Vikan - 06.07.1961, Blaðsíða 38

Oft vekur þa3 athygli okkar sem er á
einhvern hátt frábrugðið því, sem við
eigum að venjast — og vafalaust er sú
tilhneiging okkar, að líkjast öðrum — leit
að næði og hvíld frá raunveruleikanum.
í önn dagsins er það mikilvægt atriði að við
sjáum hlutina rétt. Því á einu andartaki
margfaldast hraðinn og verðinæti augna-
bliksins eykst að sama skapi. Með þessari
þróun nærist og dafnar skrumið, og múgsefj-
unin nær æ fastari tökum á mannkyninu. —
En ef við nemum staðar þó ekki sé nema
andartak sjáum við í hendi okkar að þessi
auglýsing getur aðeins verið í VIKPNNI.
i
En — það er ekki nóg að sjá eitthvað í
'iendi sér. Ef maður sefjast af vananum
> næsta andartaki og lætur það sem mað-
■r sér lönd og leið og jafnvel efast um
■löggskyggni sína, þá er til einskis séð.
i’að sem mestu varðar, er að taka tafar-
laust ákvörðun, og framkvæma hana —
| og auglýsa í VIKUNNI.
NU GETA ALLIR
FERÐAST
VOLKSWAGEN
Vikan lítur inn hjá ungu
fyrirtæki:
Bílaleigunni Falur,
sem Ieigir splunkunýja
Volkswagenbíla til lengri
og skemmri tíma.
að fara á svipaðar slóðir. Eftir sól-
arhring' komu þau aftur í bæinn og
þeím reiknaðist svo til, að það inun-
aði ótrúlega litlu á kostnaðinum,
livort þau hefðu leigt bilinn, eða
farið með rútunni.
Það eru ekki aðeins Jón og Jón-
ína, sem hafa gripið þvi fegins
hendi að fá leigðan bíl í sólarhring
eða tvo og getað treyst þvi að liann
bilaði ekki. Við höfum til dæmis
sömu sögu að segja hér á Vikunni.
Við þurftum nauðsynlega að komast
bæjarleið og vel það og bíllinn okk-
ar var á verkstæði. Við Icituðum
til Bilaleigunnar Falur og fengum
einn splunkunýjan Volkswagen,
hraðskreiðan, sparneytinn og auð-
veldan i akstri. Við komumst lika
að þeirri niðurstöðu, að það mun-
aði ekki svo miklu á leigunni og
fargjöldum sérleyfishafanna. Bila-
leigur eru gróin og vinsæl fyrirtæki
viða erlendis. Ferðamönnum finnst
það borga sig að taka blla á leigu
fyrir skikkanlegt verð heldur en
flytja þá með sér langar vcga-
lengdir. Sumir þurfa ckki á bíl að
lialda fil daglegra nota og kjósa þvi
fremur að leigja sér bil þá sjaldan
þeir þurfa að ferðast.
Bilaleigan Falur var stofnuð í
fyrra og byrjaði að vísu smátt; einn
Volkswagen fyrstu vikurnar en síð-
an var öðrum bætt við og nú er
hópurinn orðinn lálitlegur. Fraiíi-
kvæmdastjórinn, Hákon Danielsson,
þróttmikill og ungur maður, tjáði
blaðinu, að Bilaleigan Falur mundi
Hákon Daníelsson framkvæmdastj.
— Bflagæjar með hraðadellu fá ekki
þjónustu. —
Maðurinn hennar Jóninu hans
Jóns og eins hún Jónína sjálf, hafa
ævinlega verið í vandræðum þá
sjaldan þau hefur langað til að
bregða sér út úr bænum um helgar.
Þau hafa verið að fá lanaða bila
hjá kunningjunum, en það hafa yfir-
leitt verið gamlir garmar og þau
hafa sjaldan komizt lengra en upp
á Hellishciði eða í Hvalfjörðinn. Þá
hilaði farartækið og þau urðu að
leigja sér bíI til að draga farkostinn
í bæinn aflur. Fyrir nokkru birti
til í lífi þessara merkishjóna. Jón
komst að því, að búið væri að stofna
bílaleigu og hann stakk upp á því
við konuna hans Jóns hennar Jón-
ínu, að þau tækju einn á leigu við
fyrsta tækifæri. — Það ku vera ein-
göngu nýjir fólksvagnar, sagði Jón,
og engin hætta, að maður dagi uþpi
i Hvalfirðinum.
Þetta gekk auðvitað eins og í sögu
hjá þeim. Jón ók Fólksvagninum í
sæluvimu og Jónína var eins og sól
í heiðrikju. Bíllinn var eins og hug-
ur manns, sagði Jón; hann vildi
helzt ekki þurfa að skila honum aft-
ur. Þau óku i Borgarfjörðinn og
tóu með sér önnur hjón, sem þurftu
\
\