Vikan - 05.06.1975, Blaðsíða 22

Sei sei jii, hvort hann mundi
ekki eftir ungfrii Russo. Aður en
hiin var myrt? Já já, hann mundi,
þegar hiin flutti inn. I fyrstu var
hiin á stöðugum stefnumótum, en
sjaldan með sama manninum. En
svo var hiin alveg hætt þvi —
nema kvöldið, sem hún var myrt.
„Gætirðu lýst fyrir okkur
atburðum kvöldsins?” spurði
Hoff.
,,t>aö er nú ekki frá mikíu að
segja. Um sjöleytið fór Russo
með konu og tveim körlum, sem
sóttu hana i leigubil.”
„Hafðirðu séö það fólk áður?”
spurði Hoff,
„Nei herra minn.”
Nora reyndi aö hjálpa honum.
„Ég býst við að annar mannanna
hafi komið út úr bilnum og hleypt
Russo inn. Gætiröu lýst honum?”
Titus hleypti i brúnirnar.
„Þetta var roskinn maður, of
gamall fyrir hana. Snurfussaöur.
Ég var hissa á, að ungfrú Russo
skildi vera að fara út með svo-
leiöis manni. Sjálfsagt hefui
vinkona hennar fengið hana til
þess — hún var i essinu sinu.
Enda sá ég það á Russo, þegar
hún kom heim, að hún hafði ekki
skemmt sér.”
„Komu þau öll heim saman?”
„Já, i leigubil. Karlinn vildi
endilega fara inn með ungfrú
Russo, meðan hin biðu. Ég sá að
hann veifaöi til þeirra. Ég gerði
ráð fyrir, aö þau hefðu hugsað sér
að fara, ef hann kæmi ekki strax
út aftur.”
„Og geröi hann þaö?”
„Fljótlega, en þá voru vinir
hans farnir.” Frank Titus glotti.
„Um hvaða leyti var þetta?”
„Rétt áður en ég hætti á vakt.
Þegar klukkuna vantaöi fimmtán
mfnútur i tólf.”
Tveir timar höfðu liöið, þar til
moröið var framiö.
„Þetta var ágætis manneskja”,
sagði dyravörðurinn ótilkvaddur,
„almennileg og heiðarleg. Ef hún
hefði ekki... ef hún heföi bara
látið hann fara sinu fram.”
Frank Titus virtist bæöi hygg-
inn og vorkunnlátur. Nora sýndi
honum mynd af Dana. „Hefurðu
séö þennan mann fyrr?”
„Nei, frú mln.”
Aö sjálfsögðu var myndin af
Dana eins og hann leit út nú. Þá
hafði hann verið ljóshærður, og
likskoðunin hafði leitt i ljós, að
Russo hafði hárreitt ljóshærðan
mann.
„Var annar hvor mannanna
ljóshærður’”
Titus hristi höfuðið.
Jæja, Bobby,eigum við þá ekki
al ^núa okkur að leigjendunum?”
Nora var með lista yfir það
fólk, ser.i hafði verið yfirheyrt I
upphafi. en baröi samt markvisst
að dyrum til þess eins aö komast
að þvi. hvaða fjölskyldumeðlimur
hafði orðið fyrir svörum. A þriðju
hæö var það Benjamin nokkur
Roce.
Kona kom til dyra, ung dökk-
hærö, þegar búin að mála sig.
„Eruð þér Amanda Roce?”
„Ég var rétt ófarin út.”
„Reyndar ætlaði ég aö ná tali af
tengdaföður yöar.”
„Hann er ekki inni. Og ef þetta
er út af vesalings stúlkunni, sem
var myrt... þá hefur hann sagt
það sem hann veit, sem var nú
engin býsn. Hann var ekki sá eini,
sem heyrði ópin — af hverju ekki
aö tala viö einhvern annan? Hana
nú! Yður hefur tekist að vekja
bamið! ”
„Ég kem aftur I kvöld frú Roce.
Ef tengdafaðir yðar vill ekki tala
viö mig, þá læt ég þar við sitja.”
Nora kvaddi og fór.
Hún gekk fram ganginn, en
nam svo staðar. Fjandskapur
konunnar virtist alveg tilefnis-
laus. Forvitni Noru var vakin.
Gamli maöurinn hlaut aö koma á
hverri stundu, annars kæmist
konan ekki út, og ekki gat hún
skiliö bamið eftir gæslulaust.
Nora fékk hugmynd Hún kallaði
á lyftuna.
„Er ekki þvottahús einhvers
staöar?” spurði hún lyftuvörðinn.
,Jú”.
„Ætli þú vildir ekki fara með
mig þangað?”
Eina veran I þvottahúsinu var
lágur, þéttvaxinn og einmana-
legur maður, aldraður.
„Halló!” sagði Nora.
Hann leit við. „Halló”.
Hún vildi ekki raska ró hans
með þeirri kuldalegu kynningu að
hún væri frá lögreglunni. „Ég er
að svipast um. Ég heiti Nora
Mulcahaney”.
„Benjamin Roce,” svaraði
hann. „Ertu aö hugsa um að
flytjast hingaö?” spurði hann
áhugalaust.
Hún kinkaöi kolli.
„Eru ekki Ibúarnir ágætis fólk?
„Viö erum ekkert frábrugöin
öörum borgarbúum — við búum
að okkar.”
„Mér finnst New Yorkbúar
ágætis fólk. Raunar geta þeir átt
það til að vera hreint indælir,
þegar maður þarf á hjálp að
halda.”
„Sagöi Jarman þér ekki, að það
var ráðist á unga konu fyrir þrem
mánuðum slðan?”
„Er það?”
„Henni var nauðgað, og svo var
hún myrt. Fjöldi manns heyrði i
henni hljóðin, en enginn gerði
neitt.”
„Af hverju hringdirðu ekki á
lögregluna?”
Benjamin Roce leit upp og
augun flóðu. „Ég hef hringt á lög-
regluna einu sinni áður — út af
Gorgan fólkinu. Þau drekka
mikið og eru þá i sífelldum
áflogum, sem enda meö því, að
hann lemur hana í klessu. Hún
orgar og gólar. Einu sinni var
mér alveg nóg boðið, og ég
kvartaði. Þegar svo lögreglan
kom, var allt af staðið. Þau
hótuðu að lögsækja mig.
Ég vissi, að i þetta skipti voru
það ekki þau.Ég heyrði ópin allan
tlmann og ég hefði haft nógan
tima til að hringja. En mér fannst
ég ætti að láta son minn og
tengdadóttur vita. Ég vildi ekki,
að Amanda yrði' reið, og þvi
bankaði ég á svefnherbergis-
dyrnar hjá þeim og vakti þau. Ég
fékk þau til að koma inn I mitt
herbergi, svo að þau gætu sjálf
heyrt. Þá fann hún reykingalykt
og fór að skamma mig fyrir að
reykja I rúminu. A meðan viö
rifumst hættu ópin.” Hann þagði
andartak. ,,A meðan við rifumst
dó Frannie.”
Daginn pftir, þegar við fréttum
af þvl, vildi ég gefa mig fram við
lögregluna. Páll sonur minn var á
sama máli, en hún hélt því fram,
að við heföum frá engu að segja.
„Til hvers væri það?” spurði hún
slfellt.”
„Þekktirðu Frances Russo
vel?”
Roce brosti feimnislega. „Við
sátum oft saman hér niðri á
laugardögum. Stundum töluöum
viö bara, en stundum spiluðum
við. Við spiluðum upp á penny og
settum vinningana I sjóð"f Þegar
við höfðum nóg, fórum við út að
„ÖRYGGI FRAMAR ÖLLU”
kemstu langt
• • •
NR. 1 f SPARAKSTURSKEPPNI.
í sparaksturskeppni íslenzka bifreiða- og
vélhjólaklúbbsins 20. okt. 1974, var SAAB 99
fyrstur í V. fl. vélarstærð 1901—2200 rúmcm. með
0.631. á lOO km.
NR. 1 í SPARAKSTURSKEPPNI.
í Sparaksturskeppni íslenzka bifreiða- og
vélhjólaklúbbsins 20. okt. 1974, var SAAB 96
fyrstur í III. fl. vélarstærð 1301—1600 rúmcm. með
5.20 I. á lOO lcm.
„ORYGGI FRAMAR OLLU
BJORNSSON
SKEIFAN 11 SIMI 81530
22 VIKAN 23. TBL.