Vikan - 13.11.1969, Blaðsíða 48

Eftirförin
Framhald af bls. 13
— Ég er viss um að enginn
hefur boðið dr. Vines á blóma-
sýningu áður.
— Ef satt skal segja, þá er það
nú samt staðreynd, sagði dr.
Vines, og brosti til hennar.
— Það er alltaf svona, ég er
aldrei fyrst með neitt, en það
gerir ekkert til, sagði hún ólund-
arlega, og það rann æ betur upp
fyrir henni hvernig þessi óper-
sónulegi einmanaleiki var að ná
tökum á henni, og hún reyndi
að stritast á móti.
— Þér voruð. þó fyrst til að
finna litlu plöntuna okkar hérna,
sagði hann.
— Plantan er ekki svo mikils
virði, en þér ættuð að bragða
jarðarberjabúðinginn minn,
doktor, það myndi líða yfir yð-
ur. Hann er betri en nokkurt
Ijóða minna.
.— Við höfum þó gert okkur
vonir um að jurtin yðar eigi eft-
ir að hjálpa mörgum, sem eiga
við erfiðleika að stríða, sagði
hann.
Efni jurtarinnar, réttilega
blandað með tilbúnum efnasam-
setningum, hafði nú þegar verið
reynt með góðum árangri, við
fólk sem var truflað á geðs-
munum. En Daisy Kerns vissi
að óblandað gerði þetta efni
ekkert annað en að orsaka maga-
veiki og blöðrur á varirnar. Hún
beit á vörina. Hún var orðin
svöng, og það var tilgangslaust
að hanga þarna lengur, úr því
að hann vildi ekki koma með
henni.
Dr. Vines leit út um gluggann,
og sá að klukkan í turni háskóla-
kapellunnar var að verða tólf.
— Komið þér nú út að borða
með mér, sagði frú Kerns, —
það er svo margt sem við þurfum
að tala saman um, og það verður
langt þangað til ég kem aftur
til borgarinnar. Það er miklu
betra að tala saman, heldur en
að skrifa bréf. Svo hefi ég það
líka á tilfinningunni að þér meg-
ið ekki vera að því að lesa bréf.
Frederick horfði á frú Kerns.
Hún leit sannarlega ekki skáld-
lega út. En hann þekkti engin
skáld, nema Arnold Veitch, og
hann skrifaði aldrei annað en
gagnrýni.
— Þekkið þér Arnold Veitch?
spurði hann frú Kerns.
Hún herpti saman fallegar
varirnar og reiðin glampaði í
augum hennar. — Vitið þér að
Veitch hefir andstyggð á ljóð-
um mínum, og að hann skrifaði
illgjarna gagnrýni um þau í
sunnudagsblöðunum fyrir nokkr-
um vikum?
— Ó, hamingjan góða, það
vissi ég ekki, sagði hann, og
greip um olnboga hennar. —
Fyrirgefið mér, hefði ég vitað
það, þá hefði mér aldrei dottið
í hug að nefna hann á nafn. Ég
hélt að þið hefðum sameiginleg
áhugamál ....
— Sú skriðlús? sagði hún. —
Þessi viðbjóðslegi frekjudólgur.
Ég gæti hugsað mér að steikja
úr honum heilann og gefa hann
kettinum mínum.
Aðstoðarmaður Fredericks gaf
frá sér einhver furðuleg kok-
hljóð, svo Frederick langaði mest
til að sparka í hann, en Frede-
Fjarlægið
naglaböndin
á auðveldan hátt
* Fljótvirkt *Engar sprungur
* Hreinlegt * Sársaukalaust
Hinn sjálffyllti Cutipen gefur mýkj-
andi lanolín blandaðan snyrtilög, einn
dropa í einu sem mýkir og eyðir
óprýðandi naglaböndum. Cutipen er
eins og failegur óþrjótandi sjálfblek-
ungur sérstaklega gerður til snyrting-
ar. Hinn sérstæði oddur bans snyrtir
og lagfærir naglaböndin svo að negl-
ur yðar njóti sín. Engra pinna eða
bómuliar er þörf. Cutipen er algjör-
lega þéttur svo að geyma má hann i
handtösku. Cutipen fæst i öllum
snyrtivöruverzlunum. Handbærar á-
fyllingar.
Cufáþ&K'
Fyrir stökkar neglur biðjið um Nutri-
nail, vitamínsblandaðan naglaáburð
sem seldur er i pennum jafn hand-
hægum í notkun og Cutipen.
UMBOÐSMAÐUR:
J. Ó. MÖLLER & CO.
KIRKJUHVOLI, REYKJAVÍK
rick hafði aldrei sparkað i nokk-
urn mann, og aldrei átt í erjum
síðan á skóladögunum. En hon-
um þótti leiðinlegt að hafa nefnt
Veitch á nafn.
— Svo er það hádegisverður-
inn, sagði hann kurteislega og
hélt ennþá um olnboga hennar
og stýrði henni út að dyrunum.
— Ég býzt ekki við að það sé
boðlegt að borða á matstofunni
hérna. Hann leiddi hana fyrir
húshornið, að bílnum sem stóð
þar, og ýtti henni inn í bílinn,
gekk svo í kringum hann og
settist undir stýri.
— Steikur? sagði hún um
leið og hann tók af stað. —
Spaghetti? Kínverskan mat?
Hvað viljið þér helzt?
— Það sem þér viljið. Ég borða
aldrei mikið um þetta leyti.
— Ég ekki heldur, ég verð
svo syfjuð, að það tekur mig
langan tíma að koma mér að
verki. Dan sonur minn kemur
heim klukkan hálf fimm, og þá
er enginn vinnufriður lengur.
— Já, það hlýtur að vera erf-
itt, sagði hann, og reyndi að
hugsa upp einhvern stað, þar’ sem
hann rækist ekki á starfsbræður
sína, — og svo þurfið þér að elda
handa eiginmanni líka.
— Ég er ekkja. Frú Kerns sagði
þetta í svo skrítnum róm að hann
varð hissa og virti hana fyrir
sér, því hann hafði hugsað sér
hana sem drottningu í riki sínu,
svo blómleg sem hún var, inni-
leg í framkomu og hugmynda-
rík, og án efa snillingur við mat-
argerð; sem einstaka sinnum lét
það eftir sér að skrifa Ijóð, þeg-
ar dagsverki væri lokið.
— Og hvernig er yðar málum
hagað í þeim efnum? spurði hún,
og reyndi að sýna kæruleysi.
— Ég er fráskilinn, og hefi
verið það í nokkur ár.
— Sjáið þér börnin yðar?
— Við áttum engin börn, sagði
hann og sveigði bílnum upp að
næsta veitingahúsi.
— Ég vona að þér fyrirgefið
hve tungulöng ég var um Veitch,
sagði hún, þegar þau gengu inn.
— Það er allt í lagi. Mér líkar
ekki vel við hann heldur, sagði
Frederick.
Hún fékk Dubonnet og hann
ávaxtasafa á undan matnum.
Hann var ekki rólegur, og því
betur sem hún kom sér fyrir og
brosti við honum, því ónotarleg-
ar leið honum.
— Hvað kom yður til að velja
þessa vísindagrein? spurði hún.
— Eitt og annað. Ég byrjaði
með jurtafræði, fór svo í al-
menna efnafræði, og sneri mér
svo að jurtafræðinni aftur.
— Það hefur verið nokkuð
stór hringur, sagði hún. — Ég
held ég verði að fá kótelettur,
þótt ég verði syfjuð.
Hann pantaði matinn, sötraði
ávaxtasafann og hugsaði með
sér:
Hvað kemur til að ég er hing-
að kominn?
— Ég reyndi að kynblanda
plöntuna okkar með munka-
hettu og lævirkjaspora, en það
kom auðvitað ekkert út úr því..
— Auðvitað ekki, sagði hann,
og greip fegins hendi að sam-
talið hafði snúizt í þessa átt; og
svo fór hann að segja henni
ástæðuna fyrir því að ekki væri
hægt að kynblanda þessar jurt-
ir. Hann komst að því að henni
hafði tekizt að kynblanda plönt-
ur af ólíkum stofni, en það var
ekki sennilegt að þær yrðu frjó-
ar.
— Ætlið þér ekki að koma á
blómasýninguna? spurði hún. —
Ég er viss um að þér hafið gam-
an af því.
— Ég veit það, og ég er að
hugsa um að fara. Ég þarf að
hitta prófessor Manderley dag-
inn eftir, svo ég verð að fara til
Telhamton hvort sem er. Ég ætla
endilega að sjá sýnishorn yðar.
— Ó, gerið það. Ég ætla að
búa á Grand Hótel, beint á móti
sýningarskálanum.
Þessi athugasemd hennar rann
ekki upp fyrir honum, fyrr en
þau voru búin að borða, og þá
var of seint að svara. Það gat
líka verið að þetta hefði hrokkið
óvart út úr henni, það leit eig-
inlega þannig út, það var eins
gott að fara varlega, til að vera
ekki misskilinn, hugsaði hann.
Daisy Kerns lagði frá sér hníf
og gaffal. Ef ég get ekki hrist
upp í þér ineð jurtakynbótum,
þá skal ég jafna um þig á annan
hátt, hugsaði hún. Allir sem
komu langt að á blómasýning-
una, bjuggu á Grand Hótel, það
var ekki um neitt annað hótel að
ræða.
Nafn hans var ekki í gesta-
bókinni, þegar hún kom á Grand
Hótel, mánuði síðar, en stúlkan
í gestamóttökunni sagði að hann
væri væntanlegur. Hún fór með
plöntukassana yfir götuna, inn
í sýningarskálann, þar sem verið
var að undirbúa sýninguna.
— Daisy, elskan, hrópaði Nan
Morse. Hún var með úfið hár og
fangið fullt af begóníum. — Ég
hefi ekki séð þig í fleiri mán-
uði. Hvernig líður þér, og hvern-
ig er Dan? Ég óska þér til ham-
ingju með verðlaunin, og án þess
að þagna, hallaði hún sér yfir
blaðmiklar plönturnar og kyssti
Daisy á kinnina, og flýtti sér
svo eftir ganginum.
Daisy þótti vænt um Nan, en
hún vonaði samt að hún hefði
í nógu að snúast með sýningar-
plöntur sínar. Hún setti upphaf-
legu plönturnar, vandlega
merktar, á hillu, og afbrigðin á
aðra hillu, neðar á veggnum, en
breiddi úr skýrslunum á borð,
sem hún hafði fyrir sig í básn-
um. Hún hafði fengið leyfi há-
skólans, til að sýna líka spjald,
þar sem lauslega var sagt frá
starfi dr. Vines í sambandi við
þessi afbrigði.
Þá gat hún snúið aftur til
hótelsins, en mætti svo mörgum
sem hún þekkti á leiðinni, að
hún tafðist nokkuð lengi. — Það
er orðið áliðið, hugsaði hún, —
skyldi hann vera kominn?
En hann var ekki kominn. Hún
flýtti sér aftur til sýningarskál-
ans, og fann fyrir þreytu í fót-
unum. Hún nam skyndilega stað-
ar við húshornið. Hvað var hún
eiginlega að hugsa? Hann var
þekktur vísindamaður, og hún
hafði aðeins gefið út ljóð, sem
hann hafði örugglega ekki lesið.
Ferðirnar milli hótelsins og
sýningarskálans urðu meira
þreytandi, eftir því sem á dag-
inn leið, og Daisy gerði ýmist að
hlæja að sjálfri sér, eða gera sér
í hugarlund hvað hann sagði,
48 VIKAN 46- tbI-