Vikan - 23.03.1972, Blaðsíða 40

Ást hennar var afbrot
Framhaldssaga eftir Pierre Duchsne
4. hluti
Þau voru á stöSugum flótta og urðu
að dylja ást sína fyrir umheiminum í skugga
lagagreinar númer 345 í refsilögunum,
þeirri grein sem bannar fullorðnum
að tæla unglinga... Daniéle var óróleg, hún
gat ekki verið eins áhyggjulaus og hann.
— Hvað á þetta allt að þýða?
spurði Gérard. Hann var mið-
ur sín og reiður. Allt sem hann
hafði þráð í heilan mánuð var
nú eyðilagt. Hann gat varla
horft framan í Daniéle. Sárs-
aukasvipurinn á ásjónu henn-
ar var meira en hann gat af-
borið.
Hann varð að skilja hjólhest-
inn eftir. Þau voru flutt á lög-
reglustöðina í lögreglubíl, þar
sem þreytulegur lögreglufor-
ingi spurði þau í þaula og
skrifaði mikið niður.
Allt í einu var hurðinni
hrundið upp og inn kom lög-
regluþjónninn, sem sat vörð yf-
ir Gérard. Hann gekk beint til
Daniéle. — Jæja, mín náðuga
frú. Fjarlægðir virðast ekki
hindra yður mikið. Þér gátuð
ekki látið piltinn í friði, þurft-
uð að elta hann uppi!
Daniéle starði undrandi á
manninn. Ó, hve hún hataði
hann, og þó, hún gat reyndar
ekki hatað hann, það eina sem
hún skynjaði var viðbjóður og
einhver óljós löngun til að
flýja, fara eitthvert — langt í
burtu og fá að vera ein, að
sofa . . . að deyja . . .
Gérard fann þetta á sér. —
Nú er nóg komið, sagði hann.
—• Hvað viljið þið okkur eig-
inlega?
— Ég vil að vilji föður þíns
sé virtur, þú hefur ekki leyfi
til að hitta frú Guénot, sagði
maðurinn. — Annaðhvort kem-
ur þú með mér til heimavist-
arskólans, eða þessir herrar, og
hann benti á lögregluþjónana,
— fylgja þér heim til föður-
húsanna.
Gérard var viðutan og áður
en hann gat sagt nokkurt orð,
greip Daniéle fram í: — Vertu
að minnsta kosti kyrr þar til
jóla, Gérard, tautaði hún.
Gérard varð greinilega að
taka á því sem til var, til að
halda sér rólegum.
—■ Ég geri eins og þú vilt,
sagði hann með svo lágri rödd
að það heyrðist varla til hans.
Hann sneri sér að henni,
eins og hann ætlaði að faðma
hana.
— Farðu ekki í kvöld, reyndu
að sofa svolítið.
— Þú líka.
Gæzlumaður hans beið og
hafði ekki augun af þeim. Gér-
ard sendi honum reiðilegt
augnaráð, áður en hann sneri
sér í síðasta sinn að Daniéle.
— Við sjáumst, sagði hann
ögrandi. Hann gekk svo út úr
lögreglustöðinni, án þess að
virða lögregluþjóninn viðlits.
Hann varð að hlaupa til að
hafa við Gérard.
Dyr heimavistarskólans lok-
uðust að baki Gérards á ný.
Dagar og vikur liðu og í hvert
sinn sem pósturinn kom, vakti
það með honum nýja von, sem
hjaðnaði í sömu svipan. Að
lokum skildi hann það á vand-
ræðalegum svip umsjónar-
mannsins að það var ekki til
þess ætlazt að hann fengi bréf.
Þau voru tekin úr bréfunum
þegar pósturinn kom.
Örvænting hans jókst stöð-
ugt og eina nóttina gat hann
ekki haldið þetta út lengur ...
Umsjónarmaðurinn gekk
framhjá rúmunum. Nemendur
voru allir í fasta svefni. Gér-
ard lá með lokuð augu og and-
aði djúpt. Þegar hann var viss
um að kennarinn kæmi ekki
strax aftur, settist hann upp,
fleygði af sér ábreiðunni og fór
fram úr rúminu.
Hann klæddi sig í flýti í
myrkrinu og hafði gát á öllu
í kringum sig.
Svo smeygði hann sér hljóð-
lega út með skóna í hendinni.
Það var algert myrkur alls stað-
ar í húsinu. Þegar hann var
kominn gegnum ^íðustu dyrn-
ar, fór hann í skóna. Honum
varð kalt í svölu næturloftinu.
Himinninn var stjörnubjartur
og í fjarska sá hann jökulkrýnd
fjöllin. Gérard tók mið og
stökk. Hann náði taki á múr-
brúninni og hóf sig upp. Það
var hræðilegt átak. Hann var
ekki eins sterkur og hann
hafði verið, en reiðin veitti
honum þann styrk, sem á vant-
aði. Hann kom niður á gang-
stéttina fyrir utan og tók til
fótanna . . .
Yfir dyrunum hékk stórt
skilti:
MAHLERBE byggingameist-
ari.
Og fyrir ofan þakið gat hann
greint kirkjuturnana á dóm-
kirkjunni í Rouen.
Gérard hikaði andartak, áð-
ur en hann hringdi dyrabjöll-
unni. Sem betur fór þekktu
foreldrar Marcs hann ekki. Ef
annaðhvort þeirra opnaði, þá
gat hann sagt að hann væri að
villast.
Hann strauk hökuna með
skeggbroddunum. Hann hafði
ekki rakað sig í tvo sólar-
hringa og hann var líka alveg
svefnlaus. Hann var þreyttur
og óhreinn.
Dyrnar voru opnaðar og Gér-
ard létti ótrúlega mikið, þeg-
ar hann sá að það var Marc,
sem kom til dyra. Marc lyfti
brúnum.
— Sæll, sagði Gérard,
geturðu falið mig einhvers
staðar?
Marc hafði áður gortað af
því að hann hefði „möguleika".
Hann átti svolítið erfitt með
að átta sig, en svo klóraði hann
sér í höfðinu og tók fljótt við
sér.
— Ertu á flótta? spurði hann.
Gérard kinkaði kolli.
Marc var hugsandi.
Svo sagði hann: ■— Farðu
þarna til hægri. Hann benti.
— Svo kem ég.
Gérard kinkaði kolli og lagði
strax af stað. Hann var búinn
að ganga í kortér eða svo, þeg-
ar hann heyrði í einhverri vél
og það vakti hann upp af þung-
um þönkum. Þetta var Marc á
mótorhjóli sínu. Hann hemlaði
við hliðina á Gérard.
— Setztu fyrir aftan mig.
Gérard settist á bögglaber-
ann, og þau þutu gegnum út-
hverfin. Svo beygði Marc inn
á malarveg, þar sem þung
ökutæki höfðu markað djúp
hjólför. Það var rétt svo að
unglingarnir tveir gátu haldið
sér á hjólinu, en þeir hlógu til
að dylja taugaóstyrkinn.
Vegurinn endaði í grjót-
námu og rétt hjá var timbur-
braggi.
— Þarna sérðu, sagði Marc.
— Heldurðu að ég geti ver-
ið hér?
— Eins lengi og þú vilt. Það
er ekki unnið lengur hér í
grjótnámunni.
Marc gekk að bragganum og
opnaði dyrnar, sem lágu inn í
herbergi, sem var sparlega bú-
ið húsgögnum. Þar var trérúm,.
borð og eldavél.
.— Hér er meira að segja
reykháfur, sagði Marc og
klappaði á rörið frá eldavél-
inni.
Hann losaði sig við pokann,
sem hann hafði borið á öxl-
inni og tók upp úr honum allt
það sem hann hafði haft með
að heiman og þorað að taka úr
ísskápnum: Pylsubita, nokkrar
sneiðar af svínakjöti, yoghurt,
eina mjólkurdós og nokkrar
dósir af niðursuðu.
Svo leit hann í kringum sig.
Jæja, þá ætla ég að þjóta
— Reyndu að ná í Daniéle
og segðu henni að ég sé hér.
— Já, og svo ætla ég að
reyna að ná í ábreiðu handa
þér.
— Reyndu að ná í tvær . . .
sagði Gérard lágt.
Marc yppti öxlum og fór.
Hann skellti á eftir sér. Gér-
ard heyrði þegar hann ræsti
vélina og ók af stað. Honum
var kalt. Hann langaði til að
leggja sig, en varð að láta sér
hitna fyrst . . .
40 VIKAN 12. TBL.