ilún heyrði það ekki. Hann
snart liana gætilega, og hún leit á
hann. — Hertu þig nú upp, endur-
tók hann.
Hún stóð upp — hlýðin. Sjálfur
fór hann í frakkann og gekk til
liennar. Hún stóð grafkyr, eins og
svefngengill. Hann tók utan um
hana, en hún virtist ekki veita því
neina eftirtekt. Hann sleppti henni
jafnskjótt aftur.
— Nú förum við — Hún sagði
ekkert, en fylgdist með honum. Það
rigndi og himinninn var þungbiiinn.
Gatan blaut og hál.
— Það rignir, svo að þú verður
að slá upp regnhlífinni — sagði
hann.
Hún gerði sem hann sagði, og þau
gengu áfram um stund, þegjandi. Þá
stanzaði hún og mælti, um leið og
hún leit undan:
— Ef þér væri sama, þá vildi ég
helzt fá að vera ein og fara lciðar
minnar fylgdarlaust. —;
— Já, en-------—
Hún leit á hann og reyndi að
brosa. — Þú skalt ekki vera hrædd-
ur um mig. Ég mun umdir öllum
kringumstæðum komast heim. Og ég
held, að mamma taki ekki cftir
neinu. En mér þætti vænt um, ef
þú vildir vera svo góður að lofa
mér að fara einni. —
Hann vissi eigi hverju svara skyldi,
og stóð kyrr. Hún fór. Hann heyrði
tótatak hennar um hrið, einhæft og
aumkunarvert fótatak á mannlausri,
blautri götunni. Svo heyrði hann
það ekki lengur, en enn þá gat hann
greint hana, litla einmana mann-
veru undir rennvotri og gljáandi
regnlilif. Hún varð æ ógreinilegri í
gráu næturregninu. SvQ hvarf hún
fyrir horn.
Ilann stóð hreyfingarlaus um
stund. Það var eins og hann skynj-
aði eittlivað álengdar. Og um regn-
þrungna, dimma nótt, gekk hann
hægt — áleiðis heim. ★
VIKAN 37